Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που έχοντας ασκήσει συγκεκριμένα επαγγέλματα έχει έρθει σε τακτική επαφή με τις πολλές μειονότητες της Ελλάδας και όταν λέμε μειονότητες δεν εννοούμε την βολική για το ελληνικό κράτος μοναδοποίησή τους και περιορισμό τους στην λεγόμενη «θρησκευτική μειονότητα». Ήταν ιδεολογία κρατική και αστική ότι η μόνη μειονότητα είναι οι «ελληνες» μουσουλμάνοι όπως αντίστοιχα ήταν και η τουρκική ιδεολογία.
Για τα δύο κράτη τραμπούκους και αλήτες που ήταν τα πρώτα στην ιστορία της ανθρωπότητας που συνέλαβαν, όρισαν, οργάνωσαν και ζήτησαν απο τη Κοινωνία των Εθνών την πρώτη διεθνώς οργανωμένη ανταλλαγή πληθυσμών, αυτή την ύστατη πράξη ρατσισμού, εκτοπισμού που θα έκανε τον Χίτλερ να κλάψει απο συγκίνηση , η μόνη ανεκτή στα όρια εξουσίας τους διαφορετικότητα ήταν αυτή που απέρρεε από την κατάπτυστη συνθήκη της Λωζάννης και ηταν η θρησκευτική. Ετσι Αλβανοί, Βλάχοι Μακεδόνες Σλάβοι η Βούλγαροι και Ρομά χριστιανοί μπήκαν μέσα σε ενα μπλέντερ ορθοδοξίας και τούρκοι, πομάκοι, αλβανοί και ρομά μουσουλμάνοι στο αντίπαλο μπλέντερ ισλαμισμού.
Για πολλές δεκαετίες , μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 90 οι Έλληνες μουσουλμάνοι δεν είχαν δικαίωμα αγοραπωλησίας γης και αντιπαροχής. Πάνω σε αυτή τη πολιτική αποκλεισμού είχε οικοδομηθεί ένα συγκεκριμένο κύκλωμα εκμετάλλευσης που το συγκροτούσαν Έλληνες δικηγόροι, μουσουλμάνοι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι , αρχιτέκτονες ,πολιτικοί μηχανικοί και εργολάβοι που λυμαινόταν τις περιουσίες της μειονότητας ροκανίζοντας κομμάτια της κάθε φορά που ένας πατέρας ήθελε να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις έντονα πατριαρχικές οικογένειες των μουσουλμάνων, και επιθυμούσε να το κάνει αυτό διεκδικώντας μια ισονομία που ήταν καθαρά θεωρητική. Με απλά λόγια αν ήθελε να δώσει αντιπαροχή για να χουν τα παιδιά του απο ένα διαμέρισμα, θά πρεπε να αρκεστεί σε ενα μικρότερο ποσοστό και να δώσει την διαφορά σαν αντάλλαγμα στον ελληναρά που θα δεχόταν να τα κάνει αυτά στο όνομά του. Ο ελληνας της συμφωνίας συνήθως έπαιρνε και κάποιο κομμάτι αγροτικής γης κατά προτίμηση σε τοποθεσία περιαστική. Ετσι κτίστηκαν περιουσίες τόσο απο Έλληνες οσο και απο «Έλληνες » της μειονότητας και τα εισαγωγικά μπαίνουν επίτηδες γιατι για το κράτος, τον νομοθέτη και την επικρατούσα αφήγηση μεσω της παιδείας δεν ηταν ελληνες, ηταν ελάχιστοι έλληνες και στη πράξη ήταν «αιχμάλωτοι πολέμου» . Ολοι μας και όλες μας πρέπει να θυμόμαστε ότι κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας δεν επιτρεπόταν να κουβαλάνε όπλο και τους ανέθεταν τις υπηρεσίες του εστιάτορα του μαγειρα και του Καψιμιτζή. Ετσι το ελληνικό κράτος είχε τους υπηκόους της μουσουλμανικής μειονότητας σαν τα γιουσουφάκια και υπηρέτες των καθαρόαιμων ελληνοχριστιανών. Οσον αφορά την Παιδεία τα δύο αλήτικα κράτη σε μια αγαστή συνεργασία αναλάμβαναν να δημιουργήσουν τα ελάχιστα σχολεία στα οποία τα παιδιά θα διδασκόταν στοιχειώδη ελληνικά , τούρκικα και αν θέλαν να διεκδικησουν μια αξιοπρεπη μορφωση και δουλιά θαπρεπε να παν να μορφωθούνε εξω απο το τόπο αιχμαλωσίας τους.
Για να δέσει η μαγιονέζα του εθνοθρησκευτικου ρατσισμού, μεχρι τα τέλη 80 χρειαζόταν κανείς ΒΙΖΑ για να περάσει στα συνοριακά χωριά Ξάνθης και Κομοτηνής και να επισκεφτεί τον ζωολογικό κηπο του Βενιζελισμού και Κεμαλισμου.
Οσοι/ες απο μας δουλέψαμε σαν εκπαιδευτικοί, γεωπόνοι, τοπογράφοι, μηχανικοί κτηνίατροι η ένστολοι στις περιοχές των μειονοτήτων θα ξέρουμε τις διαφορές τους ο,τι παπαριά κι αν λέει το τουρκικό προξενείο η το ελληνικό κράτος. Ξέρουμε οτι οι Πομάκοι μιλάν μια βουλγάρικη διάλεκτο και οτι είναι τελείως διαφορετική φυλή από τους Τούρκους μουσουλμάνους. Ξέρουμε ότι οι Ρομά δεν έχουν καμία σχέση με τους άλλους δύο επίσης. Το οτι διάλεξε το ελληνικό κράτος να τους θεωρήσει ένα πράγμα δεν αλλάζει την διαφορετικότητά τους. Οσοι/ες μάλιστα απο εμας έχουμε ζήσει καιρό κοντά τους ξέρουμε και ενα ακόμα πράγμα, οτι κανείς και καμία μέσα στις εθνοθρησκευτικες αυτές ομάδες δεν ειναι και δεν θα μπορούσε να είναι ιδιος/ια με τον/την άλλη. Έχουμε γνωρίσει αθεους Πομάκους, τουρκους και ρομά, εχουμε γνωρίσει εθνικιστές και αδιάφορους και εχουμε γνωρίσει φανατικούς και απλά θρησκευόμενους.
Η διεκδίκηση του συνόλου των μουσουλμάνων από το τουρκικό προξενείο ειναι εθνικισμός και εξωτερική πολιτική. Η αποδοχή και υποβοήθηση αυτής της τακτικής του τουρκικου κράτους από το ελληνικό ειναι επίσης εθνικισμός αλλα εσωτερική πολιτική. Το ελληνικό κράτος πρέπει να διαιωνίσει στη πράξη το χουντικό σύνθημα «ελλας ελληνων χριστιανων» και σε συνθηκες «δημοκρατίας» γιατι αλλιώς τρίζουν τα θεμέλια στα οποία κτίστηκε. Τα θεμέλια αυτά ειναι ο «ελληνισμός» ο αποκλεισμός η χριστιανοσύνη και η δυσανεξία σε κάθε τι το διαφορετικό και ολα αυτά στην υπηρεσία της πανίσχυρης εγχώριας αστικής τάξης που λυμαίνεται το πλούτο αυτου του τόπου.
Οσοι/ες δουλέψαμε μαζι με τις μειονότητες ξέρουμε ότι για τους τουρκόφωνους αυτό το κράτος φύλαγε τις κατώτερες δουλιες με κυρίαρχη αυτή του αγρότη. Για τους Πομάκους σχεδον το ιδιο ενω για τους Ρομά ακόμα χειρότερα, για χρόνια μεχρι να ρθουνε οι πρώτοι μετανάστες στα μεσα της δεκαετίας του 80 οι Ρομά αποτελούσαν τον κορμο των εργατών γης. Για αυτό τους ειχε ικανούς το ελληνικο κράτος και μεχρις εκει τους λογάριαζε.
Οποια κουβέντα γινεται στις μέρες μας για την υποψηφιότητα μιας Ρομά και για την μειονότητα ειναι στο πλαίσιο μιας μεταμοντέρνας «διεθνιστικής» και «ανθρωπιστικής» κολυμπήθρας του Σιλωαμ σε ενα κράτος και εναν πληθυσμό με ελάχιστη ανοχή στην διαφορετικότητα καθε ειδους. Ειναι μια κουβέντα που ξεχειλίζει απο υποκρισία και εφημερο χαρακτήρα. Οταν το Υπ.Παιδειας επι υπουργου Παπανδρέου κατέστρεφε τη γραμματική συντακτικό και αλφαβητάριο των Πομάκων που με κοπο και ευθυνη ειχαν φτιάξει εξαιρετικοί εκπαιδευτικοι σαν απάντηση στο εθνικιστικά υποκινούμενο πονημα του επιχειρηματία Εμφιετζόγλου, μονο και μονο επειδή το ζήτησε το τουρκικο προξενείο δεν βρέθηκε κανένας Πρετεντέρης αλλα και κανένα κόμμα να πει οτι οι ανθρωποι μιλάν μια βουλγάρικη διάλεκτο με ιδιαιτεροτητες και εχουν προφορικούς μυθους και παραδόσεις που αξίζει να σωθουν....βλέπεις τοτε δεν είχαμε προεκλογική περίοδο...
Πηγή: https://www.facebook.com/notes/marx-factor
Για τα δύο κράτη τραμπούκους και αλήτες που ήταν τα πρώτα στην ιστορία της ανθρωπότητας που συνέλαβαν, όρισαν, οργάνωσαν και ζήτησαν απο τη Κοινωνία των Εθνών την πρώτη διεθνώς οργανωμένη ανταλλαγή πληθυσμών, αυτή την ύστατη πράξη ρατσισμού, εκτοπισμού που θα έκανε τον Χίτλερ να κλάψει απο συγκίνηση , η μόνη ανεκτή στα όρια εξουσίας τους διαφορετικότητα ήταν αυτή που απέρρεε από την κατάπτυστη συνθήκη της Λωζάννης και ηταν η θρησκευτική. Ετσι Αλβανοί, Βλάχοι Μακεδόνες Σλάβοι η Βούλγαροι και Ρομά χριστιανοί μπήκαν μέσα σε ενα μπλέντερ ορθοδοξίας και τούρκοι, πομάκοι, αλβανοί και ρομά μουσουλμάνοι στο αντίπαλο μπλέντερ ισλαμισμού.
Για πολλές δεκαετίες , μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 90 οι Έλληνες μουσουλμάνοι δεν είχαν δικαίωμα αγοραπωλησίας γης και αντιπαροχής. Πάνω σε αυτή τη πολιτική αποκλεισμού είχε οικοδομηθεί ένα συγκεκριμένο κύκλωμα εκμετάλλευσης που το συγκροτούσαν Έλληνες δικηγόροι, μουσουλμάνοι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι , αρχιτέκτονες ,πολιτικοί μηχανικοί και εργολάβοι που λυμαινόταν τις περιουσίες της μειονότητας ροκανίζοντας κομμάτια της κάθε φορά που ένας πατέρας ήθελε να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις έντονα πατριαρχικές οικογένειες των μουσουλμάνων, και επιθυμούσε να το κάνει αυτό διεκδικώντας μια ισονομία που ήταν καθαρά θεωρητική. Με απλά λόγια αν ήθελε να δώσει αντιπαροχή για να χουν τα παιδιά του απο ένα διαμέρισμα, θά πρεπε να αρκεστεί σε ενα μικρότερο ποσοστό και να δώσει την διαφορά σαν αντάλλαγμα στον ελληναρά που θα δεχόταν να τα κάνει αυτά στο όνομά του. Ο ελληνας της συμφωνίας συνήθως έπαιρνε και κάποιο κομμάτι αγροτικής γης κατά προτίμηση σε τοποθεσία περιαστική. Ετσι κτίστηκαν περιουσίες τόσο απο Έλληνες οσο και απο «Έλληνες » της μειονότητας και τα εισαγωγικά μπαίνουν επίτηδες γιατι για το κράτος, τον νομοθέτη και την επικρατούσα αφήγηση μεσω της παιδείας δεν ηταν ελληνες, ηταν ελάχιστοι έλληνες και στη πράξη ήταν «αιχμάλωτοι πολέμου» . Ολοι μας και όλες μας πρέπει να θυμόμαστε ότι κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας δεν επιτρεπόταν να κουβαλάνε όπλο και τους ανέθεταν τις υπηρεσίες του εστιάτορα του μαγειρα και του Καψιμιτζή. Ετσι το ελληνικό κράτος είχε τους υπηκόους της μουσουλμανικής μειονότητας σαν τα γιουσουφάκια και υπηρέτες των καθαρόαιμων ελληνοχριστιανών. Οσον αφορά την Παιδεία τα δύο αλήτικα κράτη σε μια αγαστή συνεργασία αναλάμβαναν να δημιουργήσουν τα ελάχιστα σχολεία στα οποία τα παιδιά θα διδασκόταν στοιχειώδη ελληνικά , τούρκικα και αν θέλαν να διεκδικησουν μια αξιοπρεπη μορφωση και δουλιά θαπρεπε να παν να μορφωθούνε εξω απο το τόπο αιχμαλωσίας τους.
Για να δέσει η μαγιονέζα του εθνοθρησκευτικου ρατσισμού, μεχρι τα τέλη 80 χρειαζόταν κανείς ΒΙΖΑ για να περάσει στα συνοριακά χωριά Ξάνθης και Κομοτηνής και να επισκεφτεί τον ζωολογικό κηπο του Βενιζελισμού και Κεμαλισμου.
Οσοι/ες απο μας δουλέψαμε σαν εκπαιδευτικοί, γεωπόνοι, τοπογράφοι, μηχανικοί κτηνίατροι η ένστολοι στις περιοχές των μειονοτήτων θα ξέρουμε τις διαφορές τους ο,τι παπαριά κι αν λέει το τουρκικό προξενείο η το ελληνικό κράτος. Ξέρουμε οτι οι Πομάκοι μιλάν μια βουλγάρικη διάλεκτο και οτι είναι τελείως διαφορετική φυλή από τους Τούρκους μουσουλμάνους. Ξέρουμε ότι οι Ρομά δεν έχουν καμία σχέση με τους άλλους δύο επίσης. Το οτι διάλεξε το ελληνικό κράτος να τους θεωρήσει ένα πράγμα δεν αλλάζει την διαφορετικότητά τους. Οσοι/ες μάλιστα απο εμας έχουμε ζήσει καιρό κοντά τους ξέρουμε και ενα ακόμα πράγμα, οτι κανείς και καμία μέσα στις εθνοθρησκευτικες αυτές ομάδες δεν ειναι και δεν θα μπορούσε να είναι ιδιος/ια με τον/την άλλη. Έχουμε γνωρίσει αθεους Πομάκους, τουρκους και ρομά, εχουμε γνωρίσει εθνικιστές και αδιάφορους και εχουμε γνωρίσει φανατικούς και απλά θρησκευόμενους.
Η διεκδίκηση του συνόλου των μουσουλμάνων από το τουρκικό προξενείο ειναι εθνικισμός και εξωτερική πολιτική. Η αποδοχή και υποβοήθηση αυτής της τακτικής του τουρκικου κράτους από το ελληνικό ειναι επίσης εθνικισμός αλλα εσωτερική πολιτική. Το ελληνικό κράτος πρέπει να διαιωνίσει στη πράξη το χουντικό σύνθημα «ελλας ελληνων χριστιανων» και σε συνθηκες «δημοκρατίας» γιατι αλλιώς τρίζουν τα θεμέλια στα οποία κτίστηκε. Τα θεμέλια αυτά ειναι ο «ελληνισμός» ο αποκλεισμός η χριστιανοσύνη και η δυσανεξία σε κάθε τι το διαφορετικό και ολα αυτά στην υπηρεσία της πανίσχυρης εγχώριας αστικής τάξης που λυμαίνεται το πλούτο αυτου του τόπου.
Οσοι/ες δουλέψαμε μαζι με τις μειονότητες ξέρουμε ότι για τους τουρκόφωνους αυτό το κράτος φύλαγε τις κατώτερες δουλιες με κυρίαρχη αυτή του αγρότη. Για τους Πομάκους σχεδον το ιδιο ενω για τους Ρομά ακόμα χειρότερα, για χρόνια μεχρι να ρθουνε οι πρώτοι μετανάστες στα μεσα της δεκαετίας του 80 οι Ρομά αποτελούσαν τον κορμο των εργατών γης. Για αυτό τους ειχε ικανούς το ελληνικο κράτος και μεχρις εκει τους λογάριαζε.
Οποια κουβέντα γινεται στις μέρες μας για την υποψηφιότητα μιας Ρομά και για την μειονότητα ειναι στο πλαίσιο μιας μεταμοντέρνας «διεθνιστικής» και «ανθρωπιστικής» κολυμπήθρας του Σιλωαμ σε ενα κράτος και εναν πληθυσμό με ελάχιστη ανοχή στην διαφορετικότητα καθε ειδους. Ειναι μια κουβέντα που ξεχειλίζει απο υποκρισία και εφημερο χαρακτήρα. Οταν το Υπ.Παιδειας επι υπουργου Παπανδρέου κατέστρεφε τη γραμματική συντακτικό και αλφαβητάριο των Πομάκων που με κοπο και ευθυνη ειχαν φτιάξει εξαιρετικοί εκπαιδευτικοι σαν απάντηση στο εθνικιστικά υποκινούμενο πονημα του επιχειρηματία Εμφιετζόγλου, μονο και μονο επειδή το ζήτησε το τουρκικο προξενείο δεν βρέθηκε κανένας Πρετεντέρης αλλα και κανένα κόμμα να πει οτι οι ανθρωποι μιλάν μια βουλγάρικη διάλεκτο με ιδιαιτεροτητες και εχουν προφορικούς μυθους και παραδόσεις που αξίζει να σωθουν....βλέπεις τοτε δεν είχαμε προεκλογική περίοδο...
Πηγή: https://www.facebook.com/notes/marx-factor
RSS Feed
