Τα επανωτά κραχ των χρηματιστηρίων της Κίνας δείχνει ότι η χώρα έχει γίνει "κανονική" βιομηχανική καπιταλιστική τέτοια, ενώ η οικονομία της περνά σε μια περίοδο κρίσης και χρειάζεται «αναδιάρθρωση», σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές.
Ταυτόχρονα ξυπνά τους φόβους των διεθνών επενδυτών για επερχόμενη νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Αυτή είναι δυνατόν να συμβεί κάθε στιγμή, γιατί με τον τόσο μεγάλο όγκο χρημάτων -κάθε μορφής- που κυκλοφορεί αστραπιαία μέσω των αλγόριθμων των διασυνδεδεμένων συστημάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών, είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα συμβεί. Απλά κανένας δεν είναι σε θέση να το προβλέψει ακριβώς, γιατί πρόκειται περί ενός χαοτικού συστήματος.
Η πτώση των δεικτών και των τιμών των μετοχών στα χρηματιστήρια της Κίνας-αλλά και στων άλλων χωρών- με το που μπήκε ο νέος χρόνος είναι ένα πρώτο σημάδι ότι η κινεζική οικονομία βρίσκεται σε μια ριζική αναδιάρθρωση. Από μια αναδυόμενη χώρα που ήταν, έγινε μια "κανονική" βιομηχανική χώρα. Και το κινεζικό μοντέλο-όπως το γερμανικό- βασίστηκε αρχικά κυρίως στις εξαγωγές. Η στρατηγική όμως αυτή έφτασε στα όριά της: Οι Κινέζικοι μισθοί και τα εισοδήματα αυξάνονται-στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΚ αποφασίσθηκε ο διπλασιασμός τους μέχρι το 2020- γεγονός που αυξάνει το κόστος των εμπορευμάτων που παράγονται στη χώρα για τις παγκόσμιες αγορές, ενώ αυτές είναι ταυτόχρονα κορεσμένες. Κανείς πια δεν θέλει περισσότερα προϊόντα από την Κίνα.
Για να πετύχουν παρά πέρα «ανάπτυξη» ώστε να πληρώνονται οι όλο και μεγαλύτερες αποδόσεις των επενδυμένων διεθνών κεφαλαίων, οι Κινέζοι θα πρέπει πλέον να βασίζονται στη δική τους κατανάλωση και στην εσωτερική τους αγορά, και αυτό το έχει δει η ηγεσία του ΚΚΚ, αλλά πολλοί Κινέζοι προτιμούν να φροντίσουν για τα γηρατειά τους και κάνουν οικονομίες, επειδή δεν υπάρχει επαρκής κοινωνική ασφάλιση. Ό,τι όμως φαίνεται λογικό για τον οικονομικά σκεπτόμενο ιδιώτη Κινέζο-μετά την πολιτιστική επανάσταση δεν έχει νοιώσει πια στη συνέχεια ενεργός πολίτης και δεν καλέσθηκε ποτέ σε συμμετοχή από τους «πατερούληδες» του κόμματος- οδηγεί σε ένα μέγα μακροοικονομικό πρόβλημα: Τι θα γίνουν όλα αυτά τα χρήματα των πολυάριθμων μικροαποταμιευτών;
Για να απορροφηθούν οι πλεονάζουσες αυτές μικροοικονομίες – αθροιστικά είναι πολύ σημαντικά κεφάλαια- οι ιθύνοντες των κινεζικών χρηματιστηριακών αγορών τις άνοιξαν επίσης στο ντόπιο ευρύ επενδυτικό κοινό και κήρυξαν το πατριωτικό καθήκον να επενδυθούν στην εγχώρια βιομηχανία. Με το κραχ της προηγούμενης βδομάδας-την Πέμπτη π.χ. μέσα σε μισή ώρα έχασαν πάλι 7% της αξίας τους οι μετοχές-αλλά και του περασμένου Αυγούστου, αν θυμάστε, ο «μεσαίος» Κινέζος επενδυτής έχει χάσει το 40% των επενδύσεών του. Φαντασθείτε τι έχουν πάθει οι «μικροί» που δεν μπορούν να αντιδράσουν γρήγορα και να «φύγουν» από τις μετοχές, όπως οι μεγαλύτεροι επαγγελματίες του είδους. Αυτοί είναι εκείνοι που έχασαν σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεών τους( κάτι μας θυμίζει αυτό: «κατάρα στον Σημίτη» για πολλούς, κατάρα στον καπιταλισμό για τους λίγους).
Το αν θα καταλάβουν οι άνθρωποι ότι «προδόθηκαν» από την εξουσιαστική ελίτ τους και το πώς θα αντιδράσουν στη συνέχεια σαν μικροεπενδυτές ή σαν πολίτες, το αν θα πουν «κατάρα στο κόμμα και στον καπιταλισμό», είναι ερωτηματικό που μένει να απαντηθεί, όπως παραμένει αναπάντητο το ερώτημα για τους έλληνες «μικροεπενδυτές», των οποίων εξανεμίσθηκαν οι οικονομίες στο ελληνικό χρηματιστήριο την περίοδο της «ισχυρής ανάπτυξης» της Ελλάδας.
Το σίγουρο είναι ότι θα χαθεί τουλάχιστον η εμπιστοσύνη των επενδυτών, εσωτερικών και εξωτερικών, με αποτέλεσμα την πτώση των ρυθμών ανάπτυξης της πραγματικής κινέζικης οικονομίας. Και αν αυτό θα συμβεί στον «κινητήρα» αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας πραγματικής οικονομίας θα είναι αναπόφευκτη και στις άλλες οικονομίες, που έτσι και αλλιώς έχουν μικρούς, μηδενικούς ή αρνητικούς ρυθμούς.
Για τις δυτικές όμως επιχειρήσεις που είχαν επενδύσει στην Κίνα λόγω των χαμηλών μέχρι τώρα μισθών, είναι πιο αντιφατική και αβέβαιη η κατάσταση. Δεν μπορούν να παράγουν φθηνά πια για τις παγκόσμιες κορεσμένες αγορές γιατί αυξήθηκε το κόστος εργασίας. Η μεγάλη αγορά όμως της Κίνας είναι για αυτές μια ευκαιρία, αρκεί να υπάρχει το αναγκαίο για την κατανάλωση των προϊόντων τους-π.χ. Μερσέντες, BMW κ.λπ- εισόδημα. Άρα κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένες με την αύξηση των μισθών. Έλα όμως που αυτό στρέφεται ενάντια στην κερδοφορία τους και στο πλεονέκτημα που είχαν μέχρι τώρα στον διεθνή ανταγωνισμό. Έτσι, και στο μέχρι τώρα Ελντοράντο τους, την Κίνα, αντιμετωπίζουν την γενικότερη παγίδα που έχει στήσει ο καπιταλισμός στον εαυτό του: να επιζητεί πάντα την αύξηση της ζήτησης και της κατανάλωσης για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, ώστε να αυξάνει στη συνέχεια την παραγωγή και την κατανάλωση πόρων και ενέργειας σε μια αέναη διαδικασία, η οποία όμως σκοντάφτει στην περατότητα των πόρων και της δυνατότητας απορρόφησης των παρενεργειών του από το τοπικό και πλανητικό οικοσύστημα(http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/24).
Φανταστείτε μόνο τι έχει να γίνει, αν κάθε κινέζικο νοικοκυριό αποκτήσει μέχρι και τέσσερα αυτοκίνητα που έχει π.χ. το μέσο γερμανικό νοικοκυριό. Και τώρα δε μπορεί να ανασάνει ο πληθυσμός στις πόλεις, τότε δε θα μπορεί ούτε σε όλη την επικράτεια.
Αυτό δείχνει για άλλη μια φορά και η διαφαινόμενη χρηματιστηριακή κρίση στην Κίνα. Το αδιέξοδο της ανάπτυξης που ακολούθησε μετατρεπόμενη σε μια «κανονική» καπιταλιστική χώρα. Και μπορεί να μην υπάρχει προς το παρόν κατευθείαν «επιμόλυνση» στις διεθνείς αγορές, όμως έχει πιάσει ανατριχίλα τους διεθνείς επενδυτές. Δεν μπορούν να αποκλείσουν έναν ομαδικό πανικό: όταν κλονίζεται η Κίνα, τότε κλονίζονται και οι άλλες αναδυόμενες χώρες, τρέξτε να σωθείτε!
Αλλά που να πάνε για να σωθούν; Και στα μέχρι τώρα λιμάνια των αναπτυγμένων χωρών ο άνεμος έχει αρχίσει να λυσσομανά.
Ταυτόχρονα ξυπνά τους φόβους των διεθνών επενδυτών για επερχόμενη νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Αυτή είναι δυνατόν να συμβεί κάθε στιγμή, γιατί με τον τόσο μεγάλο όγκο χρημάτων -κάθε μορφής- που κυκλοφορεί αστραπιαία μέσω των αλγόριθμων των διασυνδεδεμένων συστημάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών, είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα συμβεί. Απλά κανένας δεν είναι σε θέση να το προβλέψει ακριβώς, γιατί πρόκειται περί ενός χαοτικού συστήματος.
Η πτώση των δεικτών και των τιμών των μετοχών στα χρηματιστήρια της Κίνας-αλλά και στων άλλων χωρών- με το που μπήκε ο νέος χρόνος είναι ένα πρώτο σημάδι ότι η κινεζική οικονομία βρίσκεται σε μια ριζική αναδιάρθρωση. Από μια αναδυόμενη χώρα που ήταν, έγινε μια "κανονική" βιομηχανική χώρα. Και το κινεζικό μοντέλο-όπως το γερμανικό- βασίστηκε αρχικά κυρίως στις εξαγωγές. Η στρατηγική όμως αυτή έφτασε στα όριά της: Οι Κινέζικοι μισθοί και τα εισοδήματα αυξάνονται-στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΚ αποφασίσθηκε ο διπλασιασμός τους μέχρι το 2020- γεγονός που αυξάνει το κόστος των εμπορευμάτων που παράγονται στη χώρα για τις παγκόσμιες αγορές, ενώ αυτές είναι ταυτόχρονα κορεσμένες. Κανείς πια δεν θέλει περισσότερα προϊόντα από την Κίνα.
Για να πετύχουν παρά πέρα «ανάπτυξη» ώστε να πληρώνονται οι όλο και μεγαλύτερες αποδόσεις των επενδυμένων διεθνών κεφαλαίων, οι Κινέζοι θα πρέπει πλέον να βασίζονται στη δική τους κατανάλωση και στην εσωτερική τους αγορά, και αυτό το έχει δει η ηγεσία του ΚΚΚ, αλλά πολλοί Κινέζοι προτιμούν να φροντίσουν για τα γηρατειά τους και κάνουν οικονομίες, επειδή δεν υπάρχει επαρκής κοινωνική ασφάλιση. Ό,τι όμως φαίνεται λογικό για τον οικονομικά σκεπτόμενο ιδιώτη Κινέζο-μετά την πολιτιστική επανάσταση δεν έχει νοιώσει πια στη συνέχεια ενεργός πολίτης και δεν καλέσθηκε ποτέ σε συμμετοχή από τους «πατερούληδες» του κόμματος- οδηγεί σε ένα μέγα μακροοικονομικό πρόβλημα: Τι θα γίνουν όλα αυτά τα χρήματα των πολυάριθμων μικροαποταμιευτών;
Για να απορροφηθούν οι πλεονάζουσες αυτές μικροοικονομίες – αθροιστικά είναι πολύ σημαντικά κεφάλαια- οι ιθύνοντες των κινεζικών χρηματιστηριακών αγορών τις άνοιξαν επίσης στο ντόπιο ευρύ επενδυτικό κοινό και κήρυξαν το πατριωτικό καθήκον να επενδυθούν στην εγχώρια βιομηχανία. Με το κραχ της προηγούμενης βδομάδας-την Πέμπτη π.χ. μέσα σε μισή ώρα έχασαν πάλι 7% της αξίας τους οι μετοχές-αλλά και του περασμένου Αυγούστου, αν θυμάστε, ο «μεσαίος» Κινέζος επενδυτής έχει χάσει το 40% των επενδύσεών του. Φαντασθείτε τι έχουν πάθει οι «μικροί» που δεν μπορούν να αντιδράσουν γρήγορα και να «φύγουν» από τις μετοχές, όπως οι μεγαλύτεροι επαγγελματίες του είδους. Αυτοί είναι εκείνοι που έχασαν σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεών τους( κάτι μας θυμίζει αυτό: «κατάρα στον Σημίτη» για πολλούς, κατάρα στον καπιταλισμό για τους λίγους).
Το αν θα καταλάβουν οι άνθρωποι ότι «προδόθηκαν» από την εξουσιαστική ελίτ τους και το πώς θα αντιδράσουν στη συνέχεια σαν μικροεπενδυτές ή σαν πολίτες, το αν θα πουν «κατάρα στο κόμμα και στον καπιταλισμό», είναι ερωτηματικό που μένει να απαντηθεί, όπως παραμένει αναπάντητο το ερώτημα για τους έλληνες «μικροεπενδυτές», των οποίων εξανεμίσθηκαν οι οικονομίες στο ελληνικό χρηματιστήριο την περίοδο της «ισχυρής ανάπτυξης» της Ελλάδας.
Το σίγουρο είναι ότι θα χαθεί τουλάχιστον η εμπιστοσύνη των επενδυτών, εσωτερικών και εξωτερικών, με αποτέλεσμα την πτώση των ρυθμών ανάπτυξης της πραγματικής κινέζικης οικονομίας. Και αν αυτό θα συμβεί στον «κινητήρα» αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας πραγματικής οικονομίας θα είναι αναπόφευκτη και στις άλλες οικονομίες, που έτσι και αλλιώς έχουν μικρούς, μηδενικούς ή αρνητικούς ρυθμούς.
Για τις δυτικές όμως επιχειρήσεις που είχαν επενδύσει στην Κίνα λόγω των χαμηλών μέχρι τώρα μισθών, είναι πιο αντιφατική και αβέβαιη η κατάσταση. Δεν μπορούν να παράγουν φθηνά πια για τις παγκόσμιες κορεσμένες αγορές γιατί αυξήθηκε το κόστος εργασίας. Η μεγάλη αγορά όμως της Κίνας είναι για αυτές μια ευκαιρία, αρκεί να υπάρχει το αναγκαίο για την κατανάλωση των προϊόντων τους-π.χ. Μερσέντες, BMW κ.λπ- εισόδημα. Άρα κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένες με την αύξηση των μισθών. Έλα όμως που αυτό στρέφεται ενάντια στην κερδοφορία τους και στο πλεονέκτημα που είχαν μέχρι τώρα στον διεθνή ανταγωνισμό. Έτσι, και στο μέχρι τώρα Ελντοράντο τους, την Κίνα, αντιμετωπίζουν την γενικότερη παγίδα που έχει στήσει ο καπιταλισμός στον εαυτό του: να επιζητεί πάντα την αύξηση της ζήτησης και της κατανάλωσης για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, ώστε να αυξάνει στη συνέχεια την παραγωγή και την κατανάλωση πόρων και ενέργειας σε μια αέναη διαδικασία, η οποία όμως σκοντάφτει στην περατότητα των πόρων και της δυνατότητας απορρόφησης των παρενεργειών του από το τοπικό και πλανητικό οικοσύστημα(http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/24).
Φανταστείτε μόνο τι έχει να γίνει, αν κάθε κινέζικο νοικοκυριό αποκτήσει μέχρι και τέσσερα αυτοκίνητα που έχει π.χ. το μέσο γερμανικό νοικοκυριό. Και τώρα δε μπορεί να ανασάνει ο πληθυσμός στις πόλεις, τότε δε θα μπορεί ούτε σε όλη την επικράτεια.
Αυτό δείχνει για άλλη μια φορά και η διαφαινόμενη χρηματιστηριακή κρίση στην Κίνα. Το αδιέξοδο της ανάπτυξης που ακολούθησε μετατρεπόμενη σε μια «κανονική» καπιταλιστική χώρα. Και μπορεί να μην υπάρχει προς το παρόν κατευθείαν «επιμόλυνση» στις διεθνείς αγορές, όμως έχει πιάσει ανατριχίλα τους διεθνείς επενδυτές. Δεν μπορούν να αποκλείσουν έναν ομαδικό πανικό: όταν κλονίζεται η Κίνα, τότε κλονίζονται και οι άλλες αναδυόμενες χώρες, τρέξτε να σωθείτε!
Αλλά που να πάνε για να σωθούν; Και στα μέχρι τώρα λιμάνια των αναπτυγμένων χωρών ο άνεμος έχει αρχίσει να λυσσομανά.
RSS Feed