Του Γιώργου Μητραλιά
Τι συμβαίνει στη Γαλλία αυτό το Μάρτη του σωτήριου έτους 2023; Συμβαίνει ότι η Γαλλία έχει πια μπει για τα καλά σε μια -πάρα πολλά υποσχόμενη- κοινωνική και πολιτική κρίση που αρχίζει να συγκρίνεται μόνο με εκείνες του Μάη του ‘68 και του 1936! Δηλαδή, ότι βιώνει ήδη, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια από εκείνες τις σπάνιες αγωνιστικές εξάρσεις του λαού της, στις οποίες μας έχει συνηθίσει στους τρεις τελευταίους αιώνες!
Και εξηγούμαστε. Η πρωτοφανής πολιτική της κρίση συνίσταται στο γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της, ή μάλλον η “Μακρονία” όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι Γάλλοι το καθεστώς Μακρόν, βρίσκεται πια σε μια κατάσταση που μπορεί να συνοψιστεί στην έκφραση “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”: οτιδήποτε κι αν κάνει καταλήγει αυτόματα σε δεινή ήττα της, που επιδεινώνει παραπέρα τα αδιέξοδα της! Απομονωμένη όχι μόνο στην κοινωνία με ποσοστά αποδοκιμασίας που φτάνουν και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν το 82% (!), αλλά και στο Κοινοβούλιο όπου δεν διαθέτει πια ούτε καν σχετική πλειοψηφία ακόμα και όταν την στηρίζει η -άλλοτε κραταιά και σήμερα σε διάλυση- παραδοσιακή δεξιά (των Σιράκ, Σαρκοζί, κλπ), η Μακρονία δέχεται τώρα τις κατάρες και τα αναθέματα των (δικών της) ΜΜΕ, και των μέχρι χτες (καταδικών της) εργοδοτικών, μεγαλοαστικών και άλλων κέντρων αποφάσεων! Ο λόγος απλός και κατανοητός: ο “ανεύθυνος και απερίσκεπτος” αλαζόνας και εγωπαθής Μακρόν έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του όχι μόνο για να ζωντανέψει ένα εργατικό κίνημα σε μόνιμη κρίση και αφασία, αλλά και για να το ενώσει και να το (ξανα)κάνει μεγάλο πρωταγωνιστή των πιο κεντρικών κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων της χώρας.(1)
Φυσικά, τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό, και όλα αυτά τα ΜΜΕ και κέντρα αποφάσεων θα δοξολογούσαν τώρα τον Μακρόν και τη Μακρονία του αν δεν είχε αντισταθεί με νύχια και με δόντια στη συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση της το εργατικό κίνημα που απεργεί, μπλοκάρει και διαδηλώνει μαζικά εδώ και σχεδόν τρεις μήνες. Και ακριβώς επειδή έκανε και κάνει όλα αυτά, αυτό το μαχόμενο εργατικό κίνημα κατορθώνει τώρα να συσπειρώσει γύρω του ευρύτερες λαϊκές μάζες, φτάνοντας μάλιστα να εμπνέει και να κατεβάζει στους δρόμους και στις απεργίες κοινωνικές κατηγορίες, όπως π.χ. στελέχη επιχειρήσεων ή αρκετά ελευθέρια επαγγέλματα, που, παραδοσιακά, φλερτάρουν με τους “από πάνω” ενώ δεν διακρίνονται για τη συμπάθεια τους στους “από κάτω”!
Αδιάψευστος μάρτυρας όλων αυτών των κατορθωμάτων του εργατικού κινήματος είναι οι συνεχείς δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, που φτάνουν τώρα να δίνουν το εξωπραγματικό ποσοστό του 82% των Γάλλων πολιτών, που αντιτίθενται στη χρήση του διαβόητου άρθρου 49.3 από τον Μακρόν και την πρωθυπουργό του Ελιζαμπέτ Μπρον για να περάσουν την αντιμεταρρύθμιση τους. Ή το ίσως ακόμα πιο απίστευτο ποσοστό του 49% των Γάλλων που τάσσονται όχι πια μόνο υπέρ των εργατικών κινητοποιήσεων (αυτό ξεπερνάει πάντα το 70%) αλλά υπέρ του μπλοκαρίσματος της χώρας ακόμα και με ενέργειες που μέχρι χτες θεωρούνταν από τους ίδιους αξιόποινες ή και περίπου...τρομοκρατικές!
Όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά το κεκτημένο πια υπόβαθρο μιας πραγματικότητας που τείνει, από την επαύριο της χρήσης του διαβόητου 49.3, να μετεξελιχθεί σε μια κατάσταση γενικευμένης κοινωνικής αλλά και πολιτικής παροξυσμικής κρίσης με ιστορικά πια διακυβεύματα και εντελώς αβέβαιη τελική έκβαση. Πράγματι, οι πάντες -εχθροί και φίλοι- συμφωνούν ότι γινόμαστε ήδη μάρτυρες του περάσματος της κρίσης σε μια ποιοτικά ανώτερη φάση της, όχι μόνο επειδή το διακύβευμα είναι τώρα πολύ μεγαλύτερο από την συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση, αλλά κι επειδή αυτό πιστεύουν ακράδαντα και αρχίζουν να το κάνουν πράξη όλο και περισσότεροι επώνυμοι και ανώνυμοι πρωταγωνιστές της κρίσης, όταν δεν διστάζουν να αναφέρονται σε δύο πολύ εύγλωττα ιστορικά προηγούμενα: στο Μάη του 68 ή -ακόμα περισσότερο- στην επανάσταση του 1789!
Τι κάνουν λοιπόν σε αυτή την ποιοτικά ανώτερη φάση της κινητοποίησης τους οι Γάλλοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, από κοινού με τους υποστηριχτές τους; Δεν περιορίζονται πια μόνο να απεργούν,και προχωρούν σε νέες μορφές πάλης πιο προσαρμοσμένες στις σύγχρονες πραγματικότητες: έχοντας διδαχθεί πολλά από το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, μπλοκάρουν νευραλγικά οικονομικά και άλλα κέντρα όπως: διυλιστήρια, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού και γκαζιού, οδικούς άξονες και ανισόπεδους κόμβους, εισόδους πόλεων, διοικητικά κέντρα, κυβερνητικές υπηρεσίες, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, λιμάνια, κέντρα διαχείρισης και καύσης απορριμάτων, και κάθε λογής εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανόμενων και εκείνων των ηγετών και βουλευτών της Μακρονίας.
Όμως, όχι πια μόνον αυτά. Το ίδιο το βράδυ της μέρας που είδε τον Μακρόν να κάνει χρήση του 49.3, χιλιάδες Γάλλοι ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους δεκάδων πόλεων, και σε πάρα πολλές περιπτώσεις συγκρούσθηκαν για ώρες με τα ΜΑΤ όταν έκαναν πολύ αισθητή την (ταξική) οργή τους στα άδυτα των αδύτων των μεγαλοαστών, όπως για παράδειγμα στην περιοχή γύρω από την πλατεία Ομονοίας στο Παρίσι, που φιλοξενεί το Κοινοβούλιο, υπουργεία και προεδρικά και άλλα μέγαρα, πρεσβείες, και τα ίσως πιο ακριβά κοσμηματοπωλεία του κόσμου. Δεν επρόκειτο όμως για ένα απλό ξέσπασμα. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη καθώς είναι γενική η εξής διαπίστωση και απόφαση: αφού κάναμε για μήνες τα πάντα, από απεργίες μέχρι τις πιο μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς ο Μικρόν να κάνει την παραμικρή παραχώρηση, δεν μας απομένει παρά να σκληρύνουμε όλο και περισσότερο τον αγώνα μας, ακολουθώντας το παράδειγμα των “κίτρινων γιλέκων” που εξάλλου ήταν οι μόνοι που ανάγκασαν τον Μακρόν να υποχωρήσει! Και ακριβώς αυτό βλέπουμε να κάνουν τώρα πράξη σε όλη τη χώρα…
Φυσικά, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα οριστικά καθώς μόλις τώρα μπαίνουμε στην τελική (;) φάση της αναμέτρησης και ενώ μάλιστα η ισχυρότατη γαλλική ακροδεξιά καραδοκεί και μπορεί να επωφεληθεί παρόλο που απέχει επιδεικτικά από τις κινητοποιήσεις. Όμως, ένα είναι βέβαιο: το γαλλικό εργατικό κίνημα δεν περιορίζεται πια να αμύνεται αλλά περνάει τώρα στην αντεπίθεση, απειλώντας ήδη να ανατρέψει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και τον ίδιο τον ηγέτη της Μακρονίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την εκπλήρωση των ακόμα πιο φιλόδοξων κοινωνικών και πολιτικών στόχων του, που όμως αρχίζουν να διαγράφονται στον ορίζοντα. Αν μη τι άλλο, οι αμέσως προσεχείς μέρες, βδομάδες και μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι για τη συνέχεια αυτής της ιστορικής γαλλικής ταξικής σύγκρουσης. Κλείνουμε λοιπόν αυτό το κείμενο με την ίδια ακριβώς φράση που είχαμε κλείσει και το προηγούμενο: Προσοχή στη Γαλλία μια και ισχύει πάντα το ρηθέν ότι όταν συναχώνεται η Γαλλία φτερνίζεται όλη η Ευρώπη!...
Σημείωση
1. Βλέπε τα τρία προηγούμενα άρθρα μας για το ίδιο θέμα:
https://www.contra-xreos.gr/arthra/3072-gallia-meres-paroksysmoy-mias-istorikis-taksikis-sygkrousis
https://www.contra-xreos.gr/arthra/3062-gallia-ekkatommyria-diadilotes-etoimoi-na-klimakosoyn-tis-apergies
https://www.contra-xreos.gr/arthra/3058-gallia-pros-mia-oinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Τι συμβαίνει στη Γαλλία αυτό το Μάρτη του σωτήριου έτους 2023; Συμβαίνει ότι η Γαλλία έχει πια μπει για τα καλά σε μια -πάρα πολλά υποσχόμενη- κοινωνική και πολιτική κρίση που αρχίζει να συγκρίνεται μόνο με εκείνες του Μάη του ‘68 και του 1936! Δηλαδή, ότι βιώνει ήδη, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια από εκείνες τις σπάνιες αγωνιστικές εξάρσεις του λαού της, στις οποίες μας έχει συνηθίσει στους τρεις τελευταίους αιώνες!
Και εξηγούμαστε. Η πρωτοφανής πολιτική της κρίση συνίσταται στο γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της, ή μάλλον η “Μακρονία” όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι Γάλλοι το καθεστώς Μακρόν, βρίσκεται πια σε μια κατάσταση που μπορεί να συνοψιστεί στην έκφραση “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”: οτιδήποτε κι αν κάνει καταλήγει αυτόματα σε δεινή ήττα της, που επιδεινώνει παραπέρα τα αδιέξοδα της! Απομονωμένη όχι μόνο στην κοινωνία με ποσοστά αποδοκιμασίας που φτάνουν και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν το 82% (!), αλλά και στο Κοινοβούλιο όπου δεν διαθέτει πια ούτε καν σχετική πλειοψηφία ακόμα και όταν την στηρίζει η -άλλοτε κραταιά και σήμερα σε διάλυση- παραδοσιακή δεξιά (των Σιράκ, Σαρκοζί, κλπ), η Μακρονία δέχεται τώρα τις κατάρες και τα αναθέματα των (δικών της) ΜΜΕ, και των μέχρι χτες (καταδικών της) εργοδοτικών, μεγαλοαστικών και άλλων κέντρων αποφάσεων! Ο λόγος απλός και κατανοητός: ο “ανεύθυνος και απερίσκεπτος” αλαζόνας και εγωπαθής Μακρόν έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του όχι μόνο για να ζωντανέψει ένα εργατικό κίνημα σε μόνιμη κρίση και αφασία, αλλά και για να το ενώσει και να το (ξανα)κάνει μεγάλο πρωταγωνιστή των πιο κεντρικών κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων της χώρας.(1)
Φυσικά, τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό, και όλα αυτά τα ΜΜΕ και κέντρα αποφάσεων θα δοξολογούσαν τώρα τον Μακρόν και τη Μακρονία του αν δεν είχε αντισταθεί με νύχια και με δόντια στη συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση της το εργατικό κίνημα που απεργεί, μπλοκάρει και διαδηλώνει μαζικά εδώ και σχεδόν τρεις μήνες. Και ακριβώς επειδή έκανε και κάνει όλα αυτά, αυτό το μαχόμενο εργατικό κίνημα κατορθώνει τώρα να συσπειρώσει γύρω του ευρύτερες λαϊκές μάζες, φτάνοντας μάλιστα να εμπνέει και να κατεβάζει στους δρόμους και στις απεργίες κοινωνικές κατηγορίες, όπως π.χ. στελέχη επιχειρήσεων ή αρκετά ελευθέρια επαγγέλματα, που, παραδοσιακά, φλερτάρουν με τους “από πάνω” ενώ δεν διακρίνονται για τη συμπάθεια τους στους “από κάτω”!
Αδιάψευστος μάρτυρας όλων αυτών των κατορθωμάτων του εργατικού κινήματος είναι οι συνεχείς δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, που φτάνουν τώρα να δίνουν το εξωπραγματικό ποσοστό του 82% των Γάλλων πολιτών, που αντιτίθενται στη χρήση του διαβόητου άρθρου 49.3 από τον Μακρόν και την πρωθυπουργό του Ελιζαμπέτ Μπρον για να περάσουν την αντιμεταρρύθμιση τους. Ή το ίσως ακόμα πιο απίστευτο ποσοστό του 49% των Γάλλων που τάσσονται όχι πια μόνο υπέρ των εργατικών κινητοποιήσεων (αυτό ξεπερνάει πάντα το 70%) αλλά υπέρ του μπλοκαρίσματος της χώρας ακόμα και με ενέργειες που μέχρι χτες θεωρούνταν από τους ίδιους αξιόποινες ή και περίπου...τρομοκρατικές!
Όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά το κεκτημένο πια υπόβαθρο μιας πραγματικότητας που τείνει, από την επαύριο της χρήσης του διαβόητου 49.3, να μετεξελιχθεί σε μια κατάσταση γενικευμένης κοινωνικής αλλά και πολιτικής παροξυσμικής κρίσης με ιστορικά πια διακυβεύματα και εντελώς αβέβαιη τελική έκβαση. Πράγματι, οι πάντες -εχθροί και φίλοι- συμφωνούν ότι γινόμαστε ήδη μάρτυρες του περάσματος της κρίσης σε μια ποιοτικά ανώτερη φάση της, όχι μόνο επειδή το διακύβευμα είναι τώρα πολύ μεγαλύτερο από την συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση, αλλά κι επειδή αυτό πιστεύουν ακράδαντα και αρχίζουν να το κάνουν πράξη όλο και περισσότεροι επώνυμοι και ανώνυμοι πρωταγωνιστές της κρίσης, όταν δεν διστάζουν να αναφέρονται σε δύο πολύ εύγλωττα ιστορικά προηγούμενα: στο Μάη του 68 ή -ακόμα περισσότερο- στην επανάσταση του 1789!
Τι κάνουν λοιπόν σε αυτή την ποιοτικά ανώτερη φάση της κινητοποίησης τους οι Γάλλοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, από κοινού με τους υποστηριχτές τους; Δεν περιορίζονται πια μόνο να απεργούν,και προχωρούν σε νέες μορφές πάλης πιο προσαρμοσμένες στις σύγχρονες πραγματικότητες: έχοντας διδαχθεί πολλά από το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, μπλοκάρουν νευραλγικά οικονομικά και άλλα κέντρα όπως: διυλιστήρια, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού και γκαζιού, οδικούς άξονες και ανισόπεδους κόμβους, εισόδους πόλεων, διοικητικά κέντρα, κυβερνητικές υπηρεσίες, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, λιμάνια, κέντρα διαχείρισης και καύσης απορριμάτων, και κάθε λογής εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανόμενων και εκείνων των ηγετών και βουλευτών της Μακρονίας.
Όμως, όχι πια μόνον αυτά. Το ίδιο το βράδυ της μέρας που είδε τον Μακρόν να κάνει χρήση του 49.3, χιλιάδες Γάλλοι ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους δεκάδων πόλεων, και σε πάρα πολλές περιπτώσεις συγκρούσθηκαν για ώρες με τα ΜΑΤ όταν έκαναν πολύ αισθητή την (ταξική) οργή τους στα άδυτα των αδύτων των μεγαλοαστών, όπως για παράδειγμα στην περιοχή γύρω από την πλατεία Ομονοίας στο Παρίσι, που φιλοξενεί το Κοινοβούλιο, υπουργεία και προεδρικά και άλλα μέγαρα, πρεσβείες, και τα ίσως πιο ακριβά κοσμηματοπωλεία του κόσμου. Δεν επρόκειτο όμως για ένα απλό ξέσπασμα. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη καθώς είναι γενική η εξής διαπίστωση και απόφαση: αφού κάναμε για μήνες τα πάντα, από απεργίες μέχρι τις πιο μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς ο Μικρόν να κάνει την παραμικρή παραχώρηση, δεν μας απομένει παρά να σκληρύνουμε όλο και περισσότερο τον αγώνα μας, ακολουθώντας το παράδειγμα των “κίτρινων γιλέκων” που εξάλλου ήταν οι μόνοι που ανάγκασαν τον Μακρόν να υποχωρήσει! Και ακριβώς αυτό βλέπουμε να κάνουν τώρα πράξη σε όλη τη χώρα…
Φυσικά, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα οριστικά καθώς μόλις τώρα μπαίνουμε στην τελική (;) φάση της αναμέτρησης και ενώ μάλιστα η ισχυρότατη γαλλική ακροδεξιά καραδοκεί και μπορεί να επωφεληθεί παρόλο που απέχει επιδεικτικά από τις κινητοποιήσεις. Όμως, ένα είναι βέβαιο: το γαλλικό εργατικό κίνημα δεν περιορίζεται πια να αμύνεται αλλά περνάει τώρα στην αντεπίθεση, απειλώντας ήδη να ανατρέψει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και τον ίδιο τον ηγέτη της Μακρονίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την εκπλήρωση των ακόμα πιο φιλόδοξων κοινωνικών και πολιτικών στόχων του, που όμως αρχίζουν να διαγράφονται στον ορίζοντα. Αν μη τι άλλο, οι αμέσως προσεχείς μέρες, βδομάδες και μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι για τη συνέχεια αυτής της ιστορικής γαλλικής ταξικής σύγκρουσης. Κλείνουμε λοιπόν αυτό το κείμενο με την ίδια ακριβώς φράση που είχαμε κλείσει και το προηγούμενο: Προσοχή στη Γαλλία μια και ισχύει πάντα το ρηθέν ότι όταν συναχώνεται η Γαλλία φτερνίζεται όλη η Ευρώπη!...
Σημείωση
1. Βλέπε τα τρία προηγούμενα άρθρα μας για το ίδιο θέμα:
https://www.contra-xreos.gr/arthra/3072-gallia-meres-paroksysmoy-mias-istorikis-taksikis-sygkrousis
https://www.contra-xreos.gr/arthra/3062-gallia-ekkatommyria-diadilotes-etoimoi-na-klimakosoyn-tis-apergies
https://www.contra-xreos.gr/arthra/3058-gallia-pros-mia-oinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
RSS Feed
