…
Μια αληθινή ενασχόληση με τα κοινά δεν θα μπορούσε παρά να προϋποθέτει την πραγματική δυνατότητα των ανθρώπων για άσκηση ελέγχου πάνω στις ζωές, το χρόνο και το πεδίο δράσης τους. Προϋποθέτει ακόμα την καλλιέργεια και ισχυροποίηση των δεσμών μεταξύ των συνανθρώπων και του περιβάλλοντός τους. Την κατάργηση των εμπορευματικών σχέσεων, της λογικής της εξατομίκευσης, του βιασμού της -σε βαθμό εξόντωσης- μισθωτής σκλαβιάς. ‘Οταν το παιχνίδι παίζεται με βάση τους συσχετισμούς μεταξύ μεγάλων και μικρών ιδιοκτησιών, στις κατευθύνσεις της παγκοσμιοποιημένης ικονομίας, τότε ο ρόλος του απλού λαού δεν είναι άλλος από αυτόν του μαϊντανού - εθελοντή.
Η απαξίωση της εκλογικής διαδικασίας είναι μόνο η αφετηρία για την κοινωνική χειραφέτηση. Προσοχή! Μη συγχέουμε την εκλογική απαξίωση με την πολιτική αδιαφορία που τόσο επίμονα οι κυρίαρχοι προσπαθούν, και έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να εμφυσήσουν στον κόσμο, εγκλωβίζοντας τον σε λαβυρίνθους ικανοποίησης πλαστών αναγκών. Αντίθετα, είναι τα κομματικά «μαγαζιά»
που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Συνεπώς μιλάμε για μια απαξίωση που, αν και από μόνη της είναι ήδη ένα ηχηρό μήνυμα πως δεν τους έχουμε ανάγκη, οφείλει να εξελιχθεί σε δράση, ειδάλλως δίνει έδαφος στις προαναφερθείσες θεωρίες περί πολιτικής αδιαφορίας και άλλοθι στους επαγγελματίες «ειδικούς» της διαχείρισης της ζωής μας. Και η δράση για μας δεν μπορεί παρά να έχει αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά και να πραγματώνεται με συλλογικούς όρους ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού.
Αν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ενεργά μέλη της κοινωνίας, εφόσον αυτό μας ενδιαφέρει, οφείλουμε να ξαναανακαλύψουμε το δημόσιο χώρο και να τον οικειοποιηθούμε, επιστρέφοντας του το χαμένο του περιεχόμενο. Οφείλουμε να δημιουργούμε και να ενισχύουμε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και αντίστοιχες κινήσεις (επιτροπές γειτονιάς), πολεμώντας ταυτόχρονα τις λογικές του ατομικού συμφέροντος, το φιλτράρισμα των πάντων μέσα από τους συσχετισμούς της εμπορευματικής συνδιαλλαγής, σε πείσμα όσων προσπαθούν να μας
πείσουν ότι αποτελεί μονόδρομο ευημερίας. Οφείλουμε να συναντηθούμε, να συζητήσουμε και να πράξουμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Έτσι είναι η αληθινή «συμμετοχή στα κοινά». Κανένας επαγγελματίας πολιτικάντης δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ για τα πραγματικά προβλήματά μας καλύτερα από εμάς τους ίδιους.Στα πλαίσια μιας ελευθεριακής οργάνωσης της κοινωνίας οι δήμοι και η κοινοτική αυτοδιεύθυνση έχουν πρωταρχική σημασία.
Πρόκειται όμως για ένα θεσμικό πλαίσιο ριζικά διαφορετικό από το υπάρχον. Ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε ορισμένες βασικές κατευθύνσεις αυτού του πλαισίου.
Α) Οι συνελεύσεις γειτονιάς, από διακοσμητική διαδικασία, μετατρέπονται στο καθοριστικό όργανο διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων. Συγκαλούνται σε τακτική βάση, είναι ανοικτές σε όλους τους κατοίκους και οι αποφάσεις τους έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα. Οσοι αναλαμβάνουν να τις υλοποιήσουν οφείλουν έπειτα να λογοδοτήσουν σε αυτές. Η ενότητα της πόλης διασφαλίζεται από τη σύνδεση των γειτονιών σε μια ομοσπονδιακή βάση.
Ετσι π.χ. η Αγία Παρασκευή θα μπορούσε να διαθέτει 4 ή 5 συνελεύσεις γειτονιάς, οι οποίες με τη σειρά τους θα συνδέονταν μεταξύ τους μέσω μιας διευρυμένης συνέλευσης όπου θα μετείχαν εκπρόσωποι – διαφορετικοί κάθε φορά – των γειτονιών. Επιπλέον η κάθε κοινότητα θα είχε το δικαίωμα να επιλέγει το δικό της καταστατικό χάρτη, τον οποίο η οποιαδήποτε κεντρική διεύθυνση θα ήταν υποχρεωμένη να αποδεχτεί.
Β) Είναι προφανές ότι η διεύθυνση μιας πόλης απαιτεί την ύπαρξη οργάνων που θα αναλαμβάνουν την εκτέλεση των αποφάσεων της συνέλευσης. Ο τρόπος επάνδρωσης αυτών των οργάνων μπορεί να ποικίλει: εκλογή, ορισμός, κλήρωση... Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τα όργανα αυτά είναι υποχρεωμένα να δρουν μέσα στα πλαίσια που έχουν θέσει οι συνελεύσεις, οφείλουν να λογοδοτούν συνεχώς σε αυτές και είναι τέλος ανακλητά. Αν δηλαδή μια συνέλευση κρίνει ότι κάποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει το αξίωμα. Περαιτέρω ασφαλιστικές δικλείδες θα μπορούσαν να περιορίζουν το διάστημα άσκησης των καθηκόντων έτσι ώστε να μην ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες θέσεις.
Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο περιορίζεται η συγκέντρωση δύναμης στα χέρια των ίδιων προσώπων αλλά και ευνοείται η ανάληψη ευθυνών από όλους τους κατοίκους, κάτι που είναι αναγκαίο για τη συγκρότηση κοινοτήτων ελευθερίας και ισότητας, αλλά και τη δημιουργία αυτόνομων προσωπικοτήτων που θα δρουν μέσα σε αυτές.
Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά είναι απαραίτητη η απελευθέρωση από την οικονομική εκμετάλλευση. Γιατί φυσικά καμιά πραγματική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οικονομική και κοινωνική ισότητα. Είναι παράλογο να περιμένει κανείς από έναν πολίτη που δουλεύει εξαντλητικά για να επιβιώσει να συμμετέχει στα κοινά την
ώρα που το αφεντικό του έχει άπλετο χρόνο για να το κάνει. Με άλλα λόγια, μέσα σε μια ελευθεριακή κοινότητα πραγματώνεται το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και η κοινοτικοποίηση της οικονομίας με στόχο η εργασία και τα προϊόντα της να ακολουθούν πορεία από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η οικονομική δραστηριότητα αποφασίζεται
και ασκείται από τις κοινότητες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις αλληλεξάρτησης και συμπληρωματικότητας. Τα ίδια τα μέλη της κοινότητας ορίζουν τι, πώς και για ποιο λόγο θα παράγεται, τι είδους υπηρεσίες θα παρέχονται και πώς όλα αυτά θα συμβάλλουν στην ευημερία της κοινότητας και στην καλλιέργεια σχέσεων με τις υπόλοιπες. Με αυτόν τον τρόπο η οικονομία επανακτά την πραγματική θέση της ως μια ανθρώπινη δραστηριότητα ανάμεσα στις άλλες και παύει να είναι ο μπαμπούλας που επιβάλει τις δικές του επιλογές στην κοινωνία. Η κοινοτικοποιημένη οικονομία δεν αποσκοπει ούτε στην απεριόριστη αύξηση της κερδοφορίας ούτε στη συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τελικά έχουν εκφυλίσει τις ανθρώπινες σχέσεις και καταστρέψει τη φύση. Αντιθέτως, προσφέρει το κατάλληλο υλικό υπόβαθρο ώστε ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να επιδίδεται στις αναζητήσεις που του ταιριάζουν.
Με άλλα λόγια η οικονομία τίθεται στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία της οικονομίας. Παράλληλα οι ελευθεριακές κοινότητες είναι αντίθετες όχι στις συγκρούσεις και τις εντάσεις αλλά στις μισαλλοδοξίες και τους ρατσιστικούς φανατισμούς, στην εκμετάλλευση και στην κάθε είδους εξουσία ανθρώπου πάνω σε
άνθρωπο
…
>Ας πετάξουμε στην άκρη το αστικό σύνταγμα και ας συγκροτήσουμε μία συντακτική-καταστατική συνέλευση, όπως εκείνη που διαμόρφωσαν οι εξεγερμένοι της παρισινής κομμούνας, η οποία θα εκφράζει τις αγωνιζόμενες δυνάμεις και θα αποφασίζει προς την κατεύθυνση του κοινού συμφέροντος.
>Ας πετάξουμε στην άκρη το σάπιο αστικό κράτος και ας συγκροτήσουμε τη ελλαδική-αιγαιακή Συνομοσπονδία των αυτόνομων Περιφερειών και Δήμων. Ας μην αφήσουμε το ευρωπαϊκό υπερκράτος να καταστήσει τους τόπους μας υποδουλωμένες στα σχέδια του περιφέρειες (όπως επιχειρείται να προωθηθεί μέσα από τον «Καλλικράτη»).
> Ας τελειώνουμε επιτέλους με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δανειζόμενοι εκείνο το αρχαίο στοιχείο της άμεσης δημοκρατίας και απογειώνοντάς το σήμερα
σε μία κοινωνική δημοκρατία, όπου μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και τον αιρετό και ανακλητό χαρακτήρα των εκπροσώπων σε θέσεις ευθύνης οι υποθέσεις της ζωής θα είναι υπόθεση όλων και όχι κάποιων ψηφισθέντων «ειδημόνων».
> Ας τελειώνουμε με την κυριαρχία των τραπεζών στη ζωή μας, καταργώντας τες και διαμορφώνοντας εκτεταμένα δίκτυα αλληλοβοήθειας και ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μεταξύ κοινοτικά ή εργατικά ελεγχόμενων παραγωγικών μονάδων.
>Ας διαλύσουμε την οικονομία της αγοράς, διαμορφώνοντας μία νέα οικονομία ζωής. Ως κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν μπορεί να εκλαμβάνεται εκείνη στην οποία προτρέπει το ΚΚΕ και της οποίας την αποτρόπαια κατάληξη είδαμε στην ΕΣΣΔ, στις υπόλοιπες χώρες του ανατολικού μπλοκ και στην «κομμουνιστική» Κίνα. Κοινωνικοποίηση σημαίνει κοινοτικοποιημένη οικονομία, γέννηση και εξέλιξη οικονομικών δραστηριοτήτων που υπόκεινται στον κοινοτικό έλεγχο (σε επίπεδο περιφέρειας, δήμου ή χωριού) και με άμεσησυμμετοχή στις αποφάσεις των εκάστοτε εργαζομένων.
>Ας διαλύσουμε την αστυνομοκρατία που επιχειρούν να επιβάλουν παντού, γνωρίζοντας πως μόνο η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και η εκμηδένιση της ανεργίας και της φτώχειας μπορούν να εξαλείψουν το μικροέγκλημα.
Αντί για όλα αυτά τα παράσιτα που σήμερα αποτελούν τα όργανα της τάξης τους, οι λαϊκές πολιτοφυλακές από εκ περιτροπής πολίτες των αυτόνομων δήμων μπορούν
να είναι πραγματικά αποτελεσματικές
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί επιλογή δική μας από κείμενα που είναι αναρτημένα στο περιοδικό Ανεπίκαιρα Ν.4: http://www.anepikaira.org/pdf/Olo_anepikaira4.pdf
Μια αληθινή ενασχόληση με τα κοινά δεν θα μπορούσε παρά να προϋποθέτει την πραγματική δυνατότητα των ανθρώπων για άσκηση ελέγχου πάνω στις ζωές, το χρόνο και το πεδίο δράσης τους. Προϋποθέτει ακόμα την καλλιέργεια και ισχυροποίηση των δεσμών μεταξύ των συνανθρώπων και του περιβάλλοντός τους. Την κατάργηση των εμπορευματικών σχέσεων, της λογικής της εξατομίκευσης, του βιασμού της -σε βαθμό εξόντωσης- μισθωτής σκλαβιάς. ‘Οταν το παιχνίδι παίζεται με βάση τους συσχετισμούς μεταξύ μεγάλων και μικρών ιδιοκτησιών, στις κατευθύνσεις της παγκοσμιοποιημένης ικονομίας, τότε ο ρόλος του απλού λαού δεν είναι άλλος από αυτόν του μαϊντανού - εθελοντή.
Η απαξίωση της εκλογικής διαδικασίας είναι μόνο η αφετηρία για την κοινωνική χειραφέτηση. Προσοχή! Μη συγχέουμε την εκλογική απαξίωση με την πολιτική αδιαφορία που τόσο επίμονα οι κυρίαρχοι προσπαθούν, και έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να εμφυσήσουν στον κόσμο, εγκλωβίζοντας τον σε λαβυρίνθους ικανοποίησης πλαστών αναγκών. Αντίθετα, είναι τα κομματικά «μαγαζιά»
που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Συνεπώς μιλάμε για μια απαξίωση που, αν και από μόνη της είναι ήδη ένα ηχηρό μήνυμα πως δεν τους έχουμε ανάγκη, οφείλει να εξελιχθεί σε δράση, ειδάλλως δίνει έδαφος στις προαναφερθείσες θεωρίες περί πολιτικής αδιαφορίας και άλλοθι στους επαγγελματίες «ειδικούς» της διαχείρισης της ζωής μας. Και η δράση για μας δεν μπορεί παρά να έχει αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά και να πραγματώνεται με συλλογικούς όρους ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού.
Αν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ενεργά μέλη της κοινωνίας, εφόσον αυτό μας ενδιαφέρει, οφείλουμε να ξαναανακαλύψουμε το δημόσιο χώρο και να τον οικειοποιηθούμε, επιστρέφοντας του το χαμένο του περιεχόμενο. Οφείλουμε να δημιουργούμε και να ενισχύουμε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και αντίστοιχες κινήσεις (επιτροπές γειτονιάς), πολεμώντας ταυτόχρονα τις λογικές του ατομικού συμφέροντος, το φιλτράρισμα των πάντων μέσα από τους συσχετισμούς της εμπορευματικής συνδιαλλαγής, σε πείσμα όσων προσπαθούν να μας
πείσουν ότι αποτελεί μονόδρομο ευημερίας. Οφείλουμε να συναντηθούμε, να συζητήσουμε και να πράξουμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Έτσι είναι η αληθινή «συμμετοχή στα κοινά». Κανένας επαγγελματίας πολιτικάντης δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ για τα πραγματικά προβλήματά μας καλύτερα από εμάς τους ίδιους.Στα πλαίσια μιας ελευθεριακής οργάνωσης της κοινωνίας οι δήμοι και η κοινοτική αυτοδιεύθυνση έχουν πρωταρχική σημασία.
Πρόκειται όμως για ένα θεσμικό πλαίσιο ριζικά διαφορετικό από το υπάρχον. Ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε ορισμένες βασικές κατευθύνσεις αυτού του πλαισίου.
Α) Οι συνελεύσεις γειτονιάς, από διακοσμητική διαδικασία, μετατρέπονται στο καθοριστικό όργανο διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων. Συγκαλούνται σε τακτική βάση, είναι ανοικτές σε όλους τους κατοίκους και οι αποφάσεις τους έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα. Οσοι αναλαμβάνουν να τις υλοποιήσουν οφείλουν έπειτα να λογοδοτήσουν σε αυτές. Η ενότητα της πόλης διασφαλίζεται από τη σύνδεση των γειτονιών σε μια ομοσπονδιακή βάση.
Ετσι π.χ. η Αγία Παρασκευή θα μπορούσε να διαθέτει 4 ή 5 συνελεύσεις γειτονιάς, οι οποίες με τη σειρά τους θα συνδέονταν μεταξύ τους μέσω μιας διευρυμένης συνέλευσης όπου θα μετείχαν εκπρόσωποι – διαφορετικοί κάθε φορά – των γειτονιών. Επιπλέον η κάθε κοινότητα θα είχε το δικαίωμα να επιλέγει το δικό της καταστατικό χάρτη, τον οποίο η οποιαδήποτε κεντρική διεύθυνση θα ήταν υποχρεωμένη να αποδεχτεί.
Β) Είναι προφανές ότι η διεύθυνση μιας πόλης απαιτεί την ύπαρξη οργάνων που θα αναλαμβάνουν την εκτέλεση των αποφάσεων της συνέλευσης. Ο τρόπος επάνδρωσης αυτών των οργάνων μπορεί να ποικίλει: εκλογή, ορισμός, κλήρωση... Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τα όργανα αυτά είναι υποχρεωμένα να δρουν μέσα στα πλαίσια που έχουν θέσει οι συνελεύσεις, οφείλουν να λογοδοτούν συνεχώς σε αυτές και είναι τέλος ανακλητά. Αν δηλαδή μια συνέλευση κρίνει ότι κάποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει το αξίωμα. Περαιτέρω ασφαλιστικές δικλείδες θα μπορούσαν να περιορίζουν το διάστημα άσκησης των καθηκόντων έτσι ώστε να μην ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες θέσεις.
Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο περιορίζεται η συγκέντρωση δύναμης στα χέρια των ίδιων προσώπων αλλά και ευνοείται η ανάληψη ευθυνών από όλους τους κατοίκους, κάτι που είναι αναγκαίο για τη συγκρότηση κοινοτήτων ελευθερίας και ισότητας, αλλά και τη δημιουργία αυτόνομων προσωπικοτήτων που θα δρουν μέσα σε αυτές.
Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά είναι απαραίτητη η απελευθέρωση από την οικονομική εκμετάλλευση. Γιατί φυσικά καμιά πραγματική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οικονομική και κοινωνική ισότητα. Είναι παράλογο να περιμένει κανείς από έναν πολίτη που δουλεύει εξαντλητικά για να επιβιώσει να συμμετέχει στα κοινά την
ώρα που το αφεντικό του έχει άπλετο χρόνο για να το κάνει. Με άλλα λόγια, μέσα σε μια ελευθεριακή κοινότητα πραγματώνεται το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και η κοινοτικοποίηση της οικονομίας με στόχο η εργασία και τα προϊόντα της να ακολουθούν πορεία από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η οικονομική δραστηριότητα αποφασίζεται
και ασκείται από τις κοινότητες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις αλληλεξάρτησης και συμπληρωματικότητας. Τα ίδια τα μέλη της κοινότητας ορίζουν τι, πώς και για ποιο λόγο θα παράγεται, τι είδους υπηρεσίες θα παρέχονται και πώς όλα αυτά θα συμβάλλουν στην ευημερία της κοινότητας και στην καλλιέργεια σχέσεων με τις υπόλοιπες. Με αυτόν τον τρόπο η οικονομία επανακτά την πραγματική θέση της ως μια ανθρώπινη δραστηριότητα ανάμεσα στις άλλες και παύει να είναι ο μπαμπούλας που επιβάλει τις δικές του επιλογές στην κοινωνία. Η κοινοτικοποιημένη οικονομία δεν αποσκοπει ούτε στην απεριόριστη αύξηση της κερδοφορίας ούτε στη συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τελικά έχουν εκφυλίσει τις ανθρώπινες σχέσεις και καταστρέψει τη φύση. Αντιθέτως, προσφέρει το κατάλληλο υλικό υπόβαθρο ώστε ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να επιδίδεται στις αναζητήσεις που του ταιριάζουν.
Με άλλα λόγια η οικονομία τίθεται στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία της οικονομίας. Παράλληλα οι ελευθεριακές κοινότητες είναι αντίθετες όχι στις συγκρούσεις και τις εντάσεις αλλά στις μισαλλοδοξίες και τους ρατσιστικούς φανατισμούς, στην εκμετάλλευση και στην κάθε είδους εξουσία ανθρώπου πάνω σε
άνθρωπο
…
>Ας πετάξουμε στην άκρη το αστικό σύνταγμα και ας συγκροτήσουμε μία συντακτική-καταστατική συνέλευση, όπως εκείνη που διαμόρφωσαν οι εξεγερμένοι της παρισινής κομμούνας, η οποία θα εκφράζει τις αγωνιζόμενες δυνάμεις και θα αποφασίζει προς την κατεύθυνση του κοινού συμφέροντος.
>Ας πετάξουμε στην άκρη το σάπιο αστικό κράτος και ας συγκροτήσουμε τη ελλαδική-αιγαιακή Συνομοσπονδία των αυτόνομων Περιφερειών και Δήμων. Ας μην αφήσουμε το ευρωπαϊκό υπερκράτος να καταστήσει τους τόπους μας υποδουλωμένες στα σχέδια του περιφέρειες (όπως επιχειρείται να προωθηθεί μέσα από τον «Καλλικράτη»).
> Ας τελειώνουμε επιτέλους με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δανειζόμενοι εκείνο το αρχαίο στοιχείο της άμεσης δημοκρατίας και απογειώνοντάς το σήμερα
σε μία κοινωνική δημοκρατία, όπου μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και τον αιρετό και ανακλητό χαρακτήρα των εκπροσώπων σε θέσεις ευθύνης οι υποθέσεις της ζωής θα είναι υπόθεση όλων και όχι κάποιων ψηφισθέντων «ειδημόνων».
> Ας τελειώνουμε με την κυριαρχία των τραπεζών στη ζωή μας, καταργώντας τες και διαμορφώνοντας εκτεταμένα δίκτυα αλληλοβοήθειας και ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μεταξύ κοινοτικά ή εργατικά ελεγχόμενων παραγωγικών μονάδων.
>Ας διαλύσουμε την οικονομία της αγοράς, διαμορφώνοντας μία νέα οικονομία ζωής. Ως κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν μπορεί να εκλαμβάνεται εκείνη στην οποία προτρέπει το ΚΚΕ και της οποίας την αποτρόπαια κατάληξη είδαμε στην ΕΣΣΔ, στις υπόλοιπες χώρες του ανατολικού μπλοκ και στην «κομμουνιστική» Κίνα. Κοινωνικοποίηση σημαίνει κοινοτικοποιημένη οικονομία, γέννηση και εξέλιξη οικονομικών δραστηριοτήτων που υπόκεινται στον κοινοτικό έλεγχο (σε επίπεδο περιφέρειας, δήμου ή χωριού) και με άμεσησυμμετοχή στις αποφάσεις των εκάστοτε εργαζομένων.
>Ας διαλύσουμε την αστυνομοκρατία που επιχειρούν να επιβάλουν παντού, γνωρίζοντας πως μόνο η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και η εκμηδένιση της ανεργίας και της φτώχειας μπορούν να εξαλείψουν το μικροέγκλημα.
Αντί για όλα αυτά τα παράσιτα που σήμερα αποτελούν τα όργανα της τάξης τους, οι λαϊκές πολιτοφυλακές από εκ περιτροπής πολίτες των αυτόνομων δήμων μπορούν
να είναι πραγματικά αποτελεσματικές
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί επιλογή δική μας από κείμενα που είναι αναρτημένα στο περιοδικό Ανεπίκαιρα Ν.4: http://www.anepikaira.org/pdf/Olo_anepikaira4.pdf
RSS Feed
