μετάφραση-επιμέλεια: Filistina
Το σιωνιστικό αποικιστικό σχέδιο, που χρηματοδοτείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και συνεχίζεται στην υπηρεσία τους, έχει υποδουλώσει την Παλαιστίνη και έχει επίμονα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκτοπίσει τις αυτόχθονες μάζες έξω από την περιοχή που κυβερνάται από αυτό, ή τουλάχιστον, να τις επικεντρώσει σε περιορισμένους θύλακες.
Παλαιστίνιοι, ενός τμήματος του παλαιστινιακού λαού, απέφυγαν την απέλαση και έγιναν πολίτες του Ισραήλ, που υφίστανται όμως διακρίσεις από το νόμο και τις συνήθεις πρακτικές του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην εκδίωξη τους. Τον τελευταίο καιρό τα μέτρα αυτά επικεντρώνονται στο σχέδιο Πράουερ για τη Νεγκέβ, το οποίο παραπέμπει στο σχέδιο του 1970 για εξιουδαϊσμό της Γαλιλαίας, και στα γεγονότα της Ημέρας της Γης (30 Μαρτίου 1976).
Ένα άλλο τμήμα του παλαιστινιακού λαού, στα εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1967, ζει ως επί το πλείστον υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία δράσης εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους ή συγκεντρώνοντάς τους σε θύλακες μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Επίσης, το Ισραήλ αυξάνει σταδιακά τις κατασχέσεις της γης των Παλαιστινίων, εμποδίζει την ατομική και συλλογική τους οικονομική ανάπτυξη, αρνείται την ελεύθερη κυκλοφορία τους, τη συνάθροιση και τον λόγο και καταστέλει με διάφορα μέσα την αντίστασή τους στον συνεχιζόμενο εποικισμό και την κατοχή. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ξεχωριστές οικονομίες: οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές του 1948 έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ισραηλινή οικονομία - ως εργαζόμενοι με διακρίσεις στους μισθούς και ως κάτοικοι πόλεων και χωριών που πάσχουν από υπο-ανάπτυξη, και ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη εργάζονται για ισραηλινά αφεντικά ή για τοπικές εμπορικές επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά του Ισραήλ - είτε στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη ή στην επίσημη επικράτεια του Ισραήλ.Οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους που έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα και τους απογόνους τους, καθώς και πολλοί από αυτούς που έχουν διαφύγει από τα κύματα της μετατόπισης και απέλασης, ζουν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι - είτε στις περιοχές που έχουν κατακτηθεί το 1948 ή το 1967, ή στις γειτονικές χώρες.
Με τα χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν αντισταθεί στη μετατόπιση, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους. Ανάλογα με την τοποθεσία, η αντίστασή τους παίρνει διάφορες μορφές: κάποιοι διαδηλώνουν ή κάνουν συμβολικές δράσεις, κάποιοι αντιδρούν με άμεσες ενέργειες, κάποιοι επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα, κάποιοι είναι μη-βίαιοι, κάποιοι είναι βίαιοι αλλά άοπλοι. Οι περισσότερες πράξεις αντίστασης δεν συνεπάγονται τη συνεργασία με τους Ισραηλινούς που αντιτίθενται στη σιωνιστική πολιτική, αλλά μερικοί συνεργάζονται με τους εν λόγω ακτιβιστές. Η πολύμορφη αντίσταση των παλαιστινιακών εργαζόμενων μαζών, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει κυρίως την επιβράδυνση και τον περιορισμό των διαδικασιών της υποταγής αλλά δυστυχώς γενικά δεν είναι σε θέση να γυρίσει πίσω τον χρόνο.
Δεν συμμεριζόμαστε την ψευδαίσθηση ορισμένων τμημάτων των παλαιστινιακών και των ισραηλινών εργαζόμενων ότι στην παρούσα άσχημη κατάσταση πρέπει να γίνει δεκτή η «λύση δύο κρατών». Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη είναι η επιδίωξη, εδώ και περίπου εκατό χρόνια, των παγκόσμιων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αυτό είναι ένα μέρος της γενικής παρέμβασής τους στη Μέση Ανατολή, η οποία είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, σε δεσποτικά καθεστώτα, σε εθνικό και θρησκευτικό μίσος και στον πόλεμο, παρακωλύοντας την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής. Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, αν διατεθεί το 15% ή το 25% του εδάφους της Παλαιστίνης από την βρετανική κυριαρχία, δεν θα επιλύσει τα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας, και σίγουρα δεν θα «τερματίσει τη σύγκρουση»: στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ της ισραηλινής καπιταλιστικής ελίτ και του καθεστώτος της Παλαιστινιακής Αρχής με το οποίο συνεργάζεται. Οι τοπικοί παράγοντες θα αποκτήσουν το προνόμιο για να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται άμεσα τον παλαιστινιακό πληθυσμό για το δικό τους όφελος και προς όφελος ξένων συμφερόντων.
Είναι αλήθεια, ότι η αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε το 1967 θα βάλει ένα φρένο στις άμεσες διαδικασίες κατάσχεσης γης και στην καταπίεση των Παλαιστινίων που ζουν εκεί υπό τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Θα μείωνε, κατά πάσα πιθανότητα, την τριβή και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας με τους ισραηλινούς στρατιώτες και τους εποίκους, καθώς και τις ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν το διάχυτο μίσος και την ενίσχυση του εθνικισμού μεταξύ των κατακτητών και των κατεκτημένων. Η αποχώρηση αυτή μπορεί επίσης να καταστήσει δυνατή μια περιορισμένη επιστροφή των προσφύγων στο έδαφος του παλαιστινιακού κράτους.Ωστόσο, μια συμφωνία για την ίδρυση ενός τέτοιου παλαιστινιακού κράτος θα παραχωρούσε στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμοποίηση των κατακτήσεών του στον πόλεμο του 1948 και τη Νάκμπα - την αποστέρηση, εκρίζωση και εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων (τώρα εκατομμύριων) Παλαιστινίων. Μια τέτοια συμφωνία θα ενισχύσει την πολιτική και τον οικονομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο τμημάτων της χώρας, όπου και στα δύο υπάρχουν Παλαιστίνιοι κάτοικοι, καθώς και ο διαχωρισμός μεταξύ των δυο λαών, του εβραϊκού και του αραβικού. Αυτό θα εμπόδιζε τον αγώνα για μια δίκαιη λύση στη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με το σιωνιστικό κίνημα - του οποίου τα κύρια θύματα είναι οι Παλαιστίνιοι εργάτες, αλλά που βλάπτει επίσης με διάφορους τρόπους τους Εβραίους εργάτες μέσα στο Ισραήλ. Εφ' όσον οι πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει και δεν έχουν ανακτήσει αυτά που τους έκλεψαν, εφ 'όσον το εθνικιστικό-σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ - το οποίο αποκλείει, διακρίνει και καταπιέζει τα παλαιστινιακά ζητήματα και τους πολίτες του - εξακολουθεί να υπάρχει, δεν πρόκειται να υπάρξει «παύση της σύγκρουσης».
Άλλα τμήματα εργαζομένων, ιδιαίτερα μεταξύ των Παλαιστινίων, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός δημοκρατικού κράτους για όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης-Ισραήλ.Η δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους, μπορεί να παράσχει ίσα πολιτικά δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του, και να θέσει τέλος στην επίσημη θεσμική διάκριση εναντίον των Παλαιστινίων. Θα επιτρέψει πολύ πιθανόν την επιστροφή των προσφύγων. Επίσης, για να γίνει δυνατή η σύσταση ενός τέτοιου κράτους θα πρέπει να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ αλλά και η Παλαιστινιακή Αρχή, σε πείσμα των στόχων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Έτσι, το πρόγραμμα αυτό βασίζεται σε ένα μέτρο ελπίδας σε αντίθεση με την απελπισία και τη συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα.Ωστόσο, η ελπίδα αυτή είναι λανθασμένη, διότι εφ 'όσον η καπιταλιστική-σιωνιστική ελίτ που κυβερνάει το Ισραήλ δεν έχει ηττηθεί, το μόνο κράτος που μπορεί να επιτευχθεί είναι το ήδη υπάρχον.
Ακόμη και αν θα μπορούσε να πετύχει η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους, ας μην ξεχνάμε ότι τα κράτη γενικά, και ιδίως τα δημοκρατικά κράτη, είναι πολιτικές μορφές που καταρτίζονται και συντηρούνται από άρχουσες τάξεις μειονοτήτων, για να συντηρούν τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλευσης των κοινωνικών σχέσεων. Ο χαρακτήρας της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ποικίλλει και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένος στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά και ο θεμελιώδης χαρακτήρα της δεν εξαφανίζεται ούτε για μια στιγμή. Σε μια τέτοια κατάσταση οι Παλαιστίνιοι και Εβραίοι εργάτες θα ζουν σε μια κοινωνία όπως αυτή της Νοτίου Αφρικής, όπου μια μικρή μειοψηφία λευκών καπιταλιστών και των μη-λευκών νέων συντρόφων τους, κατέχουν τα περισσότερα των μέσων παραγωγής και τη γη και οι πολυεθνικές εταιρείες απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία δράσης.
Επιβεβαιώνουμε εκ νέου το συμπέρασμα των προκατόχων μας στον αγώνα: Η ήττα της καπιταλιστικής-σιωνιστικής άρχουσας τάξης και του έργου του εποικισμού και των κατασχέσεων παλαιστινιακής γης,απαιτεί μια βαθιά κοινωνική επανάσταση, όχι απλώς μια πολιτική επανάσταση, αλλά μια μεταμόρφωση των σχέσεων παραγωγής και όλων των άλλων θεμελιωδών κοινωνικών σχέσεων. Επιπλέον, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι μια τέτοια επανάσταση θα είναι δυνατή μόνο σε περιφερειακή κλίμακα, σε πολλές γειτονικές χώρες ταυτόχρονα και όχι ξεκομμένα στην Παλαιστίνη-Ισραήλ. Μόνο ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα καταστήσει δυνατή την οικοδόμηση μιας μη-απολυταρχικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση, στην οποία η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα θα επικρατήσουν πραγματικά, στην οποία η συσσωρευμένη εθνικιστική εχθρότητα θα διαλυθεί.
Μαζί με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, ας αναφέρουμε και το προφανές: Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε, ως οργάνωση αλλά και ατομικά, μαζί με τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Δυτικής Όχθης,με Ισραηλινούς και άλλους ακτιβιστές, στον καθημερινό αγώνα ενάντια σε όλες τις πτυχές της κατοχής και της καταπίεσης στα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Θα στηρίξουμε και θα συνεργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον αγώνα των κατοίκων της Γάζας ενάντια στις επιθέσεις του Ισραήλ και στην ισραηλο-αιγυπτιακή πολιορκία. Και θα είμαστε ενεργοί εντός των συνόρων του 1948 ενάντια στις διακρίσεις, την καταπίεση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων εργατών που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα.
Ισραηλινή Aναρχοκομμουνιστική Οργάνωση Ahdut (Ενότητα)
ΠΗΓΗ: anarkismo
Το σιωνιστικό αποικιστικό σχέδιο, που χρηματοδοτείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και συνεχίζεται στην υπηρεσία τους, έχει υποδουλώσει την Παλαιστίνη και έχει επίμονα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκτοπίσει τις αυτόχθονες μάζες έξω από την περιοχή που κυβερνάται από αυτό, ή τουλάχιστον, να τις επικεντρώσει σε περιορισμένους θύλακες.
Παλαιστίνιοι, ενός τμήματος του παλαιστινιακού λαού, απέφυγαν την απέλαση και έγιναν πολίτες του Ισραήλ, που υφίστανται όμως διακρίσεις από το νόμο και τις συνήθεις πρακτικές του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην εκδίωξη τους. Τον τελευταίο καιρό τα μέτρα αυτά επικεντρώνονται στο σχέδιο Πράουερ για τη Νεγκέβ, το οποίο παραπέμπει στο σχέδιο του 1970 για εξιουδαϊσμό της Γαλιλαίας, και στα γεγονότα της Ημέρας της Γης (30 Μαρτίου 1976).
Ένα άλλο τμήμα του παλαιστινιακού λαού, στα εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1967, ζει ως επί το πλείστον υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία δράσης εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους ή συγκεντρώνοντάς τους σε θύλακες μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Επίσης, το Ισραήλ αυξάνει σταδιακά τις κατασχέσεις της γης των Παλαιστινίων, εμποδίζει την ατομική και συλλογική τους οικονομική ανάπτυξη, αρνείται την ελεύθερη κυκλοφορία τους, τη συνάθροιση και τον λόγο και καταστέλει με διάφορα μέσα την αντίστασή τους στον συνεχιζόμενο εποικισμό και την κατοχή. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ξεχωριστές οικονομίες: οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές του 1948 έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ισραηλινή οικονομία - ως εργαζόμενοι με διακρίσεις στους μισθούς και ως κάτοικοι πόλεων και χωριών που πάσχουν από υπο-ανάπτυξη, και ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη εργάζονται για ισραηλινά αφεντικά ή για τοπικές εμπορικές επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά του Ισραήλ - είτε στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη ή στην επίσημη επικράτεια του Ισραήλ.Οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους που έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα και τους απογόνους τους, καθώς και πολλοί από αυτούς που έχουν διαφύγει από τα κύματα της μετατόπισης και απέλασης, ζουν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι - είτε στις περιοχές που έχουν κατακτηθεί το 1948 ή το 1967, ή στις γειτονικές χώρες.
Με τα χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν αντισταθεί στη μετατόπιση, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους. Ανάλογα με την τοποθεσία, η αντίστασή τους παίρνει διάφορες μορφές: κάποιοι διαδηλώνουν ή κάνουν συμβολικές δράσεις, κάποιοι αντιδρούν με άμεσες ενέργειες, κάποιοι επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα, κάποιοι είναι μη-βίαιοι, κάποιοι είναι βίαιοι αλλά άοπλοι. Οι περισσότερες πράξεις αντίστασης δεν συνεπάγονται τη συνεργασία με τους Ισραηλινούς που αντιτίθενται στη σιωνιστική πολιτική, αλλά μερικοί συνεργάζονται με τους εν λόγω ακτιβιστές. Η πολύμορφη αντίσταση των παλαιστινιακών εργαζόμενων μαζών, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει κυρίως την επιβράδυνση και τον περιορισμό των διαδικασιών της υποταγής αλλά δυστυχώς γενικά δεν είναι σε θέση να γυρίσει πίσω τον χρόνο.
Δεν συμμεριζόμαστε την ψευδαίσθηση ορισμένων τμημάτων των παλαιστινιακών και των ισραηλινών εργαζόμενων ότι στην παρούσα άσχημη κατάσταση πρέπει να γίνει δεκτή η «λύση δύο κρατών». Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη είναι η επιδίωξη, εδώ και περίπου εκατό χρόνια, των παγκόσμιων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αυτό είναι ένα μέρος της γενικής παρέμβασής τους στη Μέση Ανατολή, η οποία είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, σε δεσποτικά καθεστώτα, σε εθνικό και θρησκευτικό μίσος και στον πόλεμο, παρακωλύοντας την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής. Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, αν διατεθεί το 15% ή το 25% του εδάφους της Παλαιστίνης από την βρετανική κυριαρχία, δεν θα επιλύσει τα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας, και σίγουρα δεν θα «τερματίσει τη σύγκρουση»: στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ της ισραηλινής καπιταλιστικής ελίτ και του καθεστώτος της Παλαιστινιακής Αρχής με το οποίο συνεργάζεται. Οι τοπικοί παράγοντες θα αποκτήσουν το προνόμιο για να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται άμεσα τον παλαιστινιακό πληθυσμό για το δικό τους όφελος και προς όφελος ξένων συμφερόντων.
Είναι αλήθεια, ότι η αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε το 1967 θα βάλει ένα φρένο στις άμεσες διαδικασίες κατάσχεσης γης και στην καταπίεση των Παλαιστινίων που ζουν εκεί υπό τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Θα μείωνε, κατά πάσα πιθανότητα, την τριβή και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας με τους ισραηλινούς στρατιώτες και τους εποίκους, καθώς και τις ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν το διάχυτο μίσος και την ενίσχυση του εθνικισμού μεταξύ των κατακτητών και των κατεκτημένων. Η αποχώρηση αυτή μπορεί επίσης να καταστήσει δυνατή μια περιορισμένη επιστροφή των προσφύγων στο έδαφος του παλαιστινιακού κράτους.Ωστόσο, μια συμφωνία για την ίδρυση ενός τέτοιου παλαιστινιακού κράτος θα παραχωρούσε στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμοποίηση των κατακτήσεών του στον πόλεμο του 1948 και τη Νάκμπα - την αποστέρηση, εκρίζωση και εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων (τώρα εκατομμύριων) Παλαιστινίων. Μια τέτοια συμφωνία θα ενισχύσει την πολιτική και τον οικονομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο τμημάτων της χώρας, όπου και στα δύο υπάρχουν Παλαιστίνιοι κάτοικοι, καθώς και ο διαχωρισμός μεταξύ των δυο λαών, του εβραϊκού και του αραβικού. Αυτό θα εμπόδιζε τον αγώνα για μια δίκαιη λύση στη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με το σιωνιστικό κίνημα - του οποίου τα κύρια θύματα είναι οι Παλαιστίνιοι εργάτες, αλλά που βλάπτει επίσης με διάφορους τρόπους τους Εβραίους εργάτες μέσα στο Ισραήλ. Εφ' όσον οι πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει και δεν έχουν ανακτήσει αυτά που τους έκλεψαν, εφ 'όσον το εθνικιστικό-σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ - το οποίο αποκλείει, διακρίνει και καταπιέζει τα παλαιστινιακά ζητήματα και τους πολίτες του - εξακολουθεί να υπάρχει, δεν πρόκειται να υπάρξει «παύση της σύγκρουσης».
Άλλα τμήματα εργαζομένων, ιδιαίτερα μεταξύ των Παλαιστινίων, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός δημοκρατικού κράτους για όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης-Ισραήλ.Η δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους, μπορεί να παράσχει ίσα πολιτικά δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του, και να θέσει τέλος στην επίσημη θεσμική διάκριση εναντίον των Παλαιστινίων. Θα επιτρέψει πολύ πιθανόν την επιστροφή των προσφύγων. Επίσης, για να γίνει δυνατή η σύσταση ενός τέτοιου κράτους θα πρέπει να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ αλλά και η Παλαιστινιακή Αρχή, σε πείσμα των στόχων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Έτσι, το πρόγραμμα αυτό βασίζεται σε ένα μέτρο ελπίδας σε αντίθεση με την απελπισία και τη συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα.Ωστόσο, η ελπίδα αυτή είναι λανθασμένη, διότι εφ 'όσον η καπιταλιστική-σιωνιστική ελίτ που κυβερνάει το Ισραήλ δεν έχει ηττηθεί, το μόνο κράτος που μπορεί να επιτευχθεί είναι το ήδη υπάρχον.
Ακόμη και αν θα μπορούσε να πετύχει η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους, ας μην ξεχνάμε ότι τα κράτη γενικά, και ιδίως τα δημοκρατικά κράτη, είναι πολιτικές μορφές που καταρτίζονται και συντηρούνται από άρχουσες τάξεις μειονοτήτων, για να συντηρούν τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλευσης των κοινωνικών σχέσεων. Ο χαρακτήρας της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ποικίλλει και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένος στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά και ο θεμελιώδης χαρακτήρα της δεν εξαφανίζεται ούτε για μια στιγμή. Σε μια τέτοια κατάσταση οι Παλαιστίνιοι και Εβραίοι εργάτες θα ζουν σε μια κοινωνία όπως αυτή της Νοτίου Αφρικής, όπου μια μικρή μειοψηφία λευκών καπιταλιστών και των μη-λευκών νέων συντρόφων τους, κατέχουν τα περισσότερα των μέσων παραγωγής και τη γη και οι πολυεθνικές εταιρείες απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία δράσης.
Επιβεβαιώνουμε εκ νέου το συμπέρασμα των προκατόχων μας στον αγώνα: Η ήττα της καπιταλιστικής-σιωνιστικής άρχουσας τάξης και του έργου του εποικισμού και των κατασχέσεων παλαιστινιακής γης,απαιτεί μια βαθιά κοινωνική επανάσταση, όχι απλώς μια πολιτική επανάσταση, αλλά μια μεταμόρφωση των σχέσεων παραγωγής και όλων των άλλων θεμελιωδών κοινωνικών σχέσεων. Επιπλέον, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι μια τέτοια επανάσταση θα είναι δυνατή μόνο σε περιφερειακή κλίμακα, σε πολλές γειτονικές χώρες ταυτόχρονα και όχι ξεκομμένα στην Παλαιστίνη-Ισραήλ. Μόνο ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα καταστήσει δυνατή την οικοδόμηση μιας μη-απολυταρχικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση, στην οποία η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα θα επικρατήσουν πραγματικά, στην οποία η συσσωρευμένη εθνικιστική εχθρότητα θα διαλυθεί.
Μαζί με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, ας αναφέρουμε και το προφανές: Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε, ως οργάνωση αλλά και ατομικά, μαζί με τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Δυτικής Όχθης,με Ισραηλινούς και άλλους ακτιβιστές, στον καθημερινό αγώνα ενάντια σε όλες τις πτυχές της κατοχής και της καταπίεσης στα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Θα στηρίξουμε και θα συνεργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον αγώνα των κατοίκων της Γάζας ενάντια στις επιθέσεις του Ισραήλ και στην ισραηλο-αιγυπτιακή πολιορκία. Και θα είμαστε ενεργοί εντός των συνόρων του 1948 ενάντια στις διακρίσεις, την καταπίεση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων εργατών που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα.
Ισραηλινή Aναρχοκομμουνιστική Οργάνωση Ahdut (Ενότητα)
ΠΗΓΗ: anarkismo
RSS Feed