ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μαθήματα από το Ουκρανικό πραξικόπημα (1)
Η πρακτική των βελούδινων «επαναστάσεων» που χρησιμοποίησε επιτυχώς η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) ―που διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― για την αλλαγή καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, τελειοποιήθηκε στις Αραβικές «επαναστάσεις». Έτσι, οι συνήθως αναίμακτες, αλλά ενορχηστρωμένες από την Υ/Ε «επαναστάσεις», μετά την Λιβύη και την Συρία, μετατράπηκαν σε πολυαίμακτα πραξικοπήματα «από τα κάτω» που επιτυγχάνουν αλλαγές καθεστώτων, χωρίς την ανάμιξη του στρατού που εξευτέλιζε την δυτική ιδεολογία της αστικής «δημοκρατίας».
Σήμερα, για πρώτη φορά, η τακτική αυτή μεταφέρεται και στον Ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία, όπου οργανωμένες ομάδες νεοναζιστών που κρατούν πορτρέτα συνεργατών των ναζί στον πόλεμο, φωνάζουν νεοναζιστικά συνθήματα, οι ηγέτες τους έχουν δηλώσει επανειλημμένα τoν αντισημιτισμό τους και είναι οπλισμένοι με μολότοφ, ρόπαλα, κράνη, ακόμη και ελαστικές σφαίρες, αφήνονται ελεύθεροι να καταλαμβάνουν κρατικά κτίρια και να στήνουν μόνιμα οδοφράγματα για να ανατρέψουν ένα καθεστώς που έχει εκλεγεί με όλους τους κανόνες της αστικής «δημοκρατίας». Οι αντίστοιχοι κατηγορούμενοι ως νεοναζιστές στην Ελλάδα, που όχι μόνο αρνούνται αυτή τη ταυτότητα αλλά και δεν έχουμε δει να διέπραξαν παρόμοια εγκλήματα για ανατροπή του καθεστώτος, έχουν ήδη τους μισούς βουλευτές τους φυλακή, χωρίς καν δίκη. Την εξήγηση γι'αυτήν την «αντίφαση» έδωσε φιλελεύθερος (αλλά έντιμος) Βρετανός δημοσιογράφος: «ναι, είναι φασίστες, ομοφοβικοί και ρατσιστές αλλά είναι οι “δικοί” μας φασίστες κ.λπ., δηλαδή αντι-Ρώσοι. Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, υπερεθνικιστικές οργανώσεις καταδικάζονται γιατί τα συμφέροντα τους δεν είναι συμβατά με αυτά των δυτικών ελίτ» (Neil Clark, RT, 30/1/2014). Και, φυσικά, οι απαραίτητοι «αντιφασίστες» οργανώνουν παγκόσμιες ημέρες κατά του «φασισμού» και του «νεοναζισμού» στην Ελλάδα, αλλά δεν βγάζουν άχνα για τα πραγματικά νεοναζιστικά εγκλήματα στην Ουκρανία! Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν, αλλά μόνο όταν οι ελίτ πετύχουν τον στόχο τους, και θυμηθούν ότι είναι νεοναζιστές οι σημερινοί σύμμαχοι τους, που πρέπει να φυλακιστούν!
Έτσι, η οπλισμένη νεοναζιστική πρωτοπορία ηγείται των ιστορικά φιλοδυτικών αστών της δυτικής Ουκρανίας, των νέων της «γενιάς του facebook», καθώς και των χρηματοδοτούμενων από Soros και παρόμοιους, ΜΚΟ. Οι «ειρηνικές» αυτές διαδηλώσεις υποστηρίχθηκαν όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και μέσω της πανίσχυρης προπαγάνδας της Υ/Ε που ελέγχει τα διεθνή ΜΜΕ και τα τοπικά ανά χώρα παρακλάδια τους. Αναπόφευκτα, οι διαδηλωτές αυτοί γινόντουσαν «ατρόμητοι», όταν έβλεπαν τους ηγέτες της πανίσχυρης Υ/Ε να απειλούν τους ηγέτες της Ουκρανίας με οικονομικές ή και προσωπικές κυρώσεις, αν τυχόν τολμούσαν να τους πειράξουν. Το αποτέλεσμα ήταν η Ουκρανική αστυνομία να παραμένει ουσιαστικά απαθής όταν οι νεοναζιστές έμπρακτα απαιτούσαν την αλλαγή του καθεστώτος και τους σκότωναν κυριολεκτικά στο ξύλο ―εκτός από μεμονωμένα επεισόδια στην αρχή όπου έγινε το αντίθετο! Αντίστοιχα, οι Έλληνες και Ισπανοί αντι-ΕΕ διαδηλωτές (που ούτε διανοήθηκαν να απαιτήσουν αλλαγή καθεστώτος, ή να καταλάβουν κρατικά κτίρια σε μόνιμη βάση) αντιμετώπιζαν την κτηνώδη βία των Ελληνικών και Ισπανικών ΜΑΤ, χωρίς να συγκινείται βέβαια κανένας από την Υ/Ε!
Η πραγματική αιτία για τη σημερινή σύγκρουση μεταξύ της Υ/Ε και του καθεστώτος ήταν η άρνησή του να ενταχθεί στην ΝΔΤ και το γεγονός ότι τόλμησε να υπογράψει συμφωνία με την Ρωσία για δάνειο που θα έσωζε την χώρα από χρεοκοπία (και μια καταστροφή αντίστοιχη της Ελληνικής), χωρίς όρους που θα μετέτρεπαν την χώρα σε προτεκτοράτο, δίχως οικονομική και εθνική κυριαρχία. Όμως, δεν ήταν απλά το Ρωσικό δάνειο που ενόχλησε την Υ/Ε, αλλά το γεγονός ότι αυτό άνοιγε τον δρόμο γα την μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρασιατική Ένωση.
Μολονότι τόσο η Ευρασιατική Ένωση όσο και η ΕΕ φαινομενικά ανήκουν σε διαφορετικά είδη οικονομικών ενώσεων, έχουν μια διπλή θεμελιακή διαφορά μεταξύ τους. Πρώτον, η ΕΕ συνίσταται από κράτη-μέλη με πελώριες ανισότητες στο επίπεδο ανάπτυξής τους (όπως εκδηλώνονται στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά τους) πράγμα που συνεπάγεται την αυτόματη μεταφορά οικονομικού πλεονάσματος από τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του Ευρωπαϊκού «Νότου» προς αυτές του «Βορρά». Δεύτερον, η ΕΕ προϋποθέτει την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των μελών της Ευρωζώνης που δεν ανήκουν στην Υ/Ε, (λόγω του χαμηλότερου επιπέδου ανάπτυξής τους). Αντίθετα, η Ευρασιατική Ένωση είναι βασικά μια τελωνειακή ένωση χωρών στο ίδιο περίπου αναπτυξιακό επίπεδο, η οποία ρητά στοχεύει (όχι μόνο στα χαρτιά) στον σεβασμό της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των μελών της. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η γνωστή αδίστακτη Χίλαρυ Κλίντον, λίγο πριν την αναχώρησή της από το Στέητ Ντιπάρτμεντ, δήλωνε ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν οτιδήποτε στην δύναμή τους να εμποδίσουν την ανάπτυξη της Ευρασιατικής Ένωσης που την έβλεπαν σαν κίνηση για την «επανασοβιετοποίηση της περιοχής» (FT, 6/12/2012).
Είναι λοιπόν φανερό ότι, όπως σωστά έχουν αντιληφθεί τα κομουνιστικά κόμματα Ρωσίας και Ουκρανίας, (αντίθετα με τους αποπροσανατολιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιους παλαιολιθικούς Μαρξιστές στο ΚΚΕ που δεν έχουν ιδέα από παγκοσμιοποίηση και υπερεθνικές ελίτ), η σύγκρουση δεν αφορά απλώς ενδοαστικές ή ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ούτε, βέβαια, είναι απλώς μία γεωπολιτική σύγκρουση, όπως την παρουσιάζουν οι αστοί αναλυτές. Δηλαδή, ακόμη και αν δεχθούμε ότι η Ρωσική ελίτ βασικό στόχο της έχει να κατακτήσει ισότιμη θέση στην Υ/Ε (από πολιτικό-στρατιωτική και οικονομική άποψη), το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στην Ρωσία ενώνει από κομουνιστές μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξους, δηλαδή όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που την απορρίπτουν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Σε αυτό το κίνημα στηρίζεται και η Ρωσική ελίτ στον αγώνα της ενάντια στην ΝΔΤ, ο οποίος όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι πάντα συνεπής, όπως έδειξαν οι παλινωδίες της σχετικά με την Λιβύη και τώρα με την Ουκρανία, όπου εάν η Υ/Ε επιτύχει τελικά να την ενσωματώσει στη ΝΔΤ, αυτό θα σήμαινε και το ουσιαστικό τέλος της Ευρασιατικής Ένωσης σαν αντιστασιακού πόλου στην παγκοσμιοποίηση ―όπως «πρόβλεψε» η Κλίντον...
Μαθήματα από το Ουκρανικό πραξικόπημα (2)
Η κρίση στην Ουκρανία, η οποία προκλήθηκε από το «πραξικόπημα από τα κάτω» της Ευρω-ελίτ (και της Υπερεθνικής Ελίτ γενικότερα) για να ματαιώσει την ένταξή της στην Ευρασιατική Ένωση και να επιτύχει την πλήρη ενσωμάτωσή της στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έχει άμεσες σχέσεις με την Ελληνική καταστροφή, την οποία επέβαλλαν οι ίδιες ελίτ που σήμερα καταστρέφουν την Ουκρανία. Ποια είναι τα μαθήματα που μπορούμε να συνάγουμε από αυτήν;
Το πρώτο μάθημα νομίζω είναι ότι η επιλογή που δίνεται σήμερα από την Υ/Ε και την Ευρω-ελίτ στους Ευρωπαϊκούς λαούς είναι: είτε να ενσωματωθούν, μέσω της ΕΕ, στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Κοινοβουλευτικής Χούντας, είτε να έχουν την ίδια τύχη που έχουν οι αντιστεκόμενοι λαοί, οι οποίοι παλεύουν για την εθνική ανεξαρτησία τους είτε στην Μέση Ανατολή (Ιράκ, Λιβύη χθες, Συρία, Ιράν σήμερα), είτε, τώρα, ακόμη και στην Ευρώπη (Ουκρανία). Η διαδικασία αρχίζει με τις ελίτ αυτές να ξεκινούν μια εκστρατεία εκμετάλλευσης σημαντικών κοινωνικών διαιρέσεων (όχι βέβαια ταξικών!), π.χ. θρησκευτικών στην Μέση Ανατολή, ή ιστορικών, εθνοτικών κ.λπ. μεταξύ δυτικο-Ουκρανών και ανατολικο-Ουκρανών. Στην συνέχεια, οι ίδιες ελίτ, με την αμέριστη βοήθεια των ντόπιων ελίτ, χρησιμοποιώντας την πελώρια οικονομική, στρατιωτική και μιντιακή δύναμή τους κινητοποιούν το τμήμα του πληθυσμού που είναι πρόθυμο να συμμαχήσει μαζί τους στον στόχο της «αλλαγής καθεστώτος», μέσα από μια «στημένη» εξέγερση, η οποία οργανώνεται, χρηματοδοτείται και στην ανάγκη εξοπλίζεται από τις ίδιες ελίτ. Φυσικά, οι κοκα-κολα «Μαρξιστές» τύπου Ζιζεκ και οι «πράσινοι» τύπου Κον Μπεντιτ ―που θαυμάζει η εκφυλισμένη «Αριστερά» και οι αντίστοιχοι «Οικολόγοι» μας!― αναλαμβάνουν, όπως πάντα, την ιδεολογική στήριξη των “εξεγέρσεων” αυτών. Για να πετύχουν, μάλιστα, τον στόχο τους οι ελίτ αυτές δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ως προσωρινούς συμμάχους ακόμη και άσπονδους εχθρούς τους, όπως η Αλ Κάιντα στις Αραβικές χώρες, ή νεοναζί κινήματα σε χώρες σαν την Ουκρανία που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι, αφού καταφέρουν με την βοήθεια των ελίτ να ρίξουν τα υπάρχοντα καθεστώτα, στην συνέχεια θα ξεκινήσουν αγώνα εναντίον τους. Μέχρι βέβαια να συνειδητοποιήσουν την μοίρα των «στυμμένων λεμονιών»...
Το δεύτερο μάθημα είναι ότι, αν οι Ευρωπαϊκοί λαοί θέλουν να αποφύγουν την τύχη αυτή, η μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ που την εκφράζει στον χώρο μας. Με άλλα λόγια, τα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, πρέπει να ξεπεράσουν τις αποπροσανατολιστικές θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς» ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, ή μια «καλή» ΕΕ. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλή ιδεολογία αλλά το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών, που απαιτούνται για την επικερδή λειτουργία των υπερεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες σήμερα ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που ήταν ενσωματωμένη στην ΝΔΤ και τους οικονομικούς θεσμούς της (ΕΕ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα) και τους αντίστοιχους πολιτικοστρατιωτικούς (ΝΑΤΟ κ.λπ.) η οποία εφάρμοσε διαφορετικές πολιτικές από αυτές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της «Αριστεράς του χαβιαριού», όπως σωστά την αποκαλεί η λαϊκή θυμοσοφία.
Το τρίτο μάθημα, συναφές με το παραπάνω, είναι ότι οι «μαξιμαλιστικές» δήθεν λύσεις για «σοσιαλιστική επανάσταση σε μια χώρα» (ή ακόμη πιο ουτοπικά, στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια, αν όχι πανευρωπαϊκά!) οδηγούν τελικά σε αδράνεια και στην συνεχή αποθράσυνση των ελίτ, εφόσον βέβαια ούτε οι αντικειμενικές, αλλά ούτε οι υποκειμενικές συνθήκες για συστημική αλλαγή υπάρχουν σήμερα. Οι αντικειμενικές, διότι, παρά το γεγονός ότι η σημερινή πολυδιάστατη κρίση είναι πρωτόγνωρη, καμιά χώρα ενσωματωμένη στην ΝΔΤ δεν μπορεί να έχει συστημική αλλαγή οποιουδήποτε τύπου, εάν δεν έχει αποδεσμευθεί πρώτα από αυτή. Όλες άλλωστε οι ιστορικές επαναστάσεις με αντισυστημικό περιεχόμενο στην Ευρώπη (από την Ρωσική του 1917 μέχρι την Ισπανική του 1936 που ήταν και η τελευταία απόπειρα καπιταλιστικής ανατροπής) έγιναν στο πλαίσιο εθνών-κρατών, πριν δηλαδή την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της πρωτόγνωρης, ιστορικά, οικονομικής αλλά και πολιτικο-στρατιωτικής αλληλεξάρτησης/εξάρτησης. Οποιαδήποτε, επομένως, συστημική αλλαγή σήμερα είναι αδύνατη, εάν δεν έχουν αλλάξει πρώτα οι παραπάνω αντικειμενικές συνθήκες. Συνάρτηση της ανυπαρξίας αντικειμενικών συνθηκών, με την παραπάνω έννοια είναι, βέβαια, και η έλλειψη των υποκειμενικών συνθηκών για συστημική αλλαγή, με τα μαζικά σοσιαλιστικά και συνδικαλιστικά κινήματα του παρελθόντος να έχουν ουσιαστικά διαλυθεί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης .
Το τέταρτο μάθημα είναι ότι ο μόνος τρόπος ώστε τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης να οδηγηθούν στην έξοδο από την οικονομική καταστροφή που επιβάλλει η ΝΔΤ, αλλά και να τεθούν οι βάσεις για μελλοντική συστημική αλλαγή, είναι η δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) που στόχο θα έχει ακριβώς την δημιουργία των κατάλληλων αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Οι αντικειμενικές συνθήκες μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από μια στρατηγική οικονομικής και πολιτικής αυτοδυναμίας που θα υιοθετήσει η Κυβέρνηση του ΜΕΚΕΑ, μετά την ρήξη με τη ΝΔΤ και την έξοδο της χώρας από τους θεσμούς της ―με παράλληλη βέβαια αλλαγή των γεωστρατηγικών προσανατολισμών για την αυτο-προστασία της από τους «συμμάχους» της που επέβαλαν το ξεπούλημα του κοινωνικού της πλούτου!― καθώς και τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές (μονομερής διαγραφή Χρέους, κοινωνικοποίηση Τραπεζών και των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες κ.λπ.).Οι υποκειμενικές συνθήκες θα αρχίσουν να ωριμάζουν με την δημιουργία του παλλαϊκού αυτού Μετώπου, όπου οι πολίτες μετέχουν σαν πολίτες, ξεπερνώντας ιδεολογικές προκαταλήψεις, για την επίτευξη των στόχων του. Το γεγονός ότι ένα παρόμοιο (άτυπο) κίνημα κατά της ΝΔΤ έχει ήδη αρχίσει να δημιουργείται «από κάτω» στις Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στις ανατολικο-ευρωπαϊκές, είναι άκρως ενθαρρυντικό.
http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_02_09.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
www.periektikidimokratia.org
Μαθήματα από το Ουκρανικό πραξικόπημα (1)
Η πρακτική των βελούδινων «επαναστάσεων» που χρησιμοποίησε επιτυχώς η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) ―που διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― για την αλλαγή καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, τελειοποιήθηκε στις Αραβικές «επαναστάσεις». Έτσι, οι συνήθως αναίμακτες, αλλά ενορχηστρωμένες από την Υ/Ε «επαναστάσεις», μετά την Λιβύη και την Συρία, μετατράπηκαν σε πολυαίμακτα πραξικοπήματα «από τα κάτω» που επιτυγχάνουν αλλαγές καθεστώτων, χωρίς την ανάμιξη του στρατού που εξευτέλιζε την δυτική ιδεολογία της αστικής «δημοκρατίας».
Σήμερα, για πρώτη φορά, η τακτική αυτή μεταφέρεται και στον Ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία, όπου οργανωμένες ομάδες νεοναζιστών που κρατούν πορτρέτα συνεργατών των ναζί στον πόλεμο, φωνάζουν νεοναζιστικά συνθήματα, οι ηγέτες τους έχουν δηλώσει επανειλημμένα τoν αντισημιτισμό τους και είναι οπλισμένοι με μολότοφ, ρόπαλα, κράνη, ακόμη και ελαστικές σφαίρες, αφήνονται ελεύθεροι να καταλαμβάνουν κρατικά κτίρια και να στήνουν μόνιμα οδοφράγματα για να ανατρέψουν ένα καθεστώς που έχει εκλεγεί με όλους τους κανόνες της αστικής «δημοκρατίας». Οι αντίστοιχοι κατηγορούμενοι ως νεοναζιστές στην Ελλάδα, που όχι μόνο αρνούνται αυτή τη ταυτότητα αλλά και δεν έχουμε δει να διέπραξαν παρόμοια εγκλήματα για ανατροπή του καθεστώτος, έχουν ήδη τους μισούς βουλευτές τους φυλακή, χωρίς καν δίκη. Την εξήγηση γι'αυτήν την «αντίφαση» έδωσε φιλελεύθερος (αλλά έντιμος) Βρετανός δημοσιογράφος: «ναι, είναι φασίστες, ομοφοβικοί και ρατσιστές αλλά είναι οι “δικοί” μας φασίστες κ.λπ., δηλαδή αντι-Ρώσοι. Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, υπερεθνικιστικές οργανώσεις καταδικάζονται γιατί τα συμφέροντα τους δεν είναι συμβατά με αυτά των δυτικών ελίτ» (Neil Clark, RT, 30/1/2014). Και, φυσικά, οι απαραίτητοι «αντιφασίστες» οργανώνουν παγκόσμιες ημέρες κατά του «φασισμού» και του «νεοναζισμού» στην Ελλάδα, αλλά δεν βγάζουν άχνα για τα πραγματικά νεοναζιστικά εγκλήματα στην Ουκρανία! Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν, αλλά μόνο όταν οι ελίτ πετύχουν τον στόχο τους, και θυμηθούν ότι είναι νεοναζιστές οι σημερινοί σύμμαχοι τους, που πρέπει να φυλακιστούν!
Έτσι, η οπλισμένη νεοναζιστική πρωτοπορία ηγείται των ιστορικά φιλοδυτικών αστών της δυτικής Ουκρανίας, των νέων της «γενιάς του facebook», καθώς και των χρηματοδοτούμενων από Soros και παρόμοιους, ΜΚΟ. Οι «ειρηνικές» αυτές διαδηλώσεις υποστηρίχθηκαν όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και μέσω της πανίσχυρης προπαγάνδας της Υ/Ε που ελέγχει τα διεθνή ΜΜΕ και τα τοπικά ανά χώρα παρακλάδια τους. Αναπόφευκτα, οι διαδηλωτές αυτοί γινόντουσαν «ατρόμητοι», όταν έβλεπαν τους ηγέτες της πανίσχυρης Υ/Ε να απειλούν τους ηγέτες της Ουκρανίας με οικονομικές ή και προσωπικές κυρώσεις, αν τυχόν τολμούσαν να τους πειράξουν. Το αποτέλεσμα ήταν η Ουκρανική αστυνομία να παραμένει ουσιαστικά απαθής όταν οι νεοναζιστές έμπρακτα απαιτούσαν την αλλαγή του καθεστώτος και τους σκότωναν κυριολεκτικά στο ξύλο ―εκτός από μεμονωμένα επεισόδια στην αρχή όπου έγινε το αντίθετο! Αντίστοιχα, οι Έλληνες και Ισπανοί αντι-ΕΕ διαδηλωτές (που ούτε διανοήθηκαν να απαιτήσουν αλλαγή καθεστώτος, ή να καταλάβουν κρατικά κτίρια σε μόνιμη βάση) αντιμετώπιζαν την κτηνώδη βία των Ελληνικών και Ισπανικών ΜΑΤ, χωρίς να συγκινείται βέβαια κανένας από την Υ/Ε!
Η πραγματική αιτία για τη σημερινή σύγκρουση μεταξύ της Υ/Ε και του καθεστώτος ήταν η άρνησή του να ενταχθεί στην ΝΔΤ και το γεγονός ότι τόλμησε να υπογράψει συμφωνία με την Ρωσία για δάνειο που θα έσωζε την χώρα από χρεοκοπία (και μια καταστροφή αντίστοιχη της Ελληνικής), χωρίς όρους που θα μετέτρεπαν την χώρα σε προτεκτοράτο, δίχως οικονομική και εθνική κυριαρχία. Όμως, δεν ήταν απλά το Ρωσικό δάνειο που ενόχλησε την Υ/Ε, αλλά το γεγονός ότι αυτό άνοιγε τον δρόμο γα την μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρασιατική Ένωση.
Μολονότι τόσο η Ευρασιατική Ένωση όσο και η ΕΕ φαινομενικά ανήκουν σε διαφορετικά είδη οικονομικών ενώσεων, έχουν μια διπλή θεμελιακή διαφορά μεταξύ τους. Πρώτον, η ΕΕ συνίσταται από κράτη-μέλη με πελώριες ανισότητες στο επίπεδο ανάπτυξής τους (όπως εκδηλώνονται στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά τους) πράγμα που συνεπάγεται την αυτόματη μεταφορά οικονομικού πλεονάσματος από τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του Ευρωπαϊκού «Νότου» προς αυτές του «Βορρά». Δεύτερον, η ΕΕ προϋποθέτει την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των μελών της Ευρωζώνης που δεν ανήκουν στην Υ/Ε, (λόγω του χαμηλότερου επιπέδου ανάπτυξής τους). Αντίθετα, η Ευρασιατική Ένωση είναι βασικά μια τελωνειακή ένωση χωρών στο ίδιο περίπου αναπτυξιακό επίπεδο, η οποία ρητά στοχεύει (όχι μόνο στα χαρτιά) στον σεβασμό της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των μελών της. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η γνωστή αδίστακτη Χίλαρυ Κλίντον, λίγο πριν την αναχώρησή της από το Στέητ Ντιπάρτμεντ, δήλωνε ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν οτιδήποτε στην δύναμή τους να εμποδίσουν την ανάπτυξη της Ευρασιατικής Ένωσης που την έβλεπαν σαν κίνηση για την «επανασοβιετοποίηση της περιοχής» (FT, 6/12/2012).
Είναι λοιπόν φανερό ότι, όπως σωστά έχουν αντιληφθεί τα κομουνιστικά κόμματα Ρωσίας και Ουκρανίας, (αντίθετα με τους αποπροσανατολιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιους παλαιολιθικούς Μαρξιστές στο ΚΚΕ που δεν έχουν ιδέα από παγκοσμιοποίηση και υπερεθνικές ελίτ), η σύγκρουση δεν αφορά απλώς ενδοαστικές ή ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ούτε, βέβαια, είναι απλώς μία γεωπολιτική σύγκρουση, όπως την παρουσιάζουν οι αστοί αναλυτές. Δηλαδή, ακόμη και αν δεχθούμε ότι η Ρωσική ελίτ βασικό στόχο της έχει να κατακτήσει ισότιμη θέση στην Υ/Ε (από πολιτικό-στρατιωτική και οικονομική άποψη), το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στην Ρωσία ενώνει από κομουνιστές μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξους, δηλαδή όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που την απορρίπτουν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Σε αυτό το κίνημα στηρίζεται και η Ρωσική ελίτ στον αγώνα της ενάντια στην ΝΔΤ, ο οποίος όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι πάντα συνεπής, όπως έδειξαν οι παλινωδίες της σχετικά με την Λιβύη και τώρα με την Ουκρανία, όπου εάν η Υ/Ε επιτύχει τελικά να την ενσωματώσει στη ΝΔΤ, αυτό θα σήμαινε και το ουσιαστικό τέλος της Ευρασιατικής Ένωσης σαν αντιστασιακού πόλου στην παγκοσμιοποίηση ―όπως «πρόβλεψε» η Κλίντον...
Μαθήματα από το Ουκρανικό πραξικόπημα (2)
Η κρίση στην Ουκρανία, η οποία προκλήθηκε από το «πραξικόπημα από τα κάτω» της Ευρω-ελίτ (και της Υπερεθνικής Ελίτ γενικότερα) για να ματαιώσει την ένταξή της στην Ευρασιατική Ένωση και να επιτύχει την πλήρη ενσωμάτωσή της στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έχει άμεσες σχέσεις με την Ελληνική καταστροφή, την οποία επέβαλλαν οι ίδιες ελίτ που σήμερα καταστρέφουν την Ουκρανία. Ποια είναι τα μαθήματα που μπορούμε να συνάγουμε από αυτήν;
Το πρώτο μάθημα νομίζω είναι ότι η επιλογή που δίνεται σήμερα από την Υ/Ε και την Ευρω-ελίτ στους Ευρωπαϊκούς λαούς είναι: είτε να ενσωματωθούν, μέσω της ΕΕ, στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Κοινοβουλευτικής Χούντας, είτε να έχουν την ίδια τύχη που έχουν οι αντιστεκόμενοι λαοί, οι οποίοι παλεύουν για την εθνική ανεξαρτησία τους είτε στην Μέση Ανατολή (Ιράκ, Λιβύη χθες, Συρία, Ιράν σήμερα), είτε, τώρα, ακόμη και στην Ευρώπη (Ουκρανία). Η διαδικασία αρχίζει με τις ελίτ αυτές να ξεκινούν μια εκστρατεία εκμετάλλευσης σημαντικών κοινωνικών διαιρέσεων (όχι βέβαια ταξικών!), π.χ. θρησκευτικών στην Μέση Ανατολή, ή ιστορικών, εθνοτικών κ.λπ. μεταξύ δυτικο-Ουκρανών και ανατολικο-Ουκρανών. Στην συνέχεια, οι ίδιες ελίτ, με την αμέριστη βοήθεια των ντόπιων ελίτ, χρησιμοποιώντας την πελώρια οικονομική, στρατιωτική και μιντιακή δύναμή τους κινητοποιούν το τμήμα του πληθυσμού που είναι πρόθυμο να συμμαχήσει μαζί τους στον στόχο της «αλλαγής καθεστώτος», μέσα από μια «στημένη» εξέγερση, η οποία οργανώνεται, χρηματοδοτείται και στην ανάγκη εξοπλίζεται από τις ίδιες ελίτ. Φυσικά, οι κοκα-κολα «Μαρξιστές» τύπου Ζιζεκ και οι «πράσινοι» τύπου Κον Μπεντιτ ―που θαυμάζει η εκφυλισμένη «Αριστερά» και οι αντίστοιχοι «Οικολόγοι» μας!― αναλαμβάνουν, όπως πάντα, την ιδεολογική στήριξη των “εξεγέρσεων” αυτών. Για να πετύχουν, μάλιστα, τον στόχο τους οι ελίτ αυτές δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ως προσωρινούς συμμάχους ακόμη και άσπονδους εχθρούς τους, όπως η Αλ Κάιντα στις Αραβικές χώρες, ή νεοναζί κινήματα σε χώρες σαν την Ουκρανία που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι, αφού καταφέρουν με την βοήθεια των ελίτ να ρίξουν τα υπάρχοντα καθεστώτα, στην συνέχεια θα ξεκινήσουν αγώνα εναντίον τους. Μέχρι βέβαια να συνειδητοποιήσουν την μοίρα των «στυμμένων λεμονιών»...
Το δεύτερο μάθημα είναι ότι, αν οι Ευρωπαϊκοί λαοί θέλουν να αποφύγουν την τύχη αυτή, η μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ που την εκφράζει στον χώρο μας. Με άλλα λόγια, τα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, πρέπει να ξεπεράσουν τις αποπροσανατολιστικές θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς» ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, ή μια «καλή» ΕΕ. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλή ιδεολογία αλλά το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών, που απαιτούνται για την επικερδή λειτουργία των υπερεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες σήμερα ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που ήταν ενσωματωμένη στην ΝΔΤ και τους οικονομικούς θεσμούς της (ΕΕ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα) και τους αντίστοιχους πολιτικοστρατιωτικούς (ΝΑΤΟ κ.λπ.) η οποία εφάρμοσε διαφορετικές πολιτικές από αυτές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της «Αριστεράς του χαβιαριού», όπως σωστά την αποκαλεί η λαϊκή θυμοσοφία.
Το τρίτο μάθημα, συναφές με το παραπάνω, είναι ότι οι «μαξιμαλιστικές» δήθεν λύσεις για «σοσιαλιστική επανάσταση σε μια χώρα» (ή ακόμη πιο ουτοπικά, στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια, αν όχι πανευρωπαϊκά!) οδηγούν τελικά σε αδράνεια και στην συνεχή αποθράσυνση των ελίτ, εφόσον βέβαια ούτε οι αντικειμενικές, αλλά ούτε οι υποκειμενικές συνθήκες για συστημική αλλαγή υπάρχουν σήμερα. Οι αντικειμενικές, διότι, παρά το γεγονός ότι η σημερινή πολυδιάστατη κρίση είναι πρωτόγνωρη, καμιά χώρα ενσωματωμένη στην ΝΔΤ δεν μπορεί να έχει συστημική αλλαγή οποιουδήποτε τύπου, εάν δεν έχει αποδεσμευθεί πρώτα από αυτή. Όλες άλλωστε οι ιστορικές επαναστάσεις με αντισυστημικό περιεχόμενο στην Ευρώπη (από την Ρωσική του 1917 μέχρι την Ισπανική του 1936 που ήταν και η τελευταία απόπειρα καπιταλιστικής ανατροπής) έγιναν στο πλαίσιο εθνών-κρατών, πριν δηλαδή την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της πρωτόγνωρης, ιστορικά, οικονομικής αλλά και πολιτικο-στρατιωτικής αλληλεξάρτησης/εξάρτησης. Οποιαδήποτε, επομένως, συστημική αλλαγή σήμερα είναι αδύνατη, εάν δεν έχουν αλλάξει πρώτα οι παραπάνω αντικειμενικές συνθήκες. Συνάρτηση της ανυπαρξίας αντικειμενικών συνθηκών, με την παραπάνω έννοια είναι, βέβαια, και η έλλειψη των υποκειμενικών συνθηκών για συστημική αλλαγή, με τα μαζικά σοσιαλιστικά και συνδικαλιστικά κινήματα του παρελθόντος να έχουν ουσιαστικά διαλυθεί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης .
Το τέταρτο μάθημα είναι ότι ο μόνος τρόπος ώστε τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης να οδηγηθούν στην έξοδο από την οικονομική καταστροφή που επιβάλλει η ΝΔΤ, αλλά και να τεθούν οι βάσεις για μελλοντική συστημική αλλαγή, είναι η δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) που στόχο θα έχει ακριβώς την δημιουργία των κατάλληλων αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Οι αντικειμενικές συνθήκες μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από μια στρατηγική οικονομικής και πολιτικής αυτοδυναμίας που θα υιοθετήσει η Κυβέρνηση του ΜΕΚΕΑ, μετά την ρήξη με τη ΝΔΤ και την έξοδο της χώρας από τους θεσμούς της ―με παράλληλη βέβαια αλλαγή των γεωστρατηγικών προσανατολισμών για την αυτο-προστασία της από τους «συμμάχους» της που επέβαλαν το ξεπούλημα του κοινωνικού της πλούτου!― καθώς και τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές (μονομερής διαγραφή Χρέους, κοινωνικοποίηση Τραπεζών και των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες κ.λπ.).Οι υποκειμενικές συνθήκες θα αρχίσουν να ωριμάζουν με την δημιουργία του παλλαϊκού αυτού Μετώπου, όπου οι πολίτες μετέχουν σαν πολίτες, ξεπερνώντας ιδεολογικές προκαταλήψεις, για την επίτευξη των στόχων του. Το γεγονός ότι ένα παρόμοιο (άτυπο) κίνημα κατά της ΝΔΤ έχει ήδη αρχίσει να δημιουργείται «από κάτω» στις Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στις ανατολικο-ευρωπαϊκές, είναι άκρως ενθαρρυντικό.
http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_02_09.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
www.periektikidimokratia.org