Διαπιστώσεις και προβληματισμοί
Χρίστος Κατσούλας
Το ανεπανάληπτο θέαμα της σύλληψης σε ζωντανή μετάδοση του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτές όμως θα καθοριστούν και από την επαύριο των Γερμανικών εκλογών και από το τι θα κομίσουν από τις ΗΠΑ Σαμαράς και Βενιζέλος. Δεν θα υπήρχε για την κυβέρνηση Σαμαρά καλύτερη στιγμή από τη σημερινή για προκήρυξη εκλογών με μονομερή αντι-Χρυσαυγίτικη ατζέντα και τον ίδιο σε ρόλο εγγυητή της δημοκρατίας, θέτοντας το δίλημμα “σταθερότητα ή χάος”, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο στην υπεράσπιση των θεσμών. Όμως τα ποντίκια χορεύουν όταν λείπουν οι γάτες που εν προκειμένω είναι οι δανειστές, ο υπερατλαντικός παράγοντας και η επανεκλεγείσα καγκελάριος. Η ηχηρή σφαλιάρα που εισέπραξε ο ΓΑΠ στις Κάνες από το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, δημιουργεί κακό προηγούμενο για το αν θα επιτραπεί στον Σαμαρά να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι πολιτικής επιβίωσης, βάζοντας σε ρίσκο το πρόγραμμα της τρόικας.
Η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων γνωρίζοντας ότι μπροστά της έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Παίζει το χαρτί της συνταγματικής ομαλότητας, της περιφρούρησης της νομιμότητας, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Για να μπορέσει να επιβιώσει πρέπει να ταυτίσει το μνημονιακό πρόγραμμα με τη δημοκρατική ομαλότητα. Ακόμη κι αν δεν καταφέρει να επιβιώσει, πρέπει να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου οι όρκοι περί ομαλότητας θα δίνονται από όλους, και πρώτα από όλα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Στόχος είναι η διάδοχη λύση σε κυβερνητικό επίπεδο να μην φλερτάρει με ανατροπές και ρήξεις, αλλά με νουνεχείς και συναινετικές πολιτικές, οικουμενικού και ευρωπαϊκού αρώματος.
Το προσκήνιο του ξηλώματος της Χρυσής Αυγής λογικά διαθέτει αντίστοιχο παρασκήνιο που έχει προκύψει από πολύμηνες παρακολουθήσεις. Είναι προφανές ότι ούτε ο φάκελος του Δένδια δημιουργήθηκε την τελευταία βδομάδα, ούτε οι συνομιλίες των Χρυσαυγιτών ξεκίνησαν να καταγράφονται την επαύριο της δολοφονίας του Π.Φύσσα. Το αστικό κράτος αποδεικνύει ότι μπορεί να θρέφει το ναζιστικό παρακράτος, κρατώντας όμως ράμματα για τη γούνα του, μέχρι την κρίσιμη στιγμή που θα το αναλώσει στην επόμενη μάχη για να κερδίσει τον πόλεμο. Γιατί όσο ρόλο κι αν έπαιξε η λαϊκή οργή και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε έτοιμο σχέδιο και το υλοποίησε με ταχύτητα και θεαματικά πλάνα, με την πρόθυμη συνδρομή των ΜΜΕ που ομοθυμαδόν ξεσάλωσαν για μια συμμορία την οποία μέχρι πρότινος έμμεσα ή άμεσα συνέδραμαν.
Η εντυπωσιακή κατάρρευση του ηθικού και της δήθεν μαχητικότητας του χρυσαυγίτικου μηχανισμού απέδειξε ότι οι νεοναζί στήριζαν το θράσος τους στην πεποίθηση ότι βρίσκονται διαρκώς υπό την κρατική, δικαστική και αστυνομική θαλπωρή. Όταν για τους δικούς του λόγους το μνημονιακό αστικό καθεστώς απέσυρε την προστασία του από τους ναζί, η φασιστική συμμορία που φιγουράριζε τρίτο κόμμα στη χώρα, δεν μπόρεσε καν να διοργανώσει μια αξιοπρεπή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Να γιατί η σχέση κράτους – Χρυσής Αυγής αποτελούσε τον πυρήνα της γιγάντωσης του ναζιστικού φαινομένου. Η εκστρατεία των ΜΜΕ, το τηλεοπτικό σόου των συλλήψεων, το σκηνοθετικό στήσιμο των σιδεροδέσμιων βουλευτών, έδειξε ότι ο φόβος και ο τρόμος που σκόρπιζαν τα τάγματα εφόδου ήταν με δανεική δύναμη.
Η Αριστερά για πολλοστή φορά συλλαμβάνεται με λάθος εκτιμήσεις αλλά αυτό παύει πλέον να είναι πρωτότυπο. Λίγες ώρες πριν τις συλλήψεις, κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν βέβαια ότι ο Μιχαλολιάκος εκβιάζει τον Σαμαρά με εκλογές και ότι ο Σαμαράς θα υποχωρήσει. Ο Σαμαράς δεν υποχώρησε και έκανε πράξη -με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο- το κάλεσμα του Τσίπρα: Να τεθεί η Χρυσή Αυγή ενώπιον του νόμου, αλλά όχι εκτός νόμου. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό σε επαγρύπνηση γιατί τον φασισμό δεν τον ξεριζώνουν οι αστοί, αλλά το εργατικό λαϊκό κίνημα. Πράγμα που είναι σωστό και ισχύει και για τον προηγούμενο αιώνα, ισχύει για τον τρέχοντα, και θα ισχύσει και για τον επόμενο.
Και η Αριστερά και ο λαός αφοπλίζεται όσο το παιχνίδι γίνεται με τους όρους του αντιπάλου. Τόσο στο αντιφασιστικό ζήτημα, όσο και στο κεντρικό πεδίο που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Η επίκληση του δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου από όσους ξεφτίλισαν τη δημοκρατία και το σύνταγμα δεν πέφτει στο κενό, καθώς στριμώχνει εκείνη την ψυχούλα του ΣΥΡΙΖΑ που εγγυάται την ομαλότητα και φαντασιώνεται μια ομαλή δημοκρατική μετάβαση σε μια κυβέρνηση με την Αριστερά. Αυτή η ψυχούλα θα γίνεται όλο και πιο κυρίαρχη όσο η πίεση από την απέναντι πλευρά αυξάνεται: Ακόμη κι αν υπάρξει κυβερνητική εναλλαγή, αυτή δεν θα πρέπει να αμφισβητήσει το βασικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που δένει τη χώρα στο άρμα των δανειστών και της Ευρωζώνης.
Το πρόβλημα στην Αριστερά είναι ότι παραδέρνει ανάμεσα σε λαθεμένες εκτιμήσεις για την πορεία των πραγμάτων: 1. Η Χρυσή Αυγή είναι το απόλυτο όργανο του συστήματος, η ΝΔ είναι φιλική με τη Χρυσή Αυγή και δεν πρόκειται να την πειράξει. 2. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα τελείως αυτονομημένο φαινόμενο από το αστικό πολιτικό σύστημα και χρειάζεται μέτωπο όλων των υπολοίπων εναντίον της. 3. Ο φασισμός δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σε τελική ανάλυση είναι καπιταλισμός, οπότε το πρόβλημα θα λυθεί ταυτόχρονα με το σοσιαλισμό. 4. Η Χρυσή Αυγή είναι κόλπο, ο ναζισμός είναι κόλπο, τα μαχαιρώματα είναι κόλπο και θέλουν να αποπροσανατολίσουν το λαό από το μνημόνιο. 5. Οι διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής γίνονται για να χτυπηθεί αύριο η Αριστερά και να μας ξαναστείλουν στα ξερονήσια. 6. Η σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει κάτι γιατί τον φασισμό τον τσακίζουν μόνο οι λαϊκοί αγώνες. 7. Το χτύπημα στο Μιχαλολιάκο είναι προετοιμασία για εκτροπή και χρειάζεται από την Αριστερά περιφρούρηση της δημοκρατικής ομαλότητας και της νομιμότητας.
Τα παραπάνω και άλλα πολλά αφοπλίζουν και ξεδοντιάζουν. Κάποια περιέχουν ψήγματα αλήθειας, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Άλλα οδηγούν σε τελείως λάθος πολιτικές. Άλλα υποτιμούν το φασιστικό φαινόμενο. Άλλα το απομονώνουν ως το μοναδικό πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας.
Η θεωρία των δύο άκρων δεν λήγει επειδή το αιτείται η αντιπολίτευση. Το επιτελείο του Χρύσανθου Λαζαρίδη παίζει δυνατά το χαρτί του αποφασισμένου κέντρου, πρώτα ενάντια στο δεξιό άκρο που είχε “ξεφύγει”, για να βυσσοδομήσει αύριο ενάντια στο αριστερό άκρο που “θα βάλει σε κίνδυνο τη χώρα”. Αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη και κρατικοί μηχανισμοί δεν εκκαθαρίστηκαν, ενώ είναι πιθανό ένα έωλο κατηγορητήριο να αναστηλώσει τη ναζιστική ηγεσία που σήμερα πιάστηκε με κατεβασμένα παντελόνια. Οι νεκροί -όπως και να 'χει- δεν ανασταίνονται. Οι κοινωνικές συνθήκες που γεννούν το φασισμό όχι μόνο παραμένουν αλλά διευρύνονται. Η δε Αριστερά είχε προ πολλού διαρρήξει τις οργανικές της σχέσεις με τις λαϊκές συνοικίες, προτού σε αυτές εισβάλουν τα τάγματα εφόδου.
Όμως όλα αυτά δεν είναι λόγος αυτιστικής συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται ούτε αφασία και αποχαύνωση, ούτε μεμψιμοιρία και τρομοκράτηση. Εκτός και αν έχουμε ήδη αποφασίσει ότι θα αντιμετωπίσουμε τις κινήσεις του αντιπάλου ...από την κερκίδα.
Σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε υπόψη τις εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων που ανακουφίστηκαν -έστω και προσωρινά- βλέποντας την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας να οδηγείται στη φυλακή. Ας αξιολογήσουμε το γεγονός ότι της γης οι κολασμένοι που στα σώματά τους ακονίζονταν τα ναζιστικά μαχαίρια, ίσως κοιμηθούν πιο ήσυχα. Κι ας προετοιμαστούμε για τις μάχες που έπονται και που θα είναι δύσκολες και καθόλου "ομαλές".
Διαβάστε επίσης:
Από το “Μνημόνιο ή Δραχμή” στο “Μνημόνιο ή Φασισμός”
Γράφει ο Κώστας Λαπαβίτσας
Το γνησιότερο πολιτικό τέκνο των Μνημονίων είναι η Χρυσή Αυγή. Το κόμμα αυτό παρουσιάζεται ως ‘αντισυστημικό’, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο τελικός στυλοβάτης των σάπιων κοινωνικών σχέσεων που έφεραν την κρίση. Δεν είναι όμως ένα απλό εργαλείο στα χέρια των κύκλων εξουσίας, μια σύγχρονη μορφή του παρακράτους της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου. Απεναντίας, πρόκειται για τερατογένεση που έχει σχετική ανεξαρτησία και μπορεί να απειλήσει το κυρίαρχο πλέγμα πολιτικής εξουσίας.
Τέτοιος είναι ιστορικά ο χαρακτήρας του φασισμού και γι’ αυτό αποδείχτηκε τόσο επικίνδυνος στην Ευρώπη και αλλού. Η αποτελεσματική αντιμετώπισή του στην Ελλάδα απαιτεί ξεκάθαρη αντίληψη της φύσης του. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την κατάντια – και που συνεχίζουν να κυβερνούν – δεν πρόκειται να τον εξουδετερώσουν.
Τα Μνημόνια άλλαξαν την Ελλάδα, χωρίς να αλλάξουν τους μηχανισμούς κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας που ευθύνονται για την κρίση. Έφεραν εθνική καταστροφή στην οικονομία, με τεράστια ανεργία και πτώση των μισθών, τσακίζοντας την εργατική τάξη. Συνέτριψαν τα μικρομεσαία στρώματα με φόρους, κατάρρευση των επιχειρήσεων και απαξίωση της ακίνητης περιουσίας. Η αίσθηση διάλυσης έγινε διάχυτη στην παιδεία και την υγεία. Άρχισαν να σπάνε οι συνδετικοί ιστοί της κοινωνίας, να μεγαλώνει ο φόβος για το έγκλημα και την ανομία.
Τα Μνημόνια άλλαξαν και το κράτος. Με το πρόσχημα της εξυγίανσης, αφαίρεσαν από το δημόσιο μηχανισμούς και ικανότητες, έθεσαν υπό διωγμό τους δημόσιους υπάλληλους, αποδιοργάνωσαν τις ένοπλες δυνάμεις. Όσοι ασχολούνται σοβαρά με το θέμα του κράτους γνωρίζουν ότι σε τέτοιες συνθήκες δεν προκύπτει εξυγίανση, αλλά το αντίθετο. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς και της διαπλοκής γίνονται σκληρότεροι, προσεταιρίζονται τους ξένους και δημιουργούν ολιγαρχία. Ταυτόχρονα εμφανίζονται παράπλευροι μηχανισμοί, συχνά με μαφιόζικη δομή, που υποκαθιστούν το εξασθενημένο κράτος.
Τα Μνημόνια, τέλος, γέννησαν έντονο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και εξευτελισμού. Η Ελλάδα φάνηκε να ζητιανεύει, να υπακούει πειθήνια σε έξωθεν εντολές, να τρέμει την άφιξη άχρωμων γραφειοκρατών που δίνουν εντολές. Οι Έλληνες αισθάνθηκαν βαρύ το πλήγμα από την απώλεια εθνικής αξιοπρέπειας και το συνεχή διασυρμό τους στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Η Χρυσή Αυγή γρήγορα κατάλαβε την απόγνωση και το θυμό των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων, την ανασφάλεια από τη διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών. Χωρίς να έχει συνεκτικό οικονομικό πρόγραμμα – πως θα μπορούσε άλλωστε; – μίλησε σκληρά κατά των Μνημονίων. Ταυτόχρονα πρόβαλε τον εαυτό της ως το κόμμα με τα καθαρά χέρια που νοιάζεται για την καθημερινή ζωή του ‘Ελληνα. Βρήκε στους μετανάστες τον εύκολο υπαίτιο της κοινωνικής καταστροφής και πρότεινε φαινομενικά απλές λύσεις βίας. Απόκτησε στενή διασύνδεση με το κράτος που ήδη δεχόταν διαλυτικές πιέσεις, ιδίως τα σώματα ασφαλείας, δημιουργώντας παράπλευρους μηχανισμούς. Εκμεταλλεύτηκε το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης μιλώντας στο λαϊκό κόσμο για τη σημαία, τις εθνικές παραδόσεις, την ιστορία.
Η αλήθεια είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι κλασικός φασισμός που προσπαθεί να κρύβεται προσεκτικά γιατί ξέρει ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει την Κατοχή και αντιδρά αυτόματα σε ότι θυμίζει τους Ναζί. Εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη απορρίπτοντας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρόκειται για τη χρυσή εφεδρεία του επιχειρηματικού κατεστημένου. Πάνω απ’ όλα όμως, δεν είναι φυσιολογικός ‘παίκτης’ στην πολιτική σκηνή. Η λατρεία της βίας, ο πρωτόγονος ρατσισμός, η αρχαιόπληκτη πίστη στα σύμβολα και η στρατιωτική της δομή την κάνουν επικίνδυνη για την ομαλή αστική εξουσία. Αυτή η διάσταση του φασισμού βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες εξελίξεις.
Η περίοδος μετά το καλοκαίρι αποδείχθηκε κρίσιμη για το μνημονιακό στρατόπεδο. Η επίσημη θέση του είναι ότι το πρόγραμμα πετυχαίνει, η ύφεση τελειώνει και σύντομα η χώρα θα μπει δυναμικά στην ανάπτυξη. Η κυβέρνηση γνωρίζει φυσικά ότι αυτή η πλασματική εικόνα δεν αντέχει ούτε λεπτό κριτικής. Στην πράξη η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο, ενώ η κατεστραμμένη οικονομία θα λιμνάσει για χρόνια. Με την κοινωνία να βρίσκεται στα όριά της και την εκλογική δύναμη του κυβερνητικού συνασπισμού να φθίνει, το αδιέξοδο ορθώθηκε απειλητικά.
Η εκρηκτική δυναμική φάνηκε από τις κινητοποιήσεις στο χώρο της παιδείας, αλλά και από την απειλητική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Η επίθεση κατά του ΚΚΕ και των συνδικαλιστών στο Πέραμα έστειλε μήνυμα αυτοπεποίθησης. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έδειξε ότι είχε φτάσει η ώρα να χυθεί αίμα Ελλήνων και όχι μόνο μεταναστών. Έχοντας προσβάσεις στο κράτος, ο φασισμός έκανε επίδειξη ισχύος και ατιμωρησίας.
Η απότομη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού κατά της Χρυσής Αυγής, με τη σύλληψη της ηγεσίας της, δείχνει ότι το μνημονιακό στρατόπεδο αποφάσισε να βγει από το αδιέξοδο δίνοντας ένα μάθημα και περιορίζοντας τον κίνδυνο της φασιστικής Δεξιάς. Η μνημονιακή πολιτική στηρίχτηκε από την πρώτη ώρα στο φόβο, χρησιμοποιώντας το εκβιαστικό δίλημμα ‘Μνημόνιο ή Δραχμή’ για να τρομοκρατήσει τα μεσαία κυρίως στρώματα. Τώρα που ο εκβιασμός αυτός έχασε την ισχύ του, απαιτείται νέο εργαλείο φόβου. Το μνημονιακό στρατόπεδο δοκιμάζει λοιπόν το νέο εκβιαστικό δίλημμα: ‘Μνημόνιο ή Φασισμός’.
Η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να εμφανίσει το φασισμό ως εθνικό κίνδυνο που η αντιμετώπισή του θα γίνει από τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, αρκεί να συμπαραταχθούμε γύρω από την ‘ευρωπαϊκή προοπτική’ και τις ‘μεταρρυθμίσεις’. Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του ‘συνταγματικού τόξου’ που προσφάτως ανακάλυψε ο κ. Βενιζέλος. Όλοι μαζί, με υπομονή, εγκαρτέρηση και πίστη στις αστυνομικές δυνάμεις, μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. Αλλιώς έχει φασισμό.
Το νέο δίλημμα είναι απολύτως πλαστό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Η νομιμότητα και η ομαλότητα που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση είναι αυτή της φτώχειας και του κρατικού αυταρχισμού. Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται έτσι αποτελεσματικά ο φασισμός, αλλά μπορεί και να ισχυροποιηθεί αν περιβληθεί το μανδύα της αντικαθεστωτικής δύναμης που την κυνηγάει το μνημονιακό κράτος.
Ο κόσμος που στηρίζει τη Χρυσή Αυγή δεν είναι ούτε πεπεισμένος φασίστας, ούτε μισαλλόδοξος εγκληματίας, ούτε σκληρός ρατσιστής. Είναι κατά κανόνα άνθρωποι αγανακτισμένοι που ζητούν λύση εδώ και τώρα στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Εξεγείρονται όταν βλέπουν τους γνωστούς αστέρες της πολιτικής ζωής και των ΜΜΕ που ευθύνονται για την καταστροφή να συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα. Το αντιμνημονιακό στρατόπεδο μπορεί να τους κερδίσει αν εμφανιστεί ως πειστική δύναμη ανατροπής και πραγματικής αλλαγής. Ένα ενιαίο μέτωπο εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με ριζοσπαστική προοπτική μπορεί να εξαλείψει τη δολοφονική δράση του φασισμού.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να απορριφθεί το πλαστό δίλημμα ‘Μνημόνιο ή Φασισμός’.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ Ή ΟΧΙ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ;
Ανεξάρτητα αν το υπάρχον πολιτικό σύστημα ήταν αυτό που πήρε την πρωτοβουλία για την εξάρθρωση της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, δεν θα μπορούσε παρά η εξέλιξη αυτή να προκαλούσε ικανοποίηση αλλά και ανακούφιση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ήταν αντίθετο στο ανερχόμενο ναζιστικό κόμμα. Αυτή η συγκρατημένη ευφορία που υπάρχει στον κόσμο είναι ένα πολύ υγιές φαινόμενο κι αυτό θα πρέπει να το επισημάνουμε.
Η απόφαση αυτή για την εξάρθρωση ήταν απόφαση ενός πολιτικού συστήματος που δεν θα ήθελε μια οργανωμένη μαφία όπως είναι το κόμμα της Χρυσής Αυγής να πάρει το πάνω χέρι στην εξουσία, δηλαδή να ελέγξει αυτή το κράτος με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός φασιστικού κράτους. Σαφώς σ’ αυτή την απόφαση συνετέλεσε και η μεγάλη κοινωνική αγανάκτηση μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Το ολιγαρχικό σύστημα που αποτελείται σήμερα από τα κυβερνητικά κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ενώ μέχρι σήμερα κάλυπτε τις δράσεις της Χρυσής Αυγής γιατί για διάφορους εκλογικίστικους λόγους τούς ευνοούσε η ύπαρξή της, έκρινε ότι η δράση της και η διείσδυσή της σε λαϊκά στρώματα έγινε τόσο απειλητική που δεν θα μπορούσε πλέον το ίδιο να ελέγξει την κατάσταση.
Δεν είναι λοιπόν οι «δημοκρατικές» δυνάμεις που πήραν αυτή την απόφαση για την εξάρθρωση, ούτε λειτούργησαν οι «δημοκρατικοί» θεσμοί. Σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά κυβερνά μια αυταρχική ολιγαρχία που είναι τα κόμματα εξουσίας και εν δυνάμει όλα τα κόμματα που ως οργανωμένες μειοψηφίες παλεύουν να πάρουν την εξουσία.
Τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Η φασιστική οργάνωση ξεπέρασε τα «όρια» με το να δολοφονήσει έλληνα πολίτη και η δολοφονία αυτή ήταν η αφορμή που έκανε το φασιστικό απόστημα να σπάσει.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία για το ποιος ωφελήθηκε από την δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα γιατί θα αποπροσανατολιστούμε με υποθέσεις αστυνομικής φύσεως καθώς και με υποθέσεις πολιτικού ενδιαφέροντος περιορισμένης αξίας, καταλήγοντας στο ότι όποιος είναι εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου ή και το αντίθετο. Δεν θα μπούμε ούτε στη διαδικασία να πάρουμε θέση αν είχε εντολή να δολοφονήσει ο δολοφόνος ή όχι. Είναι θέμα τύχης και σύμπτωσης που δεν έχουν υπάρξει πολλές δολοφονίες από τις βάρβαρες επιθέσεις τους. Ήδη η ναζιστική αυτή συμμορία κατηγορείται για 4 ίσως και παραπάνω δολοφονίες, όπως και για τουλάχιστον 400 σοβαρούς τραυματισμούς. Δεν χρειαζόταν να δοθεί καν ειδική εντολή για δολοφονία -όχι ότι αυτό αποκλείεται- από τη στιγμή που οι γενικές εντολές της ηγεσίας τους ήταν τσακίστε οτιδήποτε είναι εχθρικό προς εμάς σήμερα, ενώ αργότερα οι εντολές θα ήταν τσακίστε οτιδήποτε είναι διαφορετικό από μας, σπέρνοντας έτσι το φόβο και τρομοκρατώντας ολόκληρη την κοινωνία.
Η Χρυσή Αυγή έχει φασιστική ιδεολογία κι αυτήν πραγμάτωνε συγκροτώντας συμμορία με τάγματα εφόδου και εγκληματούσε ενάντια σε οτιδήποτε διαφορετικό από αυτά που πρεσβεύει. Ήταν με τέτοιο τρόπο στημένη η δομή της, ώστε οποιοσδήποτε γινόταν μέλος της, πέρναγε ένα είδος δοκιμασίας εξασκώντας βία σε πρώτη φάση απέναντι σε μετανάστες. Ήταν μια εγκληματική φασιστική οργάνωση πέρα για πέρα κι έτσι πρέπει να ειδωθεί και να χτυπηθεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Είμαστε υπέρ της απαγόρευσης κομμάτων με ναζιστικές ιδεολογίες οι οποίες είτε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό μόνο με βία μπορούν να συγκροτηθούν, με βία να αναπτυχθούν και με βία να καταλάβουν την εξουσία, αντιδρώντας με βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει πέρα απ’ αυτούς. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αθωώσουμε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Κάθε άλλο. Δεν απαλλάσσεται η ολιγαρχία που κυβερνά από τα δικά της πολιτικά εγκλήματα απέναντι σε έναν λαό που βασανίζεται και υποφέρει από τις συνέπειες των πολιτικών αποφάσεών της. Αλλά αυτή τη στιγμή μιλάμε για τα ναζιστικά κόμματα και τη στάση που θα πρέπει να κρατήσουμε απέναντί τους σαν κοινωνία.
Δεν δεχόμαστε να μας κυβερνά καμιά ιδεολογία πόσο μάλλον μια φασιστική ιδεολογία που θέλει να μας γυρίσει στον μεσαίωνα. Γιατί εδώ θα πρέπει να κάνουμε τη διάκριση. Η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής είναι μια καθαρά ναζιστική ιδεολογία που θέλει να εξαφανίσει οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει, επιζητά την απόλυτη ομοιομορφία και είναι διαφορετική από την ιδεολογία των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων που ήταν υποχρεωμένα μέχρι τώρα να δέχονται τη διαφορετικότητα, έστω και φραστικά. Τα κόμματα αυτά -σε αντίθεση με τα φασιστικά κόμματα- έχουν εξαναγκαστεί ιστορικά μέσα από την πάλη του λαού να δεχτούν την ύπαρξη αρκετών βασικών ατομικών δικαιωμάτων και να θεσμοθετήσουν για την υπεράσπισή τους στα κοινοβούλια παρόλο που στις μέρες μας βρισκόμαστε σε φάση όπου τα κόμματα εξουσίας με φασίζουσα ροπή έχουν τη διάθεση να τα καταργήσουν.
Όταν μιλάμε για ιδεολογία, βέβαια, δεν μιλάμε γενικά για τις ιδέες που έχει κάποιος σαν άτομο. Δεν μιλάμε για τη δίωξη ατομικών ιδεών. Κανένας δεν πρέπει να κυνηγηθεί για τις ιδέες του ακόμα και αν αυτός πιστεύει στον Χίτλερ. Πρέπει όμως να απαγορευθεί η συγκρότηση οργανωμένων ομάδων με την ιδεολογία του Χίτλερ, όπως με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να απαγορεύεται και η συγκρότηση μαφιόζικων ομάδων ακόμα κι αν αυτές θέλουν να έχουν οποιαδήποτε πολιτική χροιά. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ιδεολογικό και το οργανωτικό μέρος μιας ναζιστικής οργάνωσης και πρέπει να τονιστεί ότι και τα δυο αυτά μέρη συνιστούν την ενιαία δομή της.
Από την άλλη, η φιλολογία για το αν η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα συστημικό ή όχι, είναι κενού περιεχομένου. Για ποιο σύστημα μιλάμε; Η Χρυσή Αυγή, όσον αφορά την πολιτική εξουσία, δεν ήταν ποτέ μέρος του πολιτικού συστήματος γιατί η ιδεολογία της δεν θέλει κανένα κόμμα, είναι ενάντια στο κοινοβουλευτικό σύστημα, θέλει κάτι χειρότερο, θέλει μόνο αυτή να κυβερνά με φασιστικό τρόπο, όπως ο Χίτλερ. Το ότι δεν δέχεται κανένα άλλο κόμμα και είναι απειλή για τα υπάρχοντα κόμματα δεν σημαίνει ότι την κάνει αυτομάτως και καλό κόμμα ή ότι δεν είναι κι αυτή μέρος του ολιγαρχικού συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή σαν οργάνωση πρέπει να βγει εκτός νόμου και το επιχείρημα ότι μια τέτοια απόφαση μπορεί να την δυναμώσει δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει. Δεν μπορεί ο φόβος μήπως αυτή δυναμώσει να μας οδηγεί στο να μην κάνουμε τίποτε και έτσι να της επιτρέπουμε να οργανώνεται ανενόχλητα. Το αν καταφέρει να δυναμώσει στο μέλλον, εξαρτάται και από μας και αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι μια καινούργια πρόκληση που θα πρέπει να λύσουμε. Και τα λέμε αυτά χωρίς να περιβάλουμε με καμία εμπιστοσύνη τον κρατικό μηχανισμό και τα κόμματα εξουσίας.
Το επιχείρημα που προέρχεται κυρίως από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς όντας αντίθετη με την απαγόρευση των φασιστικών κομμάτων επειδή πάντα φοβάται ότι ίσως θα έρθει αργότερα και η σειρά των κομμάτων της αριστεράς ή οποιουδήποτε άλλου κινήματος, δεν θα μας κάνει να μην δεχτούμε το προφανές, ότι μια εγκληματική ναζιστική οργάνωση η οποία δολοφονεί δεν έχει καμιά δουλειά στην πολιτική ζωή. Ακόμα και ο φόβος μήπως μετά τις διώξεις κατά των ναζί μπορεί να χτυπηθούν αργότερα από το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικές ιδέες, δεν μπορεί να μας κάνει να αλλάξουμε την αρχική μας σκέψη ότι καθετί εγκληματικό πρέπει να πατάσσεται.
Αν το επόμενο βήμα των κρατούντων είναι να χτυπήσουν τις ιδέες των ανθρώπων με τη βία, δηλαδή πάνε να κάνουν τη δουλειά της Χρυσής Αυγής, εδώ είμαστε. Θα τους αντιμετωπίσουμε και θα έχουμε και γι’ αυτούς την ίδια θέση που έχουμε σήμερα όπως και για την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.
Όσο πιο καθαροί είμαστε να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και σκεπτόμενοι κριτικά κάθε φορά, τόσο πιο καθαρή αντίληψη θα έχουμε για τα πράγματα και τόσο πιο πολύ θα βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
Ο κίνδυνος του φασισμού θα εκμηδενιστεί μόνο όταν δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα μας, όπου ο λαός θα αυτοκυβερνάται δηλαδή θα αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του άμεσα και δεν θα έχει ανάγκη από κανένα κόμμα ή σωτήρα για να τον αντιπροσωπεύει στις πολιτικές αποφάσεις του.
30/9/2013
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Χρίστος Κατσούλας
Το ανεπανάληπτο θέαμα της σύλληψης σε ζωντανή μετάδοση του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτές όμως θα καθοριστούν και από την επαύριο των Γερμανικών εκλογών και από το τι θα κομίσουν από τις ΗΠΑ Σαμαράς και Βενιζέλος. Δεν θα υπήρχε για την κυβέρνηση Σαμαρά καλύτερη στιγμή από τη σημερινή για προκήρυξη εκλογών με μονομερή αντι-Χρυσαυγίτικη ατζέντα και τον ίδιο σε ρόλο εγγυητή της δημοκρατίας, θέτοντας το δίλημμα “σταθερότητα ή χάος”, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο στην υπεράσπιση των θεσμών. Όμως τα ποντίκια χορεύουν όταν λείπουν οι γάτες που εν προκειμένω είναι οι δανειστές, ο υπερατλαντικός παράγοντας και η επανεκλεγείσα καγκελάριος. Η ηχηρή σφαλιάρα που εισέπραξε ο ΓΑΠ στις Κάνες από το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, δημιουργεί κακό προηγούμενο για το αν θα επιτραπεί στον Σαμαρά να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι πολιτικής επιβίωσης, βάζοντας σε ρίσκο το πρόγραμμα της τρόικας.
Η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων γνωρίζοντας ότι μπροστά της έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Παίζει το χαρτί της συνταγματικής ομαλότητας, της περιφρούρησης της νομιμότητας, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Για να μπορέσει να επιβιώσει πρέπει να ταυτίσει το μνημονιακό πρόγραμμα με τη δημοκρατική ομαλότητα. Ακόμη κι αν δεν καταφέρει να επιβιώσει, πρέπει να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου οι όρκοι περί ομαλότητας θα δίνονται από όλους, και πρώτα από όλα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Στόχος είναι η διάδοχη λύση σε κυβερνητικό επίπεδο να μην φλερτάρει με ανατροπές και ρήξεις, αλλά με νουνεχείς και συναινετικές πολιτικές, οικουμενικού και ευρωπαϊκού αρώματος.
Το προσκήνιο του ξηλώματος της Χρυσής Αυγής λογικά διαθέτει αντίστοιχο παρασκήνιο που έχει προκύψει από πολύμηνες παρακολουθήσεις. Είναι προφανές ότι ούτε ο φάκελος του Δένδια δημιουργήθηκε την τελευταία βδομάδα, ούτε οι συνομιλίες των Χρυσαυγιτών ξεκίνησαν να καταγράφονται την επαύριο της δολοφονίας του Π.Φύσσα. Το αστικό κράτος αποδεικνύει ότι μπορεί να θρέφει το ναζιστικό παρακράτος, κρατώντας όμως ράμματα για τη γούνα του, μέχρι την κρίσιμη στιγμή που θα το αναλώσει στην επόμενη μάχη για να κερδίσει τον πόλεμο. Γιατί όσο ρόλο κι αν έπαιξε η λαϊκή οργή και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε έτοιμο σχέδιο και το υλοποίησε με ταχύτητα και θεαματικά πλάνα, με την πρόθυμη συνδρομή των ΜΜΕ που ομοθυμαδόν ξεσάλωσαν για μια συμμορία την οποία μέχρι πρότινος έμμεσα ή άμεσα συνέδραμαν.
Η εντυπωσιακή κατάρρευση του ηθικού και της δήθεν μαχητικότητας του χρυσαυγίτικου μηχανισμού απέδειξε ότι οι νεοναζί στήριζαν το θράσος τους στην πεποίθηση ότι βρίσκονται διαρκώς υπό την κρατική, δικαστική και αστυνομική θαλπωρή. Όταν για τους δικούς του λόγους το μνημονιακό αστικό καθεστώς απέσυρε την προστασία του από τους ναζί, η φασιστική συμμορία που φιγουράριζε τρίτο κόμμα στη χώρα, δεν μπόρεσε καν να διοργανώσει μια αξιοπρεπή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Να γιατί η σχέση κράτους – Χρυσής Αυγής αποτελούσε τον πυρήνα της γιγάντωσης του ναζιστικού φαινομένου. Η εκστρατεία των ΜΜΕ, το τηλεοπτικό σόου των συλλήψεων, το σκηνοθετικό στήσιμο των σιδεροδέσμιων βουλευτών, έδειξε ότι ο φόβος και ο τρόμος που σκόρπιζαν τα τάγματα εφόδου ήταν με δανεική δύναμη.
Η Αριστερά για πολλοστή φορά συλλαμβάνεται με λάθος εκτιμήσεις αλλά αυτό παύει πλέον να είναι πρωτότυπο. Λίγες ώρες πριν τις συλλήψεις, κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν βέβαια ότι ο Μιχαλολιάκος εκβιάζει τον Σαμαρά με εκλογές και ότι ο Σαμαράς θα υποχωρήσει. Ο Σαμαράς δεν υποχώρησε και έκανε πράξη -με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο- το κάλεσμα του Τσίπρα: Να τεθεί η Χρυσή Αυγή ενώπιον του νόμου, αλλά όχι εκτός νόμου. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό σε επαγρύπνηση γιατί τον φασισμό δεν τον ξεριζώνουν οι αστοί, αλλά το εργατικό λαϊκό κίνημα. Πράγμα που είναι σωστό και ισχύει και για τον προηγούμενο αιώνα, ισχύει για τον τρέχοντα, και θα ισχύσει και για τον επόμενο.
Και η Αριστερά και ο λαός αφοπλίζεται όσο το παιχνίδι γίνεται με τους όρους του αντιπάλου. Τόσο στο αντιφασιστικό ζήτημα, όσο και στο κεντρικό πεδίο που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Η επίκληση του δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου από όσους ξεφτίλισαν τη δημοκρατία και το σύνταγμα δεν πέφτει στο κενό, καθώς στριμώχνει εκείνη την ψυχούλα του ΣΥΡΙΖΑ που εγγυάται την ομαλότητα και φαντασιώνεται μια ομαλή δημοκρατική μετάβαση σε μια κυβέρνηση με την Αριστερά. Αυτή η ψυχούλα θα γίνεται όλο και πιο κυρίαρχη όσο η πίεση από την απέναντι πλευρά αυξάνεται: Ακόμη κι αν υπάρξει κυβερνητική εναλλαγή, αυτή δεν θα πρέπει να αμφισβητήσει το βασικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που δένει τη χώρα στο άρμα των δανειστών και της Ευρωζώνης.
Το πρόβλημα στην Αριστερά είναι ότι παραδέρνει ανάμεσα σε λαθεμένες εκτιμήσεις για την πορεία των πραγμάτων: 1. Η Χρυσή Αυγή είναι το απόλυτο όργανο του συστήματος, η ΝΔ είναι φιλική με τη Χρυσή Αυγή και δεν πρόκειται να την πειράξει. 2. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα τελείως αυτονομημένο φαινόμενο από το αστικό πολιτικό σύστημα και χρειάζεται μέτωπο όλων των υπολοίπων εναντίον της. 3. Ο φασισμός δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σε τελική ανάλυση είναι καπιταλισμός, οπότε το πρόβλημα θα λυθεί ταυτόχρονα με το σοσιαλισμό. 4. Η Χρυσή Αυγή είναι κόλπο, ο ναζισμός είναι κόλπο, τα μαχαιρώματα είναι κόλπο και θέλουν να αποπροσανατολίσουν το λαό από το μνημόνιο. 5. Οι διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής γίνονται για να χτυπηθεί αύριο η Αριστερά και να μας ξαναστείλουν στα ξερονήσια. 6. Η σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει κάτι γιατί τον φασισμό τον τσακίζουν μόνο οι λαϊκοί αγώνες. 7. Το χτύπημα στο Μιχαλολιάκο είναι προετοιμασία για εκτροπή και χρειάζεται από την Αριστερά περιφρούρηση της δημοκρατικής ομαλότητας και της νομιμότητας.
Τα παραπάνω και άλλα πολλά αφοπλίζουν και ξεδοντιάζουν. Κάποια περιέχουν ψήγματα αλήθειας, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Άλλα οδηγούν σε τελείως λάθος πολιτικές. Άλλα υποτιμούν το φασιστικό φαινόμενο. Άλλα το απομονώνουν ως το μοναδικό πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας.
Η θεωρία των δύο άκρων δεν λήγει επειδή το αιτείται η αντιπολίτευση. Το επιτελείο του Χρύσανθου Λαζαρίδη παίζει δυνατά το χαρτί του αποφασισμένου κέντρου, πρώτα ενάντια στο δεξιό άκρο που είχε “ξεφύγει”, για να βυσσοδομήσει αύριο ενάντια στο αριστερό άκρο που “θα βάλει σε κίνδυνο τη χώρα”. Αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη και κρατικοί μηχανισμοί δεν εκκαθαρίστηκαν, ενώ είναι πιθανό ένα έωλο κατηγορητήριο να αναστηλώσει τη ναζιστική ηγεσία που σήμερα πιάστηκε με κατεβασμένα παντελόνια. Οι νεκροί -όπως και να 'χει- δεν ανασταίνονται. Οι κοινωνικές συνθήκες που γεννούν το φασισμό όχι μόνο παραμένουν αλλά διευρύνονται. Η δε Αριστερά είχε προ πολλού διαρρήξει τις οργανικές της σχέσεις με τις λαϊκές συνοικίες, προτού σε αυτές εισβάλουν τα τάγματα εφόδου.
Όμως όλα αυτά δεν είναι λόγος αυτιστικής συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται ούτε αφασία και αποχαύνωση, ούτε μεμψιμοιρία και τρομοκράτηση. Εκτός και αν έχουμε ήδη αποφασίσει ότι θα αντιμετωπίσουμε τις κινήσεις του αντιπάλου ...από την κερκίδα.
Σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε υπόψη τις εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων που ανακουφίστηκαν -έστω και προσωρινά- βλέποντας την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας να οδηγείται στη φυλακή. Ας αξιολογήσουμε το γεγονός ότι της γης οι κολασμένοι που στα σώματά τους ακονίζονταν τα ναζιστικά μαχαίρια, ίσως κοιμηθούν πιο ήσυχα. Κι ας προετοιμαστούμε για τις μάχες που έπονται και που θα είναι δύσκολες και καθόλου "ομαλές".
Διαβάστε επίσης:
Από το “Μνημόνιο ή Δραχμή” στο “Μνημόνιο ή Φασισμός”
Γράφει ο Κώστας Λαπαβίτσας
Το γνησιότερο πολιτικό τέκνο των Μνημονίων είναι η Χρυσή Αυγή. Το κόμμα αυτό παρουσιάζεται ως ‘αντισυστημικό’, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο τελικός στυλοβάτης των σάπιων κοινωνικών σχέσεων που έφεραν την κρίση. Δεν είναι όμως ένα απλό εργαλείο στα χέρια των κύκλων εξουσίας, μια σύγχρονη μορφή του παρακράτους της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου. Απεναντίας, πρόκειται για τερατογένεση που έχει σχετική ανεξαρτησία και μπορεί να απειλήσει το κυρίαρχο πλέγμα πολιτικής εξουσίας.
Τέτοιος είναι ιστορικά ο χαρακτήρας του φασισμού και γι’ αυτό αποδείχτηκε τόσο επικίνδυνος στην Ευρώπη και αλλού. Η αποτελεσματική αντιμετώπισή του στην Ελλάδα απαιτεί ξεκάθαρη αντίληψη της φύσης του. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την κατάντια – και που συνεχίζουν να κυβερνούν – δεν πρόκειται να τον εξουδετερώσουν.
Τα Μνημόνια άλλαξαν την Ελλάδα, χωρίς να αλλάξουν τους μηχανισμούς κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας που ευθύνονται για την κρίση. Έφεραν εθνική καταστροφή στην οικονομία, με τεράστια ανεργία και πτώση των μισθών, τσακίζοντας την εργατική τάξη. Συνέτριψαν τα μικρομεσαία στρώματα με φόρους, κατάρρευση των επιχειρήσεων και απαξίωση της ακίνητης περιουσίας. Η αίσθηση διάλυσης έγινε διάχυτη στην παιδεία και την υγεία. Άρχισαν να σπάνε οι συνδετικοί ιστοί της κοινωνίας, να μεγαλώνει ο φόβος για το έγκλημα και την ανομία.
Τα Μνημόνια άλλαξαν και το κράτος. Με το πρόσχημα της εξυγίανσης, αφαίρεσαν από το δημόσιο μηχανισμούς και ικανότητες, έθεσαν υπό διωγμό τους δημόσιους υπάλληλους, αποδιοργάνωσαν τις ένοπλες δυνάμεις. Όσοι ασχολούνται σοβαρά με το θέμα του κράτους γνωρίζουν ότι σε τέτοιες συνθήκες δεν προκύπτει εξυγίανση, αλλά το αντίθετο. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς και της διαπλοκής γίνονται σκληρότεροι, προσεταιρίζονται τους ξένους και δημιουργούν ολιγαρχία. Ταυτόχρονα εμφανίζονται παράπλευροι μηχανισμοί, συχνά με μαφιόζικη δομή, που υποκαθιστούν το εξασθενημένο κράτος.
Τα Μνημόνια, τέλος, γέννησαν έντονο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και εξευτελισμού. Η Ελλάδα φάνηκε να ζητιανεύει, να υπακούει πειθήνια σε έξωθεν εντολές, να τρέμει την άφιξη άχρωμων γραφειοκρατών που δίνουν εντολές. Οι Έλληνες αισθάνθηκαν βαρύ το πλήγμα από την απώλεια εθνικής αξιοπρέπειας και το συνεχή διασυρμό τους στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Η Χρυσή Αυγή γρήγορα κατάλαβε την απόγνωση και το θυμό των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων, την ανασφάλεια από τη διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών. Χωρίς να έχει συνεκτικό οικονομικό πρόγραμμα – πως θα μπορούσε άλλωστε; – μίλησε σκληρά κατά των Μνημονίων. Ταυτόχρονα πρόβαλε τον εαυτό της ως το κόμμα με τα καθαρά χέρια που νοιάζεται για την καθημερινή ζωή του ‘Ελληνα. Βρήκε στους μετανάστες τον εύκολο υπαίτιο της κοινωνικής καταστροφής και πρότεινε φαινομενικά απλές λύσεις βίας. Απόκτησε στενή διασύνδεση με το κράτος που ήδη δεχόταν διαλυτικές πιέσεις, ιδίως τα σώματα ασφαλείας, δημιουργώντας παράπλευρους μηχανισμούς. Εκμεταλλεύτηκε το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης μιλώντας στο λαϊκό κόσμο για τη σημαία, τις εθνικές παραδόσεις, την ιστορία.
Η αλήθεια είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι κλασικός φασισμός που προσπαθεί να κρύβεται προσεκτικά γιατί ξέρει ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει την Κατοχή και αντιδρά αυτόματα σε ότι θυμίζει τους Ναζί. Εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη απορρίπτοντας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρόκειται για τη χρυσή εφεδρεία του επιχειρηματικού κατεστημένου. Πάνω απ’ όλα όμως, δεν είναι φυσιολογικός ‘παίκτης’ στην πολιτική σκηνή. Η λατρεία της βίας, ο πρωτόγονος ρατσισμός, η αρχαιόπληκτη πίστη στα σύμβολα και η στρατιωτική της δομή την κάνουν επικίνδυνη για την ομαλή αστική εξουσία. Αυτή η διάσταση του φασισμού βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες εξελίξεις.
Η περίοδος μετά το καλοκαίρι αποδείχθηκε κρίσιμη για το μνημονιακό στρατόπεδο. Η επίσημη θέση του είναι ότι το πρόγραμμα πετυχαίνει, η ύφεση τελειώνει και σύντομα η χώρα θα μπει δυναμικά στην ανάπτυξη. Η κυβέρνηση γνωρίζει φυσικά ότι αυτή η πλασματική εικόνα δεν αντέχει ούτε λεπτό κριτικής. Στην πράξη η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο, ενώ η κατεστραμμένη οικονομία θα λιμνάσει για χρόνια. Με την κοινωνία να βρίσκεται στα όριά της και την εκλογική δύναμη του κυβερνητικού συνασπισμού να φθίνει, το αδιέξοδο ορθώθηκε απειλητικά.
Η εκρηκτική δυναμική φάνηκε από τις κινητοποιήσεις στο χώρο της παιδείας, αλλά και από την απειλητική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Η επίθεση κατά του ΚΚΕ και των συνδικαλιστών στο Πέραμα έστειλε μήνυμα αυτοπεποίθησης. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έδειξε ότι είχε φτάσει η ώρα να χυθεί αίμα Ελλήνων και όχι μόνο μεταναστών. Έχοντας προσβάσεις στο κράτος, ο φασισμός έκανε επίδειξη ισχύος και ατιμωρησίας.
Η απότομη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού κατά της Χρυσής Αυγής, με τη σύλληψη της ηγεσίας της, δείχνει ότι το μνημονιακό στρατόπεδο αποφάσισε να βγει από το αδιέξοδο δίνοντας ένα μάθημα και περιορίζοντας τον κίνδυνο της φασιστικής Δεξιάς. Η μνημονιακή πολιτική στηρίχτηκε από την πρώτη ώρα στο φόβο, χρησιμοποιώντας το εκβιαστικό δίλημμα ‘Μνημόνιο ή Δραχμή’ για να τρομοκρατήσει τα μεσαία κυρίως στρώματα. Τώρα που ο εκβιασμός αυτός έχασε την ισχύ του, απαιτείται νέο εργαλείο φόβου. Το μνημονιακό στρατόπεδο δοκιμάζει λοιπόν το νέο εκβιαστικό δίλημμα: ‘Μνημόνιο ή Φασισμός’.
Η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να εμφανίσει το φασισμό ως εθνικό κίνδυνο που η αντιμετώπισή του θα γίνει από τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, αρκεί να συμπαραταχθούμε γύρω από την ‘ευρωπαϊκή προοπτική’ και τις ‘μεταρρυθμίσεις’. Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του ‘συνταγματικού τόξου’ που προσφάτως ανακάλυψε ο κ. Βενιζέλος. Όλοι μαζί, με υπομονή, εγκαρτέρηση και πίστη στις αστυνομικές δυνάμεις, μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. Αλλιώς έχει φασισμό.
Το νέο δίλημμα είναι απολύτως πλαστό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Η νομιμότητα και η ομαλότητα που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση είναι αυτή της φτώχειας και του κρατικού αυταρχισμού. Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται έτσι αποτελεσματικά ο φασισμός, αλλά μπορεί και να ισχυροποιηθεί αν περιβληθεί το μανδύα της αντικαθεστωτικής δύναμης που την κυνηγάει το μνημονιακό κράτος.
Ο κόσμος που στηρίζει τη Χρυσή Αυγή δεν είναι ούτε πεπεισμένος φασίστας, ούτε μισαλλόδοξος εγκληματίας, ούτε σκληρός ρατσιστής. Είναι κατά κανόνα άνθρωποι αγανακτισμένοι που ζητούν λύση εδώ και τώρα στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Εξεγείρονται όταν βλέπουν τους γνωστούς αστέρες της πολιτικής ζωής και των ΜΜΕ που ευθύνονται για την καταστροφή να συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα. Το αντιμνημονιακό στρατόπεδο μπορεί να τους κερδίσει αν εμφανιστεί ως πειστική δύναμη ανατροπής και πραγματικής αλλαγής. Ένα ενιαίο μέτωπο εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με ριζοσπαστική προοπτική μπορεί να εξαλείψει τη δολοφονική δράση του φασισμού.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να απορριφθεί το πλαστό δίλημμα ‘Μνημόνιο ή Φασισμός’.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ Ή ΟΧΙ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ;
Ανεξάρτητα αν το υπάρχον πολιτικό σύστημα ήταν αυτό που πήρε την πρωτοβουλία για την εξάρθρωση της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, δεν θα μπορούσε παρά η εξέλιξη αυτή να προκαλούσε ικανοποίηση αλλά και ανακούφιση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ήταν αντίθετο στο ανερχόμενο ναζιστικό κόμμα. Αυτή η συγκρατημένη ευφορία που υπάρχει στον κόσμο είναι ένα πολύ υγιές φαινόμενο κι αυτό θα πρέπει να το επισημάνουμε.
Η απόφαση αυτή για την εξάρθρωση ήταν απόφαση ενός πολιτικού συστήματος που δεν θα ήθελε μια οργανωμένη μαφία όπως είναι το κόμμα της Χρυσής Αυγής να πάρει το πάνω χέρι στην εξουσία, δηλαδή να ελέγξει αυτή το κράτος με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός φασιστικού κράτους. Σαφώς σ’ αυτή την απόφαση συνετέλεσε και η μεγάλη κοινωνική αγανάκτηση μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Το ολιγαρχικό σύστημα που αποτελείται σήμερα από τα κυβερνητικά κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ενώ μέχρι σήμερα κάλυπτε τις δράσεις της Χρυσής Αυγής γιατί για διάφορους εκλογικίστικους λόγους τούς ευνοούσε η ύπαρξή της, έκρινε ότι η δράση της και η διείσδυσή της σε λαϊκά στρώματα έγινε τόσο απειλητική που δεν θα μπορούσε πλέον το ίδιο να ελέγξει την κατάσταση.
Δεν είναι λοιπόν οι «δημοκρατικές» δυνάμεις που πήραν αυτή την απόφαση για την εξάρθρωση, ούτε λειτούργησαν οι «δημοκρατικοί» θεσμοί. Σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά κυβερνά μια αυταρχική ολιγαρχία που είναι τα κόμματα εξουσίας και εν δυνάμει όλα τα κόμματα που ως οργανωμένες μειοψηφίες παλεύουν να πάρουν την εξουσία.
Τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Η φασιστική οργάνωση ξεπέρασε τα «όρια» με το να δολοφονήσει έλληνα πολίτη και η δολοφονία αυτή ήταν η αφορμή που έκανε το φασιστικό απόστημα να σπάσει.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία για το ποιος ωφελήθηκε από την δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα γιατί θα αποπροσανατολιστούμε με υποθέσεις αστυνομικής φύσεως καθώς και με υποθέσεις πολιτικού ενδιαφέροντος περιορισμένης αξίας, καταλήγοντας στο ότι όποιος είναι εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου ή και το αντίθετο. Δεν θα μπούμε ούτε στη διαδικασία να πάρουμε θέση αν είχε εντολή να δολοφονήσει ο δολοφόνος ή όχι. Είναι θέμα τύχης και σύμπτωσης που δεν έχουν υπάρξει πολλές δολοφονίες από τις βάρβαρες επιθέσεις τους. Ήδη η ναζιστική αυτή συμμορία κατηγορείται για 4 ίσως και παραπάνω δολοφονίες, όπως και για τουλάχιστον 400 σοβαρούς τραυματισμούς. Δεν χρειαζόταν να δοθεί καν ειδική εντολή για δολοφονία -όχι ότι αυτό αποκλείεται- από τη στιγμή που οι γενικές εντολές της ηγεσίας τους ήταν τσακίστε οτιδήποτε είναι εχθρικό προς εμάς σήμερα, ενώ αργότερα οι εντολές θα ήταν τσακίστε οτιδήποτε είναι διαφορετικό από μας, σπέρνοντας έτσι το φόβο και τρομοκρατώντας ολόκληρη την κοινωνία.
Η Χρυσή Αυγή έχει φασιστική ιδεολογία κι αυτήν πραγμάτωνε συγκροτώντας συμμορία με τάγματα εφόδου και εγκληματούσε ενάντια σε οτιδήποτε διαφορετικό από αυτά που πρεσβεύει. Ήταν με τέτοιο τρόπο στημένη η δομή της, ώστε οποιοσδήποτε γινόταν μέλος της, πέρναγε ένα είδος δοκιμασίας εξασκώντας βία σε πρώτη φάση απέναντι σε μετανάστες. Ήταν μια εγκληματική φασιστική οργάνωση πέρα για πέρα κι έτσι πρέπει να ειδωθεί και να χτυπηθεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Είμαστε υπέρ της απαγόρευσης κομμάτων με ναζιστικές ιδεολογίες οι οποίες είτε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό μόνο με βία μπορούν να συγκροτηθούν, με βία να αναπτυχθούν και με βία να καταλάβουν την εξουσία, αντιδρώντας με βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει πέρα απ’ αυτούς. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αθωώσουμε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Κάθε άλλο. Δεν απαλλάσσεται η ολιγαρχία που κυβερνά από τα δικά της πολιτικά εγκλήματα απέναντι σε έναν λαό που βασανίζεται και υποφέρει από τις συνέπειες των πολιτικών αποφάσεών της. Αλλά αυτή τη στιγμή μιλάμε για τα ναζιστικά κόμματα και τη στάση που θα πρέπει να κρατήσουμε απέναντί τους σαν κοινωνία.
Δεν δεχόμαστε να μας κυβερνά καμιά ιδεολογία πόσο μάλλον μια φασιστική ιδεολογία που θέλει να μας γυρίσει στον μεσαίωνα. Γιατί εδώ θα πρέπει να κάνουμε τη διάκριση. Η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής είναι μια καθαρά ναζιστική ιδεολογία που θέλει να εξαφανίσει οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει, επιζητά την απόλυτη ομοιομορφία και είναι διαφορετική από την ιδεολογία των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων που ήταν υποχρεωμένα μέχρι τώρα να δέχονται τη διαφορετικότητα, έστω και φραστικά. Τα κόμματα αυτά -σε αντίθεση με τα φασιστικά κόμματα- έχουν εξαναγκαστεί ιστορικά μέσα από την πάλη του λαού να δεχτούν την ύπαρξη αρκετών βασικών ατομικών δικαιωμάτων και να θεσμοθετήσουν για την υπεράσπισή τους στα κοινοβούλια παρόλο που στις μέρες μας βρισκόμαστε σε φάση όπου τα κόμματα εξουσίας με φασίζουσα ροπή έχουν τη διάθεση να τα καταργήσουν.
Όταν μιλάμε για ιδεολογία, βέβαια, δεν μιλάμε γενικά για τις ιδέες που έχει κάποιος σαν άτομο. Δεν μιλάμε για τη δίωξη ατομικών ιδεών. Κανένας δεν πρέπει να κυνηγηθεί για τις ιδέες του ακόμα και αν αυτός πιστεύει στον Χίτλερ. Πρέπει όμως να απαγορευθεί η συγκρότηση οργανωμένων ομάδων με την ιδεολογία του Χίτλερ, όπως με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να απαγορεύεται και η συγκρότηση μαφιόζικων ομάδων ακόμα κι αν αυτές θέλουν να έχουν οποιαδήποτε πολιτική χροιά. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ιδεολογικό και το οργανωτικό μέρος μιας ναζιστικής οργάνωσης και πρέπει να τονιστεί ότι και τα δυο αυτά μέρη συνιστούν την ενιαία δομή της.
Από την άλλη, η φιλολογία για το αν η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα συστημικό ή όχι, είναι κενού περιεχομένου. Για ποιο σύστημα μιλάμε; Η Χρυσή Αυγή, όσον αφορά την πολιτική εξουσία, δεν ήταν ποτέ μέρος του πολιτικού συστήματος γιατί η ιδεολογία της δεν θέλει κανένα κόμμα, είναι ενάντια στο κοινοβουλευτικό σύστημα, θέλει κάτι χειρότερο, θέλει μόνο αυτή να κυβερνά με φασιστικό τρόπο, όπως ο Χίτλερ. Το ότι δεν δέχεται κανένα άλλο κόμμα και είναι απειλή για τα υπάρχοντα κόμματα δεν σημαίνει ότι την κάνει αυτομάτως και καλό κόμμα ή ότι δεν είναι κι αυτή μέρος του ολιγαρχικού συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή σαν οργάνωση πρέπει να βγει εκτός νόμου και το επιχείρημα ότι μια τέτοια απόφαση μπορεί να την δυναμώσει δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει. Δεν μπορεί ο φόβος μήπως αυτή δυναμώσει να μας οδηγεί στο να μην κάνουμε τίποτε και έτσι να της επιτρέπουμε να οργανώνεται ανενόχλητα. Το αν καταφέρει να δυναμώσει στο μέλλον, εξαρτάται και από μας και αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι μια καινούργια πρόκληση που θα πρέπει να λύσουμε. Και τα λέμε αυτά χωρίς να περιβάλουμε με καμία εμπιστοσύνη τον κρατικό μηχανισμό και τα κόμματα εξουσίας.
Το επιχείρημα που προέρχεται κυρίως από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς όντας αντίθετη με την απαγόρευση των φασιστικών κομμάτων επειδή πάντα φοβάται ότι ίσως θα έρθει αργότερα και η σειρά των κομμάτων της αριστεράς ή οποιουδήποτε άλλου κινήματος, δεν θα μας κάνει να μην δεχτούμε το προφανές, ότι μια εγκληματική ναζιστική οργάνωση η οποία δολοφονεί δεν έχει καμιά δουλειά στην πολιτική ζωή. Ακόμα και ο φόβος μήπως μετά τις διώξεις κατά των ναζί μπορεί να χτυπηθούν αργότερα από το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικές ιδέες, δεν μπορεί να μας κάνει να αλλάξουμε την αρχική μας σκέψη ότι καθετί εγκληματικό πρέπει να πατάσσεται.
Αν το επόμενο βήμα των κρατούντων είναι να χτυπήσουν τις ιδέες των ανθρώπων με τη βία, δηλαδή πάνε να κάνουν τη δουλειά της Χρυσής Αυγής, εδώ είμαστε. Θα τους αντιμετωπίσουμε και θα έχουμε και γι’ αυτούς την ίδια θέση που έχουμε σήμερα όπως και για την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.
Όσο πιο καθαροί είμαστε να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και σκεπτόμενοι κριτικά κάθε φορά, τόσο πιο καθαρή αντίληψη θα έχουμε για τα πράγματα και τόσο πιο πολύ θα βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
Ο κίνδυνος του φασισμού θα εκμηδενιστεί μόνο όταν δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα μας, όπου ο λαός θα αυτοκυβερνάται δηλαδή θα αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του άμεσα και δεν θα έχει ανάγκη από κανένα κόμμα ή σωτήρα για να τον αντιπροσωπεύει στις πολιτικές αποφάσεις του.
30/9/2013
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
RSS Feed
