Δημήτρης Κοδέλας
…..
Όσον αφορά την ουσία των μέτρων (για τους αγρότες): πρόκειται για μια συνδυασμένη, ολομέτωπη επίθεση σε ό,τι συγκροτεί τη δυνατότητα πρωτογενούς παραγωγής και συνέχειας της παραγωγικής διαδικασίας. Τα μέτρα που προβλέπονται στο 3ο Μνημόνιο οδηγούν στην περαιτέρω αύξηση του κόστους παραγωγής (κατάργηση της έκπτωσης στον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης (ΕΦΚ) πετρελαίου, αύξηση στο αγροτικό ρεύμα, ΦΠΑ 23%), στην αύξηση του κόστους ζωής και ασφάλισης, όταν περισσότεροι από 250.000 αγρότες έχουν ήδη ληξιπρόθεσμες οφειλές στον ΟΓΑ, στην υπερφορολόγηση του αγροτικού εισοδήματος και της περιουσίας (26% φορολογία εισοδήματος, προκαταβολές φόρου, ΕΝΦΙΑ σε κατοικίες και αγροτεμάχια) σε μέτρα που, καταφανώς, ευνοούν τις εισαγωγές (π.χ. απελευθέρωση διάρκειας ζωής αγελαδινού γάλακτος).
Τα παραπάνω μέτρα έρχονται να προστεθούν στο ήδη αυξημένο κόστος παραγωγής στη χώρα μας, στις επιβαρύνσεις από μέτρα των προηγούμενων μνημονίων τα οποία αποκρύπτονται (περικοπές συντάξεων ΟΓΑ, αύξηση εισφορών ΟΓΑ, μείωση επιστροφών ΦΠΑ, μείωση επιδότησης ΕΦΚ, αυξήσεις στο αγροτικό ρεύμα κ.ά.) στα δομικά και διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής γεωργίας (μικρός κλήρος, ηλικιακή διάρθρωση, ανάγλυφο κ.ά.), στην απαξίωση των συνεταιριστικών και συνεργατικών δομών, στην αδύναμη διαπραγματευτική θέση των παραγωγών στην αλυσίδα παραγωγής/εμπορίας, στον έλεγχο του αγροδιατροφικού χώρου από καρτέλ και ολιγοπώλια, στις αθρόες εισαγωγές και ελληνοποιήσεις, στην αποδιάρθρωση της Διοίκησης και στην απαξίωση ερευνητικών και υποστηρικτικών δομών, στα κάθε λογής νέα χαράτσια από τις αιτήσεις ΟΣΔΕ έως τα έξοδα για το πιστοποιητικό ορθολογικής χρήσης γεωργικών φαρμάκων, στην υποθηκευμένη αγροτική γη, είτε στην Πειραιώς είτε στον εκκαθαριστή της ΑΤΕ.
Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά, αν συνυπολογίσει κανείς τη συνεχώς μειούμενη αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών που πιέζει και από την πλευρά της ζήτησης τις τιμές προς τα κάτω, με αποτέλεσμα οι τιμές των προϊόντων για να είναι προσιτές στους εξαντλημένους οικονομικά καταναλωτές να γίνονται μη βιώσιμες για τους παραγωγούς.
Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν έναν κλοιό ασφυξίας στον αγροδιατροφικό κλάδο, οδηγώντας μεγάλο μέρος των μικρών και μικρομεσαίων παραγωγών στην φτωχοποίηση, στην υπερχρέωση, στην αδυναμία καλλιέργειας και στην εγκατάλειψη και συνολικά την αγροτική οικονομία στην αποεπένδυση και στην αφυδάτωσή της από την όποια ρευστότητα. Οι συνέπειες, όμως, είναι πολύ πιο γενικευένες και αφορούν στην ένταση της διατροφικής εξάρτησης, στο διευρυμένο αποκλεισμό κοινωνικών στρωμάτων από την κατανάλωση εγχώρια παραγόμενων και ποιοτικών αγροδιατροφικών προϊόντων, δημιουργώντας όρους επισιτιστικής κρίσης και ευνοώντας την υποκατάστασή τους από φθηνότερα, εισαγόμενα και συχνά χαμηλής ποιότητας προϊόντα.
Έλεγχος της γης, της παραγωγής και της τροφής
Τα μέτρα «για τους αγρότες» δεν χτυπούν μόνο μια τάξη, χτυπούν ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην παραγωγή αυτής της χώρας, χτυπούν τη δυνατότητα ο τόπος αυτός να παράγει αλλά και τον έλεγχο του τι και από πού καταναλώνει. Κι αυτή είναι η κρίσιμη διάσταση του ζητήματος, για την οποία το οικονομικό επιτελείο και η κυβέρνηση (λειτουργώντας ως λογιστές της τρόικας και απολογητές του μνημονίου) επιδεικνύουν επικίνδυνη άγνοια και αδιαφορία.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Αφορούν τον έλεγχο της γης, της παραγωγής και της τροφής. Γιατί πλάι σε αυτούς που δεν μπορούν και δεν θα μπορούν να τα βγάλουν πέρα, υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα του αγροδιατροφικού κλάδου που εποφθαλμιούν την γόνιμη ελληνική γη, που διαθέτουν αρχικό κεφάλαιο και πρόσβαση στις τράπεζες, που έχουν άμεση πρόσβαση και δυνατότητες σε δίκτυα μεταποίησης και εμπορίας και οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από τους ιθαγενείς πολιτικούς τόσο την αξία ελέγχου της τροφής όσο και τις δυνατότητες του τόπου μας.
Άλλωστε, πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για αγροτο-ιμπεριαλισμό ή για μια νέα μορφή αποικιοκρατίας παρακολουθώντας το αυξανόμενο ενδιαφέρον από hedge funds, κρατικά και ιδιωτικά επενδυτικά σχήματα για εξαγορά αγροτικής γης. Σύμφωνα, μάλιστα, με την Deutsche Bank από το 2000 στη γεωργία καταγράφονται συναλλαγές επενδυτών που υπερβαίνουν τα 830 εκατ. στρ. γης και αντιστοιχεί στο 1,7% της γεωργικής έκτασης του πλανήτη. Ίσως, λοιπόν, η στοχοποίηση του αγροτικού χώρου από την πρόταση Γιουνκέρ και όσα περιγράφονται στο 3ο Μνημόνιο να μην είναι απλά εισπρακτικές εμμονές τεχνοκρατών, αλλά να ανοίγουν το δρόμο για τις πολυπόθητες «επενδύσεις» στη χώρα, αφού βέβαια πάρουν τη γη μας…
Ο Δημήτρης Κοδέλας είναι γεωπόνος, πρώην βουλευτής Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ
περισσότερα: http://www.e-dromos.gr/epi8esh-sth-dynatothta-ths-xoras-na-paragei-2/#sthash.4maVbXbL.dpuf
…..
Όσον αφορά την ουσία των μέτρων (για τους αγρότες): πρόκειται για μια συνδυασμένη, ολομέτωπη επίθεση σε ό,τι συγκροτεί τη δυνατότητα πρωτογενούς παραγωγής και συνέχειας της παραγωγικής διαδικασίας. Τα μέτρα που προβλέπονται στο 3ο Μνημόνιο οδηγούν στην περαιτέρω αύξηση του κόστους παραγωγής (κατάργηση της έκπτωσης στον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης (ΕΦΚ) πετρελαίου, αύξηση στο αγροτικό ρεύμα, ΦΠΑ 23%), στην αύξηση του κόστους ζωής και ασφάλισης, όταν περισσότεροι από 250.000 αγρότες έχουν ήδη ληξιπρόθεσμες οφειλές στον ΟΓΑ, στην υπερφορολόγηση του αγροτικού εισοδήματος και της περιουσίας (26% φορολογία εισοδήματος, προκαταβολές φόρου, ΕΝΦΙΑ σε κατοικίες και αγροτεμάχια) σε μέτρα που, καταφανώς, ευνοούν τις εισαγωγές (π.χ. απελευθέρωση διάρκειας ζωής αγελαδινού γάλακτος).
Τα παραπάνω μέτρα έρχονται να προστεθούν στο ήδη αυξημένο κόστος παραγωγής στη χώρα μας, στις επιβαρύνσεις από μέτρα των προηγούμενων μνημονίων τα οποία αποκρύπτονται (περικοπές συντάξεων ΟΓΑ, αύξηση εισφορών ΟΓΑ, μείωση επιστροφών ΦΠΑ, μείωση επιδότησης ΕΦΚ, αυξήσεις στο αγροτικό ρεύμα κ.ά.) στα δομικά και διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής γεωργίας (μικρός κλήρος, ηλικιακή διάρθρωση, ανάγλυφο κ.ά.), στην απαξίωση των συνεταιριστικών και συνεργατικών δομών, στην αδύναμη διαπραγματευτική θέση των παραγωγών στην αλυσίδα παραγωγής/εμπορίας, στον έλεγχο του αγροδιατροφικού χώρου από καρτέλ και ολιγοπώλια, στις αθρόες εισαγωγές και ελληνοποιήσεις, στην αποδιάρθρωση της Διοίκησης και στην απαξίωση ερευνητικών και υποστηρικτικών δομών, στα κάθε λογής νέα χαράτσια από τις αιτήσεις ΟΣΔΕ έως τα έξοδα για το πιστοποιητικό ορθολογικής χρήσης γεωργικών φαρμάκων, στην υποθηκευμένη αγροτική γη, είτε στην Πειραιώς είτε στον εκκαθαριστή της ΑΤΕ.
Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά, αν συνυπολογίσει κανείς τη συνεχώς μειούμενη αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών που πιέζει και από την πλευρά της ζήτησης τις τιμές προς τα κάτω, με αποτέλεσμα οι τιμές των προϊόντων για να είναι προσιτές στους εξαντλημένους οικονομικά καταναλωτές να γίνονται μη βιώσιμες για τους παραγωγούς.
Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν έναν κλοιό ασφυξίας στον αγροδιατροφικό κλάδο, οδηγώντας μεγάλο μέρος των μικρών και μικρομεσαίων παραγωγών στην φτωχοποίηση, στην υπερχρέωση, στην αδυναμία καλλιέργειας και στην εγκατάλειψη και συνολικά την αγροτική οικονομία στην αποεπένδυση και στην αφυδάτωσή της από την όποια ρευστότητα. Οι συνέπειες, όμως, είναι πολύ πιο γενικευένες και αφορούν στην ένταση της διατροφικής εξάρτησης, στο διευρυμένο αποκλεισμό κοινωνικών στρωμάτων από την κατανάλωση εγχώρια παραγόμενων και ποιοτικών αγροδιατροφικών προϊόντων, δημιουργώντας όρους επισιτιστικής κρίσης και ευνοώντας την υποκατάστασή τους από φθηνότερα, εισαγόμενα και συχνά χαμηλής ποιότητας προϊόντα.
Έλεγχος της γης, της παραγωγής και της τροφής
Τα μέτρα «για τους αγρότες» δεν χτυπούν μόνο μια τάξη, χτυπούν ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην παραγωγή αυτής της χώρας, χτυπούν τη δυνατότητα ο τόπος αυτός να παράγει αλλά και τον έλεγχο του τι και από πού καταναλώνει. Κι αυτή είναι η κρίσιμη διάσταση του ζητήματος, για την οποία το οικονομικό επιτελείο και η κυβέρνηση (λειτουργώντας ως λογιστές της τρόικας και απολογητές του μνημονίου) επιδεικνύουν επικίνδυνη άγνοια και αδιαφορία.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Αφορούν τον έλεγχο της γης, της παραγωγής και της τροφής. Γιατί πλάι σε αυτούς που δεν μπορούν και δεν θα μπορούν να τα βγάλουν πέρα, υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα του αγροδιατροφικού κλάδου που εποφθαλμιούν την γόνιμη ελληνική γη, που διαθέτουν αρχικό κεφάλαιο και πρόσβαση στις τράπεζες, που έχουν άμεση πρόσβαση και δυνατότητες σε δίκτυα μεταποίησης και εμπορίας και οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από τους ιθαγενείς πολιτικούς τόσο την αξία ελέγχου της τροφής όσο και τις δυνατότητες του τόπου μας.
Άλλωστε, πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για αγροτο-ιμπεριαλισμό ή για μια νέα μορφή αποικιοκρατίας παρακολουθώντας το αυξανόμενο ενδιαφέρον από hedge funds, κρατικά και ιδιωτικά επενδυτικά σχήματα για εξαγορά αγροτικής γης. Σύμφωνα, μάλιστα, με την Deutsche Bank από το 2000 στη γεωργία καταγράφονται συναλλαγές επενδυτών που υπερβαίνουν τα 830 εκατ. στρ. γης και αντιστοιχεί στο 1,7% της γεωργικής έκτασης του πλανήτη. Ίσως, λοιπόν, η στοχοποίηση του αγροτικού χώρου από την πρόταση Γιουνκέρ και όσα περιγράφονται στο 3ο Μνημόνιο να μην είναι απλά εισπρακτικές εμμονές τεχνοκρατών, αλλά να ανοίγουν το δρόμο για τις πολυπόθητες «επενδύσεις» στη χώρα, αφού βέβαια πάρουν τη γη μας…
Ο Δημήτρης Κοδέλας είναι γεωπόνος, πρώην βουλευτής Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ
περισσότερα: http://www.e-dromos.gr/epi8esh-sth-dynatothta-ths-xoras-na-paragei-2/#sthash.4maVbXbL.dpuf