Του Νικόλα Ζηργάνου
Η 11η επέτειος της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ βρίσκει τις γυναίκες της πολύπαθης χώρας σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν που είχαν επί των ημερών της μπααθικής δικτατορίας. Πριν από δύο εβδομάδες, το ιρακινό υπουργικό συμβούλιο επικύρωσε σχέδιο νόμου που θα τεθεί σύντομα για ψήφιση στο Κοινοβούλιο, σύμφωνα με το οποίο νομιμοποιείται ο βιασμός εντός του γάμου (άρθρο 101), επιβάλλεται η εποπτεία του συζύγου στη σύζυγο για θέματα «ηθικής τάξης», σε περίπτωση διαζυγίου (άρθρο 26) αποδίδεται η γονική επιμέλεια των παιδιών στους άνδρες όταν τα παιδιά είναι άνω των δύο ετών (ενώ μέχρι τότε το βάρος πέφτει μόνο στις μητέρες) και επιτρέπεται ο γάμος των κοριτσιών από την ηλικία των εννέα ετών και των αγοριών από τα 15 έτη (άρθρο 16). Επίσης, ο πατέρας είναι νομικά υπεύθυνος για τις πράξεις των άγαμων θυγατέρων, ακόμη κι αν έχουν συμπληρώσει το νόμιμο όριο ενηλικίωσης. Τέλος, ο σύζυγος δεν είναι υποχρεωμένος να παρέχει τα προς το ζην στη σύζυγο και να αναλαμβάνει τα οικογενειακά βάρη, αν δεν είναι ικανοποιημένος από τη σεξουαλική του σχέση με τη σύζυγο (άρθρο 126), ενώ απαγορεύεται σε μουσουλμάνους να παντρεύονται μη μουσουλμάνους (άρθρο 63).
Οι μεσαιωνικές διατάξεις θεωρείται ότι αποτελούν χάιδεμα στα αυτιά των συντηρητικών εν όψει των εκλογών που θα διεξαχθούν σε έξι εβδομάδες. Πρόκειται για ένα ακόμη πισωγύρισμα μιας άλλοτε εκκοσμικευμένης κοινωνίας που ήδη, από τη δεκαετία του 1970, παρείχε συνταγματικά ίσα δικαιώματα στις γυναίκες, με τον νόμο να υπερισχύει της σαρίας, που τώρα αρχίζει να αναδύεται ως υπαρκτή απειλή. Οι αντιδράσεις των γυναικείων οργανώσεων και ορισμένων προοδευτικών βουλευτών εκλαμβάνονται από τα ισλαμικά κόμματα ως επίθεση κατά της θρησκείας και προσβολή του ισλάμ, ενώ η βουλευτής Σαφία αλ Σουχάιλ τόνισε πως μαζί με τα δικαιώματα των γυναικών καταπατώνται και τα δικαιώματα των παιδιών και των ανηλίκων. Ομως, η ανδροκρατούμενη πατριαρχική κοινωνία του Ιράκ είχε ήδη, από την απαρχή της αμερικανικής κατοχής, επιβάλει ουσιαστικές αλλαγές στο δίκαιο εις βάρος των γυναικών, καθώς άρχισε να γίνεται ανεκτή η πολυγαμία, η ανοχή της βίας κατά των γυναικών, η ατιμωρησία των βιαστών και η ουσιαστική νομιμοποίηση της παιδοφιλίας.
Η αρχή των συμβιβασμών, που κατέληξε σε τσουνάμι καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έγινε από την αμερικανική διοίκηση κατοχής για να προσεταιριστεί τους συντηρητικούς ισλαμιστές σε μια προσπάθεια να τους θέσει απέναντι στους τρομοκράτες, αλλά και απέναντι σε όσους αντιστέκονταν ένοπλα στην κατοχή, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην ριζοσπάστες ισλαμιστές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η διορισμένη πρώτη Βουλή του Ιράκ, τον Δεκέμβρη του 2003, λίγους μήνες μετά την ανατροπή του Σαντάμ, ψήφισε την αναστολή του οικογενειακού δικαίου και επέτρεψαν την αντικατάστασή του από όποιο θρησκευτικό δίκαιο ακολουθεί η κάθε θρησκευτική κοινότητα.
Η ίδια πρακτική αποδόμησης των γυναικείων δικαιωμάτων ακολουθήθηκε και στο Αφγανιστάν, χώρα που η εισβολή και κατοχή δικαιολογήθηκε από τα αμερικανικά ΜΜΕ και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Πηγή
Η 11η επέτειος της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ βρίσκει τις γυναίκες της πολύπαθης χώρας σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν που είχαν επί των ημερών της μπααθικής δικτατορίας. Πριν από δύο εβδομάδες, το ιρακινό υπουργικό συμβούλιο επικύρωσε σχέδιο νόμου που θα τεθεί σύντομα για ψήφιση στο Κοινοβούλιο, σύμφωνα με το οποίο νομιμοποιείται ο βιασμός εντός του γάμου (άρθρο 101), επιβάλλεται η εποπτεία του συζύγου στη σύζυγο για θέματα «ηθικής τάξης», σε περίπτωση διαζυγίου (άρθρο 26) αποδίδεται η γονική επιμέλεια των παιδιών στους άνδρες όταν τα παιδιά είναι άνω των δύο ετών (ενώ μέχρι τότε το βάρος πέφτει μόνο στις μητέρες) και επιτρέπεται ο γάμος των κοριτσιών από την ηλικία των εννέα ετών και των αγοριών από τα 15 έτη (άρθρο 16). Επίσης, ο πατέρας είναι νομικά υπεύθυνος για τις πράξεις των άγαμων θυγατέρων, ακόμη κι αν έχουν συμπληρώσει το νόμιμο όριο ενηλικίωσης. Τέλος, ο σύζυγος δεν είναι υποχρεωμένος να παρέχει τα προς το ζην στη σύζυγο και να αναλαμβάνει τα οικογενειακά βάρη, αν δεν είναι ικανοποιημένος από τη σεξουαλική του σχέση με τη σύζυγο (άρθρο 126), ενώ απαγορεύεται σε μουσουλμάνους να παντρεύονται μη μουσουλμάνους (άρθρο 63).
Οι μεσαιωνικές διατάξεις θεωρείται ότι αποτελούν χάιδεμα στα αυτιά των συντηρητικών εν όψει των εκλογών που θα διεξαχθούν σε έξι εβδομάδες. Πρόκειται για ένα ακόμη πισωγύρισμα μιας άλλοτε εκκοσμικευμένης κοινωνίας που ήδη, από τη δεκαετία του 1970, παρείχε συνταγματικά ίσα δικαιώματα στις γυναίκες, με τον νόμο να υπερισχύει της σαρίας, που τώρα αρχίζει να αναδύεται ως υπαρκτή απειλή. Οι αντιδράσεις των γυναικείων οργανώσεων και ορισμένων προοδευτικών βουλευτών εκλαμβάνονται από τα ισλαμικά κόμματα ως επίθεση κατά της θρησκείας και προσβολή του ισλάμ, ενώ η βουλευτής Σαφία αλ Σουχάιλ τόνισε πως μαζί με τα δικαιώματα των γυναικών καταπατώνται και τα δικαιώματα των παιδιών και των ανηλίκων. Ομως, η ανδροκρατούμενη πατριαρχική κοινωνία του Ιράκ είχε ήδη, από την απαρχή της αμερικανικής κατοχής, επιβάλει ουσιαστικές αλλαγές στο δίκαιο εις βάρος των γυναικών, καθώς άρχισε να γίνεται ανεκτή η πολυγαμία, η ανοχή της βίας κατά των γυναικών, η ατιμωρησία των βιαστών και η ουσιαστική νομιμοποίηση της παιδοφιλίας.
Η αρχή των συμβιβασμών, που κατέληξε σε τσουνάμι καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έγινε από την αμερικανική διοίκηση κατοχής για να προσεταιριστεί τους συντηρητικούς ισλαμιστές σε μια προσπάθεια να τους θέσει απέναντι στους τρομοκράτες, αλλά και απέναντι σε όσους αντιστέκονταν ένοπλα στην κατοχή, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην ριζοσπάστες ισλαμιστές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η διορισμένη πρώτη Βουλή του Ιράκ, τον Δεκέμβρη του 2003, λίγους μήνες μετά την ανατροπή του Σαντάμ, ψήφισε την αναστολή του οικογενειακού δικαίου και επέτρεψαν την αντικατάστασή του από όποιο θρησκευτικό δίκαιο ακολουθεί η κάθε θρησκευτική κοινότητα.
Η ίδια πρακτική αποδόμησης των γυναικείων δικαιωμάτων ακολουθήθηκε και στο Αφγανιστάν, χώρα που η εισβολή και κατοχή δικαιολογήθηκε από τα αμερικανικά ΜΜΕ και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Πηγή
RSS Feed
