Η Θεία 'Άννα ( Arendt ) έλεγε ότι η στατιστική είναι η βάση της σημερινής επιστήμης και το επιστέγασμα που ακυρώνει το καθολικό προς όφελος του μερικού. Με την στατιστική επιτυγχάνουμε ασφαλή συμπεράσματα για τους αριθμούς τα οποία όμως στον πραγματικό κόσμο, στο δρώντα γίγνεσθαι, καταλήγουν να μην έχουν καμία σημασία. Μια πολύ ενδιαφέρουσα πτηχή αυτής της αντίθεσης μεταξύ της εγκυρότητας της στατιστικής και της ακυρότητας της από την ζωή είναι η πρόσφατη προσπάθεια των ΜΜΕ και επιστημονικών κύκλων να καθησυχάσουν το επιβαίνον κοινό για τα ατυχήματα στα αεροπλάνα.
Ξέχωρα το χαμένο ακόμα boing των μαλαισιανών γραμμών με τους 239 επιβάτες μέσα σε 8 ημέρες έχουμε 3 μοιραία ατυχήματα σε Ουκρανία, Μαλί, Ταιβάν με σύνολο 462 νεκρούς.
Φυσικό είναι ότι τέτοια γεγονότα άρουν την εμπιστοσύνη μας σε αυτό το μέσο, την ασφάλεια του και κυρίως την σκοπιμότητα του που μας κάνει να αναρωτιόμαστε εάν είναι ένα μέσο για να διευκολύνει την ζωή μας ή τελικά για να διευκολύνει το τέλος της και αυτού του είδους η απώλεια "εμπιστοσύνης" στην Αρχή των Ειδικών μόνο κακό κάνει στις αγορές.
Δημοσιεύματα σαν αυτό λοιπόν http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231337153 άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη και την στατιστική ως "σοφιστεία". Και το συμπέρασμα των στατιστικών που υποτίθεται πρέπει να μας ηρεμήσει αποφάνθηκε ότι το να πέφτουν σαν να ήταν από χαρτί 3 αεροπλάνα σε 8 ημέρες είναι "καταιγίδα σύμπτωσης" και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει .Ενώ το κανονικό είναι να συμβαίνει ένα ατύχημα σε κάθε 40 ημέρες ( δεν ξέρω εαν αυτό καθυσηχάζει κανένα ). Εδώ βλέπουμε με ποιό τρόπο η στατιστική επιβάλλεται της πραγματικότητας. "Κανονικό" είναι πια μόνο αυτό που οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ενώ ότι δεν πραγματώνεται από τη στατιστική παύει να είναι και "Πραγματικό". Ότι είναι έξω από την λογική των αριθμών απλά δεν υπάρχει. Εάν οι αριθμοί επιβεβαιώσουν ότι το σύστημα λειτουργεί σωστά τότε η οποιαδήποτε κριτική στο σύστημα είναι μη-κανονική και αυτή η ορθολογικότητα της κανονικότητας που προκύπτει από την στατιστική έχει διεισδύσει τελικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας και της γμχ γμχ "αριστεράς" κυρίως όταν βλέπουμε από «επαναστάτες» να αποθέτουν την εμπιστοσύνη τους στην δύναμη του "λογικού", του "κανονικού", του "κυρίαρχου", να αδυνατούν να φανταστούν μια πραγματικότητα έξω από την κανονικότητα της στατιστικής. Η γοητεία της Ουτοπίας έχει παρέλθει στην βεβαιότητα της μετρούμενης Δυστοπίας. Η λογική "αφού είναι έτσι παντού άρα έτσι είναι" δεν είναι τίποτα άλλο από την λογική της στατιστικής και η αντιστοιχία νομιμοποίησης της ασφάλειας του αεροπλάνου με την ασφάλεια της οικονομίας είναι συνακόλουθες. Αν το 99% των αεροπλάνων δεν πέφτουν τότε το αεροπλάνο είναι ασφαλές και αν το 99% των καταναλωτών υιοθετεί την καπιταλιστική συνείδηση τότε ο καπιταλισμός είναι αυτό που μας εκφράζει.
Έτσι λοιπόν η στατιστική κατασκευάζει την δική της πραγματικότητα η οποία τείνει να παραμερίσει την πραγματικότητα που ζούμε σε πρώτο πρόσωπο και αν γύρω μας βλέπουμε μόνο ανθρώπους να υποφέρουν ( είτε με τα χρήματα τους είτε χωρίς αυτά, είναι είτε πλούσιοι είτε φτωχοί όλοι τους καρικατούρες ανθρώπων) και το 99% από αυτούς αποδέχεται, ή να το πω πιο αληθές δεν αμφισβητεί, την καπιταλιστική ζωή τότε οι νευρώσεις, η α-νόητη ζωή, η ματαιοδοξία, η ματαιοπονία, η αφόρητη έκπτωση της ανθρωπότητας λαμβάνουν πραγμάτωση μόνο στο κόσμο του λογοτεχνικού ενώ ανάλογα όπως μας πληροφορούν οι επιστήμονες του ΜΙΤ « το να πεθάνει ένα παιδί στην επόμενη πτήση είναι μικρότερη από την πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός, να κερδίσει το χρυσό στους Ολυμπιακούς ή να βραβευτεί με Νόμπελ». Ο ισχυρισμός του παραλόγου δια μέσου της στατιστικής γίνεται αξίωμα και η δράση υποκαθίσταται από την πιθανότητα, γιατί κανείς δεν τολμά μπορστά στην δύναμη των στατιστικών να αναρωτηθεί ότι προκειμένου να γίνεις πρωθυπουργός θα πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό καθώς κανείς δεν έγινε πρωθυπουργός από τον καναπέ του, ( εκτός από τα όνειρα που έκανε εκεί όταν κοιμότανε ), ενώ εάν πραγματικά ανέβεις σε ένα αεροπλάνο υπάρχουν πάντα μόνο 2 πιθανότητες: ή θα πέσει ή δεν θα πέσει και αυτές είναι οι μοναδικές 2 πιθανότητες που μπορούν πραγματικά να συμβούν και έχουν την πραγματική αξία για ένα πραγματικό πρόσωπο.
Η στατιστική κατασκευάζει ένα μη υπαρκτό κόσμο ο οποίος όμως όσο εναποθέτουμε την εμπιστοσύνη μας στην επιστήμη των αριθμών τόσο αυτός παραμερίζει τον αισθητό κόσμο και γίνεται κόσμος ο ίδιος.
Είμαστε ανθρώπινες υπάρξεις τελικά ή είμαστε νούμερα;
Θάνος Γεωργίλας
Ξέχωρα το χαμένο ακόμα boing των μαλαισιανών γραμμών με τους 239 επιβάτες μέσα σε 8 ημέρες έχουμε 3 μοιραία ατυχήματα σε Ουκρανία, Μαλί, Ταιβάν με σύνολο 462 νεκρούς.
Φυσικό είναι ότι τέτοια γεγονότα άρουν την εμπιστοσύνη μας σε αυτό το μέσο, την ασφάλεια του και κυρίως την σκοπιμότητα του που μας κάνει να αναρωτιόμαστε εάν είναι ένα μέσο για να διευκολύνει την ζωή μας ή τελικά για να διευκολύνει το τέλος της και αυτού του είδους η απώλεια "εμπιστοσύνης" στην Αρχή των Ειδικών μόνο κακό κάνει στις αγορές.
Δημοσιεύματα σαν αυτό λοιπόν http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231337153 άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη και την στατιστική ως "σοφιστεία". Και το συμπέρασμα των στατιστικών που υποτίθεται πρέπει να μας ηρεμήσει αποφάνθηκε ότι το να πέφτουν σαν να ήταν από χαρτί 3 αεροπλάνα σε 8 ημέρες είναι "καταιγίδα σύμπτωσης" και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει .Ενώ το κανονικό είναι να συμβαίνει ένα ατύχημα σε κάθε 40 ημέρες ( δεν ξέρω εαν αυτό καθυσηχάζει κανένα ). Εδώ βλέπουμε με ποιό τρόπο η στατιστική επιβάλλεται της πραγματικότητας. "Κανονικό" είναι πια μόνο αυτό που οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ενώ ότι δεν πραγματώνεται από τη στατιστική παύει να είναι και "Πραγματικό". Ότι είναι έξω από την λογική των αριθμών απλά δεν υπάρχει. Εάν οι αριθμοί επιβεβαιώσουν ότι το σύστημα λειτουργεί σωστά τότε η οποιαδήποτε κριτική στο σύστημα είναι μη-κανονική και αυτή η ορθολογικότητα της κανονικότητας που προκύπτει από την στατιστική έχει διεισδύσει τελικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας και της γμχ γμχ "αριστεράς" κυρίως όταν βλέπουμε από «επαναστάτες» να αποθέτουν την εμπιστοσύνη τους στην δύναμη του "λογικού", του "κανονικού", του "κυρίαρχου", να αδυνατούν να φανταστούν μια πραγματικότητα έξω από την κανονικότητα της στατιστικής. Η γοητεία της Ουτοπίας έχει παρέλθει στην βεβαιότητα της μετρούμενης Δυστοπίας. Η λογική "αφού είναι έτσι παντού άρα έτσι είναι" δεν είναι τίποτα άλλο από την λογική της στατιστικής και η αντιστοιχία νομιμοποίησης της ασφάλειας του αεροπλάνου με την ασφάλεια της οικονομίας είναι συνακόλουθες. Αν το 99% των αεροπλάνων δεν πέφτουν τότε το αεροπλάνο είναι ασφαλές και αν το 99% των καταναλωτών υιοθετεί την καπιταλιστική συνείδηση τότε ο καπιταλισμός είναι αυτό που μας εκφράζει.
Έτσι λοιπόν η στατιστική κατασκευάζει την δική της πραγματικότητα η οποία τείνει να παραμερίσει την πραγματικότητα που ζούμε σε πρώτο πρόσωπο και αν γύρω μας βλέπουμε μόνο ανθρώπους να υποφέρουν ( είτε με τα χρήματα τους είτε χωρίς αυτά, είναι είτε πλούσιοι είτε φτωχοί όλοι τους καρικατούρες ανθρώπων) και το 99% από αυτούς αποδέχεται, ή να το πω πιο αληθές δεν αμφισβητεί, την καπιταλιστική ζωή τότε οι νευρώσεις, η α-νόητη ζωή, η ματαιοδοξία, η ματαιοπονία, η αφόρητη έκπτωση της ανθρωπότητας λαμβάνουν πραγμάτωση μόνο στο κόσμο του λογοτεχνικού ενώ ανάλογα όπως μας πληροφορούν οι επιστήμονες του ΜΙΤ « το να πεθάνει ένα παιδί στην επόμενη πτήση είναι μικρότερη από την πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός, να κερδίσει το χρυσό στους Ολυμπιακούς ή να βραβευτεί με Νόμπελ». Ο ισχυρισμός του παραλόγου δια μέσου της στατιστικής γίνεται αξίωμα και η δράση υποκαθίσταται από την πιθανότητα, γιατί κανείς δεν τολμά μπορστά στην δύναμη των στατιστικών να αναρωτηθεί ότι προκειμένου να γίνεις πρωθυπουργός θα πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό καθώς κανείς δεν έγινε πρωθυπουργός από τον καναπέ του, ( εκτός από τα όνειρα που έκανε εκεί όταν κοιμότανε ), ενώ εάν πραγματικά ανέβεις σε ένα αεροπλάνο υπάρχουν πάντα μόνο 2 πιθανότητες: ή θα πέσει ή δεν θα πέσει και αυτές είναι οι μοναδικές 2 πιθανότητες που μπορούν πραγματικά να συμβούν και έχουν την πραγματική αξία για ένα πραγματικό πρόσωπο.
Η στατιστική κατασκευάζει ένα μη υπαρκτό κόσμο ο οποίος όμως όσο εναποθέτουμε την εμπιστοσύνη μας στην επιστήμη των αριθμών τόσο αυτός παραμερίζει τον αισθητό κόσμο και γίνεται κόσμος ο ίδιος.
Είμαστε ανθρώπινες υπάρξεις τελικά ή είμαστε νούμερα;
Θάνος Γεωργίλας
RSS Feed
