Παναγιώτης Μαυροειδής
Η ανάδειξη των ορίων των νεοκεϋνσιανών λύσεων, η κατάδειξη πως αποτελούν φτερό στον άνεμο της καπιταλιστικής κρίσης, επιχειρείται από την επαναστατική αριστερά με όρους υπέρβασης από τα αριστερά και ανατροπής της κυρίαρχης προπαγάνδας.
Η αποδέσμευση του πέσο από το δολάριο, καθώς και η μερική έστω αθέτηση πληρωμών, έδωσαν ανάσες στην οικονομία της Αργεντινής. Η υποτίμηση του νομίσματός της, σε ένα πρώτο χρόνο, κάθε άλλο παρά έβλαψε τη χώρα. Αντίθετα τόνωσε τις εξαγωγικές δυνατότητες, αύξησε το ΑΕΠ και ανέστρεψε την κατάρρευση της απασχόλησης. Η απαλλαγή από μέρος του χρέους, απελευθέρωσε απαραίτητους πόρους. Τα παπαγαλάκια των μνημονίων, οι υπάλληλοι της ΕΕ και οι κολαούζοι της ελληνικής αστικής τάξης, πασχίζουν να πείσουν πως η Αργεντινή αμάρτησε επειδή …αντιστάθηκε και επειδή ...αγρίεψε τους δανειστές της. Κατ’ αυτούς θα έπρεπε να μείνει αιχμάλωτη και παραδομένη, ώστε να φτάσει στα επίπεδα της ‘’κανονικής χώρας’’ που λέγεται Ελλάδα.
Η αντιστροφή των θετικών δυνατοτήτων που δημιούργησε η μερική ρήξη με το πλαίσιο υποταγής στο διεθνές καπιταλιστικό πλαίσιο, συνηγορεί υπέρ της ανάγκης για ολική αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι περιορισμό στο αστικό πλαίσιο.
Αρκούν δύο παραδείγματα για να φανεί αυτό. Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, σε συνδυασμό με την παραγωγή συναλλαγματοφόρων αγροτικών προϊόντων καθώς και πρώτων υλών, έδιναν πράγματι τη δυνατότητα για αύξηση των εξαγωγών και αναπτυξιακή ικμάδα. Με την κυριαρχία όμως των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον παραγωγικό και εμπορικό τομέα της χώρας, γιατί θα έπρεπε κανείς να περιμένει ότι τα οφέλη αυτά θα ...μοιραζόντουσαν στην εργατική τάξη και τη φτωχολογιά; Έγινε, φυσικά, ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο μετακυλίστηκαν σε χοντρά καπιταλιστικά κέρδη, αλλά εντάθηκε και το ωμό κερδοσκοπικό παιχνίδι, καθώς κάθε νέα υποτίμηση στο πρόσφατο ντόμινο, αυτόματα αύξανε κατακόρυφα τον πλούτο αυτών των καπιταλιστικών μονοπωλίων στο εσωτερικό.
Επίσης, η μερική αθέτηση του χρέους, χωρίς πολιτική απόφαση και νομικά μέτρα χαρακτηρισμού του ως παράνομου και πολύ περισσότερο η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων ενάντια στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, άφησε ανοιχτούς τους ασκούς του Αιόλου. Από τη μια το διαρκές κυνηγητό από τους διάφορες ‘’γύπες’’ των funds και από την άλλη η μαζική διαρροή κεφαλαίων από τη χώρα και ο υποδιπλασιασμός των συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Το νόμισμα και η νομισματική ανεξαρτησία είναι σημαντικό όπλο. Αρκεί να δει κανείς πως χρησιμοποιεί η ΕΚΤ το μπαζούκας του ευρώ ή η fed το δολάριο! Οι γελοίοι υποτακτικοί του κεφαλαίου, όταν θεωρούν ως ‘’ το άλλο άκρο’’ όσους προτείνουν αποχώρηση από ευρωζώνη και ΕΕ, απλά προτείνουν μονοπώλιο αυτού του όπλου για τα αφεντικά τους και αφοπλισμό όσων πρέπει να αντισταθούν και να πολεμήσουν. Από την άλλη, αυτό το όπλο, απαιτεί να έρθουν στο προσκήνιο η εργατική τάξη και το κίνημά της, να κλονιστεί συντριπτικά και να ανατραπεί ο κόσμος του κεφαλαίου με γενναία αντικαπιταλιστικά μέτρα όπως εθνικοποιήσεις, έλεγχο κίνησης κεφαλαίων, εργατικό έλεγχο και αυξήσεις μισθών. Αυτά φυσικά και δε θα είναι περίπατος. Θα σηματοδοτήσουν ένα αγώνα ζωής ή θανάτου, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα ποιες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις μπορούν να ηγηθούν στη νέα πορεία της κοινωνίας ενάντια και έξω από το καπιταλιστικό πλαίσιο.
Ας το πούμε απλά: Η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, είναι αναγκαία συνθήκη, για ένα άλλο δρόμο. Όποιος δεν το θέτει αυτό, εδώ και τώρα, συντηρεί το άθλιο παρόν. Αλλά δεν είναι και μια συνθήκη ικανή, δε φτάνει από μόνη της. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από το να μένει κανείς στη μέση του δρόμου. Ειδικά όταν βρίσκεται στην έρημο μιας καπιταλιστικής κρίσης όπως η τωρινή.
ΠΡΙΝ 16/2/14
Η ανάδειξη των ορίων των νεοκεϋνσιανών λύσεων, η κατάδειξη πως αποτελούν φτερό στον άνεμο της καπιταλιστικής κρίσης, επιχειρείται από την επαναστατική αριστερά με όρους υπέρβασης από τα αριστερά και ανατροπής της κυρίαρχης προπαγάνδας.
Η αποδέσμευση του πέσο από το δολάριο, καθώς και η μερική έστω αθέτηση πληρωμών, έδωσαν ανάσες στην οικονομία της Αργεντινής. Η υποτίμηση του νομίσματός της, σε ένα πρώτο χρόνο, κάθε άλλο παρά έβλαψε τη χώρα. Αντίθετα τόνωσε τις εξαγωγικές δυνατότητες, αύξησε το ΑΕΠ και ανέστρεψε την κατάρρευση της απασχόλησης. Η απαλλαγή από μέρος του χρέους, απελευθέρωσε απαραίτητους πόρους. Τα παπαγαλάκια των μνημονίων, οι υπάλληλοι της ΕΕ και οι κολαούζοι της ελληνικής αστικής τάξης, πασχίζουν να πείσουν πως η Αργεντινή αμάρτησε επειδή …αντιστάθηκε και επειδή ...αγρίεψε τους δανειστές της. Κατ’ αυτούς θα έπρεπε να μείνει αιχμάλωτη και παραδομένη, ώστε να φτάσει στα επίπεδα της ‘’κανονικής χώρας’’ που λέγεται Ελλάδα.
Η αντιστροφή των θετικών δυνατοτήτων που δημιούργησε η μερική ρήξη με το πλαίσιο υποταγής στο διεθνές καπιταλιστικό πλαίσιο, συνηγορεί υπέρ της ανάγκης για ολική αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι περιορισμό στο αστικό πλαίσιο.
Αρκούν δύο παραδείγματα για να φανεί αυτό. Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, σε συνδυασμό με την παραγωγή συναλλαγματοφόρων αγροτικών προϊόντων καθώς και πρώτων υλών, έδιναν πράγματι τη δυνατότητα για αύξηση των εξαγωγών και αναπτυξιακή ικμάδα. Με την κυριαρχία όμως των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον παραγωγικό και εμπορικό τομέα της χώρας, γιατί θα έπρεπε κανείς να περιμένει ότι τα οφέλη αυτά θα ...μοιραζόντουσαν στην εργατική τάξη και τη φτωχολογιά; Έγινε, φυσικά, ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο μετακυλίστηκαν σε χοντρά καπιταλιστικά κέρδη, αλλά εντάθηκε και το ωμό κερδοσκοπικό παιχνίδι, καθώς κάθε νέα υποτίμηση στο πρόσφατο ντόμινο, αυτόματα αύξανε κατακόρυφα τον πλούτο αυτών των καπιταλιστικών μονοπωλίων στο εσωτερικό.
Επίσης, η μερική αθέτηση του χρέους, χωρίς πολιτική απόφαση και νομικά μέτρα χαρακτηρισμού του ως παράνομου και πολύ περισσότερο η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων ενάντια στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, άφησε ανοιχτούς τους ασκούς του Αιόλου. Από τη μια το διαρκές κυνηγητό από τους διάφορες ‘’γύπες’’ των funds και από την άλλη η μαζική διαρροή κεφαλαίων από τη χώρα και ο υποδιπλασιασμός των συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Το νόμισμα και η νομισματική ανεξαρτησία είναι σημαντικό όπλο. Αρκεί να δει κανείς πως χρησιμοποιεί η ΕΚΤ το μπαζούκας του ευρώ ή η fed το δολάριο! Οι γελοίοι υποτακτικοί του κεφαλαίου, όταν θεωρούν ως ‘’ το άλλο άκρο’’ όσους προτείνουν αποχώρηση από ευρωζώνη και ΕΕ, απλά προτείνουν μονοπώλιο αυτού του όπλου για τα αφεντικά τους και αφοπλισμό όσων πρέπει να αντισταθούν και να πολεμήσουν. Από την άλλη, αυτό το όπλο, απαιτεί να έρθουν στο προσκήνιο η εργατική τάξη και το κίνημά της, να κλονιστεί συντριπτικά και να ανατραπεί ο κόσμος του κεφαλαίου με γενναία αντικαπιταλιστικά μέτρα όπως εθνικοποιήσεις, έλεγχο κίνησης κεφαλαίων, εργατικό έλεγχο και αυξήσεις μισθών. Αυτά φυσικά και δε θα είναι περίπατος. Θα σηματοδοτήσουν ένα αγώνα ζωής ή θανάτου, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα ποιες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις μπορούν να ηγηθούν στη νέα πορεία της κοινωνίας ενάντια και έξω από το καπιταλιστικό πλαίσιο.
Ας το πούμε απλά: Η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, είναι αναγκαία συνθήκη, για ένα άλλο δρόμο. Όποιος δεν το θέτει αυτό, εδώ και τώρα, συντηρεί το άθλιο παρόν. Αλλά δεν είναι και μια συνθήκη ικανή, δε φτάνει από μόνη της. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από το να μένει κανείς στη μέση του δρόμου. Ειδικά όταν βρίσκεται στην έρημο μιας καπιταλιστικής κρίσης όπως η τωρινή.
ΠΡΙΝ 16/2/14
RSS Feed