Οι ιδέες του Kοινοτισμού βρίσκουν προσφορότερο έδαφος στις Aναπτυσσόμενες Xώρες;

Στον «δικό μας» κόσμο μιλάμε σήμερα για ανάπτυξη, βιώσιμη ανάπτυξη, ήπια ανάπτυξη κ.λπ και τελευταία μάλιστα αρκετοί μιλάμε για από-ανάπτυξη. Στις «αναπτυσσόμενες» χώρες που έχουν δεχθεί αυτό το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης υπάρχει προσπάθεια να το ακολουθήσουν. Αυτό όμως θα τις οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί η Δύση και ο Βορράς και είπαμε πιο πάνω ότι η κατεύθυνση αυτή θα οδηγήσει και σε πλανητικό αδιέξοδο. Οι «υπανάπτυκτες» χώρες δε χρειάζεται να ακολουθήσουν το ίδιο μοντέλο, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθεί το κομμάτι της πίτας για αυτές. Η ίδια η παγκόσμια πίττα δεν μπορεί να αυξηθεί πλέον, μόνο να φουσκώνει κατά περιόδους και περιοχές και όταν σπάνε οι φούσκες θα έχουμε ανάλογες κρίσεις σε αυτές τις περιοχές.
Είναι πιο εύκολο για αυτές λοιπόν να περάσουν κατευθείαν σε κοινωνίες «αποανάπτυξης» με τη στρατηγική της τοπικοποίησης και της στήριξης σε τοπικούς πόρους, με το μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα, με κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία στη βάση του ομοσπονδιακού κοινοτισμού.
Μπορούν να παραδειγματισθούν από τους ιθαγενικούς τους λαούς από τα πρότυπα ζωής των  κοινοτήτων τους και τον κοινοτικό τρόπο οργάνωσής τους. Για παράδειγμα οι αυτόχθονες της Αμερικής, από το βορά ως το νότο, μπορεί να έχουν διαφορετικές μορφές πολιτιστικής έκφρασης, όμως έχουν τον ίδιο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, ο οποίος στηρίζεται στις κοινότητες.
Η καθημερινότητα δε των κοινοτήτων τους καθορίζεται όχι μόνο από τις κοινοτικές κοινωνικές τους σχέσεις, αλλά και από τις στενές σχέσεις που έχουν με τη ζωή σαν φαινόμενο και τη «μάνα φύση», επιδιώκοντας την ισορροπία μεταξύ της ατομικότητας και της κοινότητας.  Αυτό που εμείς έχουμε ονομάσει «ευζωία»(μια ολόκληρη καλή ζωή, σε αντιπαράθεση με την «ευημερία» τους που σημαίνει να περνάς καλά τη μέρα σου και να μη νοιάζεσαι για το αύριο, ζώντας εις βάρος των νέων γενιών), αυτοί το λένε: Vivir Bien, δηλαδή το ίδιο.