Του Περικλή Κοροβέση
Η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Την περασμένη χρονιά είχαμε πάνω από πενήντα εκατομμύρια πρόσφυγες. Είναι η μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσά τους 25.000 ασυνόδευτα παιδιά, που είχαν χάσει και τους δυο γονείς τους. Εκτός από τα πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, που αποτελούν τον μεγαλύτερο προσφυγικό πληθυσμό, έχουμε Αφγανούς, Σύρους και Σομαλούς. Χώρες που τις θερίζει ο πόλεμος. Μονάχα η Συρία είχε δυόμισι εκατομμύρια πρόσφυγες. Οι πλούσιες χώρες της Δύσης, ο υποτιθέμενος «Ευρωπαϊκός Πολιτισμός», όχι μόνο δεν έστερξε να βοηθήσει αυτούς τους ικέτες αλλά δημιούργησε ισχυρά μεταλλαγμένα φασιστικά κόμματα, που χτίζουν τη δύναμή τους με το μίσος και τη βία προς τους αδύνατους.
Η Ελλάδα βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση. Θυμήθηκε τα Μακρονήσια της και τις Γυάρους της και τους φυλάκισε και έτσι έλυσε το πρόβλημα. Σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκουτιέρες, τον υπεύθυνο για τους πρόσφυγες στον ΟΗΕ, αν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες της περασμένης χρονιάς είχαν το δικό τους κράτος, θα ήταν το 24ο πολυπληθέστερο του κόσμου. Μιλάμε για τέτοια μεγέθη. Και για να δούμε τώρα ποιες είναι οι πέντε πιο φιλικές χώρες στον κόσμο για τους πρόσφυγες, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΟΗΕ. Πρώτο είναι το Πακιστάν, ακολουθεί το Ιράν, μετά ο Λίβανος και έπονται η Ιορδανία και η Τουρκία. Πού να είναι άραγε η Ευρώπη; Πουθενά. Στις δέκα πιο φιλόξενες χώρες βρίσκουμε το Τσαντ, την Αιθιοπία, την Κένυα, αλλά καμία ευρωπαϊκή χώρα.
Τι να συμβαίνει άραγε με την Ε.Ε.; Και εδώ ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γαλλία με τίτλο «Η Μεγάλη Υφεση»*. Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο, που επιστήμονες από διάφορες ειδικότητες ασχολούνται με το πρόβλημα της Ελλάδας και το συνδέουν με το μέλλον της Ευρώπης. Η συμμορία Σαμαρά-Βενιζέλου έχει αναλάβει να μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα σε πειραματόζωο, και αυτό το μοντέλο θα μεταφερθεί σταδιακά σε όλη την Ευρώπη. Και εδώ πρέπει να δούμε την ανικανότητα της Αριστεράς να κατανοήσει αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Βλέπει να διαλύονται τα πάντα, χωρίς να μπορεί να δώσει καμία νικηφόρα μάχη. Eγκλωβισμένη σε έναν στείρο κυβερνητισμό, συγχέει τους ψηφοφόρους με την κοινωνία. Διαβάστε συντροφάκια και κανένα Πουλαντζά ή Ελεφάντη. Δικοί σας ήταν.
Αλλά για παρηγοριά σας, και εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν είμαστε καλύτεροι. Κλάνει ο κάθε ασήμαντος πολιτικός κι εμείς του δίνουμε χώρο, σαν να έπαιξε κοντραμπάσο στο Μέγαρο Μουσικής. Και εδώ είναι να ζηλεύεις για τη δουλειά που κάνουν οι συνάδελφοί μας στον διεθνή Τύπο. Συνεργείο της «Guardian» αποκάλυψε ένα δίκτυο δουλεμπορίου στην Ταϊλάνδη, περίπου μισό εκατομμύριο δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, βασανίζονται και εκτελούνται για να έχουμε ωραίες και φτηνές γαρίδες, στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αν και η δουλεία είναι απαγορευμένη σε όλες τις χώρες, υπολογίζεται πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν 21 εκατομμύρια σκλάβοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας. Ανάμεσά τους και πολλά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για το Κατάρ.
Λέγεται πως η βλακεία είναι απεριόριστη. Η ευφυΐα όμως έχει όρια. Και είναι σίγουρο πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι η βασική παραγωγή της βλακείας, απαραίτητης προϋπόθεσης για κάθε εξουσία. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι μειονότητες, που θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο ζοφερό; Εχουμε ένα όπλο. Και αυτό είναι αποτελεσματικό. Την αγοραστική μας δύναμη. Πριν αγοράσεις ένα προϊόν, δες ποιος κρύβεται από πίσω. Θες να αγοράσεις μια εφημερίδα; Ελεύθερος είσαι. Αλλά αν τη βγάζει κάποιος εφοπλιστής, σημαίνει πως γίνεσαι κι εσύ εφοπλιστής; Αν αγοράσεις γαρίδες σε προσφορά από το Carrefour, δες αν είναι από την Ταϊλάνδη. Αλλιώτικα ενισχύεις το δουλεμπόριο. Και τόσα άλλα. Λίγη σκέψη χρειάζεται. Να ξεφύγουμε από τον καταναλωτή και να γίνουμε πολίτες. Και εδώ πέφτουμε στα δύσκολα.
perkor29@gmail.com
* La Grande Regrecion, Lormont 2014
Η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Την περασμένη χρονιά είχαμε πάνω από πενήντα εκατομμύρια πρόσφυγες. Είναι η μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσά τους 25.000 ασυνόδευτα παιδιά, που είχαν χάσει και τους δυο γονείς τους. Εκτός από τα πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, που αποτελούν τον μεγαλύτερο προσφυγικό πληθυσμό, έχουμε Αφγανούς, Σύρους και Σομαλούς. Χώρες που τις θερίζει ο πόλεμος. Μονάχα η Συρία είχε δυόμισι εκατομμύρια πρόσφυγες. Οι πλούσιες χώρες της Δύσης, ο υποτιθέμενος «Ευρωπαϊκός Πολιτισμός», όχι μόνο δεν έστερξε να βοηθήσει αυτούς τους ικέτες αλλά δημιούργησε ισχυρά μεταλλαγμένα φασιστικά κόμματα, που χτίζουν τη δύναμή τους με το μίσος και τη βία προς τους αδύνατους.
Η Ελλάδα βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση. Θυμήθηκε τα Μακρονήσια της και τις Γυάρους της και τους φυλάκισε και έτσι έλυσε το πρόβλημα. Σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκουτιέρες, τον υπεύθυνο για τους πρόσφυγες στον ΟΗΕ, αν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες της περασμένης χρονιάς είχαν το δικό τους κράτος, θα ήταν το 24ο πολυπληθέστερο του κόσμου. Μιλάμε για τέτοια μεγέθη. Και για να δούμε τώρα ποιες είναι οι πέντε πιο φιλικές χώρες στον κόσμο για τους πρόσφυγες, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΟΗΕ. Πρώτο είναι το Πακιστάν, ακολουθεί το Ιράν, μετά ο Λίβανος και έπονται η Ιορδανία και η Τουρκία. Πού να είναι άραγε η Ευρώπη; Πουθενά. Στις δέκα πιο φιλόξενες χώρες βρίσκουμε το Τσαντ, την Αιθιοπία, την Κένυα, αλλά καμία ευρωπαϊκή χώρα.
Τι να συμβαίνει άραγε με την Ε.Ε.; Και εδώ ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γαλλία με τίτλο «Η Μεγάλη Υφεση»*. Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο, που επιστήμονες από διάφορες ειδικότητες ασχολούνται με το πρόβλημα της Ελλάδας και το συνδέουν με το μέλλον της Ευρώπης. Η συμμορία Σαμαρά-Βενιζέλου έχει αναλάβει να μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα σε πειραματόζωο, και αυτό το μοντέλο θα μεταφερθεί σταδιακά σε όλη την Ευρώπη. Και εδώ πρέπει να δούμε την ανικανότητα της Αριστεράς να κατανοήσει αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Βλέπει να διαλύονται τα πάντα, χωρίς να μπορεί να δώσει καμία νικηφόρα μάχη. Eγκλωβισμένη σε έναν στείρο κυβερνητισμό, συγχέει τους ψηφοφόρους με την κοινωνία. Διαβάστε συντροφάκια και κανένα Πουλαντζά ή Ελεφάντη. Δικοί σας ήταν.
Αλλά για παρηγοριά σας, και εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν είμαστε καλύτεροι. Κλάνει ο κάθε ασήμαντος πολιτικός κι εμείς του δίνουμε χώρο, σαν να έπαιξε κοντραμπάσο στο Μέγαρο Μουσικής. Και εδώ είναι να ζηλεύεις για τη δουλειά που κάνουν οι συνάδελφοί μας στον διεθνή Τύπο. Συνεργείο της «Guardian» αποκάλυψε ένα δίκτυο δουλεμπορίου στην Ταϊλάνδη, περίπου μισό εκατομμύριο δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, βασανίζονται και εκτελούνται για να έχουμε ωραίες και φτηνές γαρίδες, στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αν και η δουλεία είναι απαγορευμένη σε όλες τις χώρες, υπολογίζεται πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν 21 εκατομμύρια σκλάβοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας. Ανάμεσά τους και πολλά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για το Κατάρ.
Λέγεται πως η βλακεία είναι απεριόριστη. Η ευφυΐα όμως έχει όρια. Και είναι σίγουρο πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι η βασική παραγωγή της βλακείας, απαραίτητης προϋπόθεσης για κάθε εξουσία. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι μειονότητες, που θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο ζοφερό; Εχουμε ένα όπλο. Και αυτό είναι αποτελεσματικό. Την αγοραστική μας δύναμη. Πριν αγοράσεις ένα προϊόν, δες ποιος κρύβεται από πίσω. Θες να αγοράσεις μια εφημερίδα; Ελεύθερος είσαι. Αλλά αν τη βγάζει κάποιος εφοπλιστής, σημαίνει πως γίνεσαι κι εσύ εφοπλιστής; Αν αγοράσεις γαρίδες σε προσφορά από το Carrefour, δες αν είναι από την Ταϊλάνδη. Αλλιώτικα ενισχύεις το δουλεμπόριο. Και τόσα άλλα. Λίγη σκέψη χρειάζεται. Να ξεφύγουμε από τον καταναλωτή και να γίνουμε πολίτες. Και εδώ πέφτουμε στα δύσκολα.
perkor29@gmail.com
* La Grande Regrecion, Lormont 2014
RSS Feed
