Γιώργος Σταματόπουλος
Υπάρχουν ηγέτες και ηγέτες, δημοκρατικά εκλεγμένοι, αν και η έννοια δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Εκείνοι που σέβονται τους εταίρους τους, τους συνεργάτες τους και άλλοι που τρέμουν και φθονούν τους συνεργάτες τους, επειδή οι τελευταίοι είναι διαφορετικοί, ιδεολογικά αλλά και υπαρξιακά.
Η Μέρκελ φθονεί τον Τσίπρα επειδή ο Ελληνας πρωθυπουργός μιλάει για την αξιοπρέπεια των πολιτών και όχι για την εθελοδουλεία τους. Τον διαβάλλει λοιπόν, τον συκοφαντεί, τον υποβιβάζει, τον ταπεινώνει (θα ’θελε να τον ταπεινώσει...). Αντλεί αυτό το δικαίωμα από την ηγετική της πολυθρόνα και μόνον.
Το ίδιο πράττουν όλοι οι «ηγέτες», είτε ηγούνται μιας χώρας, είτε ενός δήμου, ενός οργανισμού, ενός συνεταιρισμού και λοιπά. Οταν ξέρουν (και το ξέρουν καλά!) ότι οι ίδιοι είναι ανεπαρκείς, χύνουν χολή και δηλητήριο για όσους είναι δίπλα τους και εκφέρουν αιρετικό, κοινωνικό πάντως λόγο. Τους υβρίζουν, τους αποκαλούν αιθεροβάμονες, ρομαντικούς, ανεπίκαιρους, νοσταλγούς μιας νεκρής παράδοσης. Θεωρούν ότι υποβιβάζοντας τους συνεργάτες τους, ενδυναμώνονται και αναβιβάζονται στην κοινή γνώμη οι ίδιοι. Τους καημένους. Προφανώς δεν έχουν διαβάσει για τη μοναξιά και τον καθημερινό φόβο του ηγέτη, τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα μ’ αυτούς τους εμπαθείς, μ’ αυτά τα ολίγιστα ανθρωπάκια, με τις φοβισμένες καρικατούρες ηγέτη, ψεύτες, ιντριγκαδόρους, δήθεν και λοιπά.
Τι να κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του απέναντι στην αδιαλλαξία της γερμανικής ηγεσίας; Τίποτε. Να πείσει απλώς τους άλλους ηγέτες, της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι άπαντες υφίστανται τη βία και τον αυταρχισμό. Αλλά μήπως οι άλλοι ηγέτες είναι καλύτεροι;
Τρέμει το φυλλοκάρδι όλων μην τυχόν και δυσαρεστήσουν τον μεγάλο ηγέτη και χάσουν την εύνοιά του. Αρνούνται να δουν τη δική τους δύναμη, την υπέροχη ισχύ των λαών τους. Τα ίδια παντού: στον πλανήτη, την Ευρώπη, τους δήμους, τις οργανώσεις, τους συνεταιρισμούς και λοιπά. Πουθενά η δημοκρατική συνείδηση, η ανεξαρτησία, η ελευθερία, η ελευθερία έκφρασης, η αξιοπρέπεια.
Παντού σχέσεις κυρίου-δούλου· τα ’χουν πει οι αριστεροί (εγελειανοί) διανοητές· ποιος έδωσε (και δίνει) σημασία. Η θεσούλα μας πάνω απ’ όλα, διότι χωρίς αυτήν είμαστε ένα τίποτα, ένα έξοχο μηδενικό.
Το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι αυτή η ώρα, η στιγμή δηλαδή που χάνουν την ηγετική πολυθρόνα, όσο κι αν γαντζώθηκαν με νύχια και με δόντια -οι θλιβερούληδες- πάνω της. Οι πιο συνετοί φροντίζουν να φύγουν μόνοι τους, διότι τρέμουν την οργή του λαού και φρικιούν στη σκέψη ότι μπορεί να εκδιωχθούν προτροπάδην ή να έχουν (αναλογικά ή ρεαλιστικά) την τύχη ενός Τσαουσέσκου, Σαντάμ, Καντάφι και λοιπών.
Αυτό οφείλει να κάνει ο Σόιμπλε, λ.χ., όσο είναι καιρός. Ολοι οι Σόιμπλε, όλου του πλανήτη, όλοι οι δήθεν «ηγέτες».
Να μας αδειάσουν τη γωνιά, παρακαλούμε, όσο οι καιροί παραμένουν μενετοί. Μόνο έτσι θα πάει καλά η διαπραγμάτευση, θα απογειωθεί η χώρα (ο όποιος οργανισμός) και μόνο τότε θα επανακάμψει ο πολιτισμός (της πολιτικής, της κάθε μέρας και λοιπά).
Υπάρχουν ηγέτες και ηγέτες, δημοκρατικά εκλεγμένοι, αν και η έννοια δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Εκείνοι που σέβονται τους εταίρους τους, τους συνεργάτες τους και άλλοι που τρέμουν και φθονούν τους συνεργάτες τους, επειδή οι τελευταίοι είναι διαφορετικοί, ιδεολογικά αλλά και υπαρξιακά.
Η Μέρκελ φθονεί τον Τσίπρα επειδή ο Ελληνας πρωθυπουργός μιλάει για την αξιοπρέπεια των πολιτών και όχι για την εθελοδουλεία τους. Τον διαβάλλει λοιπόν, τον συκοφαντεί, τον υποβιβάζει, τον ταπεινώνει (θα ’θελε να τον ταπεινώσει...). Αντλεί αυτό το δικαίωμα από την ηγετική της πολυθρόνα και μόνον.
Το ίδιο πράττουν όλοι οι «ηγέτες», είτε ηγούνται μιας χώρας, είτε ενός δήμου, ενός οργανισμού, ενός συνεταιρισμού και λοιπά. Οταν ξέρουν (και το ξέρουν καλά!) ότι οι ίδιοι είναι ανεπαρκείς, χύνουν χολή και δηλητήριο για όσους είναι δίπλα τους και εκφέρουν αιρετικό, κοινωνικό πάντως λόγο. Τους υβρίζουν, τους αποκαλούν αιθεροβάμονες, ρομαντικούς, ανεπίκαιρους, νοσταλγούς μιας νεκρής παράδοσης. Θεωρούν ότι υποβιβάζοντας τους συνεργάτες τους, ενδυναμώνονται και αναβιβάζονται στην κοινή γνώμη οι ίδιοι. Τους καημένους. Προφανώς δεν έχουν διαβάσει για τη μοναξιά και τον καθημερινό φόβο του ηγέτη, τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα μ’ αυτούς τους εμπαθείς, μ’ αυτά τα ολίγιστα ανθρωπάκια, με τις φοβισμένες καρικατούρες ηγέτη, ψεύτες, ιντριγκαδόρους, δήθεν και λοιπά.
Τι να κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του απέναντι στην αδιαλλαξία της γερμανικής ηγεσίας; Τίποτε. Να πείσει απλώς τους άλλους ηγέτες, της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι άπαντες υφίστανται τη βία και τον αυταρχισμό. Αλλά μήπως οι άλλοι ηγέτες είναι καλύτεροι;
Τρέμει το φυλλοκάρδι όλων μην τυχόν και δυσαρεστήσουν τον μεγάλο ηγέτη και χάσουν την εύνοιά του. Αρνούνται να δουν τη δική τους δύναμη, την υπέροχη ισχύ των λαών τους. Τα ίδια παντού: στον πλανήτη, την Ευρώπη, τους δήμους, τις οργανώσεις, τους συνεταιρισμούς και λοιπά. Πουθενά η δημοκρατική συνείδηση, η ανεξαρτησία, η ελευθερία, η ελευθερία έκφρασης, η αξιοπρέπεια.
Παντού σχέσεις κυρίου-δούλου· τα ’χουν πει οι αριστεροί (εγελειανοί) διανοητές· ποιος έδωσε (και δίνει) σημασία. Η θεσούλα μας πάνω απ’ όλα, διότι χωρίς αυτήν είμαστε ένα τίποτα, ένα έξοχο μηδενικό.
Το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι αυτή η ώρα, η στιγμή δηλαδή που χάνουν την ηγετική πολυθρόνα, όσο κι αν γαντζώθηκαν με νύχια και με δόντια -οι θλιβερούληδες- πάνω της. Οι πιο συνετοί φροντίζουν να φύγουν μόνοι τους, διότι τρέμουν την οργή του λαού και φρικιούν στη σκέψη ότι μπορεί να εκδιωχθούν προτροπάδην ή να έχουν (αναλογικά ή ρεαλιστικά) την τύχη ενός Τσαουσέσκου, Σαντάμ, Καντάφι και λοιπών.
Αυτό οφείλει να κάνει ο Σόιμπλε, λ.χ., όσο είναι καιρός. Ολοι οι Σόιμπλε, όλου του πλανήτη, όλοι οι δήθεν «ηγέτες».
Να μας αδειάσουν τη γωνιά, παρακαλούμε, όσο οι καιροί παραμένουν μενετοί. Μόνο έτσι θα πάει καλά η διαπραγμάτευση, θα απογειωθεί η χώρα (ο όποιος οργανισμός) και μόνο τότε θα επανακάμψει ο πολιτισμός (της πολιτικής, της κάθε μέρας και λοιπά).
RSS Feed
