Τον Μίκη Θεοδωράκη δεν βρήκα το κουράγιο να τον ακούσω και να τον δω στην ομιλία του. Άντεξα μόνο για λίγα λεπτά στην αρχή, που προσφώνησε τα αδέρφια του τους φασίστες και τους ναζί ενώ από κάτω από την εξέδρα ήταν όντως αυτοί. Μετά το έκλεισα. Δεν άντεξα να τον δω να ξεφτιλίζει και να αποδομεί τον σπουδαίο καλλιτέχνη που φέρει στο ίδιο σαρκίο με αυτό του γελοίου πολιτικού όντος.
Ο Μίκης εδώ και πολλά χρόνια τραβάει την κατηφόρα. Στα τελευταία έθεσε τον εαυτό του και απέναντι στην αξιοπρέπεια. Μας έκανε να ακούμε κρυφά από δω και μπρος τα τραγούδια του, αυτή τη φορά για να μη μας χαρακτηρίσουν φασίστες.
Πολλά μπορεί να πάθει ο άνθρωπος όσο νιώθει τις σωματικές του δυνάμεις να μειώνονται και τον θάνατό του προ των πυλών. Το χείριστο όλων να αποδομήσει τον ίδιο τον εαυτό του για να υπηρετήσει την στιγμιαία ματαιοδοξία του.
Η Τέχνη όπως και η καθημερινή στάση ζωής είναι πολιτική πράξη. Μπορεί ο καλλιτέχνης να διαχωρίζεται από το έργο του στη συνείδησή μας και το έργο να συνεχίζει ως αυθύπαρκτο να γράφει την Ιστορία του, ιδίως μετά τον βιολογικό θάνατο του δημιουργού του, αλλά όταν ο άνθρωπος όσο ζει δεν σέβεται τον καλλιτέχνη με τον οποίον συστεγάζεται στο ίδιο σαρκίο, είναι ο πρώτος που υποτιμά το έργο του και καθορίζει την ιστορική του πορεία. Υποτιμώντας δε το έργο του, προσβάλλει και υποτιμά τους αποδέκτες αυτού. Διότι η σχέση είναι ισότιμα αμφίδρομη. Καλλιτέχνης και τέχνη δεν υπάρχουν αν δεν υπάρχουν οι άνθρωποι που θα νιώσουν, θα τιμήσουν και θα εκτιμήσουν. Ο Μίκης στα τελευταία του επέλεξε να υποτιμήσει το έργο του και κατευθύνει την ιστορική του πορεία προς τα αδέρφια του τους πολιτικούς και φυσικούς απογόνους των ναζί, των δοσίλογων, των βασανιστών της Μακρονήσου και των αμόρφωτων, ανιστόρητων, ανόητων εθνικιστών που τους περιβάλλουν και εκφράζονται πολιτικά από αυτούς.
Προσωπικά με θλίβει η επιλογή του, αλλά επειδή ποτέ δεν τον είχα σε εκτίμηση ως πολιτικό ον, μπορώ να πω ότι το περίμενα κιόλας. Εξάλλου η πορεία του είναι ανάλογη με αυτή των δήθεν αριστερών της επενδυτικής, που κυβερνάνε σήμερα, αλλά και αυτών που όψιμα κατανόησαν τον πολιτικό τους εξευτελισμό και διαχώρισαν τη θέση τους για να ψαρεύουν κι αυτοί σήμερα σε θολά πολιτικά νερά. Ο αυτοεξευτελισμός όλων αυτών με σημαία τον Μίκη Θεοδωράκη είναι απολύτως ίδιος, οι πολιτικοί βίοι τους παράλληλοι. Η αναξιοπρέπεια και η πολιτική χυδαιότητα κυβερνά την κοινωνία και τη χώρα μας πια σε όλα τα επίπεδα. Η κατάντια είναι πλέον μη αναστρέψιμη.
Γιάννης Μακριδάκης
http://yiannismakridakis.gr/?p=10326
Ο Μίκης εδώ και πολλά χρόνια τραβάει την κατηφόρα. Στα τελευταία έθεσε τον εαυτό του και απέναντι στην αξιοπρέπεια. Μας έκανε να ακούμε κρυφά από δω και μπρος τα τραγούδια του, αυτή τη φορά για να μη μας χαρακτηρίσουν φασίστες.
Πολλά μπορεί να πάθει ο άνθρωπος όσο νιώθει τις σωματικές του δυνάμεις να μειώνονται και τον θάνατό του προ των πυλών. Το χείριστο όλων να αποδομήσει τον ίδιο τον εαυτό του για να υπηρετήσει την στιγμιαία ματαιοδοξία του.
Η Τέχνη όπως και η καθημερινή στάση ζωής είναι πολιτική πράξη. Μπορεί ο καλλιτέχνης να διαχωρίζεται από το έργο του στη συνείδησή μας και το έργο να συνεχίζει ως αυθύπαρκτο να γράφει την Ιστορία του, ιδίως μετά τον βιολογικό θάνατο του δημιουργού του, αλλά όταν ο άνθρωπος όσο ζει δεν σέβεται τον καλλιτέχνη με τον οποίον συστεγάζεται στο ίδιο σαρκίο, είναι ο πρώτος που υποτιμά το έργο του και καθορίζει την ιστορική του πορεία. Υποτιμώντας δε το έργο του, προσβάλλει και υποτιμά τους αποδέκτες αυτού. Διότι η σχέση είναι ισότιμα αμφίδρομη. Καλλιτέχνης και τέχνη δεν υπάρχουν αν δεν υπάρχουν οι άνθρωποι που θα νιώσουν, θα τιμήσουν και θα εκτιμήσουν. Ο Μίκης στα τελευταία του επέλεξε να υποτιμήσει το έργο του και κατευθύνει την ιστορική του πορεία προς τα αδέρφια του τους πολιτικούς και φυσικούς απογόνους των ναζί, των δοσίλογων, των βασανιστών της Μακρονήσου και των αμόρφωτων, ανιστόρητων, ανόητων εθνικιστών που τους περιβάλλουν και εκφράζονται πολιτικά από αυτούς.
Προσωπικά με θλίβει η επιλογή του, αλλά επειδή ποτέ δεν τον είχα σε εκτίμηση ως πολιτικό ον, μπορώ να πω ότι το περίμενα κιόλας. Εξάλλου η πορεία του είναι ανάλογη με αυτή των δήθεν αριστερών της επενδυτικής, που κυβερνάνε σήμερα, αλλά και αυτών που όψιμα κατανόησαν τον πολιτικό τους εξευτελισμό και διαχώρισαν τη θέση τους για να ψαρεύουν κι αυτοί σήμερα σε θολά πολιτικά νερά. Ο αυτοεξευτελισμός όλων αυτών με σημαία τον Μίκη Θεοδωράκη είναι απολύτως ίδιος, οι πολιτικοί βίοι τους παράλληλοι. Η αναξιοπρέπεια και η πολιτική χυδαιότητα κυβερνά την κοινωνία και τη χώρα μας πια σε όλα τα επίπεδα. Η κατάντια είναι πλέον μη αναστρέψιμη.
Γιάννης Μακριδάκης
http://yiannismakridakis.gr/?p=10326
RSS Feed
