"Το πρόβλημα με το νερό και τις δημόσιες παροχές είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός προωθεί την εμπορευματοποίηση τους".
Η συνάντηση με τον Ιρλανδό Τέρρυ Κέλεχερ ήταν χρήσιμη και θα έχει συνέχεια.
Βρεθήκαμε στο Στέκι των Κινημάτων Βόλου την Μεγάλη Τετάρτη και συζητήσαμε για το κοινό πρόβλημα, το νερό. Ο Τέρρυ είναι ενεργό μέλος του κινήματος του νερού, της Συμμαχίας ενάντια στη λιτότητα, του Σοσιαλιστικού κόμματος και συνδικαλιστής στο χώρο των δημόσιων υπηρεσιών. Η αφήγηση του ήταν αποκαλυπτική σε ότι αφορά τις ομοιότητες της πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ιρλανδία και την Ελλάδα από κυβερνήσεις υποταγμένες στις ορέξεις των «δανειστών».
« Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού για εμπορευματοποίηση του νερού και των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών γενικότερα. Μέχρι το 2010, που η Ιρλανδία μπήκε στο μνημόνιο, οι δημόσιες παροχές-νερό, υγεία, παιδεία,κλπ- εμπεριέχονταν στον φόρο που πληρώνουμε. Έκτοτε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση μεταγγίζει τα έσοδα του κράτους από τη φορολογία στα ταμεία της Τρόικα και απαιτεί πρόσθετους φόρους για κάθε παροχή ξεχωριστά, ξεκινώντας από το χαράτσι για την πρώτη κατοικία και το νερό. Πρόκειται δηλαδή για διπλή φορολογία των πολιτών που ήδη είναι οικονομικά αφόρητα πιεσμένοι.»
Σχετικά με το νερό πολύ πριν την μνημονιακή εποχή, το 1991, εγκαταστάθηκαν υδρομετρητές στα περίχωρα του Δουβλίνου. Η μηδενική αντίσταση των πολιτών ενθάρρυνε την κυβέρνηση να εφαρμόσει το μέτρο μέσα στο Δουβλίνο. Η αντίδραση ήταν μεγάλη. Δημιουργήθηκε κίνημα σε κάθε γειτονιά με σύνθημα την άρνηση πληρωμής. Το 1991 το ποσοστό της άρνησης έφτασε στο 25%, μετά από τέσσερα χρόνια ξεπέρασε το 67%. Το μέτρο ακυρώθηκε στην πράξη και η νίκη αυτή των Ιρλανδών πολιτών έμεινε βαθειά χαραγμένη στη μνήμη τους. Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε η μέθοδος της διπλής φορολόγησης.
«Το 2012», λέει ο Τέρρυ, «οι Ιρλανδοί πολίτες δημιούργησαν ένα νέο κίνημα εναντίον του χαρατσιού στα σπίτια. Η άρνηση πληρωμής στο τέλος της χρονιάς έφτασε το 42%. Έγινε μία χωρίς προηγούμενο συγκέντρωση 5000 εκπροσώπων από όλη τη χώρα σε κλειστό χώρο και πορεία 50000 πολιτών στους δρόμους της πρωτεύουσας. Μπροστά στο αδιέξοδο που δημιούργησε το κίνημα, η κυβέρνηση αποφάσισε να εισπράττει το χαράτσι από τους μισθούς και τις συντάξεις. Δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο με το νερό γιατί η διαχείριση του νερού γίνεται από την ιδιωτική εταιρεία IRISH WATER που φυσικά δεν έχει πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς.»
Η απογοήτευση του κόσμου ήταν μεγάλη. Από πολλούς Ιρλανδούς η αδυναμία να αντισταθούν σε αυτή την κυβερνητική κίνηση θεωρήθηκε ήττα. Το Κίνημα εναντίον του χαρατσιού «κάθισε». Έμενε ωστόσο ανοικτό το ζήτημα του νερού. Νέοι άνθρωποι ενεργοποιήθηκαν και με σύνθημα «Δε πρόκειται να πληρώσουμε» γεννήθηκε ένα δυναμικό κίνημα εναντίον της επιβολής των υδρομετρητών.
«Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κοινωνική αδικία. Πέραν της διπλής φορολόγησης, με το υδρόμετρο χρεώνεται ο πλούσιος όσο και ο φτωχός Ιρλανδός. Στον αγώνα που ξεκίνησε από τα κάτω ζητήθηκε η συνδρομή των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των μεγάλων κομμάτων που ωστόσο δεν ανταποκρίθηκαν επειδή θεωρούν ότι τέτοιου είδους μέτρα είναι αναγκαία για την έξοδο από την κρίση. Η οργή του κόσμου απέναντί τους άρχισε να εκφράζεται ανοικτά σε δημόσιες εκδηλώσεις και σε πορείες με συμμετοχή πάνω από 120000 Ιρλανδών. Στις αρχές του 2014 δημιουργήθηκε η «Συμμαχία ενάντια στη λιτότητα». Αποφασίστηκε η συμμετοχή στις τοπικές εκλογές στις οποίες από τους 42 υποψήφιους εκλέχτηκαν 14»
Σε γκάλοπ που έγινε στις αρχές του 2015 φαίνεται ότι μόνο το 20% πρόκειται να δεχτούν τους υδρομετρητές και το σχετικό χαράτσι, ενώ η κυβέρνηση πρόκειται μέσα στον Απρίλη να στείλει λογαριασμούς με χαμηλές τιμές για να κατευνάσει τα πνεύματα και επιχειρεί να διασπάσει το κίνημα δημιουργώντας πόλωση ανάμεσα στα μαχητικά και τα απλά μέλη του.
Η επιβολή των υδρομέτρων βασίζεται στο μύθο των απωλειών στο εσωτερικό δίκτυο των σπιτιών. « Η εταιρεία και η κυβέρνηση θεωρούν ότι τα έξοδα για την εγκατάσταση των υδρομετρητών είναι αναγκαία για να αναγκαστούν οι πολίτες να επιδιορθώσουν τα δίκτυα στα σπίτια τους. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Οι απώλειες στο δίκτυο της πόλης φτάνουν στο 48% και η εταιρεία δεν φροντίζει για αυτό. Στο δίκτυο μιας τοπικής κοινότητας που ανέλαβε την συστηματική παρακολούθηση και συντήρηση, οι απώλειες περιορίστηκαν στο εκπληκτικό 16%!. Αντί λοιπόν να περιορίσουν τις απώλειες εξαγγέλλουν ένα τεράστιο έργο μεταφοράς νερού από έναν ποταμό κοντά στα δυτικά παράλια της χώρας»
Στα όσα ακούσαμε, εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε τα κοινά σημεία αναφορικά με τη γενικότερη φοροεισπρακτική πολιτική που εφαρμόζεται στις δύο χώρες και με την υπόθεση του νερού. Το ερχόμενο καλοκαίρι ο Τέρρυ θα βρεθείκαι πάλι στο Βόλο και συμφωνήσαμε να οργανώσουμε μια ανοικτή εκδήλωση στην οποία θα δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερο κόσμο να ενημερωθεί γύρω από τα ζητήματα αυτά. Η επικοινωνία ξεκίνησε και θα έχει συνέχεια.
Η συνάντηση με τον Ιρλανδό Τέρρυ Κέλεχερ ήταν χρήσιμη και θα έχει συνέχεια.
Βρεθήκαμε στο Στέκι των Κινημάτων Βόλου την Μεγάλη Τετάρτη και συζητήσαμε για το κοινό πρόβλημα, το νερό. Ο Τέρρυ είναι ενεργό μέλος του κινήματος του νερού, της Συμμαχίας ενάντια στη λιτότητα, του Σοσιαλιστικού κόμματος και συνδικαλιστής στο χώρο των δημόσιων υπηρεσιών. Η αφήγηση του ήταν αποκαλυπτική σε ότι αφορά τις ομοιότητες της πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ιρλανδία και την Ελλάδα από κυβερνήσεις υποταγμένες στις ορέξεις των «δανειστών».
« Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού για εμπορευματοποίηση του νερού και των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών γενικότερα. Μέχρι το 2010, που η Ιρλανδία μπήκε στο μνημόνιο, οι δημόσιες παροχές-νερό, υγεία, παιδεία,κλπ- εμπεριέχονταν στον φόρο που πληρώνουμε. Έκτοτε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση μεταγγίζει τα έσοδα του κράτους από τη φορολογία στα ταμεία της Τρόικα και απαιτεί πρόσθετους φόρους για κάθε παροχή ξεχωριστά, ξεκινώντας από το χαράτσι για την πρώτη κατοικία και το νερό. Πρόκειται δηλαδή για διπλή φορολογία των πολιτών που ήδη είναι οικονομικά αφόρητα πιεσμένοι.»
Σχετικά με το νερό πολύ πριν την μνημονιακή εποχή, το 1991, εγκαταστάθηκαν υδρομετρητές στα περίχωρα του Δουβλίνου. Η μηδενική αντίσταση των πολιτών ενθάρρυνε την κυβέρνηση να εφαρμόσει το μέτρο μέσα στο Δουβλίνο. Η αντίδραση ήταν μεγάλη. Δημιουργήθηκε κίνημα σε κάθε γειτονιά με σύνθημα την άρνηση πληρωμής. Το 1991 το ποσοστό της άρνησης έφτασε στο 25%, μετά από τέσσερα χρόνια ξεπέρασε το 67%. Το μέτρο ακυρώθηκε στην πράξη και η νίκη αυτή των Ιρλανδών πολιτών έμεινε βαθειά χαραγμένη στη μνήμη τους. Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε η μέθοδος της διπλής φορολόγησης.
«Το 2012», λέει ο Τέρρυ, «οι Ιρλανδοί πολίτες δημιούργησαν ένα νέο κίνημα εναντίον του χαρατσιού στα σπίτια. Η άρνηση πληρωμής στο τέλος της χρονιάς έφτασε το 42%. Έγινε μία χωρίς προηγούμενο συγκέντρωση 5000 εκπροσώπων από όλη τη χώρα σε κλειστό χώρο και πορεία 50000 πολιτών στους δρόμους της πρωτεύουσας. Μπροστά στο αδιέξοδο που δημιούργησε το κίνημα, η κυβέρνηση αποφάσισε να εισπράττει το χαράτσι από τους μισθούς και τις συντάξεις. Δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο με το νερό γιατί η διαχείριση του νερού γίνεται από την ιδιωτική εταιρεία IRISH WATER που φυσικά δεν έχει πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς.»
Η απογοήτευση του κόσμου ήταν μεγάλη. Από πολλούς Ιρλανδούς η αδυναμία να αντισταθούν σε αυτή την κυβερνητική κίνηση θεωρήθηκε ήττα. Το Κίνημα εναντίον του χαρατσιού «κάθισε». Έμενε ωστόσο ανοικτό το ζήτημα του νερού. Νέοι άνθρωποι ενεργοποιήθηκαν και με σύνθημα «Δε πρόκειται να πληρώσουμε» γεννήθηκε ένα δυναμικό κίνημα εναντίον της επιβολής των υδρομετρητών.
«Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κοινωνική αδικία. Πέραν της διπλής φορολόγησης, με το υδρόμετρο χρεώνεται ο πλούσιος όσο και ο φτωχός Ιρλανδός. Στον αγώνα που ξεκίνησε από τα κάτω ζητήθηκε η συνδρομή των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των μεγάλων κομμάτων που ωστόσο δεν ανταποκρίθηκαν επειδή θεωρούν ότι τέτοιου είδους μέτρα είναι αναγκαία για την έξοδο από την κρίση. Η οργή του κόσμου απέναντί τους άρχισε να εκφράζεται ανοικτά σε δημόσιες εκδηλώσεις και σε πορείες με συμμετοχή πάνω από 120000 Ιρλανδών. Στις αρχές του 2014 δημιουργήθηκε η «Συμμαχία ενάντια στη λιτότητα». Αποφασίστηκε η συμμετοχή στις τοπικές εκλογές στις οποίες από τους 42 υποψήφιους εκλέχτηκαν 14»
Σε γκάλοπ που έγινε στις αρχές του 2015 φαίνεται ότι μόνο το 20% πρόκειται να δεχτούν τους υδρομετρητές και το σχετικό χαράτσι, ενώ η κυβέρνηση πρόκειται μέσα στον Απρίλη να στείλει λογαριασμούς με χαμηλές τιμές για να κατευνάσει τα πνεύματα και επιχειρεί να διασπάσει το κίνημα δημιουργώντας πόλωση ανάμεσα στα μαχητικά και τα απλά μέλη του.
Η επιβολή των υδρομέτρων βασίζεται στο μύθο των απωλειών στο εσωτερικό δίκτυο των σπιτιών. « Η εταιρεία και η κυβέρνηση θεωρούν ότι τα έξοδα για την εγκατάσταση των υδρομετρητών είναι αναγκαία για να αναγκαστούν οι πολίτες να επιδιορθώσουν τα δίκτυα στα σπίτια τους. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Οι απώλειες στο δίκτυο της πόλης φτάνουν στο 48% και η εταιρεία δεν φροντίζει για αυτό. Στο δίκτυο μιας τοπικής κοινότητας που ανέλαβε την συστηματική παρακολούθηση και συντήρηση, οι απώλειες περιορίστηκαν στο εκπληκτικό 16%!. Αντί λοιπόν να περιορίσουν τις απώλειες εξαγγέλλουν ένα τεράστιο έργο μεταφοράς νερού από έναν ποταμό κοντά στα δυτικά παράλια της χώρας»
Στα όσα ακούσαμε, εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε τα κοινά σημεία αναφορικά με τη γενικότερη φοροεισπρακτική πολιτική που εφαρμόζεται στις δύο χώρες και με την υπόθεση του νερού. Το ερχόμενο καλοκαίρι ο Τέρρυ θα βρεθείκαι πάλι στο Βόλο και συμφωνήσαμε να οργανώσουμε μια ανοικτή εκδήλωση στην οποία θα δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερο κόσμο να ενημερωθεί γύρω από τα ζητήματα αυτά. Η επικοινωνία ξεκίνησε και θα έχει συνέχεια.
RSS Feed
