Του Τέου Ρόμβου
Όταν ήμουνα παιδί, κάποια αγαπημένα πρόσωπα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαπαιδαγώγησή μου.Πρώτα ο πατέρας μου, ένας φτωχός ζωγράφος που αδιαφορούσε για τα ένυλα και με έμαθε να αρκούμαι στα ολίγα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δε ζωγράφιζε πια, αλλά με καλλιγραφικό τρόπο έγραφε σε ξύλινα κασελάκια τα ονόματα των αποθαμένων κι έγινε ξακουστός σ' ολόκληρη τη συνοικία γι΄αυτά τα καλλιγραφημένα κασελάκια και όχι για τη ζωγραφική του. Κι όταν ο πατέρας αποχώρησε, βρήκα στο υπόγειο του σπιτιού του αρκετά κασελάκια με οστά που περίμεναν μάταια να γραφτούν πάνω τους τα ονόματα των νεκρών. Ήταν οι ανεκτέλεστες παραγγελίες.
Ο αδελφός μου, γλύπτης, ζώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Παρίσι, παράτησε τη γλυπτική και δουλεύει εδώ και χρόνια σαν πορτρετίστας ζωγράφος στην πλατεία της Μονμάρτης. Κι όλοι οι φίλοι των γονιών μου αλλά και του αδελφού μου συνήθως άνθρωποι κυνηγημένοι για τις ιδέες τους, είχαν μάθει να ζουν μετρημένα, με λίγα χρήματα, όμως απ' όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν σχεδόν πάντοτε ευχαριστημένοι, όλο ζωντάνια, κουβεντούλα, συντροφικότητα και βουτηγμένοι στις ιδέες. Άνθρωποι τρυφεροί, μακριά από την αγριότητα του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης. Εκείνα τα χρόνια είχα την τύχη να συναντήσω κι ένα δάσκαλο που με σημάδεψε για την υπόλοιπη ζωή μου. Όταν πρωτομπήκε στην τάξη μάς ζήτησε να χωριστούμε σε ομάδες των 5 παιδιών –έτσι όπως καθόμασταν στα θρανία- και από εκείνη την ημέρα οι ομάδες ανέλαβαν εναλλάξ να παρουσιάζουν το επόμενο μάθημα. Η μία ομάδα παρουσίαζε το μάθημα της γεωμετρίας, η άλλη το μάθημα της φυσικής ενώ μια τρίτη ομάδα το μάθημα της ιστορίας. Εκείνος στεκόταν λίγο πιο πέρα και παρακολουθούσε παρεμβαίνοντας μόνο σπάνια αν χρειαζόταν. Κι έτσι, εμείς οι μικροί μαθητές, μάθαμε να συνεργαζόμαστε, να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να συνθέτουμε ομαδικά.
…
http://eyploia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=393:litodiaitos&catid=81:30
RSS Feed
