“Κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να προγραμματίζει τη ζωή του με τέτοιον τρόπο ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον η πραγματικότητα με το όνειρο να συναντηθούν”…
Βίκτωρ Ουγκώ
Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)
Ακόμη κι αν δεν το επιδιώκω, τελευταία συναντώ όλο και πιο συχνά ανθρώπους να ξεψυχούν σαν ξοφλημένες αποδείξεις ταμείου, μέσα στην ψυχρή, γεωμετρική, θανατερά άκαμπτη παραφροσύνη που μας κυκλώνει. Σφυροκοπημένοι από την οικονομική κρίση και την ανάγκη. Την ανεπάρκεια και την απελπισία. Σαπίζουν ζωντανοί. Ξεψυχώντας, όχι μεταξύ Σφηκιάς και Αλιάκμονα, αλλά μεταξύ Σφύρας και Άκμονα….
Δεν είστε οι μόνοι, φίλες και φίλοι μου συνταξιδιώτες, που σας τρελαίνει το ανέλπιδο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας. Είμαστε υπερβολικά πολλοί, συνωστισμένοι στα σκοτεινά μονοπάτια της απόγνωσης. Καμιά φορά φωτιζόμαστε από ηλιόλουστες σκέψεις, αλλά συνήθως μας κατακλύζουν νεφοσκεπή συναισθήματα. Ορισμένοι επαναπαύονται στις καλοπληρωμένες άγνοιές τους, όμως παραμένουν αξιολύπητοι. Οι περισσότεροι ίσως αγανακτούν, καθώς αισθάνονται πως είναι παγιδευμένοι μέσα σε μια λεκάνη τουαλέτας και φοβούνται πως κάποιος, κάποτε θα τραβήξει απλά το καζανάκι….
Αρκετοί από εμάς είναι άνεργοι, αλλά όχι άχρηστοι. Παρόλα αυτά ξυπνούν με το φόβο ότι θα ζήσουν. Ξυπνούν έπειτα από λίγες ώρες ανήσυχου, κουραστικού “ύπνου” και θέλουν πάλι να κοιμηθούν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα προβλήματα που δεν μπορούν να λύσουν, ειδικά με τον ελεύθερο χρόνο τους που έχει καταντήσει γι’ αυτούς κατάρα. Το Αύριο χάσκει απειλητικά μπροστά τους κι αυτοί το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να ξανακοιμηθούν, να βυθιστούν στο λήθαργο, στον κόσμο των ονείρων, γιατί η πραγματικότητα έχει καταντήσει γι’ αυτούς ένας αποκρουστικός εφιάλτης, από τον οποίο θα ήθελαν να Ξυπνήσουν.
Δεν έχουν φίλους ή μήπως οι φίλοι τους απλά τους έχουν πλέον ξεχάσει; Βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα στο μικροσκοπικό τους σύμπαν, που καταναλώνει σχεδόν όλη τους την ενέργεια και τις σάρκες τους. Χάνουν καθημερινά μάχες, χάνουν τον έλεγχο της ζωής τους σ’ έναν συνεχόμενο αγώνα για επιβίωση μέσα σε με μια βίαια ηλεκτρισμένα καθημερινότητα. Η αδυσώπητη επανάληψη της καθημερινότητας τους δολοφονεί συστηματικά κι εκ του συστάδην. Λίγοι αντιστέκονται κι ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν.
Δεν έχουν όμως την απαιτούμενη θέληση κι ενέργεια για ν’ απελευθερωθούν. Οι περισσότεροι, μέσα στ’ αδιέξοδα της καθημερινότητας που δεν μπορούν ν’ αποφύγουν, αισθάνονται θυμωμένοι και μαθαίνουν να μισούν ή αφήνονται να τους κυριεύσει το μίσος. Το μίσος για τον Άλλο, για τον διαφορετικό. Ένα μίσος που οφείλεται στην άγνοια ή στην έλλειψη Φαντασίας. Γι’ αυτό και συχνά εκφράζεται ως μίσος για το Μέλλον, για το Άγνωστο μπροστά τους. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για ένα μίσος για τον καταπιεσμένο συμπλεγματικό πραγματικό εαυτό τους, που οι ίδιοι επιμένουν να αγνοούν. Ίσως γιατί δεν τολμούν να κοιτάξουν τον πραγματικό τους Εαυτό στον καθρέπτη, έστω και για να τον εξερευνήσουν επιφανειακά…
http://zenithmag.wordpress.com/
Βίκτωρ Ουγκώ
Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)
Ακόμη κι αν δεν το επιδιώκω, τελευταία συναντώ όλο και πιο συχνά ανθρώπους να ξεψυχούν σαν ξοφλημένες αποδείξεις ταμείου, μέσα στην ψυχρή, γεωμετρική, θανατερά άκαμπτη παραφροσύνη που μας κυκλώνει. Σφυροκοπημένοι από την οικονομική κρίση και την ανάγκη. Την ανεπάρκεια και την απελπισία. Σαπίζουν ζωντανοί. Ξεψυχώντας, όχι μεταξύ Σφηκιάς και Αλιάκμονα, αλλά μεταξύ Σφύρας και Άκμονα….
Δεν είστε οι μόνοι, φίλες και φίλοι μου συνταξιδιώτες, που σας τρελαίνει το ανέλπιδο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας. Είμαστε υπερβολικά πολλοί, συνωστισμένοι στα σκοτεινά μονοπάτια της απόγνωσης. Καμιά φορά φωτιζόμαστε από ηλιόλουστες σκέψεις, αλλά συνήθως μας κατακλύζουν νεφοσκεπή συναισθήματα. Ορισμένοι επαναπαύονται στις καλοπληρωμένες άγνοιές τους, όμως παραμένουν αξιολύπητοι. Οι περισσότεροι ίσως αγανακτούν, καθώς αισθάνονται πως είναι παγιδευμένοι μέσα σε μια λεκάνη τουαλέτας και φοβούνται πως κάποιος, κάποτε θα τραβήξει απλά το καζανάκι….
Αρκετοί από εμάς είναι άνεργοι, αλλά όχι άχρηστοι. Παρόλα αυτά ξυπνούν με το φόβο ότι θα ζήσουν. Ξυπνούν έπειτα από λίγες ώρες ανήσυχου, κουραστικού “ύπνου” και θέλουν πάλι να κοιμηθούν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα προβλήματα που δεν μπορούν να λύσουν, ειδικά με τον ελεύθερο χρόνο τους που έχει καταντήσει γι’ αυτούς κατάρα. Το Αύριο χάσκει απειλητικά μπροστά τους κι αυτοί το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να ξανακοιμηθούν, να βυθιστούν στο λήθαργο, στον κόσμο των ονείρων, γιατί η πραγματικότητα έχει καταντήσει γι’ αυτούς ένας αποκρουστικός εφιάλτης, από τον οποίο θα ήθελαν να Ξυπνήσουν.
Δεν έχουν φίλους ή μήπως οι φίλοι τους απλά τους έχουν πλέον ξεχάσει; Βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα στο μικροσκοπικό τους σύμπαν, που καταναλώνει σχεδόν όλη τους την ενέργεια και τις σάρκες τους. Χάνουν καθημερινά μάχες, χάνουν τον έλεγχο της ζωής τους σ’ έναν συνεχόμενο αγώνα για επιβίωση μέσα σε με μια βίαια ηλεκτρισμένα καθημερινότητα. Η αδυσώπητη επανάληψη της καθημερινότητας τους δολοφονεί συστηματικά κι εκ του συστάδην. Λίγοι αντιστέκονται κι ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν.
Δεν έχουν όμως την απαιτούμενη θέληση κι ενέργεια για ν’ απελευθερωθούν. Οι περισσότεροι, μέσα στ’ αδιέξοδα της καθημερινότητας που δεν μπορούν ν’ αποφύγουν, αισθάνονται θυμωμένοι και μαθαίνουν να μισούν ή αφήνονται να τους κυριεύσει το μίσος. Το μίσος για τον Άλλο, για τον διαφορετικό. Ένα μίσος που οφείλεται στην άγνοια ή στην έλλειψη Φαντασίας. Γι’ αυτό και συχνά εκφράζεται ως μίσος για το Μέλλον, για το Άγνωστο μπροστά τους. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για ένα μίσος για τον καταπιεσμένο συμπλεγματικό πραγματικό εαυτό τους, που οι ίδιοι επιμένουν να αγνοούν. Ίσως γιατί δεν τολμούν να κοιτάξουν τον πραγματικό τους Εαυτό στον καθρέπτη, έστω και για να τον εξερευνήσουν επιφανειακά…
http://zenithmag.wordpress.com/
RSS Feed
