Το γλυκό είναι η κυρίαρχη γεύση των απολαύσεων που μας παρέχει η κοινωνία μας. Διάλεξα από όλα τα προσφερόμενα γλυκά τον κύβο της ζάχαρης επειδή έχει σαφείς συμπαραδηλώσεις για την εκπαίδευση των ζώων σε τσίρκα και αλλού. Από αυτή την άποψη ο μεγαλύτερος εκπαιδευτικός οργανισμός του κόσμου είναι η κοκακόλα. Το γλυκό όμως είναι και η κατώτερη είσοδος στις απολαύσεις.
Οι σημαντικότερες ιστορικά απολαύσεις είχαν και συνεχίζουν να έχουν εισαγωγή πικρή. Η γνώση, η ποίηση, η φιλοσοφία, η κλασική μουσική, και δεκάδες άλλες ακόμα και νομιζόμενες βλαβερές όπως το ποτό ή το τσιγάρο, απαιτούν πρώτα μια μαθητεία του πικρού για να μπορούμε να τις απολαμβάνουμε. Αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας θα έλεγα είναι η σύντονη προσπάθεια εξάλειψης των μαθητειών του πικρού.
Μια φαντασίωση ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε όλες τις εισαγωγές των απολαύσεων γλυκές δεν πάυει να κατέχει από τις σύγχρονες μητέρες μέχρι τα πανεπιστήμια. Οι σύγχρονες μητέρες πιστεύουν πως είναι ικανές να στρώσουν λεωφόρους ζάχαρης στα παιδιά τους, ειδικά αν είναι αγόρια, αγνοώντας ότι κάθε επιπλέον κουταλιά ζάχαρης με τη μορφή της διευκόλυνσης ουσιαστικά είναι μεταφορά επιθυμίας θανάτου στο παιδί.
Το ίδιο και τα Πανεπιστήμια. Γεμίζουν τον κόσμο με τα διάφορα κομπάνιον, γλυκαίνοντας και διευκολύνοντας την πρόσβαση στις αυθεντικές πηγές δήθεν, αλλά παράγουν πληροφορημένους απαίδευτους.
Μια παρόμοια χρήση για την ποίηση περιέχει αυτή η πολλές φορές και από διάφορους χώρους κατηγορία για έλλειψη απλότητας. Όπως είναι φυσικό ένα μέρος της παιδείας της όποιας παιδείας είναι αναγκαίο να περιέχει εκτός από εξάσκηση στη μαθητεία των απολαύσεων με δύσκολη εισαγωγή και μια διαύγαση για το αδύνατον της αναγωγής όλων των απολαύσεων στο γλυκό και την αντίσταση στην ναρκωτική του δράση.
Απέναντι στην κουλτούρα που μας θέλει αλογάκια που μας ανταμείβει με κύβους ζάχαρη, μπορούμε πάντα να θυμίσουμε πως αυτός που έμαθε να καπνίζει, θέλει το πακέτο με τα τσιγάρα του, αυτός που έμαθε να πίνει ουίσκυ θέλει το μπουκάλι του, αυτός που έμαθε να φιλοσοφεί θέλει πρωτότυπα έργα για να διαβάσει, όπως κι αυτός που έμαθε να διαβάζει ποίηση, κι αυτός που έμαθε ν’ ακούει κλασική μουσική θέλει το χρόνο της ακρόασής του. Η πλέον καταστροφική πράξη για τις απολαύσεις είναι η διευκόλυνση, κι αυτή συνήθως είναι γλυκιά, σαν κύβος ζάχαρης.
Υ.Γ. Κι εσύ τώρα τί μας προσφέρεις, θα αναρωτηθεί κάποιος; Κομπάνιον για εισαγωγή στις απολαύσεις του πικρού; Θα απαντούσα πως το επίπεδο αφαίρεσης και πυκνότητας στο ύφος του άρθρου και η μη πλήρης κάλυψη του θέματος είναι κιόλας μια πικρή εισαγωγή στην απόλαυσή του…
_______
Πηγή: http://www.intellectum.org
Οι σημαντικότερες ιστορικά απολαύσεις είχαν και συνεχίζουν να έχουν εισαγωγή πικρή. Η γνώση, η ποίηση, η φιλοσοφία, η κλασική μουσική, και δεκάδες άλλες ακόμα και νομιζόμενες βλαβερές όπως το ποτό ή το τσιγάρο, απαιτούν πρώτα μια μαθητεία του πικρού για να μπορούμε να τις απολαμβάνουμε. Αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας θα έλεγα είναι η σύντονη προσπάθεια εξάλειψης των μαθητειών του πικρού.
Μια φαντασίωση ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε όλες τις εισαγωγές των απολαύσεων γλυκές δεν πάυει να κατέχει από τις σύγχρονες μητέρες μέχρι τα πανεπιστήμια. Οι σύγχρονες μητέρες πιστεύουν πως είναι ικανές να στρώσουν λεωφόρους ζάχαρης στα παιδιά τους, ειδικά αν είναι αγόρια, αγνοώντας ότι κάθε επιπλέον κουταλιά ζάχαρης με τη μορφή της διευκόλυνσης ουσιαστικά είναι μεταφορά επιθυμίας θανάτου στο παιδί.
Το ίδιο και τα Πανεπιστήμια. Γεμίζουν τον κόσμο με τα διάφορα κομπάνιον, γλυκαίνοντας και διευκολύνοντας την πρόσβαση στις αυθεντικές πηγές δήθεν, αλλά παράγουν πληροφορημένους απαίδευτους.
Μια παρόμοια χρήση για την ποίηση περιέχει αυτή η πολλές φορές και από διάφορους χώρους κατηγορία για έλλειψη απλότητας. Όπως είναι φυσικό ένα μέρος της παιδείας της όποιας παιδείας είναι αναγκαίο να περιέχει εκτός από εξάσκηση στη μαθητεία των απολαύσεων με δύσκολη εισαγωγή και μια διαύγαση για το αδύνατον της αναγωγής όλων των απολαύσεων στο γλυκό και την αντίσταση στην ναρκωτική του δράση.
Απέναντι στην κουλτούρα που μας θέλει αλογάκια που μας ανταμείβει με κύβους ζάχαρη, μπορούμε πάντα να θυμίσουμε πως αυτός που έμαθε να καπνίζει, θέλει το πακέτο με τα τσιγάρα του, αυτός που έμαθε να πίνει ουίσκυ θέλει το μπουκάλι του, αυτός που έμαθε να φιλοσοφεί θέλει πρωτότυπα έργα για να διαβάσει, όπως κι αυτός που έμαθε να διαβάζει ποίηση, κι αυτός που έμαθε ν’ ακούει κλασική μουσική θέλει το χρόνο της ακρόασής του. Η πλέον καταστροφική πράξη για τις απολαύσεις είναι η διευκόλυνση, κι αυτή συνήθως είναι γλυκιά, σαν κύβος ζάχαρης.
Υ.Γ. Κι εσύ τώρα τί μας προσφέρεις, θα αναρωτηθεί κάποιος; Κομπάνιον για εισαγωγή στις απολαύσεις του πικρού; Θα απαντούσα πως το επίπεδο αφαίρεσης και πυκνότητας στο ύφος του άρθρου και η μη πλήρης κάλυψη του θέματος είναι κιόλας μια πικρή εισαγωγή στην απόλαυσή του…
_______
Πηγή: http://www.intellectum.org
RSS Feed
