Χρειαζόταν και η Χρυσή Αυγή "ήρωες";

  Απέκτησε βέβαια «μικρούς ήρωες» και δεν θρηνεί κανέναν από τους γνωστούς «ηγέτες» της. Αυτό το γεγονός δίνει τη δυνατότητα να διατυπώνονται στα ΜΜΕ και στις ιστοσελίδες διάφορα σενάρια από πολιτικούς ή μη σχολιαστές. Βλέπε π.χ. το: Πολλά τα σενάρια, ένα το γεγονός στο http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr/2013/11/blog-post.html ή το: Σέχτα για μια αποτελεσματική προβοκάτσια στο Το Κουτί της Πανδώρας

Ανεξάρτητα από το πιο σενάριο ισχύει, ανεξάρτητα από πιο θα «αποδειχθεί» αληθινό ή όχι(γιατί μπορεί να αιωρούνται για πολύ καιρό και να αποδειχθεί όνειρο απατηλό οι ευχές κάποιων να διαλευκανθεί  η υπόθεση), όλο το παιγνίδι της βίας και αντιβίας παίζεται στο καθεστωτικό γήπεδο. Στο γήπεδο όπου παίζουν μόνο ομάδες των «άκρων» και όχι κανονικές κοινωνικές ομάδες, ομάδες που μπορεί δηλαδή να αλλάξουν και τα δεδομένα του παιγνιδιού και να χρειασθεί να αλλάξουν και το ίδιο το γήπεδο και οι θεατές του. Γιατί αν το παιγνίδι δεν είναι η βία-αντιβία, αλλά οι δημιουργικές αντιστάσεις –δράσεις, τότε αλλάζουν οι κανόνες του κοινωνικού παιγνιδιού και άρα χρειάζεται γήπεδο με νέες προδιαγραφές και όχι με τις προδιαγραφές που βάζει το καθεστώς της «έκτακτης ανάγκης» για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου του ελληνικού καπιταλισμού.

Τότε το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας στη χώρα, που στηριζόταν και στηρίζεται μέχρι τώρα στη συναίνεση των ευνοημένων μεσοστρωμάτων και στο άλλοθι μέρους της αριστεράς, δε θα μπορεί να πάρει ανάσα. Γιατί οι περισσότεροι  θα σταματήσουμε να είμαστε αντικείμενα διαχείρισης της πολιτικής, καταναλωτές των πολιτικών των κομμάτων και να περιμένουμε, άπρακτοι και μετέωροι πιθανά, την έλευση μιας κάποιας "κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας", για να μας λύσει όλα τα προβλήματα. Θα "ξεβολευτούμε"-ακόμα και αυτοί που βολεύονται ακόμα- και θα γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής,  ενός νέου είδους πολιτικής, που θα στηρίζεται στην αυτοεκπροσώπηση και όχι πλέον στη διαμεσολάβηση.

Δε θα ξοδευόμαστε πια μόνο σε ειρηνικές ή μη ειρηνικές πορείες, συλλαλητήρια και "μητροπολιτική βία", που "αυτοί" είτε μπορούν και αγνοούν, είτε τις αντιμετωπίζουν με όλο και μεγαλύτερη κρατική βία, προκαλώντας τη διαιώνηση του κύκλου της βίας. Θα δρούμε σαν τον καρκίνο για να καταρρεύσουν οι λειτουργίες των πνευμόνων του καθεστώτος τους! Θα δημιουργούμε θεσμούς άμεσης δημοκρατίας παντού και δομές κοινωνικής αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας τέτοιες, που θα γίνουν ελκυστικές για συμμετοχή όλης της κοινωνίας. Και τότε θα έλθει και η στιγμή να κάνουμε ένα εντελώς καινούργιο γήπεδο, με νέες προδιαγραφές για νέους κοινωνικούς αγώνες, στα πλαίσια μιας μετακαπιταλιστικής κοινωνίας, μακριά από κάθε βία και αντιβία.