Γίναμε άνθρωποι όταν αρχίσαμε να μαζευόμαστε σε κύκλους, να μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε για να επιβιώσουμε κι έτσι μάθαμε τη γλώσσα και αυξήσαμε την αγάπη και τη συμπόνοια μεταξύ μας, φροντίζοντας από κοινού τα παιδιά μας. Ο κύκλος ήταν η πιο επιτυχημένη μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας και εξαφανίζονταν μόνο όταν ο πληθυσμός της κοινότητας αυξάνονταν τόσο, που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια ν’ ακούσουν ο ένας τον άλλο – η κλίμακα της κοινωνίας δεν ήταν πλέον ανθρώπινη, ο φόβος εισέβαλε και μαζί μ’ αυτόν και ο έλεγχος, η κυριαρχία και η απληστία.
Αυτή είναι η ιστορία όλων των πολιτισμών, ιστορία που παρήγαγε άγχος και φόβο, απομόνωση και μοναξιά. Αυτές οι δυναμικές, όπως έχετε ίσως παρατηρήσει, ενδυνάμωσαν τα οικονομικά και πολιτικά μας συστήματα και το άγχος και ο φόβος ανανεώνονται από μόνα τους.
Έχουμε αρκετή ιστορία πίσω μας για να μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το να πετάξουμε αυτά τα συστήματα δεν σημαίνει ότι θα δημιουργήσουμε την κοινωνία που ψάχνουμε. Ο φόβος και η απληστία και ο πόθος για εξουσία πάνω στους άλλους συνεχίζουν να διαφθείρουν οτιδήποτε κι αν προσπαθήσουμε να αντικαταστήσουμε το σύστημα.
Χρειαζόμαστε εδάφη διαμόρφωσης και ανατροφής για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία. Αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς ν’ απειλούμε ή να αντιμαχόμαστε τους άλλους με εχθροπραξίες.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ειρηνικά, όλο και περισσότερο. Οι άνθρωποι μαζεύονται για να ζήσουν μαζί, σε μια καλύτερη σχέση με τη γη, με τη ζωή, μεταξύ τους και με τον εαυτό τους. Έχω εργαστεί σε τέτοιες κοινότητες, που αποκαλούν τον εαυτό τους τώρα Οικοχωριά, πάνω από 40 χρόνια.
Είναι τέλειες; Φυσικά όχι.
Αλλά η ζωή εκεί είναι σίγουρα πολύ καλύτερη, πολύ πιο χαρούμενη, ελεύθερη, πιο δημιουργική και ικανοποιητική από κάθε άλλο μέρος έξω απ΄αυτές. Πιο ικανοποιητική λοιπόν από τη φτωχή, αγωνιώδη και απομονωμένη ζωή, ακόμη και από αυτή των πλουσίων, του ένα τοις εκατό, στις θωρακισμένες τους κοινότητες.
Αυτά τα Οικοχωριά είναι εργαστήρια, πειραματικοί χώροι που δημιουργούν έναν νέο κόσμο κι όπου προσπαθούν να επεξεργαστούν όλους τους κόμπους και να κάνουν τη ζωή πιο καλή για τον καθένα.
Σας προσκαλώ όλους να τα ερευνήσετε περισσότερο – ψάξτε την Tamera, το Zegg, την Damanhur, το Findhorn, το The Farm, για να ονομάσω μόνο μερικά – υπάρχουν χιλιάδες άλλα. Από αυτά μπορείτε να μάθετε μονοπάτια της ειρήνης, της πνευματικότητας, των εναλλακτικών στην υγεία, τη γεωργία, την permaculture, την ενέργεια, την εκπαίδευση, την κοινωνική δικαιοσύνη, τις δημιουργικές τέχνες, την αυτάρκεια και διατήρηση του εδάφους, του νερού και της άγριας ζωής.
Η συμπόνοια, ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, μαραζώνει μέσα μας εξ αιτίας της απομόνωσης και του φόβου. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία όπου οι υψηλότεροι στόχοι που προσφέρονται δεν είναι η υλική ευμάρεια, η φήμη ή η εξουσία πάνω στους άλλους, αλλά οι πλούσιες απολαύσεις της ανθρώπινης καρδιάς και του μυαλού. Μια οικονομία που δεν βασίζεται στο τι παίρνω αλλά στο τι δίνω, όπου τα δώρα των πηγών της Γης δεν προορίζονται για κατοχή αλλά για την ικανοποίηση του κοινού καλού, του μοιράσματος, της βοήθειας, της θεραπείας.
Όταν γεννηθήκαμε ήμαστε, όπως κάθε μωρό, καλοί κι αθώοι, όλο ανυπομονησία και περιέργεια – αγαπούσαμε την εγγύτητα, να παίζουμε, να γελάμε, να δημιουργούμε και να βοηθάμε τους άλλους.
Θέλουμε να ακουστούμε, να γίνουμε κατανοητοί, να είμαστε αποδεκτοί και να μας εκτιμούν.
Συνειδητοποιούμε, όπως το έθετε ο παλιός μου φίλος Pete Seeger, «Κανείς μας δεν μπορεί να φτάσει εκεί εκτός κι αν πάμε όλοι μαζί». Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ακούμε ο ένας τον άλλο. Δεν μπορούμε ν’ ακούμε τον καθένα σε ομάδες χιλιάδων ή ακόμη και εκατοντάδων ανθρώπων. Χρειάζεται να βρισκόμαστε σε κύκλους, όπου ο καθένας μπορεί να εισακουστεί από όλους. Κανείς μας δεν μπορεί να το κάνει μόνος. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Μαζί δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε να κάνουμε.
http://skalaecovillage.com/manitonquat
Αυτή είναι η ιστορία όλων των πολιτισμών, ιστορία που παρήγαγε άγχος και φόβο, απομόνωση και μοναξιά. Αυτές οι δυναμικές, όπως έχετε ίσως παρατηρήσει, ενδυνάμωσαν τα οικονομικά και πολιτικά μας συστήματα και το άγχος και ο φόβος ανανεώνονται από μόνα τους.
Έχουμε αρκετή ιστορία πίσω μας για να μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το να πετάξουμε αυτά τα συστήματα δεν σημαίνει ότι θα δημιουργήσουμε την κοινωνία που ψάχνουμε. Ο φόβος και η απληστία και ο πόθος για εξουσία πάνω στους άλλους συνεχίζουν να διαφθείρουν οτιδήποτε κι αν προσπαθήσουμε να αντικαταστήσουμε το σύστημα.
Χρειαζόμαστε εδάφη διαμόρφωσης και ανατροφής για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία. Αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς ν’ απειλούμε ή να αντιμαχόμαστε τους άλλους με εχθροπραξίες.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ειρηνικά, όλο και περισσότερο. Οι άνθρωποι μαζεύονται για να ζήσουν μαζί, σε μια καλύτερη σχέση με τη γη, με τη ζωή, μεταξύ τους και με τον εαυτό τους. Έχω εργαστεί σε τέτοιες κοινότητες, που αποκαλούν τον εαυτό τους τώρα Οικοχωριά, πάνω από 40 χρόνια.
Είναι τέλειες; Φυσικά όχι.
Αλλά η ζωή εκεί είναι σίγουρα πολύ καλύτερη, πολύ πιο χαρούμενη, ελεύθερη, πιο δημιουργική και ικανοποιητική από κάθε άλλο μέρος έξω απ΄αυτές. Πιο ικανοποιητική λοιπόν από τη φτωχή, αγωνιώδη και απομονωμένη ζωή, ακόμη και από αυτή των πλουσίων, του ένα τοις εκατό, στις θωρακισμένες τους κοινότητες.
Αυτά τα Οικοχωριά είναι εργαστήρια, πειραματικοί χώροι που δημιουργούν έναν νέο κόσμο κι όπου προσπαθούν να επεξεργαστούν όλους τους κόμπους και να κάνουν τη ζωή πιο καλή για τον καθένα.
Σας προσκαλώ όλους να τα ερευνήσετε περισσότερο – ψάξτε την Tamera, το Zegg, την Damanhur, το Findhorn, το The Farm, για να ονομάσω μόνο μερικά – υπάρχουν χιλιάδες άλλα. Από αυτά μπορείτε να μάθετε μονοπάτια της ειρήνης, της πνευματικότητας, των εναλλακτικών στην υγεία, τη γεωργία, την permaculture, την ενέργεια, την εκπαίδευση, την κοινωνική δικαιοσύνη, τις δημιουργικές τέχνες, την αυτάρκεια και διατήρηση του εδάφους, του νερού και της άγριας ζωής.
Η συμπόνοια, ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, μαραζώνει μέσα μας εξ αιτίας της απομόνωσης και του φόβου. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία όπου οι υψηλότεροι στόχοι που προσφέρονται δεν είναι η υλική ευμάρεια, η φήμη ή η εξουσία πάνω στους άλλους, αλλά οι πλούσιες απολαύσεις της ανθρώπινης καρδιάς και του μυαλού. Μια οικονομία που δεν βασίζεται στο τι παίρνω αλλά στο τι δίνω, όπου τα δώρα των πηγών της Γης δεν προορίζονται για κατοχή αλλά για την ικανοποίηση του κοινού καλού, του μοιράσματος, της βοήθειας, της θεραπείας.
Όταν γεννηθήκαμε ήμαστε, όπως κάθε μωρό, καλοί κι αθώοι, όλο ανυπομονησία και περιέργεια – αγαπούσαμε την εγγύτητα, να παίζουμε, να γελάμε, να δημιουργούμε και να βοηθάμε τους άλλους.
Θέλουμε να ακουστούμε, να γίνουμε κατανοητοί, να είμαστε αποδεκτοί και να μας εκτιμούν.
Συνειδητοποιούμε, όπως το έθετε ο παλιός μου φίλος Pete Seeger, «Κανείς μας δεν μπορεί να φτάσει εκεί εκτός κι αν πάμε όλοι μαζί». Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ακούμε ο ένας τον άλλο. Δεν μπορούμε ν’ ακούμε τον καθένα σε ομάδες χιλιάδων ή ακόμη και εκατοντάδων ανθρώπων. Χρειάζεται να βρισκόμαστε σε κύκλους, όπου ο καθένας μπορεί να εισακουστεί από όλους. Κανείς μας δεν μπορεί να το κάνει μόνος. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Μαζί δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε να κάνουμε.
http://skalaecovillage.com/manitonquat
RSS Feed
