«Κοινή χρήση, αντί ατομικής κτήσης» !
Είναι το σύνθημα πολλών κοινοτήτων στο διαδίκτυο, που στόχο έχουν την κοινή χρήση μέσων και αντικειμένων, που θέτουν στη διάθεση των μελών τους. Αυτό το σύνθημα αντικαθιστά το μότο σε κάθε μέχρι τώρα διαφήμιση, που προωθούσε την πώληση ενός προϊόντος ή βιοποριστικού μέσου για ατομική κατανάλωση: «κάντο δικό σου, για να είσαι ο εαυτός σου!»
Η σημερινή κρίση έχει κάνει καθαρό σε ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς των καταναλωτών στη Δύση-Βορρά, ότι δεν έχει μέλλον μια οικονομία που στηρίζεται στην αυξανόμενη ανάγκη της να πουλά όλο και περισσότερα προϊόντα, για να μπορεί να υπάρχει σαν τέτοια. Επιπλέον, αυτό το όλο και μεγαλύτερο τμήμα των καταναλωτών αναρωτιέται σήμερα, αν η κατανάλωση είναι ικανή να φέρνει την ευτυχία ή την ικανοποίηση στους ανθρώπους.
Αυτή η στάση δείχνει ότι η στροφή προς την κοινή χρήση όσων υπάρχουν ήδη, δεν είναι παροδική και ότι αν ξεπερασθεί η κρίση, θα επανέλθουν οι καταναλωτές και πάλι στην πριν τη κρίση ατομική υπερκατανάλωση. Αυτή η νέα τάση είναι μακροπρόθεσμη. Επιδιώκει την ποιότητα ζωής, την «ευζωία», όπως την αποκαλούμε. Η επιδίωξη της ποσότητας στην κατανάλωση προκαλεί τέτοιο καθημερινό στρες και «τρέξιμο» για να αποκτά και να κατέχει κάποιος όλο και περισσότερα πράγματα, που υποβαθμίζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής του[1]. Για αυτό και έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο κοινωνικό ρεύμα που επιδιώκει –κάνοντας χρήση κάποιων καινοτομιών[2]-να βρίσκει καλύτερους τρόπους να ικανοποιεί υπάρχουσες ανάγκες, χωρίς να υποβαθμίζεται η καθημερινότητα των πολιτών-μελών του, μέσω των αγορών και την εξασφάλιση του αντίστοιχου χρήματος .
Τη χαρά του να χρησιμοποιείς πράγματα από κοινού με άλλους, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να τα αποκτήσεις-πράγμα που θα χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια και χρόνο για την εξασφάλιση αντίστοιχου εισοδήματος-δεν την έχουν μόνο οι νέοι. Την έχουν και άλλα ενήλικα κοινωνικά στρώματα, ιδίως οι συνταξιούχοι που δεν έχουν τεθεί εκτός ατών των καινοτομιών. Αλλά οι νέοι είναι γενικώς πιο ανοικτοί. Δε χρειάζεται να πεισθούν για αυτό. Μεγαλώνουν οι περισσότεροι από αυτούς ανταλλάσσοντας μεταξύ τους ότι είναι δυνατόν. Από μουσική μέχρι φωτογραφίες και βίντεο. Για τη γενιά του Facebook το μοίρασμα είναι μια καθημερινότητα στη συμπεριφορά της. Και αυτή η συμπεριφορά επεκτείνεται και στους άλλους τομείς της ζωής της. Ανταλλάσει μεταξύ της κατοικίες, σπίτια, αυτοκίνητο, μέχρι και τρόφιμα. Πηγαίνει όλο και πιο λίγο στα μαγαζιά για ψώνια, εκτός αν θέλουν κάποιοι να βρίσκονται στη μόδα.
Μια μελέτη του πανεπιστημίου του Lüneburg στη Γερμανία βγάζει το συμπέρασμα ότι 12% του πληθυσμού στη Γερμανία(το 25% των νέων μεταξύ 14-29 χρόνων) μοιράζεται μεταξύ του αγαθά και υπηρεσίες με τη βοήθεια του Ιντερνετ.
Τρόφιμα, αυτοκίνητα, κατοικίες, εργαλεία, συσκευές από φωτογραφικές μέχρι γυμναστικής, βάρκες, κήπους κ.λπ., χαρίζονται, παραχωρούνται, ανταλλάσσονται ή χρησιμοποιούνται από κοινού στη πιο «εύρωστη» οικονομικά χώρα της ευρωπαϊκής κρίσης. Πιο δημοφιλείς ανταλλαγές είναι τα ρούχα, τα παιδικά παιχνίδια και ηλεκτρονικά παιγνίδια και τα βιβλία. Ιδιαίτερα δημοφιλής είναι η κοινή χρήση ποδηλάτων.
Κυρίως είναι τα νεαρά άτομα των πόλεων με ανώτερη μόρφωση και εισόδημα τέτοιο που δεν τα κατατάσσει στους φτωχούς, αλλά και δεν είναι διατεθειμένα να «πεθαίνουν στη δουλειά» για να υπερκαταναλώνουν(βασικά ανήκουν στα διάφορα μεσοστρώματα των εξειδικευμένων εργαζομένων), που χρησιμοποιούν τις διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες κοινής χρήσης, μοιράσματος, δανεισμού και ανταλλαγών, σύμφωνα με την παραπάνω πανεπιστημιακή έρευνα. Σε μια άλλη έρευνα της Ένωσης Bitkom το 60% των ερωτηθέντων (9% των χρηστών του διαδικτύου συμμετείχαν στην έρευνα) δήλωναν ότι έχουν «μετα-υλιστικές αξίες». Το μοίρασμα είναι μια από αυτές τις αξίες.
Αυτή την τάση της νεολαίας για κοινή χρήση και όχι ιδιοκτησία, έχουν αντιληφθεί και οι εταιρείες που ασχολούνται με την παραγωγή ειδών κατανάλωσης κυρίως για την νεολαία, όπως είναι οι εταιρείες των ηλεκτρονικών ειδών. Προσπαθούν να ακολουθήσουν το ρεύμα και να το ενσωματώσουν στα δικά τους δεδομένα. Μέχρι και στην τελευταία έκθεση ηλεκτρονικών υπολογιστών(Cebit), το θέμα της «κοινής χρήσης και κατανάλωσης» έγινε σύνθημα. Για τον τομέα δεν πρόκειται μόνο για κοινή χρήση των ηλεκτρονικών αντικειμένων, αλλά επίσης και για το μοίρασμα της γνώσης και για την από κοινού χρηματοδότηση ενός πρότζεκτ. «Το μοίρασμα, στον καιρό των όλο και μικρότερων χρονικά κύκλων της καινοτομίας και της μείωσης των πρώτων υλών, θα γίνει το κεντρικό ζήτημα», δηλώθηκε στην παρουσίαση του θέματος στα πλαίσια της έκθεσης.
Αλλά ο τομέας των ηλεκτρονικών υπολογιστών κάθε άλλο παρά μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι το οικολογικό πρότυπο. Το ζήτημα αρχίζει από τη βιωσιμότητα των συσκευών. Ναι μεν μπορεί να κατασκευάζονται όλο και πιο οικονομικές από άποψη χρήσης ενέργειας συσκευές, αλλά η παραγωγή τους είναι τόσο ενεργοβόρα, που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για δεκαετίες, ώστε να ισοσκελίσουν το ενεργειακό τους αποτύπωμα. Και οι συσκευές αντικαθίστανται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης ένα άλλο σημαντικό: δεν κατασκευάζονται έτσι ώστε να μπορεί να γίνεται αντικατάσταση και ανακύκλωση των διάφορων μερών των συσκευών. Με την πρώτη δυσλειτουργία ο χρήστης είναι υποχρεωμένος να τις στέλνει για επισκευή ολόκληρες και αυξάνεται η τάση για αγορά καινούργιων. Αυτό οδηγεί και στην αύξηση των αριθμών των πωλήσεων: το περασμένο χρόνο στη Γερμανία διπλασιάσθηκαν οι πωλήσεις των Tablet-κομπιούτερς, ενώ των Smartphones από 16 εκατομμύρια τον προηγούμενο χρόνο ανέβηκαν στις 21,7 εκατομ.
Την ανταλλαγή την εννοούν διαφορετικά οι εταιρείες
Δεν είναι μόνο ότι οι εταιρείες προγραμματίζουν ηθελημένα την απαξίωση των συσκευών, κατασκευάζοντάς τες από την αρχή με τρωτά σημεία, που θα μπορούσαν να μην είχαν. Επιδιώκουν συνειδητά-χωρίς βέβαια να το παραδέχονται- να μην λειτουργούν μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ακόμα και μέσω της χρήσης του λογισμικού προσπαθούν να προτρέψουν τους αγοραστές να ανταλλάσσουν τις παλαιές συσκευές με νέες, αν για παράδειγμα το νέο, καλύτερο ή ασφαλέστερο λειτουργικό σύστημα τρέχει σε ένα νέο τηλέφωνο. Προσπαθούν να εκμεταλλευθούν με κάθε τρόπο τη βασική εμπιστοσύνη που τρέφει η «γενιά της ψηφιακής καινοτομίας» στην κάθε νέα εφαρμογή.
Η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη
Και όμως αυτή η γενιά-των νέων που χρησιμοποιούν της τελευταίας μόδας συσκευές- θα μπορούσε να γίνει ο πρωταγωνιστής για την εξέλιξη προς τη κατεύθυνση της κοινωνίας του μοιράσματος και της ανταλλαγής.
Σε μια μελέτη του ιδρύματος Heinrich-Böll με την ονομασία «Χρήση αντί Κτήση», στην οποία αναλύεται μεταξύ των άλλων ποιες κοινωνικές ομάδες είναι ιδιαίτερα ανοικτές στις νέες αυτές ιδέες για την κατανάλωση, διαπιστώνεται το εξής: « υπάρχει σε αυτό το πεδίο μια πολιτισμική αλλαγή». Η γενιά της ψηφιακής καινοτομίας έχει μια βασική εμπιστοσύνη μεταξύ της[3], η οποία συνίσταται στο ότι ο χρήστης με τον οποίο κάνει μια ανταλλαγή κάθε φορά θα στείλει επίσης το προϊόν και ότι η ακριβή τηλεόραση θα υπάρχει ακόμα όταν γυρίσει στο σπίτι και έχουν φύγει οι ξένοι στους οποίους παραχώρησε την κατοικία του κατά τη διάρκεια της απουσίας του. Η γενιά- χρήστης της ψηφιακής καινοτομίας «δεν είναι οι σουπερ-οικολόγοι, αλλά είναι αυτοί που θέτουν την κοινωνία προ ερωτημάτων». Αμφισβητώντας φυσικά τη βασική αξία της, το φαντασιακό της ιδιοποίησης των αντικειμένων.
Και πώς αντιδρά με την κατάχρηση της εμπιστοσύνης; Με τις περιπτώσεις που αυτοκίνητα ή ηλεκτρικά τρυπάνια δεν επιστρέφονται, φορέματα επιστρέφονται με λεκέδες ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που έρχονται με γρατσουνιές στο DVD;
«Συμβαίνει πολύ λίγο", δήλωσε η Landgrebe, εκπρόσωπος του Ιδρύματος. Γνωστή έγινε μια περίπτωση, όπου παραθεριστές στις Ηνωμένες Πολιτείες άφησαν πίσω του ένα ερειπωμένο διαμέρισμα. Στη σχέση εμπιστοσύνης συμβάλει και η δικτυακή μορφή των κοινοτήτων για την κοινή χρήση: στα πλαίσιά τους περιλαμβάνουν την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών, την αλληλο-αξιολόγηση και τον κοινωνικό έλεγχο.
Παραδείγματα
α) Μοίρασμα τροφίμων(Foodsharing): Με τα νέα μέσα πίσω στο παλιό σύστημα ανταλλαγών. «Δίνω-παίρνω-μοιράζομαι»
Στην Αυστρία π.χ. πρόσφατα δημιουργήθηκε η ηλεκτρονική πλατφόρμα Myfoodsharing.org , που επιτρέπει σε καταναλωτές να προσφέρουν τρόφιμα, να δεχθούν οι ίδιοι τρόφιμα ή να μοιρασθούν με άλλους και να τα καταναλώνουν από κοινού. Η κοινωνική πρωτοβουλία Wiener Tafel (Βιενέζικο τραπέζι) είναι εταίρος της Myfoodsharing.org. Η ηλεκτρονική πύλη διαχειρίζεται από τον σύλλογο Foodsharing.de, ο οποίος έχει ξεκινήσει ένα παρόμοιο προγιέκτ στη Γερμανία.
Η ιδέα προέρχεται από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Valentin Thurn, ο οποίος από το 2011 με την ταινία του "Taste the Waste"(«γευτείτε τα σκουπίδια»)[4] έστρεψε την προσοχή στην- σε παγκόσμιο επίπεδο-κατασπατάληση των τροφίμων, μεγάλο μέρος των οποίων καταλήγουν στα σκουπίδια και την ίδια χρονιά μαζί με τον Stefan Kreutzberger εξέδωσε το βιβλίο «Die Essensvernichter» (Οι καταστροφείς τροφίμων)[5] για το ίδιο θέμα.
Η αρχή των ιστοσελίδων που ασχολούνται με το μοίρασμα τροφίμων είναι: Αν κάποιος έχει αγοράσει πολλά είδη διατροφής που δεν προλαβαίνει να τα καταναλώσει ο ίδιος ή έχει μεγάλη συγκομιδή γεωργικών προϊόντων, μπορεί να δηλωθεί σαν «δωρητής τροφίμων» και να «συμπληρώνει καροτσάκια» στην ιστοσελίδα. Αυτά μπορούν στη συνέχεια να παραληφθούν από μέλη που θα ενδιαφερθούν σε καθορισμένο χώρο συνάντησης - φυσικά δωρεάν. Το σύνθημά τους είναι: Μοιράσου τα τρόφιμα, αντί να τα πετάς. Ο στόχος τους είναι και παιδαγωγικός.
β) Μοίρασμα αυτοκινήτων
Στον τομέα του αυτοκινήτου υπάρχει μεγάλη εξέλιξη. Εδώ και πολλά χρόνια -και πριν το Ίντερνετ- υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα τα γραφεία «συνταξιδιωτών». Οδηγοί που πρόκειται να ταξιδέψουν για κάποιο προορισμό, δηλώνουν –μέσω τηλεφώνου-τα στοιχεία τους, τον προορισμό, πόσες θέσεις άδειες έχουν και την ώρα αναχώρησης. Οι ενδιαφερόμενοι ταξιδιώτες με τηλεφώνημα στο γραφείο κλείνουν θέση-αν υπάρχει δυνατότητα-για τον προορισμό που ενδιαφέρονται. Ανάλογα, ο ταξιδιώτης πληρώνει το αντίτιμο της συμμετοχής στα καύσιμα του ταξιδιού είτε στο γραφείο (αυξημένο με ένα μικρό ποσό για τα έξοδά του), είτε απευθείας στον οδηγό(ο οποίος καταβάλει το αναλογούν ποσό στο γραφείο)
Με τη χρήση του Ίντερνετ αυτή η διαδικασία έχει απλοποιηθεί, γιατί η δυνατότητα «συνταξίδευσης» μπορεί να προσφέρεται μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας, που αντικαθιστά το γραφείο.
Ακόμα παραπέρα. Υπάρχουν σήμερα και τοπικές κοινότητες «κοινής χρήσης» υπαρχόντων αυτοκινήτων των μελών. Εδώ τα έξοδα συντήρησης των αυτοκινήτων της κοινότητας μοιράζονται στους χρήστες τους-ανάλογα με το πρόγραμμα χρήσης τους - και όχι στους κατόχους τους.
Έχουν δημιουργηθεί και ηλεκτρονικές επιχειρήσεις για αυτό τον σκοπό, που λειτουργούν σε τοπικό ή επίπεδο επικράτειας. Ένα τοπικό παράδειγμα, είναι η https://www.book-n-drive.de/ , που ξεκίνησε από το 2000 στην περιοχή Ρήνου-Μάιν με κέντρο τη Φρανκφούρτη. Προσφέρει προσιτή και κατάλληλη εναλλακτική λύση προς το ιδιόκτητο αυτοκίνητο. Σταθμεύει αυτοκίνητά της στις πόλεις Darmstadt, Frankfurt/M., Mainz, Oberursel, Offenbach, Rüsselsheim και Wiesbaden. Τον Ιανουάριο του 2014 διέθετε 214 σταθμούς με 434 αυτοκίνητα και 13.770 χρήστες τους. Ο κάθε χρήστης αποκτά προσωπικό κωδικό με την πρώτη του είσοδο στο σύστημα και στη συνέχεια λαμβάνει επιβεβαίωση των προσωπικών του εγγράφων με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Την προσωπική «κάρτα κινητικότητας» την παραλαμβάνει κανείς από συνεργαζόμενα με την ιστοσελίδα γραφεία εξυπηρέτησης[6].
Η κάρτα κινητικότητας είναι και το κλειδί για όλα τα αυτοκίνητα του book -n-drive. Στην καρτέλα Login-Bereich της ιστοσελίδας μπορεί ο χρήστης να «κρατήσει» κάποιο από τα αυτοκίνητα και να δηλώνει ή να αλλάζει τα δεδομένα των κρατήσεων ή δηλώσεών του.
Ένα άλλο παράδειγμα για όλη την επικράτεια π.χ. της Αυστρίας είναι η: http://www.carsharing.at/de/pub/idee/so_funktionierts.htm . Σε όλη τη χώρα υπάρχουν αυτοκίνητά της για μοίρασμα. Κάθε αυτοκίνητο έχει μια σταθερή θέση, όπου το παρκάρουν και παραλαμβάνουν οι χρήστες. Όποιος διαθέτει την κάρτα της παραπάνω πλατφόρμας –πρέπει να την εξασφαλίσει μπαίνοντας στην ιστοσελίδα της-μπορεί όλο το 24ωρο να «κλείσει» ένα τέτοιο αυτοκίνητο και μισή ώρα πριν το χρειασθεί[7]. Μετά τη διαδρομή ο χρήστης επιστρέφει το αμάξι στη θέση από την οποία το παράλαβε.
γ) Μοίρασμα κατοικιών-σπιτιών
Η ανταλλαγή σπιτιών και κατοικίας είναι εύκολη και φθηνή, μέσω κάποιας ιστοσελίδας όπου είναι αναρτημένες οι πληροφορίες για τις δυνατότητες που υπάρχουν για τις ανταλλαγές. Η ιστοσελίδα ενημερώνει συνήθως και για νέες καταχωρήσεις μέσω λίστας ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (διαθέτουν υπηρεσία newsletter).
Με το πρόγραμμα της ανταλλαγής κατοικιών ή σπιτιών οι συμμετέχοντες αισθάνονται στις διακοπές τους π.χ. "σαν στο σπίτι" τους, επειδή δύο οικογένειες μέλη ανταλλάσσουν τα σπίτια τους μεταξύ τους. Στην ιστοσελίδα της Tauschdeinhaus.com[8] για παράδειγμα, αν γίνει κάποιος μέλος, μπορεί να αποφασίσει πού θέλει να πάει και στη συνέχεια να έλθει σε επαφή με ένα άλλο μέλος που διαθέτει το σπίτι του στην περιοχή που επιλέγει. Με ανταλλαγή μαίηλ μεταξύ τους οργανώνουν μόνοι τους την διαμονή και τις προϋποθέσεις.
Δεν έχετε παρά να δώσετε τη διεύθυνση του ταχυδρομείου σας( E-Mail) για να λαμβάνετε τα newsletter και να μαθαίνετε για τις προσφορές και για πάνω από 10.000 προορισμούς που προτείνει η ιστοσελίδα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αντίστοιχα φτιάχνετε ένα «προφίλ» για το δικός σας σπίτι, κατατοπιστικό για τα άλλα μέλη και κάνετε την αντίστοιχη προσφορά για ανταλλαγή. Χρησιμοποιώντας την δυνατότητα του «ψαξίματος» στην ιστοσελίδα μπορείτε να βρείτε τι σας ταιριάζει, σύμφωνα με τα κριτήριά σας[9].
Οι ανταλλαγές σπιτιών και κατοικιών δεν αφορά μόνο στις διακοπές. Σήμερα είναι πολύ συνηθισμένο οι φοιτητές να κάνουν κάποια εξάμηνα σπουδών σε άλλα πανεπιστήμια και σε άλλες πόλεις. Γίνονται έτσι ανταλλαγές και ενοικιασμένων φοιτητικών δωματίων ή κατοικιών για μεγάλα χρονικά διαστήματα, από ενδιαφερόμενους μεταξύ τους φοιτητές, χωρίς τη παρέμβαση των ιδιοκτητών.
Επίσης πολλοί εξειδικευμένοι εργαζόμενοι, είτε αυτοαπασχολούμενοι, είτε των επιχειρήσεων, είναι υποχρεωμένοι να είναι «ελαστικοί» και να αλλάζουν το χώρο εργασίας συχνά από περιοχή σε περιοχή. «Ψάχνουν» τότε σε ιστοσελίδες ανταλλαγών κατοικιών και ανταλλάσουν με άλλους εργαζόμενους την ιδιωτική ή ενοικιασμένη συνήθως κατοικία τους.
[1] Ο μέσος Γερμανός καταναλωτής που θεωρείται σήμερα ότι έχει τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην ευρώπη π.χ. έχει αγοράσει και κατέχει πάνω από 10.000 αντικείμενα, αλλά δεν έχει ούτε τον χώρο να τα αποθηκεύσει, ούτε τον χρόνο να τα χρησιμοποιήσει. Την ίδια στιγμή το ένα πέμπτο του συνόλου των ενηλίκων δεν έχει περιουσιακά στοιχεία, ενώ περίπου το 7% των Γερμανών έχουν περισσότερα χρέη από την περιουσία τους. Για όλους αυτούς η διατήρηση του καταναλωτικού στάτους σημαίνει μεγάλη πίεση και άγχος καθημερινό και καθόλου ελεύθερο χρόνο ή δυνατότητα χαλάρωσης.
[2] Σε μια έρευνα σε νέους μεταξύ 18-25 ετών στη Γερμανία όπου το ερώτημα ήταν τι προτιμούν περισσότερο να αποκτήσουν, αυτοκίνητο ή Smartphone, το 75% των ερωτηθέντων απάντησε το δεύτερο.
[3] Όπως το λέει και η εκπρόσωπος του ιδρύματος Heinrich-Böll, η Dorothee Landgrebe, η γενιά αυτή διαθέτει μια αποφασιστική προϋπόθεση: την εμπιστοσύνη στον εαυτό της.
[4] Ένα ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια καταστροφή των τροφίμων. Γιατί πετάμε τόσο πολύ; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το είδος των αποβλήτων;
Εκπληκτικό αλλά αληθινό: Στη διαδρομή από το αγρόκτημα στο τραπέζι , πάνω από τη μισή ποσότητα των τροφίμων καταλήγει στη χωματερή. Το μεγαλύτερο μέρος τους δηλαδή, προτού καν φθάσει στον καταναλωτή!
Δείτε το βίντεο στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Mvjb8p_ngwU
[5] «Die Essenvernichter –Warum die Hälfte aller Lebensmitttel im Müll landet und wer dafür verantwortlich ist»( Γιατί τα μισά από όλα τα τρόφιμα καταλήγουν στα σκουπίδια και ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτό). Εκδότης: Kiepenheuer & Witsch Verlag
[6] Υπάρχουν αρκετά τέτοια γραφεία, όπως στη Φρανκφούρτη 9, στο Wiesbaden 3, στο Darmstadt, στο Mainz και στο Offenbach από ένα.
[7] Το «κλείσιμο» γίνεται μέσω ίντερνετ, τηλεφώνου, App, ή του υπηρεσιακού της κέντρου, που λειτουργεί επί 24ώρου βάσης. Η ηλεκτρονική κάρτα είναι και το ηλεκτρονικό κλειδί για το άνοιγμα του αμαξιού, αρκεί να τοποθετηθεί στο κατάλληλο σημείο ηλεκτρονικού ελέγχου της(συνήθως στο μπαρμπριζ). Τα χαρτιά του αυτοκινήτου και το κλειδί για να μπει μπροστά βρίσκεται στο ντουλαπάκι μπροστά. Το κόστος του καύσιμου εμπεριέχεται στην τιμή(ταρίφα) της αντίστοιχης διαδρομής. Οι χρήστες βάζουν καύσιμο σε συγκεκριμένες συμβαλλόμενες εταιρείες και αφήνουν το αμάξι στην προκαθορισμένη θέση με γεμάτο το 1/3 του ντεπόζιτου υποχρεωτικά. Το κλείνουν πάλι με την ηλεκτρονική κάρτα. Ο λογαριασμός στέλνεται-συνήθως με μαίηλ- στο τέλος του μήνα, γιατί μπορεί ο χρήστης να κάνει περισσότερες διαδρομές.
[8] Tauschdeinhaus στα γερμανικά σημαίνει «αντάλλαξε το σπίτι σου»
[9] Με τον κωδικό του μέλους στέλνετε και παίρνετε πληροφορίες με ασφάλεια των δεδομένων για τις ανταλλαγές. Όταν λοιπόν βρείτε την κατάλληλη περίπτωση, ανταλλάσσετε με την ενδιαφερόμενη οικογένεια τα δεδομένα του ταξιδιού και τις λεπτομέρειες της ανταλλαγής και στο τέλος υπογράφετε το ηλεκτρονικό συμβόλαιο της ιστοσελίδας. Μετά την διαμονή και την επιστροφή μπορεί κανείς να γράψει μια αξιολόγηση της ανταλλαγής, ώστε μέσα από την κριτική να βελτιώνονται οι συνθήκες των ανταλλαγών.
Είναι το σύνθημα πολλών κοινοτήτων στο διαδίκτυο, που στόχο έχουν την κοινή χρήση μέσων και αντικειμένων, που θέτουν στη διάθεση των μελών τους. Αυτό το σύνθημα αντικαθιστά το μότο σε κάθε μέχρι τώρα διαφήμιση, που προωθούσε την πώληση ενός προϊόντος ή βιοποριστικού μέσου για ατομική κατανάλωση: «κάντο δικό σου, για να είσαι ο εαυτός σου!»
Η σημερινή κρίση έχει κάνει καθαρό σε ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς των καταναλωτών στη Δύση-Βορρά, ότι δεν έχει μέλλον μια οικονομία που στηρίζεται στην αυξανόμενη ανάγκη της να πουλά όλο και περισσότερα προϊόντα, για να μπορεί να υπάρχει σαν τέτοια. Επιπλέον, αυτό το όλο και μεγαλύτερο τμήμα των καταναλωτών αναρωτιέται σήμερα, αν η κατανάλωση είναι ικανή να φέρνει την ευτυχία ή την ικανοποίηση στους ανθρώπους.
Αυτή η στάση δείχνει ότι η στροφή προς την κοινή χρήση όσων υπάρχουν ήδη, δεν είναι παροδική και ότι αν ξεπερασθεί η κρίση, θα επανέλθουν οι καταναλωτές και πάλι στην πριν τη κρίση ατομική υπερκατανάλωση. Αυτή η νέα τάση είναι μακροπρόθεσμη. Επιδιώκει την ποιότητα ζωής, την «ευζωία», όπως την αποκαλούμε. Η επιδίωξη της ποσότητας στην κατανάλωση προκαλεί τέτοιο καθημερινό στρες και «τρέξιμο» για να αποκτά και να κατέχει κάποιος όλο και περισσότερα πράγματα, που υποβαθμίζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής του[1]. Για αυτό και έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο κοινωνικό ρεύμα που επιδιώκει –κάνοντας χρήση κάποιων καινοτομιών[2]-να βρίσκει καλύτερους τρόπους να ικανοποιεί υπάρχουσες ανάγκες, χωρίς να υποβαθμίζεται η καθημερινότητα των πολιτών-μελών του, μέσω των αγορών και την εξασφάλιση του αντίστοιχου χρήματος .
Τη χαρά του να χρησιμοποιείς πράγματα από κοινού με άλλους, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να τα αποκτήσεις-πράγμα που θα χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια και χρόνο για την εξασφάλιση αντίστοιχου εισοδήματος-δεν την έχουν μόνο οι νέοι. Την έχουν και άλλα ενήλικα κοινωνικά στρώματα, ιδίως οι συνταξιούχοι που δεν έχουν τεθεί εκτός ατών των καινοτομιών. Αλλά οι νέοι είναι γενικώς πιο ανοικτοί. Δε χρειάζεται να πεισθούν για αυτό. Μεγαλώνουν οι περισσότεροι από αυτούς ανταλλάσσοντας μεταξύ τους ότι είναι δυνατόν. Από μουσική μέχρι φωτογραφίες και βίντεο. Για τη γενιά του Facebook το μοίρασμα είναι μια καθημερινότητα στη συμπεριφορά της. Και αυτή η συμπεριφορά επεκτείνεται και στους άλλους τομείς της ζωής της. Ανταλλάσει μεταξύ της κατοικίες, σπίτια, αυτοκίνητο, μέχρι και τρόφιμα. Πηγαίνει όλο και πιο λίγο στα μαγαζιά για ψώνια, εκτός αν θέλουν κάποιοι να βρίσκονται στη μόδα.
Μια μελέτη του πανεπιστημίου του Lüneburg στη Γερμανία βγάζει το συμπέρασμα ότι 12% του πληθυσμού στη Γερμανία(το 25% των νέων μεταξύ 14-29 χρόνων) μοιράζεται μεταξύ του αγαθά και υπηρεσίες με τη βοήθεια του Ιντερνετ.
Τρόφιμα, αυτοκίνητα, κατοικίες, εργαλεία, συσκευές από φωτογραφικές μέχρι γυμναστικής, βάρκες, κήπους κ.λπ., χαρίζονται, παραχωρούνται, ανταλλάσσονται ή χρησιμοποιούνται από κοινού στη πιο «εύρωστη» οικονομικά χώρα της ευρωπαϊκής κρίσης. Πιο δημοφιλείς ανταλλαγές είναι τα ρούχα, τα παιδικά παιχνίδια και ηλεκτρονικά παιγνίδια και τα βιβλία. Ιδιαίτερα δημοφιλής είναι η κοινή χρήση ποδηλάτων.
Κυρίως είναι τα νεαρά άτομα των πόλεων με ανώτερη μόρφωση και εισόδημα τέτοιο που δεν τα κατατάσσει στους φτωχούς, αλλά και δεν είναι διατεθειμένα να «πεθαίνουν στη δουλειά» για να υπερκαταναλώνουν(βασικά ανήκουν στα διάφορα μεσοστρώματα των εξειδικευμένων εργαζομένων), που χρησιμοποιούν τις διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες κοινής χρήσης, μοιράσματος, δανεισμού και ανταλλαγών, σύμφωνα με την παραπάνω πανεπιστημιακή έρευνα. Σε μια άλλη έρευνα της Ένωσης Bitkom το 60% των ερωτηθέντων (9% των χρηστών του διαδικτύου συμμετείχαν στην έρευνα) δήλωναν ότι έχουν «μετα-υλιστικές αξίες». Το μοίρασμα είναι μια από αυτές τις αξίες.
Αυτή την τάση της νεολαίας για κοινή χρήση και όχι ιδιοκτησία, έχουν αντιληφθεί και οι εταιρείες που ασχολούνται με την παραγωγή ειδών κατανάλωσης κυρίως για την νεολαία, όπως είναι οι εταιρείες των ηλεκτρονικών ειδών. Προσπαθούν να ακολουθήσουν το ρεύμα και να το ενσωματώσουν στα δικά τους δεδομένα. Μέχρι και στην τελευταία έκθεση ηλεκτρονικών υπολογιστών(Cebit), το θέμα της «κοινής χρήσης και κατανάλωσης» έγινε σύνθημα. Για τον τομέα δεν πρόκειται μόνο για κοινή χρήση των ηλεκτρονικών αντικειμένων, αλλά επίσης και για το μοίρασμα της γνώσης και για την από κοινού χρηματοδότηση ενός πρότζεκτ. «Το μοίρασμα, στον καιρό των όλο και μικρότερων χρονικά κύκλων της καινοτομίας και της μείωσης των πρώτων υλών, θα γίνει το κεντρικό ζήτημα», δηλώθηκε στην παρουσίαση του θέματος στα πλαίσια της έκθεσης.
Αλλά ο τομέας των ηλεκτρονικών υπολογιστών κάθε άλλο παρά μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι το οικολογικό πρότυπο. Το ζήτημα αρχίζει από τη βιωσιμότητα των συσκευών. Ναι μεν μπορεί να κατασκευάζονται όλο και πιο οικονομικές από άποψη χρήσης ενέργειας συσκευές, αλλά η παραγωγή τους είναι τόσο ενεργοβόρα, που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για δεκαετίες, ώστε να ισοσκελίσουν το ενεργειακό τους αποτύπωμα. Και οι συσκευές αντικαθίστανται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης ένα άλλο σημαντικό: δεν κατασκευάζονται έτσι ώστε να μπορεί να γίνεται αντικατάσταση και ανακύκλωση των διάφορων μερών των συσκευών. Με την πρώτη δυσλειτουργία ο χρήστης είναι υποχρεωμένος να τις στέλνει για επισκευή ολόκληρες και αυξάνεται η τάση για αγορά καινούργιων. Αυτό οδηγεί και στην αύξηση των αριθμών των πωλήσεων: το περασμένο χρόνο στη Γερμανία διπλασιάσθηκαν οι πωλήσεις των Tablet-κομπιούτερς, ενώ των Smartphones από 16 εκατομμύρια τον προηγούμενο χρόνο ανέβηκαν στις 21,7 εκατομ.
Την ανταλλαγή την εννοούν διαφορετικά οι εταιρείες
Δεν είναι μόνο ότι οι εταιρείες προγραμματίζουν ηθελημένα την απαξίωση των συσκευών, κατασκευάζοντάς τες από την αρχή με τρωτά σημεία, που θα μπορούσαν να μην είχαν. Επιδιώκουν συνειδητά-χωρίς βέβαια να το παραδέχονται- να μην λειτουργούν μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ακόμα και μέσω της χρήσης του λογισμικού προσπαθούν να προτρέψουν τους αγοραστές να ανταλλάσσουν τις παλαιές συσκευές με νέες, αν για παράδειγμα το νέο, καλύτερο ή ασφαλέστερο λειτουργικό σύστημα τρέχει σε ένα νέο τηλέφωνο. Προσπαθούν να εκμεταλλευθούν με κάθε τρόπο τη βασική εμπιστοσύνη που τρέφει η «γενιά της ψηφιακής καινοτομίας» στην κάθε νέα εφαρμογή.
Η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη
Και όμως αυτή η γενιά-των νέων που χρησιμοποιούν της τελευταίας μόδας συσκευές- θα μπορούσε να γίνει ο πρωταγωνιστής για την εξέλιξη προς τη κατεύθυνση της κοινωνίας του μοιράσματος και της ανταλλαγής.
Σε μια μελέτη του ιδρύματος Heinrich-Böll με την ονομασία «Χρήση αντί Κτήση», στην οποία αναλύεται μεταξύ των άλλων ποιες κοινωνικές ομάδες είναι ιδιαίτερα ανοικτές στις νέες αυτές ιδέες για την κατανάλωση, διαπιστώνεται το εξής: « υπάρχει σε αυτό το πεδίο μια πολιτισμική αλλαγή». Η γενιά της ψηφιακής καινοτομίας έχει μια βασική εμπιστοσύνη μεταξύ της[3], η οποία συνίσταται στο ότι ο χρήστης με τον οποίο κάνει μια ανταλλαγή κάθε φορά θα στείλει επίσης το προϊόν και ότι η ακριβή τηλεόραση θα υπάρχει ακόμα όταν γυρίσει στο σπίτι και έχουν φύγει οι ξένοι στους οποίους παραχώρησε την κατοικία του κατά τη διάρκεια της απουσίας του. Η γενιά- χρήστης της ψηφιακής καινοτομίας «δεν είναι οι σουπερ-οικολόγοι, αλλά είναι αυτοί που θέτουν την κοινωνία προ ερωτημάτων». Αμφισβητώντας φυσικά τη βασική αξία της, το φαντασιακό της ιδιοποίησης των αντικειμένων.
Και πώς αντιδρά με την κατάχρηση της εμπιστοσύνης; Με τις περιπτώσεις που αυτοκίνητα ή ηλεκτρικά τρυπάνια δεν επιστρέφονται, φορέματα επιστρέφονται με λεκέδες ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που έρχονται με γρατσουνιές στο DVD;
«Συμβαίνει πολύ λίγο", δήλωσε η Landgrebe, εκπρόσωπος του Ιδρύματος. Γνωστή έγινε μια περίπτωση, όπου παραθεριστές στις Ηνωμένες Πολιτείες άφησαν πίσω του ένα ερειπωμένο διαμέρισμα. Στη σχέση εμπιστοσύνης συμβάλει και η δικτυακή μορφή των κοινοτήτων για την κοινή χρήση: στα πλαίσιά τους περιλαμβάνουν την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών, την αλληλο-αξιολόγηση και τον κοινωνικό έλεγχο.
Παραδείγματα
α) Μοίρασμα τροφίμων(Foodsharing): Με τα νέα μέσα πίσω στο παλιό σύστημα ανταλλαγών. «Δίνω-παίρνω-μοιράζομαι»
Στην Αυστρία π.χ. πρόσφατα δημιουργήθηκε η ηλεκτρονική πλατφόρμα Myfoodsharing.org , που επιτρέπει σε καταναλωτές να προσφέρουν τρόφιμα, να δεχθούν οι ίδιοι τρόφιμα ή να μοιρασθούν με άλλους και να τα καταναλώνουν από κοινού. Η κοινωνική πρωτοβουλία Wiener Tafel (Βιενέζικο τραπέζι) είναι εταίρος της Myfoodsharing.org. Η ηλεκτρονική πύλη διαχειρίζεται από τον σύλλογο Foodsharing.de, ο οποίος έχει ξεκινήσει ένα παρόμοιο προγιέκτ στη Γερμανία.
Η ιδέα προέρχεται από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Valentin Thurn, ο οποίος από το 2011 με την ταινία του "Taste the Waste"(«γευτείτε τα σκουπίδια»)[4] έστρεψε την προσοχή στην- σε παγκόσμιο επίπεδο-κατασπατάληση των τροφίμων, μεγάλο μέρος των οποίων καταλήγουν στα σκουπίδια και την ίδια χρονιά μαζί με τον Stefan Kreutzberger εξέδωσε το βιβλίο «Die Essensvernichter» (Οι καταστροφείς τροφίμων)[5] για το ίδιο θέμα.
Η αρχή των ιστοσελίδων που ασχολούνται με το μοίρασμα τροφίμων είναι: Αν κάποιος έχει αγοράσει πολλά είδη διατροφής που δεν προλαβαίνει να τα καταναλώσει ο ίδιος ή έχει μεγάλη συγκομιδή γεωργικών προϊόντων, μπορεί να δηλωθεί σαν «δωρητής τροφίμων» και να «συμπληρώνει καροτσάκια» στην ιστοσελίδα. Αυτά μπορούν στη συνέχεια να παραληφθούν από μέλη που θα ενδιαφερθούν σε καθορισμένο χώρο συνάντησης - φυσικά δωρεάν. Το σύνθημά τους είναι: Μοιράσου τα τρόφιμα, αντί να τα πετάς. Ο στόχος τους είναι και παιδαγωγικός.
β) Μοίρασμα αυτοκινήτων
Στον τομέα του αυτοκινήτου υπάρχει μεγάλη εξέλιξη. Εδώ και πολλά χρόνια -και πριν το Ίντερνετ- υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα τα γραφεία «συνταξιδιωτών». Οδηγοί που πρόκειται να ταξιδέψουν για κάποιο προορισμό, δηλώνουν –μέσω τηλεφώνου-τα στοιχεία τους, τον προορισμό, πόσες θέσεις άδειες έχουν και την ώρα αναχώρησης. Οι ενδιαφερόμενοι ταξιδιώτες με τηλεφώνημα στο γραφείο κλείνουν θέση-αν υπάρχει δυνατότητα-για τον προορισμό που ενδιαφέρονται. Ανάλογα, ο ταξιδιώτης πληρώνει το αντίτιμο της συμμετοχής στα καύσιμα του ταξιδιού είτε στο γραφείο (αυξημένο με ένα μικρό ποσό για τα έξοδά του), είτε απευθείας στον οδηγό(ο οποίος καταβάλει το αναλογούν ποσό στο γραφείο)
Με τη χρήση του Ίντερνετ αυτή η διαδικασία έχει απλοποιηθεί, γιατί η δυνατότητα «συνταξίδευσης» μπορεί να προσφέρεται μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας, που αντικαθιστά το γραφείο.
Ακόμα παραπέρα. Υπάρχουν σήμερα και τοπικές κοινότητες «κοινής χρήσης» υπαρχόντων αυτοκινήτων των μελών. Εδώ τα έξοδα συντήρησης των αυτοκινήτων της κοινότητας μοιράζονται στους χρήστες τους-ανάλογα με το πρόγραμμα χρήσης τους - και όχι στους κατόχους τους.
Έχουν δημιουργηθεί και ηλεκτρονικές επιχειρήσεις για αυτό τον σκοπό, που λειτουργούν σε τοπικό ή επίπεδο επικράτειας. Ένα τοπικό παράδειγμα, είναι η https://www.book-n-drive.de/ , που ξεκίνησε από το 2000 στην περιοχή Ρήνου-Μάιν με κέντρο τη Φρανκφούρτη. Προσφέρει προσιτή και κατάλληλη εναλλακτική λύση προς το ιδιόκτητο αυτοκίνητο. Σταθμεύει αυτοκίνητά της στις πόλεις Darmstadt, Frankfurt/M., Mainz, Oberursel, Offenbach, Rüsselsheim και Wiesbaden. Τον Ιανουάριο του 2014 διέθετε 214 σταθμούς με 434 αυτοκίνητα και 13.770 χρήστες τους. Ο κάθε χρήστης αποκτά προσωπικό κωδικό με την πρώτη του είσοδο στο σύστημα και στη συνέχεια λαμβάνει επιβεβαίωση των προσωπικών του εγγράφων με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Την προσωπική «κάρτα κινητικότητας» την παραλαμβάνει κανείς από συνεργαζόμενα με την ιστοσελίδα γραφεία εξυπηρέτησης[6].
Η κάρτα κινητικότητας είναι και το κλειδί για όλα τα αυτοκίνητα του book -n-drive. Στην καρτέλα Login-Bereich της ιστοσελίδας μπορεί ο χρήστης να «κρατήσει» κάποιο από τα αυτοκίνητα και να δηλώνει ή να αλλάζει τα δεδομένα των κρατήσεων ή δηλώσεών του.
Ένα άλλο παράδειγμα για όλη την επικράτεια π.χ. της Αυστρίας είναι η: http://www.carsharing.at/de/pub/idee/so_funktionierts.htm . Σε όλη τη χώρα υπάρχουν αυτοκίνητά της για μοίρασμα. Κάθε αυτοκίνητο έχει μια σταθερή θέση, όπου το παρκάρουν και παραλαμβάνουν οι χρήστες. Όποιος διαθέτει την κάρτα της παραπάνω πλατφόρμας –πρέπει να την εξασφαλίσει μπαίνοντας στην ιστοσελίδα της-μπορεί όλο το 24ωρο να «κλείσει» ένα τέτοιο αυτοκίνητο και μισή ώρα πριν το χρειασθεί[7]. Μετά τη διαδρομή ο χρήστης επιστρέφει το αμάξι στη θέση από την οποία το παράλαβε.
γ) Μοίρασμα κατοικιών-σπιτιών
Η ανταλλαγή σπιτιών και κατοικίας είναι εύκολη και φθηνή, μέσω κάποιας ιστοσελίδας όπου είναι αναρτημένες οι πληροφορίες για τις δυνατότητες που υπάρχουν για τις ανταλλαγές. Η ιστοσελίδα ενημερώνει συνήθως και για νέες καταχωρήσεις μέσω λίστας ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (διαθέτουν υπηρεσία newsletter).
Με το πρόγραμμα της ανταλλαγής κατοικιών ή σπιτιών οι συμμετέχοντες αισθάνονται στις διακοπές τους π.χ. "σαν στο σπίτι" τους, επειδή δύο οικογένειες μέλη ανταλλάσσουν τα σπίτια τους μεταξύ τους. Στην ιστοσελίδα της Tauschdeinhaus.com[8] για παράδειγμα, αν γίνει κάποιος μέλος, μπορεί να αποφασίσει πού θέλει να πάει και στη συνέχεια να έλθει σε επαφή με ένα άλλο μέλος που διαθέτει το σπίτι του στην περιοχή που επιλέγει. Με ανταλλαγή μαίηλ μεταξύ τους οργανώνουν μόνοι τους την διαμονή και τις προϋποθέσεις.
Δεν έχετε παρά να δώσετε τη διεύθυνση του ταχυδρομείου σας( E-Mail) για να λαμβάνετε τα newsletter και να μαθαίνετε για τις προσφορές και για πάνω από 10.000 προορισμούς που προτείνει η ιστοσελίδα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αντίστοιχα φτιάχνετε ένα «προφίλ» για το δικός σας σπίτι, κατατοπιστικό για τα άλλα μέλη και κάνετε την αντίστοιχη προσφορά για ανταλλαγή. Χρησιμοποιώντας την δυνατότητα του «ψαξίματος» στην ιστοσελίδα μπορείτε να βρείτε τι σας ταιριάζει, σύμφωνα με τα κριτήριά σας[9].
Οι ανταλλαγές σπιτιών και κατοικιών δεν αφορά μόνο στις διακοπές. Σήμερα είναι πολύ συνηθισμένο οι φοιτητές να κάνουν κάποια εξάμηνα σπουδών σε άλλα πανεπιστήμια και σε άλλες πόλεις. Γίνονται έτσι ανταλλαγές και ενοικιασμένων φοιτητικών δωματίων ή κατοικιών για μεγάλα χρονικά διαστήματα, από ενδιαφερόμενους μεταξύ τους φοιτητές, χωρίς τη παρέμβαση των ιδιοκτητών.
Επίσης πολλοί εξειδικευμένοι εργαζόμενοι, είτε αυτοαπασχολούμενοι, είτε των επιχειρήσεων, είναι υποχρεωμένοι να είναι «ελαστικοί» και να αλλάζουν το χώρο εργασίας συχνά από περιοχή σε περιοχή. «Ψάχνουν» τότε σε ιστοσελίδες ανταλλαγών κατοικιών και ανταλλάσουν με άλλους εργαζόμενους την ιδιωτική ή ενοικιασμένη συνήθως κατοικία τους.
[1] Ο μέσος Γερμανός καταναλωτής που θεωρείται σήμερα ότι έχει τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην ευρώπη π.χ. έχει αγοράσει και κατέχει πάνω από 10.000 αντικείμενα, αλλά δεν έχει ούτε τον χώρο να τα αποθηκεύσει, ούτε τον χρόνο να τα χρησιμοποιήσει. Την ίδια στιγμή το ένα πέμπτο του συνόλου των ενηλίκων δεν έχει περιουσιακά στοιχεία, ενώ περίπου το 7% των Γερμανών έχουν περισσότερα χρέη από την περιουσία τους. Για όλους αυτούς η διατήρηση του καταναλωτικού στάτους σημαίνει μεγάλη πίεση και άγχος καθημερινό και καθόλου ελεύθερο χρόνο ή δυνατότητα χαλάρωσης.
[2] Σε μια έρευνα σε νέους μεταξύ 18-25 ετών στη Γερμανία όπου το ερώτημα ήταν τι προτιμούν περισσότερο να αποκτήσουν, αυτοκίνητο ή Smartphone, το 75% των ερωτηθέντων απάντησε το δεύτερο.
[3] Όπως το λέει και η εκπρόσωπος του ιδρύματος Heinrich-Böll, η Dorothee Landgrebe, η γενιά αυτή διαθέτει μια αποφασιστική προϋπόθεση: την εμπιστοσύνη στον εαυτό της.
[4] Ένα ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια καταστροφή των τροφίμων. Γιατί πετάμε τόσο πολύ; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το είδος των αποβλήτων;
Εκπληκτικό αλλά αληθινό: Στη διαδρομή από το αγρόκτημα στο τραπέζι , πάνω από τη μισή ποσότητα των τροφίμων καταλήγει στη χωματερή. Το μεγαλύτερο μέρος τους δηλαδή, προτού καν φθάσει στον καταναλωτή!
Δείτε το βίντεο στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Mvjb8p_ngwU
[5] «Die Essenvernichter –Warum die Hälfte aller Lebensmitttel im Müll landet und wer dafür verantwortlich ist»( Γιατί τα μισά από όλα τα τρόφιμα καταλήγουν στα σκουπίδια και ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτό). Εκδότης: Kiepenheuer & Witsch Verlag
[6] Υπάρχουν αρκετά τέτοια γραφεία, όπως στη Φρανκφούρτη 9, στο Wiesbaden 3, στο Darmstadt, στο Mainz και στο Offenbach από ένα.
[7] Το «κλείσιμο» γίνεται μέσω ίντερνετ, τηλεφώνου, App, ή του υπηρεσιακού της κέντρου, που λειτουργεί επί 24ώρου βάσης. Η ηλεκτρονική κάρτα είναι και το ηλεκτρονικό κλειδί για το άνοιγμα του αμαξιού, αρκεί να τοποθετηθεί στο κατάλληλο σημείο ηλεκτρονικού ελέγχου της(συνήθως στο μπαρμπριζ). Τα χαρτιά του αυτοκινήτου και το κλειδί για να μπει μπροστά βρίσκεται στο ντουλαπάκι μπροστά. Το κόστος του καύσιμου εμπεριέχεται στην τιμή(ταρίφα) της αντίστοιχης διαδρομής. Οι χρήστες βάζουν καύσιμο σε συγκεκριμένες συμβαλλόμενες εταιρείες και αφήνουν το αμάξι στην προκαθορισμένη θέση με γεμάτο το 1/3 του ντεπόζιτου υποχρεωτικά. Το κλείνουν πάλι με την ηλεκτρονική κάρτα. Ο λογαριασμός στέλνεται-συνήθως με μαίηλ- στο τέλος του μήνα, γιατί μπορεί ο χρήστης να κάνει περισσότερες διαδρομές.
[8] Tauschdeinhaus στα γερμανικά σημαίνει «αντάλλαξε το σπίτι σου»
[9] Με τον κωδικό του μέλους στέλνετε και παίρνετε πληροφορίες με ασφάλεια των δεδομένων για τις ανταλλαγές. Όταν λοιπόν βρείτε την κατάλληλη περίπτωση, ανταλλάσσετε με την ενδιαφερόμενη οικογένεια τα δεδομένα του ταξιδιού και τις λεπτομέρειες της ανταλλαγής και στο τέλος υπογράφετε το ηλεκτρονικό συμβόλαιο της ιστοσελίδας. Μετά την διαμονή και την επιστροφή μπορεί κανείς να γράψει μια αξιολόγηση της ανταλλαγής, ώστε μέσα από την κριτική να βελτιώνονται οι συνθήκες των ανταλλαγών.
RSS Feed
