Απ’ τις 26 Νοεμβρίου ως τις 7 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται στη Ντόχα του Κατάρ η 18η διεθνής συνάντηση του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. Μάλλον δε θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα τα βρουν αυτή τη φορά. Όπως και στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής (2011) στο Κανκούν του Μεξικό (2010) και στην Κοπεγχάγη, Δανία (2009) φαίνεται ότι η συνάντηση θα επισφραγισθεί από την αποτυχία της «διεθνούς κοινότητας» να αναλάβει δράση εν όψει της αναμενόμενης λήξης ισχύος του πρωτόκολλου του Κιότο μετά το 2012.
Το 2009, στη Κοπεγχάγη(βλέπε για τη «διάγνωση της Κοπεγχάγης» από τους επιστήμονες της διακυβερνητικής επιτροπής του ΟΗΕ στο: http://topikopoiisi.blogspot.de/2010/01/blog-post_11.html), ο Ομπάμα είχε υποσχεθεί ότι μέχρι το 2020 οι ΗΠΑ θα μείωναν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου κατά 17% σε σχέση με τις εκπομπές του 2005. Αλλά τον αντίστοιχο νόμο δε μπόρεσε να τον «περάσει» από το Κογκρέσο. Από τότε ο Ομπάμπα είχε υποβαθμίσει κατά πολύ το θέμα στην ατζέντα του.
Μετά όμως τις καταστροφές στις ανατολικές ακτές και τους 90 νεκρούς Αμερικανούς από τον τυφώνα «Σάντυ», ο δήμαρχος της Ν. Υόρκης Bloomberg (μέχρι πρότινος ρεπουμπλικάνος) αναγκάσθηκε να δηλώσει ότι το κλίμα αλλάζει και η υπερθέρμανση του πλανήτη οδηγεί σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Ο Ομπάμα αντιδρώντας στη δήλωση του Bloomberg αναγκάσθηκε με τη σειρά του να δηλώσει προεκλογικά ότι η υπερθέρμανση είναι μια μεγάλη απειλή για το μέλλον και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε.
Οι ρεπουμπλικάνοι από την άλλη πλευρά πιστεύουν ότι το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι κατασκευασμένο από τους επιστήμονες και τα ΜΜΕ και ότι δεν έχει σχέση με τις ανθρώπινες οικονομικές και άλλες δραστηριότητες. Για αυτό το σκοπό εδώ και πολύ καιρό έχουν βάλει σε εφαρμογή μια εκστρατεία ενάντια στο κίνημα για την σταθεροποίηση του κλίματος. Κύρια ενάντια στους κάθε είδους επιστήμονες από πολλούς κλάδους, που με τις μελέτες, τις έρευνες και τις μετρήσεις τους αποδεικνύουν από τη μια πλευρά το «τεχνητό θερμοκήπιο» και την «ανθρωπογενή υπερθέρμανση» και από την άλλη προβλέπουν την επερχόμενη κλιματική καταστροφή, αν δεν πάρουμε μέτρα σαν ανθρωπότητα.
Οι αργυρώνητοι πολέμιοι
Η ιστορία αρχίζει πριν από 20 και πλέον χρόνια, με το που έγινε ευρέως γνωστό ότι οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα(CO2) από τις ανθρώπινες δραστηριότητες υπερθερμαίνει τον πλανήτη. Οι κλάδοι της βιομηχανίας που πρωτοστατούν στις εκπομπές CO2 κατάλαβαν αμέσως ότι αν παρθούν τυχόν μέτρα για μείωση των εκπομπών, αυτό θα τους κόστιζε δισεκατομμύρια.
Έπρεπε να αντιδράσουν ακολουθώντας την τακτική της διάδοσης της αμφιβολίας ως προς τα ευρήματα και τα δεδομένα της επιστημονικής κοινότητας πάνω στο θέμα: «Ίσως τα δεδομένα να είναι λάθος, ίσως η γη δεν υπερθερμαίνεται. Αλλά και αν αυτό συμβαίνει πράγματι, να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις, μπορεί να είναι ένα φυσικό φαινόμενο που δεν έχει σχέση με τα εργοστάσια άνθρακα και τους κινητήρες εσωτερικής καύσης». Έπρεπε να βρεθούν και οι «ειδικοί» για να προωθήσουν πλατιά αυτά τους τα επιχειρήματα μέσα από όλα τα είδη των ΜΜΕ στους δημοσιογράφους, στους πολίτες και στους πολιτικούς που ψηφίζουν, ώστε οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια να μη μπορούν να τα «βρίσκουν» και να ψηφίζουν ή να αποφασίζουν αντίστοιχους νόμους για μείωση των εκπομπών. Και δυστυχώς τέτοιοι νόμοι πρέπει να εφαρμοσθούν σε όλο τον κόσμο, γιατί αν επιβληθούν σε μια ή σε λίγες χώρες το αποτέλεσμα θα είναι «μια σταγόνα στον ωκεανό».
Ξεκινώντας λοιπόν από τις ΗΠΑ, το «λόμπυ των πρωταίτιων των εκπομπών» βάλανε μπροστά μια καμπάνια μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Δημιούργησαν μερικές ντουζίνες οργανώσεων, που ανέλαβαν τον «αγώνα» ενάντια στη διεθνή επιστημονική έρευνα για τη κλιματική αλλαγή. «Θα πρέπει να γονατίσουμε τους κλιματολόγους επιστήμονες. Τους αξίζει το δημόσιο μαστίγωμα», έλεγε πριν χρόνια ο Marc Morano, ένας πολύ καλοπληρωμένος «στρατηγός» της εκστρατείας, μάνατσερ της οργάνωσης Committee for a Constructive Tomorrow, που χρηματοδοτούταν μεταξύ άλλων και από την αυτοκινητοβιομηχανία Chrysler και τις πολυεθνικές ExxonMobil και Chevron [1].
Πάνω από 100 κυβερνήσεις χωρών αποφάσισαν το 1988 να δημιουργήσουν το Παγκόσμιο Επιστημονικό Συμβούλιο για το Κλίμα, ένα συμβούλιο που στελεχώθηκε με τους πιο φημισμένους επιστήμονες, για να αποτιμήσουν το σύνολο των αποτελεσμάτων των επιστημονικών ερευνών για το κλίμα. Και αυτοί οι επιστήμονες κατέληξαν σε σαφή συμπεράσματα: Η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας αυξάνει τον κίνδυνο μεγάλων καταιγίδων. Οι ξηρασίες και οι πλημμύρες θα είναι συχνότερες. Οι αιώνιοι πάγοι των βουνών και οι πολικοί πάγοι λιώνουν. Ανεβαίνει η επιφάνεια της θάλασσας κ.λπ. Η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να φρεναρισθεί μόνο με μεγάλες προσπάθειες.
«Νομίσαμε ότι τελειώσαμε με τη δουλειά που μας ανατέθηκε» λέει ο αμερικανός ερευνητής Michael Mann, ο οποίος ανήκει στο Συμβούλιο. Αμ δε! «Νομίσαμε, αλλά τώρα πρόκειται για πολιτική και όχι πλέον για επιστήμη». Ο Mann είναι διευθυντής του κέντρου γεω-επιστημών του πανεπιστημίου της Pennsylvania, του σημαντικότερου αμερικάνικου μετεωρολογικού Ινστιτούτου. Η ομάδα του στο Ινστιτούτο, από το 1998, δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό Nature την εργασία της με τίτλο: «Η ρακέτα του Χόκεϋ». Η χρήση του όρου από το Χόκεϋ οφείλεται στη μορφή της ρακέτας με την οποία έμοιαζε το διάγραμμα της μέσης θερμοκρασίας: μέχρι το 1850 η καμπύλη της εξελίσσεται οριζόντια, μετά όμως από αυτό το σημείο-όπου η ανθρωπότητα άρχισε την καύση κάρβουνου, πετρελαίου και γκαζιού- η καμπύλη της ανεβαίνει απότομα προς τα πάνω. Γι αυτό θυμίζει τη ρακέτα του χόκεϋ: έχει ένα μεγάλο ευθύγραμμο τμήμα που καταλήγει σε ένα σχεδόν κάθετο «μυστρί» στο τέλος της.
Τη «ρακέτα του χόκεϋ» επιβεβαίωσε και η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ με 928 ειδικές έρευνες-δοκίμια, μεταξύ 1993 και 2003. Όλες κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα: η γη υπερθερμαίνεται από ανθρώπινη επίδραση. Το επιστημονικό περιοδικό Science το διατύπωσε καθαρά: στο θέμα υπάρχει μια σπάνια στην ιστορία των επιστημών ομοφωνία!
Αυτό έπεισε ακόμα και τους συντηρητικούς στο Κογκρέσο. Ο τότε ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής McCain μαζί με τον δημοκρατικό Lieberman ετοίμασαν ένα νόμο, ο οποίος είχε στόχο τη μείωση των εκπομπών των αερίων του «θερμοκηπίου» (τον είχαν ονομάσει Climate Stewardship Act, νόμος για την κλιματική υπευθυνότητα).
Τα αποτελέσματα στα οποία θα οδηγούσε αυτός ο νόμος δεν άρεσαν καθόλου στη βιομηχανία. Έτσι το έτος 2002 ένας σύμβουλος επικοινωνίας του τότε αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους έγραψε μια εσωτερική αναφορά για τον Λευκό Οίκο, που έγινε και το σενάριο για ανταπόδοση του κτυπήματος από τη μεριά της βιομηχανίας: «το θέμα του περιβάλλοντος είναι το αδύνατο σημείο των ρεπουμπλικάνων και του προέδρου τους». Θα πρέπει για αντιπερισπασμό να αντεπιτεθούμε κατά μέτωπο στους επιστήμονες, ώστε να προωθηθεί στους εκλογείς η αμφιβολία για τις διαπιστώσεις τους. Η δημόσια συζήτηση έχει κλείσει βέβαια «ενάντιά μας»(διατυπώνεται στην αναφορά), αλλά υπάρχει πάντα χρόνος για να βρούμε και ειδικούς, που είναι «συμπαθούντες της δικής μας στάσης».
Αμέσως μετά ο Μπους δημιουργεί μια ομάδα συμβούλων, στην οποία συμμετέχουν οι πιο ισχυροί εκπρόσωποι της πετρελαιοβιομηχανίας. Ταυτόχρονα η ηγεσία των ρεπουμπλικάνων όρισε τον γερουσιαστή James Inhofe σαν πρόεδρο της Επιτροπής Περιβάλλοντος, έναν 70χρονο ρεπουμπλικάνο από την Οκλαχόμα, ο οποίος είχε την άποψη ότι η επιτροπή περιβάλλοντος είναι «γραφειοκρατική γκεστάπο» και είχε εκλεγεί χρηματοδοτούμενος από τις πολυεθνικές της ενέργειας. Αυτός στη συνέχεια όρισε τον νέο σύμβουλο στρατηγικής, τον πιο πάνω αναφερόμενο Marc Morano(σύμφωνα με δήλωσή του: «ο στόχος μας είναι να σταματήσουμε την κακή κρατική πολιτική, που στηρίζεται σε αβάσιμους και υστερικούς επιστημονικούς ισχυρισμούς. Ο μόνος χώρος όπου υπάρχει κλιματική καταστροφή είναι ο κυβερνοχώρος των μοντέλων των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Όχι στον πραγματικό κόσμο»). Με τη βοήθειά του ο Ιnhofe οργάνωσε ακροάσεις στη Γερουσία, στις οποίες τα ερωτήματα δεν ήταν ερωτήματα γνώσης, αλλά πίστης. Με τις ακροάσεις αυτές προσπαθούσε να «στριμώξει» τους καλεσμένους κλιματολόγους επιστήμονες με την παρουσία όχι διαφωνούντων αντίστοιχων επιστημόνων, αλλά λαϊκών ομοιδεατών του, όπως ο συγγραφέας Michael Crichton( που είχε γράψει ένα θρίλερ με κλιματολόγους «λαμόγια», οι οποίοι οδηγούν τον κόσμο στη καταστροφή). Κάλεσε βέβαια και τον πιο πάνω αναφερόμενο Michael Mann σε ακρόαση, αλλά είχε απέναντί του δύο άλλους «ερευνητές», τον Willie Soon και David Legates, κάθε άλλο παρά ανεξάρτητους, αφού οι «έρευνές» τους χρηματοδοτήθηκαν κατόπιν παραγγελίας της πετρελαιοβιομηχανίας και του American Petroleum Institute και ισχυρίζονται ότι τα δεδομένα του Mann είναι λανθασμένα.
Η εικόνα που μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ ήταν η εικόνα ενός επιστήμονα που υποστηρίζει ότι η παγκόσμια υπερθέρμανση είναι δεδομένη και δύο άλλων που αμφιβάλλουν και πιστεύουν το αντίθετο. Η πραγματική εικόνα του ενός που στηρίζει τις απόψεις του σε δεδομένα και μετρήσεις, ενώ οι δύο άλλοι ήταν αργυρώνητοι «ερευνητές» των οποίων τις δοξασίες δεν αναγνωρίζει η επιστημονική κοινότητα, δε μπορούσε να αναδειχθεί από τις «στημένες ερωτήσεις» του προέδρου Ιnhofe.
Έτσι στις 30 Οκτωβρίου του 2003 η Γερουσία απέρριψε τον νόμο Climate Stewardship Act των McCain και Lieberman με ψήφους 55 κατά και 43 υπέρ του νόμου. Τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, ο Marc Morano λέει με υπερηφάνεια: «καταφέραμε τότε μέσα σε 3 χρόνια να σταματήσουμε τους νόμους για τη προστασία του κλίματος».
Το 2006 όμως ο Al Gore –πρώην υποψήφιος πρόεδρος των δημοκρατικών-πρόβαλε παντού, σε κινηματογράφους και σχολεία, τη ταινία του «μια άβολη αλήθεια», όπου με τον ίδιο τρόπο με τον Morano προβάλλει εικόνες απλουστευτικές: πάγοι που λιώνουν, έρημοι που μεγαλώνουν, πόλεις που πλημμυρίζουν. Με τη μια, 84% των Αμερικάνων τάσσονται υπέρ της άποψης ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια απειλή.
Ο Morano έπρεπε να βρει ένα τρόπο να αντιδράσει: στις 20 Δεκέμβρη του 2007 όλοι οι αρχισυντάκτες των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών στις ΗΠΑ παίρνουν μια καλοδουλεμένη «αναφορά» 175 σελίδων, γραμμένη από τον ίδιο, αλλά με το λογότυπο της Επιτροπής Περιβάλλοντος και το οικόσημο της Γερουσίας. Ο τίτλος της: «400 επιφανείς επιστήμονες αμφισβητούν την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του κλίματος». Είναι Χριστούγεννα και σχεδόν όλες οι συντακτικές επιτροπές των ΜΜΕ(τραβάτε με και ας κλαίω) δεν ασχολήθηκαν με το να ελέγξουν τα 413 ονόματα και τις δηλώσεις τους. Απλώς παραθέτουν και επαναλαμβάνουν συχνά στις εφημερίδες και στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς την «αναφορά». Αλλά 44 από τους αναφερόμενους επιστήμονες ήταν απλώς παρουσιαστές ειδήσεων καιρού, 84 ήταν πρώην στελέχη της πετρελαιοβιομηχανίας, 49 ήταν ήδη συνταξιούχοι, 90 δεν είχαν καμιά σχέση με την κλιματολογία. Οι υπόλοιποι αναφερόμενοι είναι ερευνητές, που δεν αμφισβητούν την ανθρωπογενή υπερθέρμανση, αλλά έχουν κάποια επιμέρους ερωτήματα που τους απασχολούν, όπως π.χ. ποια είναι η συγκεκριμένη ταχύτητα με την οποία ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας. Οι σημαντικότεροι μάρτυρες του Morano ήταν ο τότε 83-χρονος φυσικός της ατμόσφαιρας Fred Singer και ο 96-χρονος φυσικός Frederick Seitz. Μέχρι τον θάνατο του Seitz το 2008 οι δύο φυσικοί ήταν φίλοι: ήταν αντικομμουνιστές στρατιώτες του Ronald Reagan στη δεκαετία του `80 και εργάζονταν ο μεν πρώτος στο εθνικό πρόγραμμα πυραυλικών συστημάτων των ΗΠΑ, ο δε δεύτερος στο πρόγραμμα ατομικών όπλων. Σε αυτή την περίπτωση βοήθησαν τον Morano να αντισταθεί στον «οικοφασισμό». Τα άρθρα τους δημοσιεύθηκαν στους New York Times, στη Wall Street Journal, στην Washington Post. Οι εφημερίδες ανακάλυψαν τώρα- σε αντιπαράθεση με «ρακέτα του Χόκεϋ»- τη νέα αλήθεια: «δεν είναι και τόσο άσκημα τα πράγματα».
Οι επιστήμονες του παγκόσμιου συμβουλίου για το κλίμα εργάζονται αμισθί για αυτό. Ένας μικρός αριθμός όμως «επιστημόνων» πολεμίων της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης, που έχει δημιουργηθεί γύρω από την Ουάσιγκτον, χρηματοδοτείται από τη βιομηχανία. Για να φέρουν σε ανυποληψία το παγκόσμιο επιστημονικό συμβούλιο για το κλίμα. Το ίδιο και ένας αριθμός «επιστημονικών» και μη οργανώσεων( π.χ. Science And Environment Policy Projekt, Nongovernmental International Panel on Climate Change-NIPCC, Heartland Institute, Marshall Institute, Frontiers of Freedom Institute, Independent Institute, Committee for a Constructive Tomorrow του Morano κ.λπ.),. Μέσα σε λίγα χρόνια αυτός ο κύκλος έχει δημοσιεύσει πολύ περισσότερα από 100 βιβλία για το κλίμα και οι συγγραφείς τους έχουν παντού στα ΜΜΕ ακροατήριο και θεατές.
Έχουν στήσει μια «βιομηχανία του ψέματος» γύρω από την κλιματική αλλαγή. Σε μια αποκαλυπτική εσωτερική αναφορά για τον προϋπολογισμό του 2012 του Heartland Institute π.χ. γράφεται: «Αυτό τον καιρό υποστηρίζουμε οικονομικά το NIPCC, ώστε να θάψει την επίσημη αναφορά του παγκόσμιου συμβουλίου για το κλίμα του ΟΗΕ. Πληρώσαμε μια ομάδα συγγραφέων 388.000 δολ για να εργασθούν πάνω σε μια σειρά εκδόσεων… Αυτή τη στιγμή η υποστήριξη αφορά στον Craig Idso(11.600δολ το μήνα), Fred Singer (5.000 το μήνα) και Robert Carter(1667 δολ το μήνα)». Μόνο στα χρόνια μεταξύ 1997 και 2004 έχει «επενδύσει» η βιομηχανία υδρογονανθράκων γύρω στα 420 εκατομμύρια δολάρια στην «παραγωγή της αμφισβήτησης» των μέτρων των αναγκαίων για τη σταθεροποίηση του κλίματος.
Και μέχρι τώρα, αν συμπεράνουμε από αυτά που γράψαμε στην αρχή, το έχει καταφέρει για τις περισσότερες χώρες. Παρότι το 2007 η επιτροπή του ΟΗΕ για το κλίμα βραβεύθηκε για την εργασία της συνολικά με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, στις ΗΠΑ δεν γίνεται καθόλου λόγος για αυτό( έχουν τον δικό τους νομπελίστα τον Ομπάμα που φροντίζει για την ειρήνη). Αντίθετα μάλιστα, ο Michael Mann βρίσκεται «κατηγορούμενος» στα έδρανα της επιτροπής ενέργειας αυτή τη φορά στην Ουάσιγκτον για ακρόαση «στα ανοικτά ερωτήματα της ρακέτας του χόκεϋ». Ποια ερωτήματα; Κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν αμφισβητεί πλέον τα δεδομένα για την αλλαγή του κλίματος. Εδώ και η ίδια η Παγκόσμια τράπεζα, σύμφωνα με επιστημονική της μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, δέχεται ‘ότι η παγκόσμια οικονομία οδηγεί τον πλανήτη σε αύξηση της θερμοκρασίας κατά 4ο C ως το τέλος του αιώνα, αν η παγκόσμια κοινότητα αποτύχει να δράσει στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Η διεθνής επιστημονική κοινότητα έχει εδώ και χρόνια θέσει το όριο των 2ο C ως ανώτατο όριο αύξησης της θερμοκρασίας για να μην έχουμε κλιματική καταστροφή. Από κει και πάνω οι εξελίξεις στο κλίμα αναμένονται να είναι μη γραμμικές με απρόβλεπτες συνέπειες.
Όμως αυτό δεν ενδιαφέρει την παγκόσμια και τις τοπικές οικονομικές ελίτ, που είναι συνδεδεμένες με τη χρήση των ορυκτών καυσίμων. Αυτό που ενδιαφέρει την οικονομία των ορυκτών καυσίμων είναι να αφεθεί ελεύθερη να «κάψει» και τα τελευταία αποθέματά τους, που βρίσκονται στη λιθόσφαιρα του πλανήτη και να κερδίζει από αυτό(και από τις αυξημένες τιμές λόγω του μεγαλύτερου βάθους των τελευταίων αποθεμάτων). Δεν την ενδιαφέρει αν μετατρέποντας τον άνθρακα που έχει αποθηκευθεί στον φλοιό –σε προηγούμενες γεωλογικές εποχές-σε διοξείδιο του άνθρακα, τον μεταφέρει στην ατμόσφαιρα. Δεν την ενδιαφέρει το γεγονός ότι την μετατρέπει σε ατμόσφαιρα με μεγαλύτερη περιεκτικότητα διοξειδίου, πράγμα που ήταν πριν εμφανισθεί η ζωή στη γη. Μέρος του παγκόσμιου κεφαλαίου-το πιο «έξυπνο»-έχει καταλάβει ότι και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του συνδέονται με τη σταθεροποίηση του κλίματος και με την σε ένα βαθμό αποδέσμευση από τα ορυκτά καύσιμα. Είναι το λεγόμενο «πράσινο» κεφάλαιο. Αυτό πιέζει τις κυβερνήσεις-εκτός από τα κοινωνικοπολιτικά και οικολογικά κινήματα προστασίας του κλίματος και της φύσης-να πάρουν μέτρα για τη σταθεροποίηση του κλίματος. Η πάλη μεταξύ των δύο μορφών κεφαλαίων φαίνεται και στις διεθνείς συναντήσεις για το κλίμα, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Τι συνέβη π.χ. πριν τη συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης το Δεκέμβριο του 2009 στην οποία υπήρξε ελπίδα και από τα κοινωνικο-οικολογικά κινήματα ότι πράγματι θα παρθούν μέτρα από τη «διεθνή κοινότητα»; Η Ευρώπη-στην οποία τα συμφέροντα τα συνδεμένα με τα ορυκτά καύσιμα είναι υποδεέστερα σε σχέση με τα συμφέροντα τα συνδεδεμένα με το «πράσινο κεφάλαιο»-με προεξάρχουσα τη Γερμανία απαιτούσε να παρθούν μέτρα που θα είχαν σαν αποτέλεσμα τη μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2020 κατά 20%. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ-των δημοκρατικών πια του Ομπάμα- προσπαθούσε να «περάσει» στο κογκρέσο ένα νόμο για τη μείωση των εκπομπών των ΗΠΑ-όχι στα ποσοστά που απαιτούσε η Ευρώπη βέβαια, αλλά για να πάει στη Κοπεγχάγη με κάτι θετικό.
Όμως η βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων αμύνθηκε αντεπιτιθέμενη. Είχε ήδη τους καλοπληρωμένους μηχανισμούς στους οποίους αναφερθήκαμε πιο πάνω: στις 17 Νοεμβρίου 2009 άγνωστοι χάκερ μπήκαν στον σέρβερ του τμήματος της κλιματικής έρευνας του βρετανικού πανεπιστημίου East Aglia και κατέβασαν ντοκουμέντα και ηλεκτρονικά μηνύματα των επιστημόνων και τα ανέβασαν στο διαδίκτυο. Μεταξύ των μηνυμάτων ήταν και ένα του Michael Mann, στο οποίο έγραφε ότι ο ίδιος χρησιμοποιεί ένα «τρικ», ώστε να καλύπτει τη πτώση της θερμοκρασίας. Οπ! «ένα τρικ για να καλύπτει»;. Αυτό δεν σημαίνει ότι η όλη υπόθεση της κλιματικής αλλαγής είναι μια απάτη;
Ο Morano δεν έχασε την ευκαιρία. Mέσω της ιστοσελίδας του climatedepot.com, την οποία έχει συνδέσει με άλλες 1700 ιστοσελίδες, διαμορφώνει στο διαδίκτυο το περιεχόμενο του λεγόμενου σκανδάλου «κλιμαγκέιτ»(Climategate»): «Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μοντέρνας επιστήμης»! Μέσα σε δύο εβδομάδες η ιστορία για τα μηνύματα των δολίων ερευνητών είχε ανέβει σε 25 εκατομμύρια ιστοσελίδες. Κανένας σχεδόν δημοσιογράφος δεν είχε διαβάσει τα πρωτότυπα των μηνυμάτων των ερευνητών, αλλά σχεδόν όλα τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν με ευχαρίστηση την παρουσίαση του Morano. Το Fox News π.χ. για μέρες διατυμπάνιζε την είδηση « το βατερλώ της υπερθέρμανσης», η βρετανική Daily Telegraph προειδοποιούσε: «εάν κατέχετε μετοχές των εταιρειών εναλλακτικών μορφών ενέργειας πουλήστε τες ΤΩΡΑ!», ακόμα και το φημισμένο περιοδικό The Atlantic έγραφε: « η βρωμιά της διαφθοράς της διανόησης είναι συντριπτική».Το αποτέλεσμα: ο νόμος του Ομπάμα δεν πέρασε, η διάσκεψη της Κοπεγχάγης απέτυχε.
Αργότερα βέβαια, στις αρχές του 2010, ερευνητικές επιτροπές των κοινοβουλίων στις ΗΠΑ και Αγγλία απάλλαξαν τους επιστήμονες από τις κατηγορίες για παραποίηση στοιχείων. Τα τσιτάτα που χρησιμοποίησαν οι πολέμιοι της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής απομονώθηκαν από τα συμφραζόμενα. Τη λέξη «τρικ» τη χρησιμοποίησε ο Michael Mann μόνο για να περιγράψει την παραδεκτή λύση ενός στατιστικού προβλήματος. Δεν υπήρχαν στο κείμενο κάποια στοιχεία για δόλια παραποίηση δεδομένων. Αλλά η είδηση πέρασε π.χ. στα ψιλά και τις πίσω σελίδες των εφημερίδων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι λίγοι πια Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για την επερχόμενη κλιματική αλλαγή. Ιδίως τώρα στη περίοδο της κρίσης: σε μια έρευνα γνώμης στο τέλος του περασμένου Σεπτεμβρίου και πριν τις τελευταίες εκλογές που έβγαλαν νικητή τον Ομπάμα, το 87% θεωρούν σαν μεγαλύτερο πρόβλημα την οικονομική κατάσταση στη χώρα και απαιτούν σαν πρώτη προτεραιότητα την «ανάπτυξη»( το μοντέλο της οποίας είναι και η βασική αιτία για την κλιματική αλλαγή). Η κλιματική αλλαγή ήταν προς το τέλος της λίστας των προβλημάτων, που πρέπει να αντιμετωπισθούν.
Ο Morano έκανε «καλή δουλειά» για τους εργοδότες του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Michael Mann[2] οι πολέμιοι της κλιματικής αλλαγής πέτυχαν να παρουσιάσουν την ιστορία κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι επιστήμονες-ερευνητές να είναι πια υποχρεωμένοι όχι να αποδεικνύουν την ορθότητα των συμπερασμάτων τους, αλλά να απαντούν στις κατηγορίες για απάτη και να αποδεικνύουν την αθωότητά τους. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν τους πιστεύει πια. Παρότι έχουν δημιουργήσει και αυτοί μια ιστοσελίδα (realclimate.org) και απαντούν σε κάθε κατηγορία που τους προσάπτεται. Αυτοί πρέπει να αποδεικνύουν κάθε τους θέση με επιστημονικά στοιχεία, ενώ οι αντίπαλοι δεν χρειάζεται να στηρίζουν επιστημονικά τις κατηγορίες τους. Μπορούν να ισχυρίζονται ότι θέλουν στα «ευήκοα αυτιά» των ΜΜΕ.
Λόγω λοιπόν της επίθεσης που δέχονται-κυρίως στις ΗΠΑ-έχουν αναγκασθεί και αυτοί να κάνουν παρεμβάσεις στα μέσα επικοινωνίας και σιγά –σιγά να γίνουν κάποιοι από αυτούς και «ακτιβιστές» του κινήματος για την αποφυγή της κλιματικής καταστροφής. Ο Michael Mann έκδωσε μάλιστα και ένα βιβλίο, το «Η ρακέτα του χόκεϋ και οι πολέμιοι του κλίματος», όπου περιγράφει και την ιστορία του πολέμου που του γίνεται[3] . Προς το παρόν μόνο μικρά και τοπικά Μέσα Επικοινωνίας παρουσιάζουν τις απόψεις τους και ο αγώνας τους είναι άνισος στο επίπεδο των ΜΜΕ.
Ο Morano λέει ότι ο «αγώνας» ενάντια στην επιστημονική επιτροπή του ΟΗΕ έχει κερδηθεί στις ΗΠΑ και αλλού[4]. Έχει μείνει η Ευρώπη, όπου οι άνθρωποι την εμπιστεύονται ακόμα. Ιδίως στη Γερμανία λόγω και της δραστηριότητας των «Πράσινων».[5]
Για να αλλάξει η κατάσταση και εδώ, ο εντωμεταξύ 88χρονος Fred Singer ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη. Οι γερμανοί Φιλελεύθεροι Δημοκράτες(FDP) τον κάλεσαν μάλιστα να μιλήσει και στη γερμανική βουλή. Έχει δημιουργηθεί επίσης το «Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για το Κλίμα και την Ενέργεια»(ΕΙΚΕ),- ένας σύλλογος, στην ουσία κάθε άλλο παρά Ινστιτούτο, που το προεδρείο του αποτελείται από συνταξιούχους πρώην «ειδικούς»- που έχει αναλάβει να προωθήσει την εκστρατεία των πολεμίων του κλίματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Προβάλλουν κυρίως τις απόψεις του Fritz Vahrenholt, ενός πρώην μάνατσερ της Shell και RWE(μια από τις 4 μεγάλες εταιρείες παραγωγής ηλ.ρεύματος στη Γερμανία, κύρια από πυρηνικά και θερμοηλεκτρικά εργοστάσια) και μέλους των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών(SPD). Από το 2006 ήδη –σαν μάνατσερ της RWE –προσπαθεί να πετύχει τη συνεργασία και των άλλων ενεργειακών πολυεθνικών της Ευρώπης, ώστε να δημιουργήσουν παρόμοιο μηχανισμό ψέματος όπως η αμερικάνικη αντίστοιχη βιομηχανία. Ο ίδιος έγραψε μάλιστα στις αρχές του 2012 και ένα βιβλίο: «Ο ψυχρός ήλιος»(Die kalte Sonne), στο οποίο υποστηρίζει ότι οι επιστήμονες δεν είναι απατεώνες, αλλά είναι πιο ηλίθιοι από τον ίδιο. Αυτός ανακάλυψε ότι η γη θερμαίνεται λιγότερο από ότι αναμένεται[6]. Όπως δηλώνει: «Εδώ και 14 χρόνια δεν έχουμε αύξηση της θερμοκρασίας πια, εξάλλου ο ήλιος ψύχεται και θα έχουμε παραπέρα πτώση της. Η φημισμένη ρακέτα του χόκεϋ; Όλα λανθασμένες μετρήσεις».
Γιατί ειδικά εδώ και 14 χρόνια; Γιατί έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που παρουσιάσθηκε το διάγραμμα του Χόκεϋ από τον Michael Mann και την ομάδα του. Μέσα σε αυτά τα 14 χρόνια βέβαια είχαμε τα 10 πιο θερμά χρόνια από τότε που υπάρχουν μετρήσεις. Έχουν μετρηθεί θερμοκρασίες μέχρι και 23 βαθμούς το καλοκαίρι στη Γροιλανδία. Έχει λιώσει σημαντικότατο μέρος των πάγων και έχει ανοίξει το βορειοδυτικό πέρασμα του ατλαντικού στον ειρηνικό ωκεανό. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Ρωσία –εκμεταλλευόμενες το γεγονός αυτό-ετοιμάζονται να εξορύξουν τους υδρογονάνθρακες του πυθμένα του βόρειου πολικού ωκεανού. Από πού έχει τις μετρήσεις του ο Vahrenholt; Αναφέρεται σε μελέτες διάφορων μη αναγνωρισμένων ερευνητών που έχουν απορριφθεί από την επιστημονική κοινότητα. Αυτό όμως δεν τον πτοεί, αφού έχει καταφέρει -με τα επικοινωνιακά μέσα να τον σιγοντάρουν- να περνά και ίδιος σαν επιστήμονας, σαν ειδικός του κλίματος(όπως και ο Morano) και σαν πολιτικός περιβάλλοντος, ενώ δεν είναι παρά ένας μάνατσερ, ο οποίος έγραψε ένα δήθεν αξιόπιστο βιβλίο.
Στη Γερμανία όμως υπάρχει και το φημισμένο επιστημονικό Ινστιτούτο έρευνας των επιπτώσεων του κλίματος στο Potsdam (ΡΙΚ), του οποίου ο διευθυντής Schellhuber ήταν και ένας από τους συγγραφείς της «διάγνωσης της Κοπεγχάγης». Το Ινστιτούτο ετοίμασε και τη μελέτη για την Παγκόσμια τράπεζα στην οποία αναφερθήκαμε κιόλας. Αυτός υποστηρίζει ότι ο αγώνας των επιστημόνων του κλίματος δεν χάθηκε ακόμα. «Θα είναι δειλό να συνθηκολογήσουμε», λέει σε μια συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit». Αν αφεθούν τα πράγματα να κυλάνε όπως μέχρι τώρα, τότε μέχρι το τέλος του αιώνα θα έχουμε πάνω από 4 βαθμούς αύξηση της μέσης θερμοκρασίας. Κάτι που δεν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε διαφορετικά παρά σαν καταστροφή. Έχουμε χρέος προς τα παιδιά μας, παρόλο που έχουμε ακόμα πιθανότητα 10%, να προσπαθήσουμε να αλλάξουν οι μέχρι τώρα πολιτικές των κυβερνήσεων. Εδώ είμαστε πάντα έτοιμοι για το παιδί μας ο καθένας-αν πάσχει από μια ασθένεια που οι ειδικοί δίνουν μια πιθανότητα πολύ μικρότερη από το 10% για να θεραπευθεί-να δώσουμε τα πάντα. Δεν πρέπει να δώσουμε τα πάντα όταν πρόκειται για τα παιδιά όλου του πλανήτη; Μπορούν να ξεφύγουν από αυτή τη δυσοίωνη προοπτική οι κυβερνήσεις; Γι αυτό το να τα παρατήσουμε θα είναι δειλό. Πρέπει να αγωνισθούμε για να πετύχουμε μείωση των εκπομπών και της θερμοκρασίας έστω δέκατο προς δέκατο του βαθμού. Αξίζει τον κόπο!
Όταν λέει αυτό ένας επιστήμονας κάθε άλλο παρά οικολόγος ακτιβιστής, τότε τι θα πρέπει να πουν οι ακτιβιστές του κινήματος «αλλάξτε το σύστημα και όχι το κλίμα»; Δεν θα πρέπει να κάνουν τα πάντα για την αλλαγή των πολιτικών των κυβερνήσεων; Για την αλλαγή της νοοτροπίας, του τρόπου ζωής και κατανάλωσης των πολιτών, που φέρνουν στην εξουσία τέτοιες κυβερνήσεις; Για να γίνει ο αγώνας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, αγώνας εκατομμυρίων ανθρώπων και της πλειοψηφίας των «από κάτω»;
«Ο αγώνας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής γίνεται πλέον αγώνας επιβίωσης και ανατροπής των πολιτικών που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπων στην ανέχεια και στην εξαθλίωση», λέει η ανακοίνωση του ελληνικού δικτύου «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ». Θα έπρεπε να είναι και ανακοίνωση των απανταχού «φίλων του ανθρώπου» συμπληρωμένη και με το «και τα δισεκατομμύρια των νέων γενιών στη μη δυνατότητα επιβίωσης», θα συμπλήρωνα εγώ.
Για να επανέλθουμε στην αρχή του άρθρου: Με όλες αυτές τις εξελίξεις που πέτυχαν «οι πολέμιοι του κλίματος» και η βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων από πίσω τους, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης οι προσπάθειες για δεσμευτικές συμφωνίες από τις κυβερνήσεις για μείωση των εκπομπών του θερμοκηπίου μένουν άκαρπες. Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός και η αναζήτηση νέων αγορών με κάθε κόστος έχει σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το περιβάλλον σαν κατεξοχήν πεδίο κερδοφορίας και να ιδιωτικοποιούνται περαιτέρω πρωταρχικής σημασίας φυσικά κοινά για όλους αγαθά όπως για την ενέργεια, νερό, δάση κ.λπ. Η πρόσβαση των λαών σε περιβαλλοντικά αγαθά ελέγχεται πλέον από τους κανόνες της αγοράς. Η συνάντηση στη Ντόχα με αντικείμενο τη 2η φάση του πρωτοκόλλου του Κυότο, αναμένεται να οδηγήσει σε συμμετοχή ακόμα λιγότερων κρατών από την αρχική συμφωνία του 1997. Πέρα των χωρών όπως οι ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, πρόσφατα και άλλες χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ρωσία, ο Καναδάς και η Ν. Ζηλανδία έχουν δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υπογράψουν για δεύτερη δεσμευτική περίοδο.
Δε θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά λοιπόν από τη Ντόχα. Και αυτό θα συμβαίνει ενόσω περιμένουμε να δώσουν τη λύση οι κυβερνήσεις «μας». Τη λύση θα τη δώσουν οι ανθρώπινες κοινότητες, όταν αποφασίσουν να πληρώσουν τα «οικολογικά χρέη» προς τις επόμενες γενιές τους. Όταν αποφασίσουν να αφήσουν πίσω τους τον πολιτισμό της «ανάπτυξης», για να δημιουργήσουν τις δημοκρατικές-όχι δια αντιπροσώπων- κοινωνίες της ισοκατανομής πλούτου και εξουσίας με το μικρότερο δυνατό κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα. Μέχρι να γίνει αυτό-γιατί θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, αν ποτέ επιλεχθεί από τις πλειοψηφίες- καλό θα είναι το κίνημα ενάντια στην αλλαγή του κλίματος, συμμαχώντας και με τους εκφραστές του έξυπνου «πράσινου» κεφαλαίου, να πετύχουν να παρθούν μέτρα από όσο γίνεται περισσότερες χώρες. Για να μας δώσουν μια χρονική παράταση να περάσουμε στη παραπάνω γενικότερη λύση.
[1] Τα περισσότερα στοιχεία αντλήθηκαν από άρθρα ενός αφιερώματος της εβδομαδιαίας γερμανικής εφημερίδας Die Zeit: « Die Klimakrieger», στην έκδοση της 22ας Νοεμβρίου 2012.
[2] Ο οποίος απειλείται μάλιστα μαζί με την οικογένειά του από τους ακραίους με μηνύματα, με φάρσες, με απώλεια του ακαδημαϊκού τίτλου και απόλυση από το Πανεπιστήμιο
[3] Τελευταία σε ένα μήνυμα που του στείλανε τον απειλούν: «Εσείς και οι συνάδελφοί σας θα έπρεπε να τουφεκισθείτε, να σας κομματιάσουν και να σας δώσουν τροφή στα γουρούνια, μαζί με τις κωλοοικογένειές σας». Χρησιμοποιούν πια μαφιόζικες μεθόδους
[4] Ο ίδιος πια αφιερώνεται στον «αγώνα» ενάντια στις Ανανεώσιμες Μορφές Ενέργειας, που είναι αυτή τη στιγμή η «εμπροσθοφυλακή» των πράσινων πολιτικών.
[5] Οι Χριστιανοδημοκράτες και η Μέρκελ έχουν αντιληφθεί ότι το γερμανικό «πράσινο κεφάλαιο» μπορεί να πάρει την πρωτοκαθεδρία στο κόσμο στηριζόμενο στην ανάπτυξη της πράσινης ενέργειας και τεχνολογίας. Γι αυτό και οι κρατικές επιδοτήσεις προς αυτούς τους τομείς στα πριν της κρίσης χρόνια. Με την έλευση όμως της κρίσης των χρεών της ευρωζώνης και με την ανάληψη της «σωτηρίας» από τη Μέρκελ μέσω της καθολικής λιτότητας, έχουμε σταμάτημα και κάθε πρωτοβουλίας από τη μεριά της Γερμανίας για μέτρα ενάντια στη κλιματική αλλαγή. Αντίθετα όλο και λιγοστεύουν οι αντίστοιχες επιδοτήσεις π.χ των ΑΠΕ.
[6] Αμέσως μετά το βιβλίο η εφημερίδα Bild έγραψε : «Η απάτη του Διοξειδίου του Άνθρακα», το Spiegel του πήρε συνέντευξη, ενώ πολλές εκπομπές διάφορων καναλιών τον έχουν μόνιμο καλεσμένο σαν ειδικό για το κλίμα(;)
Το 2009, στη Κοπεγχάγη(βλέπε για τη «διάγνωση της Κοπεγχάγης» από τους επιστήμονες της διακυβερνητικής επιτροπής του ΟΗΕ στο: http://topikopoiisi.blogspot.de/2010/01/blog-post_11.html), ο Ομπάμα είχε υποσχεθεί ότι μέχρι το 2020 οι ΗΠΑ θα μείωναν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου κατά 17% σε σχέση με τις εκπομπές του 2005. Αλλά τον αντίστοιχο νόμο δε μπόρεσε να τον «περάσει» από το Κογκρέσο. Από τότε ο Ομπάμπα είχε υποβαθμίσει κατά πολύ το θέμα στην ατζέντα του.
Μετά όμως τις καταστροφές στις ανατολικές ακτές και τους 90 νεκρούς Αμερικανούς από τον τυφώνα «Σάντυ», ο δήμαρχος της Ν. Υόρκης Bloomberg (μέχρι πρότινος ρεπουμπλικάνος) αναγκάσθηκε να δηλώσει ότι το κλίμα αλλάζει και η υπερθέρμανση του πλανήτη οδηγεί σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Ο Ομπάμα αντιδρώντας στη δήλωση του Bloomberg αναγκάσθηκε με τη σειρά του να δηλώσει προεκλογικά ότι η υπερθέρμανση είναι μια μεγάλη απειλή για το μέλλον και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε.
Οι ρεπουμπλικάνοι από την άλλη πλευρά πιστεύουν ότι το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι κατασκευασμένο από τους επιστήμονες και τα ΜΜΕ και ότι δεν έχει σχέση με τις ανθρώπινες οικονομικές και άλλες δραστηριότητες. Για αυτό το σκοπό εδώ και πολύ καιρό έχουν βάλει σε εφαρμογή μια εκστρατεία ενάντια στο κίνημα για την σταθεροποίηση του κλίματος. Κύρια ενάντια στους κάθε είδους επιστήμονες από πολλούς κλάδους, που με τις μελέτες, τις έρευνες και τις μετρήσεις τους αποδεικνύουν από τη μια πλευρά το «τεχνητό θερμοκήπιο» και την «ανθρωπογενή υπερθέρμανση» και από την άλλη προβλέπουν την επερχόμενη κλιματική καταστροφή, αν δεν πάρουμε μέτρα σαν ανθρωπότητα.
Οι αργυρώνητοι πολέμιοι
Η ιστορία αρχίζει πριν από 20 και πλέον χρόνια, με το που έγινε ευρέως γνωστό ότι οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα(CO2) από τις ανθρώπινες δραστηριότητες υπερθερμαίνει τον πλανήτη. Οι κλάδοι της βιομηχανίας που πρωτοστατούν στις εκπομπές CO2 κατάλαβαν αμέσως ότι αν παρθούν τυχόν μέτρα για μείωση των εκπομπών, αυτό θα τους κόστιζε δισεκατομμύρια.
Έπρεπε να αντιδράσουν ακολουθώντας την τακτική της διάδοσης της αμφιβολίας ως προς τα ευρήματα και τα δεδομένα της επιστημονικής κοινότητας πάνω στο θέμα: «Ίσως τα δεδομένα να είναι λάθος, ίσως η γη δεν υπερθερμαίνεται. Αλλά και αν αυτό συμβαίνει πράγματι, να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις, μπορεί να είναι ένα φυσικό φαινόμενο που δεν έχει σχέση με τα εργοστάσια άνθρακα και τους κινητήρες εσωτερικής καύσης». Έπρεπε να βρεθούν και οι «ειδικοί» για να προωθήσουν πλατιά αυτά τους τα επιχειρήματα μέσα από όλα τα είδη των ΜΜΕ στους δημοσιογράφους, στους πολίτες και στους πολιτικούς που ψηφίζουν, ώστε οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια να μη μπορούν να τα «βρίσκουν» και να ψηφίζουν ή να αποφασίζουν αντίστοιχους νόμους για μείωση των εκπομπών. Και δυστυχώς τέτοιοι νόμοι πρέπει να εφαρμοσθούν σε όλο τον κόσμο, γιατί αν επιβληθούν σε μια ή σε λίγες χώρες το αποτέλεσμα θα είναι «μια σταγόνα στον ωκεανό».
Ξεκινώντας λοιπόν από τις ΗΠΑ, το «λόμπυ των πρωταίτιων των εκπομπών» βάλανε μπροστά μια καμπάνια μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Δημιούργησαν μερικές ντουζίνες οργανώσεων, που ανέλαβαν τον «αγώνα» ενάντια στη διεθνή επιστημονική έρευνα για τη κλιματική αλλαγή. «Θα πρέπει να γονατίσουμε τους κλιματολόγους επιστήμονες. Τους αξίζει το δημόσιο μαστίγωμα», έλεγε πριν χρόνια ο Marc Morano, ένας πολύ καλοπληρωμένος «στρατηγός» της εκστρατείας, μάνατσερ της οργάνωσης Committee for a Constructive Tomorrow, που χρηματοδοτούταν μεταξύ άλλων και από την αυτοκινητοβιομηχανία Chrysler και τις πολυεθνικές ExxonMobil και Chevron [1].
Πάνω από 100 κυβερνήσεις χωρών αποφάσισαν το 1988 να δημιουργήσουν το Παγκόσμιο Επιστημονικό Συμβούλιο για το Κλίμα, ένα συμβούλιο που στελεχώθηκε με τους πιο φημισμένους επιστήμονες, για να αποτιμήσουν το σύνολο των αποτελεσμάτων των επιστημονικών ερευνών για το κλίμα. Και αυτοί οι επιστήμονες κατέληξαν σε σαφή συμπεράσματα: Η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας αυξάνει τον κίνδυνο μεγάλων καταιγίδων. Οι ξηρασίες και οι πλημμύρες θα είναι συχνότερες. Οι αιώνιοι πάγοι των βουνών και οι πολικοί πάγοι λιώνουν. Ανεβαίνει η επιφάνεια της θάλασσας κ.λπ. Η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να φρεναρισθεί μόνο με μεγάλες προσπάθειες.
«Νομίσαμε ότι τελειώσαμε με τη δουλειά που μας ανατέθηκε» λέει ο αμερικανός ερευνητής Michael Mann, ο οποίος ανήκει στο Συμβούλιο. Αμ δε! «Νομίσαμε, αλλά τώρα πρόκειται για πολιτική και όχι πλέον για επιστήμη». Ο Mann είναι διευθυντής του κέντρου γεω-επιστημών του πανεπιστημίου της Pennsylvania, του σημαντικότερου αμερικάνικου μετεωρολογικού Ινστιτούτου. Η ομάδα του στο Ινστιτούτο, από το 1998, δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό Nature την εργασία της με τίτλο: «Η ρακέτα του Χόκεϋ». Η χρήση του όρου από το Χόκεϋ οφείλεται στη μορφή της ρακέτας με την οποία έμοιαζε το διάγραμμα της μέσης θερμοκρασίας: μέχρι το 1850 η καμπύλη της εξελίσσεται οριζόντια, μετά όμως από αυτό το σημείο-όπου η ανθρωπότητα άρχισε την καύση κάρβουνου, πετρελαίου και γκαζιού- η καμπύλη της ανεβαίνει απότομα προς τα πάνω. Γι αυτό θυμίζει τη ρακέτα του χόκεϋ: έχει ένα μεγάλο ευθύγραμμο τμήμα που καταλήγει σε ένα σχεδόν κάθετο «μυστρί» στο τέλος της.
Τη «ρακέτα του χόκεϋ» επιβεβαίωσε και η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ με 928 ειδικές έρευνες-δοκίμια, μεταξύ 1993 και 2003. Όλες κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα: η γη υπερθερμαίνεται από ανθρώπινη επίδραση. Το επιστημονικό περιοδικό Science το διατύπωσε καθαρά: στο θέμα υπάρχει μια σπάνια στην ιστορία των επιστημών ομοφωνία!
Αυτό έπεισε ακόμα και τους συντηρητικούς στο Κογκρέσο. Ο τότε ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής McCain μαζί με τον δημοκρατικό Lieberman ετοίμασαν ένα νόμο, ο οποίος είχε στόχο τη μείωση των εκπομπών των αερίων του «θερμοκηπίου» (τον είχαν ονομάσει Climate Stewardship Act, νόμος για την κλιματική υπευθυνότητα).
Τα αποτελέσματα στα οποία θα οδηγούσε αυτός ο νόμος δεν άρεσαν καθόλου στη βιομηχανία. Έτσι το έτος 2002 ένας σύμβουλος επικοινωνίας του τότε αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους έγραψε μια εσωτερική αναφορά για τον Λευκό Οίκο, που έγινε και το σενάριο για ανταπόδοση του κτυπήματος από τη μεριά της βιομηχανίας: «το θέμα του περιβάλλοντος είναι το αδύνατο σημείο των ρεπουμπλικάνων και του προέδρου τους». Θα πρέπει για αντιπερισπασμό να αντεπιτεθούμε κατά μέτωπο στους επιστήμονες, ώστε να προωθηθεί στους εκλογείς η αμφιβολία για τις διαπιστώσεις τους. Η δημόσια συζήτηση έχει κλείσει βέβαια «ενάντιά μας»(διατυπώνεται στην αναφορά), αλλά υπάρχει πάντα χρόνος για να βρούμε και ειδικούς, που είναι «συμπαθούντες της δικής μας στάσης».
Αμέσως μετά ο Μπους δημιουργεί μια ομάδα συμβούλων, στην οποία συμμετέχουν οι πιο ισχυροί εκπρόσωποι της πετρελαιοβιομηχανίας. Ταυτόχρονα η ηγεσία των ρεπουμπλικάνων όρισε τον γερουσιαστή James Inhofe σαν πρόεδρο της Επιτροπής Περιβάλλοντος, έναν 70χρονο ρεπουμπλικάνο από την Οκλαχόμα, ο οποίος είχε την άποψη ότι η επιτροπή περιβάλλοντος είναι «γραφειοκρατική γκεστάπο» και είχε εκλεγεί χρηματοδοτούμενος από τις πολυεθνικές της ενέργειας. Αυτός στη συνέχεια όρισε τον νέο σύμβουλο στρατηγικής, τον πιο πάνω αναφερόμενο Marc Morano(σύμφωνα με δήλωσή του: «ο στόχος μας είναι να σταματήσουμε την κακή κρατική πολιτική, που στηρίζεται σε αβάσιμους και υστερικούς επιστημονικούς ισχυρισμούς. Ο μόνος χώρος όπου υπάρχει κλιματική καταστροφή είναι ο κυβερνοχώρος των μοντέλων των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Όχι στον πραγματικό κόσμο»). Με τη βοήθειά του ο Ιnhofe οργάνωσε ακροάσεις στη Γερουσία, στις οποίες τα ερωτήματα δεν ήταν ερωτήματα γνώσης, αλλά πίστης. Με τις ακροάσεις αυτές προσπαθούσε να «στριμώξει» τους καλεσμένους κλιματολόγους επιστήμονες με την παρουσία όχι διαφωνούντων αντίστοιχων επιστημόνων, αλλά λαϊκών ομοιδεατών του, όπως ο συγγραφέας Michael Crichton( που είχε γράψει ένα θρίλερ με κλιματολόγους «λαμόγια», οι οποίοι οδηγούν τον κόσμο στη καταστροφή). Κάλεσε βέβαια και τον πιο πάνω αναφερόμενο Michael Mann σε ακρόαση, αλλά είχε απέναντί του δύο άλλους «ερευνητές», τον Willie Soon και David Legates, κάθε άλλο παρά ανεξάρτητους, αφού οι «έρευνές» τους χρηματοδοτήθηκαν κατόπιν παραγγελίας της πετρελαιοβιομηχανίας και του American Petroleum Institute και ισχυρίζονται ότι τα δεδομένα του Mann είναι λανθασμένα.
Η εικόνα που μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ ήταν η εικόνα ενός επιστήμονα που υποστηρίζει ότι η παγκόσμια υπερθέρμανση είναι δεδομένη και δύο άλλων που αμφιβάλλουν και πιστεύουν το αντίθετο. Η πραγματική εικόνα του ενός που στηρίζει τις απόψεις του σε δεδομένα και μετρήσεις, ενώ οι δύο άλλοι ήταν αργυρώνητοι «ερευνητές» των οποίων τις δοξασίες δεν αναγνωρίζει η επιστημονική κοινότητα, δε μπορούσε να αναδειχθεί από τις «στημένες ερωτήσεις» του προέδρου Ιnhofe.
Έτσι στις 30 Οκτωβρίου του 2003 η Γερουσία απέρριψε τον νόμο Climate Stewardship Act των McCain και Lieberman με ψήφους 55 κατά και 43 υπέρ του νόμου. Τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, ο Marc Morano λέει με υπερηφάνεια: «καταφέραμε τότε μέσα σε 3 χρόνια να σταματήσουμε τους νόμους για τη προστασία του κλίματος».
Το 2006 όμως ο Al Gore –πρώην υποψήφιος πρόεδρος των δημοκρατικών-πρόβαλε παντού, σε κινηματογράφους και σχολεία, τη ταινία του «μια άβολη αλήθεια», όπου με τον ίδιο τρόπο με τον Morano προβάλλει εικόνες απλουστευτικές: πάγοι που λιώνουν, έρημοι που μεγαλώνουν, πόλεις που πλημμυρίζουν. Με τη μια, 84% των Αμερικάνων τάσσονται υπέρ της άποψης ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια απειλή.
Ο Morano έπρεπε να βρει ένα τρόπο να αντιδράσει: στις 20 Δεκέμβρη του 2007 όλοι οι αρχισυντάκτες των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών στις ΗΠΑ παίρνουν μια καλοδουλεμένη «αναφορά» 175 σελίδων, γραμμένη από τον ίδιο, αλλά με το λογότυπο της Επιτροπής Περιβάλλοντος και το οικόσημο της Γερουσίας. Ο τίτλος της: «400 επιφανείς επιστήμονες αμφισβητούν την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του κλίματος». Είναι Χριστούγεννα και σχεδόν όλες οι συντακτικές επιτροπές των ΜΜΕ(τραβάτε με και ας κλαίω) δεν ασχολήθηκαν με το να ελέγξουν τα 413 ονόματα και τις δηλώσεις τους. Απλώς παραθέτουν και επαναλαμβάνουν συχνά στις εφημερίδες και στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς την «αναφορά». Αλλά 44 από τους αναφερόμενους επιστήμονες ήταν απλώς παρουσιαστές ειδήσεων καιρού, 84 ήταν πρώην στελέχη της πετρελαιοβιομηχανίας, 49 ήταν ήδη συνταξιούχοι, 90 δεν είχαν καμιά σχέση με την κλιματολογία. Οι υπόλοιποι αναφερόμενοι είναι ερευνητές, που δεν αμφισβητούν την ανθρωπογενή υπερθέρμανση, αλλά έχουν κάποια επιμέρους ερωτήματα που τους απασχολούν, όπως π.χ. ποια είναι η συγκεκριμένη ταχύτητα με την οποία ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας. Οι σημαντικότεροι μάρτυρες του Morano ήταν ο τότε 83-χρονος φυσικός της ατμόσφαιρας Fred Singer και ο 96-χρονος φυσικός Frederick Seitz. Μέχρι τον θάνατο του Seitz το 2008 οι δύο φυσικοί ήταν φίλοι: ήταν αντικομμουνιστές στρατιώτες του Ronald Reagan στη δεκαετία του `80 και εργάζονταν ο μεν πρώτος στο εθνικό πρόγραμμα πυραυλικών συστημάτων των ΗΠΑ, ο δε δεύτερος στο πρόγραμμα ατομικών όπλων. Σε αυτή την περίπτωση βοήθησαν τον Morano να αντισταθεί στον «οικοφασισμό». Τα άρθρα τους δημοσιεύθηκαν στους New York Times, στη Wall Street Journal, στην Washington Post. Οι εφημερίδες ανακάλυψαν τώρα- σε αντιπαράθεση με «ρακέτα του Χόκεϋ»- τη νέα αλήθεια: «δεν είναι και τόσο άσκημα τα πράγματα».
Οι επιστήμονες του παγκόσμιου συμβουλίου για το κλίμα εργάζονται αμισθί για αυτό. Ένας μικρός αριθμός όμως «επιστημόνων» πολεμίων της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης, που έχει δημιουργηθεί γύρω από την Ουάσιγκτον, χρηματοδοτείται από τη βιομηχανία. Για να φέρουν σε ανυποληψία το παγκόσμιο επιστημονικό συμβούλιο για το κλίμα. Το ίδιο και ένας αριθμός «επιστημονικών» και μη οργανώσεων( π.χ. Science And Environment Policy Projekt, Nongovernmental International Panel on Climate Change-NIPCC, Heartland Institute, Marshall Institute, Frontiers of Freedom Institute, Independent Institute, Committee for a Constructive Tomorrow του Morano κ.λπ.),. Μέσα σε λίγα χρόνια αυτός ο κύκλος έχει δημοσιεύσει πολύ περισσότερα από 100 βιβλία για το κλίμα και οι συγγραφείς τους έχουν παντού στα ΜΜΕ ακροατήριο και θεατές.
Έχουν στήσει μια «βιομηχανία του ψέματος» γύρω από την κλιματική αλλαγή. Σε μια αποκαλυπτική εσωτερική αναφορά για τον προϋπολογισμό του 2012 του Heartland Institute π.χ. γράφεται: «Αυτό τον καιρό υποστηρίζουμε οικονομικά το NIPCC, ώστε να θάψει την επίσημη αναφορά του παγκόσμιου συμβουλίου για το κλίμα του ΟΗΕ. Πληρώσαμε μια ομάδα συγγραφέων 388.000 δολ για να εργασθούν πάνω σε μια σειρά εκδόσεων… Αυτή τη στιγμή η υποστήριξη αφορά στον Craig Idso(11.600δολ το μήνα), Fred Singer (5.000 το μήνα) και Robert Carter(1667 δολ το μήνα)». Μόνο στα χρόνια μεταξύ 1997 και 2004 έχει «επενδύσει» η βιομηχανία υδρογονανθράκων γύρω στα 420 εκατομμύρια δολάρια στην «παραγωγή της αμφισβήτησης» των μέτρων των αναγκαίων για τη σταθεροποίηση του κλίματος.
Και μέχρι τώρα, αν συμπεράνουμε από αυτά που γράψαμε στην αρχή, το έχει καταφέρει για τις περισσότερες χώρες. Παρότι το 2007 η επιτροπή του ΟΗΕ για το κλίμα βραβεύθηκε για την εργασία της συνολικά με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, στις ΗΠΑ δεν γίνεται καθόλου λόγος για αυτό( έχουν τον δικό τους νομπελίστα τον Ομπάμα που φροντίζει για την ειρήνη). Αντίθετα μάλιστα, ο Michael Mann βρίσκεται «κατηγορούμενος» στα έδρανα της επιτροπής ενέργειας αυτή τη φορά στην Ουάσιγκτον για ακρόαση «στα ανοικτά ερωτήματα της ρακέτας του χόκεϋ». Ποια ερωτήματα; Κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν αμφισβητεί πλέον τα δεδομένα για την αλλαγή του κλίματος. Εδώ και η ίδια η Παγκόσμια τράπεζα, σύμφωνα με επιστημονική της μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, δέχεται ‘ότι η παγκόσμια οικονομία οδηγεί τον πλανήτη σε αύξηση της θερμοκρασίας κατά 4ο C ως το τέλος του αιώνα, αν η παγκόσμια κοινότητα αποτύχει να δράσει στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Η διεθνής επιστημονική κοινότητα έχει εδώ και χρόνια θέσει το όριο των 2ο C ως ανώτατο όριο αύξησης της θερμοκρασίας για να μην έχουμε κλιματική καταστροφή. Από κει και πάνω οι εξελίξεις στο κλίμα αναμένονται να είναι μη γραμμικές με απρόβλεπτες συνέπειες.
Όμως αυτό δεν ενδιαφέρει την παγκόσμια και τις τοπικές οικονομικές ελίτ, που είναι συνδεδεμένες με τη χρήση των ορυκτών καυσίμων. Αυτό που ενδιαφέρει την οικονομία των ορυκτών καυσίμων είναι να αφεθεί ελεύθερη να «κάψει» και τα τελευταία αποθέματά τους, που βρίσκονται στη λιθόσφαιρα του πλανήτη και να κερδίζει από αυτό(και από τις αυξημένες τιμές λόγω του μεγαλύτερου βάθους των τελευταίων αποθεμάτων). Δεν την ενδιαφέρει αν μετατρέποντας τον άνθρακα που έχει αποθηκευθεί στον φλοιό –σε προηγούμενες γεωλογικές εποχές-σε διοξείδιο του άνθρακα, τον μεταφέρει στην ατμόσφαιρα. Δεν την ενδιαφέρει το γεγονός ότι την μετατρέπει σε ατμόσφαιρα με μεγαλύτερη περιεκτικότητα διοξειδίου, πράγμα που ήταν πριν εμφανισθεί η ζωή στη γη. Μέρος του παγκόσμιου κεφαλαίου-το πιο «έξυπνο»-έχει καταλάβει ότι και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του συνδέονται με τη σταθεροποίηση του κλίματος και με την σε ένα βαθμό αποδέσμευση από τα ορυκτά καύσιμα. Είναι το λεγόμενο «πράσινο» κεφάλαιο. Αυτό πιέζει τις κυβερνήσεις-εκτός από τα κοινωνικοπολιτικά και οικολογικά κινήματα προστασίας του κλίματος και της φύσης-να πάρουν μέτρα για τη σταθεροποίηση του κλίματος. Η πάλη μεταξύ των δύο μορφών κεφαλαίων φαίνεται και στις διεθνείς συναντήσεις για το κλίμα, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Τι συνέβη π.χ. πριν τη συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης το Δεκέμβριο του 2009 στην οποία υπήρξε ελπίδα και από τα κοινωνικο-οικολογικά κινήματα ότι πράγματι θα παρθούν μέτρα από τη «διεθνή κοινότητα»; Η Ευρώπη-στην οποία τα συμφέροντα τα συνδεμένα με τα ορυκτά καύσιμα είναι υποδεέστερα σε σχέση με τα συμφέροντα τα συνδεδεμένα με το «πράσινο κεφάλαιο»-με προεξάρχουσα τη Γερμανία απαιτούσε να παρθούν μέτρα που θα είχαν σαν αποτέλεσμα τη μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2020 κατά 20%. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ-των δημοκρατικών πια του Ομπάμα- προσπαθούσε να «περάσει» στο κογκρέσο ένα νόμο για τη μείωση των εκπομπών των ΗΠΑ-όχι στα ποσοστά που απαιτούσε η Ευρώπη βέβαια, αλλά για να πάει στη Κοπεγχάγη με κάτι θετικό.
Όμως η βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων αμύνθηκε αντεπιτιθέμενη. Είχε ήδη τους καλοπληρωμένους μηχανισμούς στους οποίους αναφερθήκαμε πιο πάνω: στις 17 Νοεμβρίου 2009 άγνωστοι χάκερ μπήκαν στον σέρβερ του τμήματος της κλιματικής έρευνας του βρετανικού πανεπιστημίου East Aglia και κατέβασαν ντοκουμέντα και ηλεκτρονικά μηνύματα των επιστημόνων και τα ανέβασαν στο διαδίκτυο. Μεταξύ των μηνυμάτων ήταν και ένα του Michael Mann, στο οποίο έγραφε ότι ο ίδιος χρησιμοποιεί ένα «τρικ», ώστε να καλύπτει τη πτώση της θερμοκρασίας. Οπ! «ένα τρικ για να καλύπτει»;. Αυτό δεν σημαίνει ότι η όλη υπόθεση της κλιματικής αλλαγής είναι μια απάτη;
Ο Morano δεν έχασε την ευκαιρία. Mέσω της ιστοσελίδας του climatedepot.com, την οποία έχει συνδέσει με άλλες 1700 ιστοσελίδες, διαμορφώνει στο διαδίκτυο το περιεχόμενο του λεγόμενου σκανδάλου «κλιμαγκέιτ»(Climategate»): «Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μοντέρνας επιστήμης»! Μέσα σε δύο εβδομάδες η ιστορία για τα μηνύματα των δολίων ερευνητών είχε ανέβει σε 25 εκατομμύρια ιστοσελίδες. Κανένας σχεδόν δημοσιογράφος δεν είχε διαβάσει τα πρωτότυπα των μηνυμάτων των ερευνητών, αλλά σχεδόν όλα τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν με ευχαρίστηση την παρουσίαση του Morano. Το Fox News π.χ. για μέρες διατυμπάνιζε την είδηση « το βατερλώ της υπερθέρμανσης», η βρετανική Daily Telegraph προειδοποιούσε: «εάν κατέχετε μετοχές των εταιρειών εναλλακτικών μορφών ενέργειας πουλήστε τες ΤΩΡΑ!», ακόμα και το φημισμένο περιοδικό The Atlantic έγραφε: « η βρωμιά της διαφθοράς της διανόησης είναι συντριπτική».Το αποτέλεσμα: ο νόμος του Ομπάμα δεν πέρασε, η διάσκεψη της Κοπεγχάγης απέτυχε.
Αργότερα βέβαια, στις αρχές του 2010, ερευνητικές επιτροπές των κοινοβουλίων στις ΗΠΑ και Αγγλία απάλλαξαν τους επιστήμονες από τις κατηγορίες για παραποίηση στοιχείων. Τα τσιτάτα που χρησιμοποίησαν οι πολέμιοι της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής απομονώθηκαν από τα συμφραζόμενα. Τη λέξη «τρικ» τη χρησιμοποίησε ο Michael Mann μόνο για να περιγράψει την παραδεκτή λύση ενός στατιστικού προβλήματος. Δεν υπήρχαν στο κείμενο κάποια στοιχεία για δόλια παραποίηση δεδομένων. Αλλά η είδηση πέρασε π.χ. στα ψιλά και τις πίσω σελίδες των εφημερίδων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι λίγοι πια Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για την επερχόμενη κλιματική αλλαγή. Ιδίως τώρα στη περίοδο της κρίσης: σε μια έρευνα γνώμης στο τέλος του περασμένου Σεπτεμβρίου και πριν τις τελευταίες εκλογές που έβγαλαν νικητή τον Ομπάμα, το 87% θεωρούν σαν μεγαλύτερο πρόβλημα την οικονομική κατάσταση στη χώρα και απαιτούν σαν πρώτη προτεραιότητα την «ανάπτυξη»( το μοντέλο της οποίας είναι και η βασική αιτία για την κλιματική αλλαγή). Η κλιματική αλλαγή ήταν προς το τέλος της λίστας των προβλημάτων, που πρέπει να αντιμετωπισθούν.
Ο Morano έκανε «καλή δουλειά» για τους εργοδότες του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Michael Mann[2] οι πολέμιοι της κλιματικής αλλαγής πέτυχαν να παρουσιάσουν την ιστορία κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι επιστήμονες-ερευνητές να είναι πια υποχρεωμένοι όχι να αποδεικνύουν την ορθότητα των συμπερασμάτων τους, αλλά να απαντούν στις κατηγορίες για απάτη και να αποδεικνύουν την αθωότητά τους. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν τους πιστεύει πια. Παρότι έχουν δημιουργήσει και αυτοί μια ιστοσελίδα (realclimate.org) και απαντούν σε κάθε κατηγορία που τους προσάπτεται. Αυτοί πρέπει να αποδεικνύουν κάθε τους θέση με επιστημονικά στοιχεία, ενώ οι αντίπαλοι δεν χρειάζεται να στηρίζουν επιστημονικά τις κατηγορίες τους. Μπορούν να ισχυρίζονται ότι θέλουν στα «ευήκοα αυτιά» των ΜΜΕ.
Λόγω λοιπόν της επίθεσης που δέχονται-κυρίως στις ΗΠΑ-έχουν αναγκασθεί και αυτοί να κάνουν παρεμβάσεις στα μέσα επικοινωνίας και σιγά –σιγά να γίνουν κάποιοι από αυτούς και «ακτιβιστές» του κινήματος για την αποφυγή της κλιματικής καταστροφής. Ο Michael Mann έκδωσε μάλιστα και ένα βιβλίο, το «Η ρακέτα του χόκεϋ και οι πολέμιοι του κλίματος», όπου περιγράφει και την ιστορία του πολέμου που του γίνεται[3] . Προς το παρόν μόνο μικρά και τοπικά Μέσα Επικοινωνίας παρουσιάζουν τις απόψεις τους και ο αγώνας τους είναι άνισος στο επίπεδο των ΜΜΕ.
Ο Morano λέει ότι ο «αγώνας» ενάντια στην επιστημονική επιτροπή του ΟΗΕ έχει κερδηθεί στις ΗΠΑ και αλλού[4]. Έχει μείνει η Ευρώπη, όπου οι άνθρωποι την εμπιστεύονται ακόμα. Ιδίως στη Γερμανία λόγω και της δραστηριότητας των «Πράσινων».[5]
Για να αλλάξει η κατάσταση και εδώ, ο εντωμεταξύ 88χρονος Fred Singer ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη. Οι γερμανοί Φιλελεύθεροι Δημοκράτες(FDP) τον κάλεσαν μάλιστα να μιλήσει και στη γερμανική βουλή. Έχει δημιουργηθεί επίσης το «Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για το Κλίμα και την Ενέργεια»(ΕΙΚΕ),- ένας σύλλογος, στην ουσία κάθε άλλο παρά Ινστιτούτο, που το προεδρείο του αποτελείται από συνταξιούχους πρώην «ειδικούς»- που έχει αναλάβει να προωθήσει την εκστρατεία των πολεμίων του κλίματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Προβάλλουν κυρίως τις απόψεις του Fritz Vahrenholt, ενός πρώην μάνατσερ της Shell και RWE(μια από τις 4 μεγάλες εταιρείες παραγωγής ηλ.ρεύματος στη Γερμανία, κύρια από πυρηνικά και θερμοηλεκτρικά εργοστάσια) και μέλους των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών(SPD). Από το 2006 ήδη –σαν μάνατσερ της RWE –προσπαθεί να πετύχει τη συνεργασία και των άλλων ενεργειακών πολυεθνικών της Ευρώπης, ώστε να δημιουργήσουν παρόμοιο μηχανισμό ψέματος όπως η αμερικάνικη αντίστοιχη βιομηχανία. Ο ίδιος έγραψε μάλιστα στις αρχές του 2012 και ένα βιβλίο: «Ο ψυχρός ήλιος»(Die kalte Sonne), στο οποίο υποστηρίζει ότι οι επιστήμονες δεν είναι απατεώνες, αλλά είναι πιο ηλίθιοι από τον ίδιο. Αυτός ανακάλυψε ότι η γη θερμαίνεται λιγότερο από ότι αναμένεται[6]. Όπως δηλώνει: «Εδώ και 14 χρόνια δεν έχουμε αύξηση της θερμοκρασίας πια, εξάλλου ο ήλιος ψύχεται και θα έχουμε παραπέρα πτώση της. Η φημισμένη ρακέτα του χόκεϋ; Όλα λανθασμένες μετρήσεις».
Γιατί ειδικά εδώ και 14 χρόνια; Γιατί έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που παρουσιάσθηκε το διάγραμμα του Χόκεϋ από τον Michael Mann και την ομάδα του. Μέσα σε αυτά τα 14 χρόνια βέβαια είχαμε τα 10 πιο θερμά χρόνια από τότε που υπάρχουν μετρήσεις. Έχουν μετρηθεί θερμοκρασίες μέχρι και 23 βαθμούς το καλοκαίρι στη Γροιλανδία. Έχει λιώσει σημαντικότατο μέρος των πάγων και έχει ανοίξει το βορειοδυτικό πέρασμα του ατλαντικού στον ειρηνικό ωκεανό. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Ρωσία –εκμεταλλευόμενες το γεγονός αυτό-ετοιμάζονται να εξορύξουν τους υδρογονάνθρακες του πυθμένα του βόρειου πολικού ωκεανού. Από πού έχει τις μετρήσεις του ο Vahrenholt; Αναφέρεται σε μελέτες διάφορων μη αναγνωρισμένων ερευνητών που έχουν απορριφθεί από την επιστημονική κοινότητα. Αυτό όμως δεν τον πτοεί, αφού έχει καταφέρει -με τα επικοινωνιακά μέσα να τον σιγοντάρουν- να περνά και ίδιος σαν επιστήμονας, σαν ειδικός του κλίματος(όπως και ο Morano) και σαν πολιτικός περιβάλλοντος, ενώ δεν είναι παρά ένας μάνατσερ, ο οποίος έγραψε ένα δήθεν αξιόπιστο βιβλίο.
Στη Γερμανία όμως υπάρχει και το φημισμένο επιστημονικό Ινστιτούτο έρευνας των επιπτώσεων του κλίματος στο Potsdam (ΡΙΚ), του οποίου ο διευθυντής Schellhuber ήταν και ένας από τους συγγραφείς της «διάγνωσης της Κοπεγχάγης». Το Ινστιτούτο ετοίμασε και τη μελέτη για την Παγκόσμια τράπεζα στην οποία αναφερθήκαμε κιόλας. Αυτός υποστηρίζει ότι ο αγώνας των επιστημόνων του κλίματος δεν χάθηκε ακόμα. «Θα είναι δειλό να συνθηκολογήσουμε», λέει σε μια συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit». Αν αφεθούν τα πράγματα να κυλάνε όπως μέχρι τώρα, τότε μέχρι το τέλος του αιώνα θα έχουμε πάνω από 4 βαθμούς αύξηση της μέσης θερμοκρασίας. Κάτι που δεν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε διαφορετικά παρά σαν καταστροφή. Έχουμε χρέος προς τα παιδιά μας, παρόλο που έχουμε ακόμα πιθανότητα 10%, να προσπαθήσουμε να αλλάξουν οι μέχρι τώρα πολιτικές των κυβερνήσεων. Εδώ είμαστε πάντα έτοιμοι για το παιδί μας ο καθένας-αν πάσχει από μια ασθένεια που οι ειδικοί δίνουν μια πιθανότητα πολύ μικρότερη από το 10% για να θεραπευθεί-να δώσουμε τα πάντα. Δεν πρέπει να δώσουμε τα πάντα όταν πρόκειται για τα παιδιά όλου του πλανήτη; Μπορούν να ξεφύγουν από αυτή τη δυσοίωνη προοπτική οι κυβερνήσεις; Γι αυτό το να τα παρατήσουμε θα είναι δειλό. Πρέπει να αγωνισθούμε για να πετύχουμε μείωση των εκπομπών και της θερμοκρασίας έστω δέκατο προς δέκατο του βαθμού. Αξίζει τον κόπο!
Όταν λέει αυτό ένας επιστήμονας κάθε άλλο παρά οικολόγος ακτιβιστής, τότε τι θα πρέπει να πουν οι ακτιβιστές του κινήματος «αλλάξτε το σύστημα και όχι το κλίμα»; Δεν θα πρέπει να κάνουν τα πάντα για την αλλαγή των πολιτικών των κυβερνήσεων; Για την αλλαγή της νοοτροπίας, του τρόπου ζωής και κατανάλωσης των πολιτών, που φέρνουν στην εξουσία τέτοιες κυβερνήσεις; Για να γίνει ο αγώνας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, αγώνας εκατομμυρίων ανθρώπων και της πλειοψηφίας των «από κάτω»;
«Ο αγώνας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής γίνεται πλέον αγώνας επιβίωσης και ανατροπής των πολιτικών που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπων στην ανέχεια και στην εξαθλίωση», λέει η ανακοίνωση του ελληνικού δικτύου «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ». Θα έπρεπε να είναι και ανακοίνωση των απανταχού «φίλων του ανθρώπου» συμπληρωμένη και με το «και τα δισεκατομμύρια των νέων γενιών στη μη δυνατότητα επιβίωσης», θα συμπλήρωνα εγώ.
Για να επανέλθουμε στην αρχή του άρθρου: Με όλες αυτές τις εξελίξεις που πέτυχαν «οι πολέμιοι του κλίματος» και η βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων από πίσω τους, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης οι προσπάθειες για δεσμευτικές συμφωνίες από τις κυβερνήσεις για μείωση των εκπομπών του θερμοκηπίου μένουν άκαρπες. Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός και η αναζήτηση νέων αγορών με κάθε κόστος έχει σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το περιβάλλον σαν κατεξοχήν πεδίο κερδοφορίας και να ιδιωτικοποιούνται περαιτέρω πρωταρχικής σημασίας φυσικά κοινά για όλους αγαθά όπως για την ενέργεια, νερό, δάση κ.λπ. Η πρόσβαση των λαών σε περιβαλλοντικά αγαθά ελέγχεται πλέον από τους κανόνες της αγοράς. Η συνάντηση στη Ντόχα με αντικείμενο τη 2η φάση του πρωτοκόλλου του Κυότο, αναμένεται να οδηγήσει σε συμμετοχή ακόμα λιγότερων κρατών από την αρχική συμφωνία του 1997. Πέρα των χωρών όπως οι ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, πρόσφατα και άλλες χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ρωσία, ο Καναδάς και η Ν. Ζηλανδία έχουν δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υπογράψουν για δεύτερη δεσμευτική περίοδο.
Δε θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά λοιπόν από τη Ντόχα. Και αυτό θα συμβαίνει ενόσω περιμένουμε να δώσουν τη λύση οι κυβερνήσεις «μας». Τη λύση θα τη δώσουν οι ανθρώπινες κοινότητες, όταν αποφασίσουν να πληρώσουν τα «οικολογικά χρέη» προς τις επόμενες γενιές τους. Όταν αποφασίσουν να αφήσουν πίσω τους τον πολιτισμό της «ανάπτυξης», για να δημιουργήσουν τις δημοκρατικές-όχι δια αντιπροσώπων- κοινωνίες της ισοκατανομής πλούτου και εξουσίας με το μικρότερο δυνατό κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα. Μέχρι να γίνει αυτό-γιατί θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, αν ποτέ επιλεχθεί από τις πλειοψηφίες- καλό θα είναι το κίνημα ενάντια στην αλλαγή του κλίματος, συμμαχώντας και με τους εκφραστές του έξυπνου «πράσινου» κεφαλαίου, να πετύχουν να παρθούν μέτρα από όσο γίνεται περισσότερες χώρες. Για να μας δώσουν μια χρονική παράταση να περάσουμε στη παραπάνω γενικότερη λύση.
[1] Τα περισσότερα στοιχεία αντλήθηκαν από άρθρα ενός αφιερώματος της εβδομαδιαίας γερμανικής εφημερίδας Die Zeit: « Die Klimakrieger», στην έκδοση της 22ας Νοεμβρίου 2012.
[2] Ο οποίος απειλείται μάλιστα μαζί με την οικογένειά του από τους ακραίους με μηνύματα, με φάρσες, με απώλεια του ακαδημαϊκού τίτλου και απόλυση από το Πανεπιστήμιο
[3] Τελευταία σε ένα μήνυμα που του στείλανε τον απειλούν: «Εσείς και οι συνάδελφοί σας θα έπρεπε να τουφεκισθείτε, να σας κομματιάσουν και να σας δώσουν τροφή στα γουρούνια, μαζί με τις κωλοοικογένειές σας». Χρησιμοποιούν πια μαφιόζικες μεθόδους
[4] Ο ίδιος πια αφιερώνεται στον «αγώνα» ενάντια στις Ανανεώσιμες Μορφές Ενέργειας, που είναι αυτή τη στιγμή η «εμπροσθοφυλακή» των πράσινων πολιτικών.
[5] Οι Χριστιανοδημοκράτες και η Μέρκελ έχουν αντιληφθεί ότι το γερμανικό «πράσινο κεφάλαιο» μπορεί να πάρει την πρωτοκαθεδρία στο κόσμο στηριζόμενο στην ανάπτυξη της πράσινης ενέργειας και τεχνολογίας. Γι αυτό και οι κρατικές επιδοτήσεις προς αυτούς τους τομείς στα πριν της κρίσης χρόνια. Με την έλευση όμως της κρίσης των χρεών της ευρωζώνης και με την ανάληψη της «σωτηρίας» από τη Μέρκελ μέσω της καθολικής λιτότητας, έχουμε σταμάτημα και κάθε πρωτοβουλίας από τη μεριά της Γερμανίας για μέτρα ενάντια στη κλιματική αλλαγή. Αντίθετα όλο και λιγοστεύουν οι αντίστοιχες επιδοτήσεις π.χ των ΑΠΕ.
[6] Αμέσως μετά το βιβλίο η εφημερίδα Bild έγραψε : «Η απάτη του Διοξειδίου του Άνθρακα», το Spiegel του πήρε συνέντευξη, ενώ πολλές εκπομπές διάφορων καναλιών τον έχουν μόνιμο καλεσμένο σαν ειδικό για το κλίμα(;)
RSS Feed
