Παράλληλα με την αυτονομία, άφησαν σαν κληρονομιά τη βαθμιαία κατάργηση του καταμερισμού της εργασίας και της διαφοράς μεταξύ της χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας. Η απόρριψη επίσης και της διαφοράς μεταξύ της αμειβόμενης και της μη αμειβόμενης εργασίας στο νοικοκυριό. Άνδρες και γυναίκες θα πρέπει να κάνουν ίδιες εργασίες και να αμείβονται το ίδιο. Το κριτήριο είναι το αν η συγκεκριμένη εργασία θεωρείται απαραίτητη για τη συλλογικότητα. Έτσι το μαγείρεμα, το καθάρισμα, η ενασχόληση με τα παιδιά, είναι εργασίες που αναλαμβάνονται εκ περιτροπής από τα μέλη της, μπαίνοντας στο πλάνο των απαραίτητων για την ημέρα εργασιών-συνήθως στο εβδομαδιαίο πλάνο. «Η ζωή αρχίζει εκεί που τελειώνει η δουλειά στον καπιταλισμό. Η δουλειά είναι κλεμμένη ζωή. Αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει. Δουλειά που επιλέγεις ο ίδιος, στην οποία νιώθεις ότι αυτοπραγματώνεσαι, μπορεί να είναι ένα μέρος της ζωής σου», είναι η παρακαταθήκη του κινήματος όσον αφορά στην εργασία, σε συνδυασμό με μια «μποέμικη» συνείδηση και μια συνείδηση «αυτοπραγμάτωσης».
Η αυτονομία του ατόμου έρχεται συχνά σε αντίθεση με την απαραίτητη για την ύπαρξη της συλλογικότητας εργασία. Για αυτό οι κομμούνες πρέπει να βρίσκουν τρόπους να ξεπερνούν το πρόβλημα με το να κινητοποιούν τα άτομα χωρίς να καταφεύγουν σε ιεραρχίες και μηχανισμούς κυρώσεων. Να λύνουν κάθε φορά την αντίθεση του αυτοκαθορισμού και του ετεροκαθορισμού των μελών μέσω συνελεύσεων και συναίνεσης σε μια διαδικασία συλλογικής αυτοκυβέρνησης.
Έχουμε μέχρι και σήμερα αρκετά παραδείγματα αυτού του κινήματος, που κατάφεραν να παραμείνουν ελκυστικά για τη νεολαία, η οποία «ψαχνόταν για έναν άλλο τρόπο ζωής». Γινόταν ιδιαίτερα ελκυστικά σε περιόδους που «έξω από αυτά» οι συνθήκες εργασίας χειροτέρευαν ή επικρατούσε μεγάλη ανεργία. Κατάφεραν να ξεπεράσουν τη κρίση στα πλαίσιά τους δίνοντας μια απάντηση που είχε να κάνει περισσότερο με τις αλλαγές «εδώ και τώρα» και όχι περιμένοντας τις αλλαγές των γενικότερων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών. Αυτά μπόρεσαν να δώσουν ταυτόχρονα και μια απάντηση στη ίδια τη κρίση του πρώιμου εναλλακτικού κινήματος και στη διαμόρφωσή του σε πιο ρεαλιστική βάση, παίρνοντας τη μορφή αντιπυρηνικού, οικολογικού ή του κινήματος για την ποιότητας ζωής.
Η αυτονομία του ατόμου έρχεται συχνά σε αντίθεση με την απαραίτητη για την ύπαρξη της συλλογικότητας εργασία. Για αυτό οι κομμούνες πρέπει να βρίσκουν τρόπους να ξεπερνούν το πρόβλημα με το να κινητοποιούν τα άτομα χωρίς να καταφεύγουν σε ιεραρχίες και μηχανισμούς κυρώσεων. Να λύνουν κάθε φορά την αντίθεση του αυτοκαθορισμού και του ετεροκαθορισμού των μελών μέσω συνελεύσεων και συναίνεσης σε μια διαδικασία συλλογικής αυτοκυβέρνησης.
Έχουμε μέχρι και σήμερα αρκετά παραδείγματα αυτού του κινήματος, που κατάφεραν να παραμείνουν ελκυστικά για τη νεολαία, η οποία «ψαχνόταν για έναν άλλο τρόπο ζωής». Γινόταν ιδιαίτερα ελκυστικά σε περιόδους που «έξω από αυτά» οι συνθήκες εργασίας χειροτέρευαν ή επικρατούσε μεγάλη ανεργία. Κατάφεραν να ξεπεράσουν τη κρίση στα πλαίσιά τους δίνοντας μια απάντηση που είχε να κάνει περισσότερο με τις αλλαγές «εδώ και τώρα» και όχι περιμένοντας τις αλλαγές των γενικότερων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών. Αυτά μπόρεσαν να δώσουν ταυτόχρονα και μια απάντηση στη ίδια τη κρίση του πρώιμου εναλλακτικού κινήματος και στη διαμόρφωσή του σε πιο ρεαλιστική βάση, παίρνοντας τη μορφή αντιπυρηνικού, οικολογικού ή του κινήματος για την ποιότητας ζωής.
RSS Feed
