Επαναλαμβανόμενες 48ωρες γενικές απεργίες - καταλήψεις δημόσιων κτιρίων - αγώνας διαρκείας μέχρι την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης
Ανακοίνωση του «Ξ»
Οι διακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα (σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, 26/09/2012) και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα κατά τη διάρκεια της χτεσινής γενικής απεργίας, έδειξαν ότι το μαζικό κίνημα αρνείται να καταθέσει τα όπλα ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα, την κυβέρνηση και την Τρόικα της ΕΕ και του ΔΝΤ. Επιπλέον, η μαζική συμμετοχή στην απεργία μικρομεσαίων στρωμάτων όπως οι μικροέμποροι, αλλά και η κινητοποίηση πολλών εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας δείχνουν πόσο τεράστια είναι η κοινωνική απομόνωση της κυβέρνησης. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της MRB, περισσότερο από το 90% του ελληνικού λαού θεωρεί τα μέτρα άδικα. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι κλπ, ξέρουν πως η νέα ληστεία των 13,5 δισ. €, γίνεται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των δανειστών – του μεγάλου κεφαλαίου μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Όλα αυτά τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στην Ισπανία και την Πορτογαλία δίνουν το δικό τους αγώνα ενάντια στην Τρόικα, τις κυβερνήσεις, τις αγορές, με μια λέξη τον καπιταλισμό!
Δεν φτάνει η 24ωρη - Κλιμάκωση τώρα!
Όμως η σημερινή κυβέρνηση των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει άλλη πολιτική εκτός από το σημερινό μνημονιακό σφαγείο.
Για να σταματήσουν τα μέτρα πρέπει να ανατραπεί η κυβέρνηση, όμως αυτή η ανατροπή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με μια 24ωρη γενική απεργία. Αυτό είναι το συμπέρασμα από τους αγώνες εδώ και 2 χρόνια.
Από τις αρχές του 2010 έχουν γίνει 17 γενικές απεργίες (οι τρεις 48ωρες). Καμιά από αυτές δεν κατάφερε να σταματήσει τις επιθέσεις επειδή δεν υπήρχε συνέχεια και κλιμάκωση. Αυτή η εικόνα πρέπει να αλλάξει!
Το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε κάλεσμα νέας 48ωρης γενικής απεργίας πριν την κατάθεση των μέτρων στη Βουλή και ταυτόχρονα να ανακοινώσει από τώρα και 3η γενική απεργία (48ωρη ή 3ήμερη) στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω. Την ίδια στιγμή πρέπει να παραλύσει η κρατική μηχανή μέσα από ένα μαζικό κύμα καταλήψεων σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες κοκ. Στο βαθμό που η κυβέρνηση μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ επιμένουν, τότε να καλεστεί γενική απεργία διαρκείας.
Καμιά κυβέρνηση και καμία τρόικα δεν μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο κίνημα απεργιακών κινητοποιήσεων και καταλήψεων. Το τραγικό για το εργατικό κίνημα της χώρας μας είναι ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν αυτή τη μάχη.
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες
Από τη στιγμή που ο Παναγόπουλος και οι λοιποί γραφειοκράτες του συνδικαλιστικού κινήματος αρνούνται να προχωρήσουν στην παραπάνω κατεύθυνση, τότε η σκυτάλη περνάει αναγκαστικά στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια συνδικάτα.
Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια.
Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω. Αυτές οι δηλώσεις πρέπει να συνδυαστούν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες συντονισμού και κινητοποιήσεων. Οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης αριστεράς οφείλουν να κάνουν από κοινού τέτοιες προτάσεις μέσα στα συνδικάτα!
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Aριστερά
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δώσει πολιτικό στόχο στον αγώνα. Να πει καθαρά ότι στόχος είναι η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης για να έρθει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Να καλέσει το ΚΚΕ, ξανά, και την υπόλοιπη αριστερά σε κοινό αγώνα για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός. Και να στραφεί, με απλό και καθαρό τρόπο, σε ένα πρόγραμμα άμεσης ανατροπής των μνημονίων, άρνησης αποπληρωμής του χρέους, άμεσων μέτρων υπέρ των εργαζομένων και του λαού, εθνικοποιήσεων των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με στόχο το δημοκρατικό σχεδιασμό της, προς όφελος της πλειοψηφίας της κοινωνίας και όχι μιας χούφτας αδηφάγων καπιταλιστών. Ένα τέτοιο, τολμηρό, ριζοσπαστικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, είναι το μόνο πρόγραμμα το οποίο μπορεί να εφαρμόσει μια κυβέρνησης της Αριστεράς για να είναι συνεπής με τις αρχές και τις διακηρύξεις της υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ο μόνος δρόμος για έξοδο από την κρίση.
Σχόλιο:
Για το "και τώρα τι;", η απάντηση που δίνει αυτή η ιστοσελίδα περιέχεται αναλυτικά στο κείμενο: Τι να κάνουμε: τα πρώτα βήματα, μετά τη κατάρρευση της οικονομίας και της πολιτικής των "μνημονίων" στη κατηγορία "Θέσεις" στο http://www.weebly.com/weebly/main.php
Ανακοίνωση του «Ξ»
Οι διακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα (σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, 26/09/2012) και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα κατά τη διάρκεια της χτεσινής γενικής απεργίας, έδειξαν ότι το μαζικό κίνημα αρνείται να καταθέσει τα όπλα ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα, την κυβέρνηση και την Τρόικα της ΕΕ και του ΔΝΤ. Επιπλέον, η μαζική συμμετοχή στην απεργία μικρομεσαίων στρωμάτων όπως οι μικροέμποροι, αλλά και η κινητοποίηση πολλών εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας δείχνουν πόσο τεράστια είναι η κοινωνική απομόνωση της κυβέρνησης. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της MRB, περισσότερο από το 90% του ελληνικού λαού θεωρεί τα μέτρα άδικα. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι κλπ, ξέρουν πως η νέα ληστεία των 13,5 δισ. €, γίνεται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των δανειστών – του μεγάλου κεφαλαίου μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Όλα αυτά τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στην Ισπανία και την Πορτογαλία δίνουν το δικό τους αγώνα ενάντια στην Τρόικα, τις κυβερνήσεις, τις αγορές, με μια λέξη τον καπιταλισμό!
Δεν φτάνει η 24ωρη - Κλιμάκωση τώρα!
Όμως η σημερινή κυβέρνηση των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει άλλη πολιτική εκτός από το σημερινό μνημονιακό σφαγείο.
Για να σταματήσουν τα μέτρα πρέπει να ανατραπεί η κυβέρνηση, όμως αυτή η ανατροπή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με μια 24ωρη γενική απεργία. Αυτό είναι το συμπέρασμα από τους αγώνες εδώ και 2 χρόνια.
Από τις αρχές του 2010 έχουν γίνει 17 γενικές απεργίες (οι τρεις 48ωρες). Καμιά από αυτές δεν κατάφερε να σταματήσει τις επιθέσεις επειδή δεν υπήρχε συνέχεια και κλιμάκωση. Αυτή η εικόνα πρέπει να αλλάξει!
Το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε κάλεσμα νέας 48ωρης γενικής απεργίας πριν την κατάθεση των μέτρων στη Βουλή και ταυτόχρονα να ανακοινώσει από τώρα και 3η γενική απεργία (48ωρη ή 3ήμερη) στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω. Την ίδια στιγμή πρέπει να παραλύσει η κρατική μηχανή μέσα από ένα μαζικό κύμα καταλήψεων σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες κοκ. Στο βαθμό που η κυβέρνηση μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ επιμένουν, τότε να καλεστεί γενική απεργία διαρκείας.
Καμιά κυβέρνηση και καμία τρόικα δεν μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο κίνημα απεργιακών κινητοποιήσεων και καταλήψεων. Το τραγικό για το εργατικό κίνημα της χώρας μας είναι ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν αυτή τη μάχη.
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες
Από τη στιγμή που ο Παναγόπουλος και οι λοιποί γραφειοκράτες του συνδικαλιστικού κινήματος αρνούνται να προχωρήσουν στην παραπάνω κατεύθυνση, τότε η σκυτάλη περνάει αναγκαστικά στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια συνδικάτα.
Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια.
Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω. Αυτές οι δηλώσεις πρέπει να συνδυαστούν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες συντονισμού και κινητοποιήσεων. Οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης αριστεράς οφείλουν να κάνουν από κοινού τέτοιες προτάσεις μέσα στα συνδικάτα!
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Aριστερά
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δώσει πολιτικό στόχο στον αγώνα. Να πει καθαρά ότι στόχος είναι η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης για να έρθει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Να καλέσει το ΚΚΕ, ξανά, και την υπόλοιπη αριστερά σε κοινό αγώνα για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός. Και να στραφεί, με απλό και καθαρό τρόπο, σε ένα πρόγραμμα άμεσης ανατροπής των μνημονίων, άρνησης αποπληρωμής του χρέους, άμεσων μέτρων υπέρ των εργαζομένων και του λαού, εθνικοποιήσεων των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με στόχο το δημοκρατικό σχεδιασμό της, προς όφελος της πλειοψηφίας της κοινωνίας και όχι μιας χούφτας αδηφάγων καπιταλιστών. Ένα τέτοιο, τολμηρό, ριζοσπαστικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, είναι το μόνο πρόγραμμα το οποίο μπορεί να εφαρμόσει μια κυβέρνησης της Αριστεράς για να είναι συνεπής με τις αρχές και τις διακηρύξεις της υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ο μόνος δρόμος για έξοδο από την κρίση.
Σχόλιο:
Για το "και τώρα τι;", η απάντηση που δίνει αυτή η ιστοσελίδα περιέχεται αναλυτικά στο κείμενο: Τι να κάνουμε: τα πρώτα βήματα, μετά τη κατάρρευση της οικονομίας και της πολιτικής των "μνημονίων" στη κατηγορία "Θέσεις" στο http://www.weebly.com/weebly/main.php
RSS Feed
