Έτοιμος να εξαφανίσει 180.000 φοιτητές από τους καταλόγους των σχολών τους είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Μετά από την πετυχημένη διαγραφή της δωρεάν και δημόσιας Παιδείας, θα εξαφανίσει την όποια ελπίδα σχεδόν διακοσίων χιλιάδων ανθρώπων, στο μεγαλύτερο κόλπο της καριέρας του.
Μεγαλύτερη εξαφάνιση από αυτή των αιώνιων φοιτητών έχει επιχειρήσει και πετύχει μόνο ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ κατά το παρελθόν με το Άγαλμα της Ελευθερίας. Βέβαια, το άγαλμα το βρήκε αμέσως μετά ο Γιάννης Πουλόπουλος που είχε λίγο νωρίτερα μία μεγάλη ερωτική απογοήτευση, και αφού τα είπαν και του εσκούπησε τα δάκρυα, οι δρόμοι τους χωρίσαν και το άγαλμα το ξανασκέφτηκε και γύρισε στην Νέα Υόρκη.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος γνωρίζει πολύ καλά πως και οι φοιτητές που θα επιχειρήσει να εξαφανίσει θα επιστρέψουν ακόμα κι αν τους τραγουδήσει ολόκληρη τη δισκογραφία του Πουλόπουλου, του Βοσκόπουλου και του Αγγελόπουλου.
Κανένας Πούλος δεν μπορεί να διαγράψει τα όνειρα νέων ανθρώπων, που παρά τις ατυχίες, τις δυσκολίες, αλλά ακόμα και τη νωχελικότητα που προκαλεί η απογοήτευση της ίδιας της κατάστασης που επικρατεί, παλεύουν για να τα πραγματοποιήσουν.
Γι’ αυτό ο Τρολοβέρδος έχει μηχανευτεί ακόμα ένα τρομερό σχέδιο.
Η απειλή του στους “λιμνάζοντες” φοιτητές δεν είναι τίποτε άλλο από μία ωμή προσπάθεια αποσυντονισμού της γνώμης τους (που δεν είναι κοινή, αλλιώς ο Λοβέρδος δεν θα πέρναγε ούτε έξω από υπουργείο).
Στόχος του είναι να πιέσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να συστήσουν τους αντίστοιχους Οργανισμούς τους, ώστε να προχωρήσει η μεταρρύθμιση της ιδιωτικής χρηματοδότησης των πανεπιστημίων και ΤΕΙ.
Έτσι, οι φοιτητές που βλέπουν το δικαίωμά τους στην δωρεάν Παιδεία χωρίς χρονικό περιορισμό, όπως ορίζει το Σύνταγμα, θα ζητωκραυγάζουν όταν τα ιδρύματα αποφασίσουν τη σύσταση των Οργανισμών που θα έχουν την ευθύνη των συμφωνιών με τους ιδιώτες-επενδυτές της Παιδείας.
Όλοι γνωρίζουν πως το πρόβλημα χρηματοδότησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν έγγειται στα μηδαμινά κονδύλια που απορροφώνται από τους αιώνιους.
Το πρόβλημα είναι η ίδια η κρατική χρηματοδότηση που εξανεμίζεται για τα μάτια των δανειστών και των ιδιωτών, που αφού δεν μπόρεσαν να φτιάξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αποφάσισαν να ιδιωτικοποιήσουν τα κρατικά.
Η πρόσφατη Ιστορία της υπουργίας Λοβέρδου στον τομέα της Υγείας λέει πως ο Ανδρέας έπεσε ολόκληρος στη μαρμίτα των φαρμακευτικών εταιρειών όταν την πρωτοαντίκρυσε.
Ο μαγικός ζωμός των πολυεθνικών εταιρειών έχει πολύ καλύτερη γεύση και ιδιότητες όταν αφορά την Παιδεία, γι’ αυτό και ο τιμωρός των οροθετικών δεν θα διστάσει να βγάλει τους φοιτητές στους δρόμους.
Το αν αυτοί με τη σειρά τους θα βγουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα που ο ένας μετά τον άλλον οι τσαρλατάνοι των δανειστών τους παίρνουν μέσα από τα χέρια, ή για να αναζητήσουν τα νέα μπαράκια που έχουν ανοίξει στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης, θα το αποφασίσουν οι ίδιοι οι φοιτητές.
Προς το παρόν όμως προτιμούν το δεύτερο…
Για πόσο ακόμα;
πηγή
Μεγαλύτερη εξαφάνιση από αυτή των αιώνιων φοιτητών έχει επιχειρήσει και πετύχει μόνο ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ κατά το παρελθόν με το Άγαλμα της Ελευθερίας. Βέβαια, το άγαλμα το βρήκε αμέσως μετά ο Γιάννης Πουλόπουλος που είχε λίγο νωρίτερα μία μεγάλη ερωτική απογοήτευση, και αφού τα είπαν και του εσκούπησε τα δάκρυα, οι δρόμοι τους χωρίσαν και το άγαλμα το ξανασκέφτηκε και γύρισε στην Νέα Υόρκη.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος γνωρίζει πολύ καλά πως και οι φοιτητές που θα επιχειρήσει να εξαφανίσει θα επιστρέψουν ακόμα κι αν τους τραγουδήσει ολόκληρη τη δισκογραφία του Πουλόπουλου, του Βοσκόπουλου και του Αγγελόπουλου.
Κανένας Πούλος δεν μπορεί να διαγράψει τα όνειρα νέων ανθρώπων, που παρά τις ατυχίες, τις δυσκολίες, αλλά ακόμα και τη νωχελικότητα που προκαλεί η απογοήτευση της ίδιας της κατάστασης που επικρατεί, παλεύουν για να τα πραγματοποιήσουν.
Γι’ αυτό ο Τρολοβέρδος έχει μηχανευτεί ακόμα ένα τρομερό σχέδιο.
Η απειλή του στους “λιμνάζοντες” φοιτητές δεν είναι τίποτε άλλο από μία ωμή προσπάθεια αποσυντονισμού της γνώμης τους (που δεν είναι κοινή, αλλιώς ο Λοβέρδος δεν θα πέρναγε ούτε έξω από υπουργείο).
Στόχος του είναι να πιέσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να συστήσουν τους αντίστοιχους Οργανισμούς τους, ώστε να προχωρήσει η μεταρρύθμιση της ιδιωτικής χρηματοδότησης των πανεπιστημίων και ΤΕΙ.
Έτσι, οι φοιτητές που βλέπουν το δικαίωμά τους στην δωρεάν Παιδεία χωρίς χρονικό περιορισμό, όπως ορίζει το Σύνταγμα, θα ζητωκραυγάζουν όταν τα ιδρύματα αποφασίσουν τη σύσταση των Οργανισμών που θα έχουν την ευθύνη των συμφωνιών με τους ιδιώτες-επενδυτές της Παιδείας.
Όλοι γνωρίζουν πως το πρόβλημα χρηματοδότησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν έγγειται στα μηδαμινά κονδύλια που απορροφώνται από τους αιώνιους.
Το πρόβλημα είναι η ίδια η κρατική χρηματοδότηση που εξανεμίζεται για τα μάτια των δανειστών και των ιδιωτών, που αφού δεν μπόρεσαν να φτιάξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αποφάσισαν να ιδιωτικοποιήσουν τα κρατικά.
Η πρόσφατη Ιστορία της υπουργίας Λοβέρδου στον τομέα της Υγείας λέει πως ο Ανδρέας έπεσε ολόκληρος στη μαρμίτα των φαρμακευτικών εταιρειών όταν την πρωτοαντίκρυσε.
Ο μαγικός ζωμός των πολυεθνικών εταιρειών έχει πολύ καλύτερη γεύση και ιδιότητες όταν αφορά την Παιδεία, γι’ αυτό και ο τιμωρός των οροθετικών δεν θα διστάσει να βγάλει τους φοιτητές στους δρόμους.
Το αν αυτοί με τη σειρά τους θα βγουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα που ο ένας μετά τον άλλον οι τσαρλατάνοι των δανειστών τους παίρνουν μέσα από τα χέρια, ή για να αναζητήσουν τα νέα μπαράκια που έχουν ανοίξει στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης, θα το αποφασίσουν οι ίδιοι οι φοιτητές.
Προς το παρόν όμως προτιμούν το δεύτερο…
Για πόσο ακόμα;
πηγή
RSS Feed
