Χριστίνα Πάντζου
Ο Λάντιο Βερόν είναι κασίκε (αρχηγός) των ιθαγενών Γουαρανί-Καϊοβά, στο Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ της Βραζιλίας.
Το 2001, ο πατέρας του, Μάρκος Βερόν, ξεκίνησε μια ευρωπαϊκή περιοδεία για να καταγγείλει τη γενοκτονία της φυλής του και δύο χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε μπροστά τα μάτια τού Λάντιο από έμμισθους στην υπηρεσία των γαιοκτημόνων, οι οποίοι βίασαν μία από τις αδελφές του και βασάνισαν τον ίδιο επιχειρώντας να τον κάψουν ζωντανό.
Από εκείνη τη χρονιά έως σήμερα 385 ηγέτες των ιθαγενών της Βραζιλίας έχουν δολοφονηθεί από ιδιωτικούς φρουρούς -πραγματικές πολιτοφυλακές παραστρατιωτικών-των μεγαλογαιοκτημόνων.
Καθώς χρόνο με τον χρόνο ο διωγμός των Γουαρανί-Καϊοβά κλιμακώνεται και η επιβίωσή τους απειλείται όλο και περισσότερο, ο Λάντιο Βερόν, αψηφώντας κινδύνους, ξεκίνησε τη δική του εξάμηνη περιοδεία σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες.
Κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα ήρθε στην «Εφ.Συν.» και μας μίλησε για τον σφετερισμό της γης τους που τους καταδικάζει σε αφανισμό, για τους αγώνες του λαού του αλλά και για τους στόχους της περιοδείας του.
«Xρειαζόμαστε στήριξη»
«Δεν βρίσκουμε το δίκιο μας και χρειαζόμαστε τη στήριξη της Ευρώπης, θέλουμε να γνωρίσετε τη γενοκτονία που βιώνει ο λαός μας. Γιατί η εκδίωξη από τα εδάφη μας σημαίνει τον αφανισμό μας. Είμαστε άνθρωποι, θέλουμε μόνο να ζήσουμε και θέλουμε τη γη μας, που είναι ιερή, είναι η πηγή κάθε ζωής. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να στήσουμε ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο αλληλεγγύης», λέει ο 50χρονος ιθαγενής ηγέτης εξιστορώντας τις περιπέτειες μιας φυλής που βλέπει την «κατάκτηση της Αμερικής» να συνεχίζεται με τον συστηματικό σφετερισμό των εδαφών της και με τον αποδεκατισμό της φυλής του που πλέον απαριθμεί μόνο 47.000 μέλη.
«Ο,τι δεν κατάφεραν οι άποικοι, το αποτελείωσαν το κράτος, οι γαιοκτήμονες και οι αγροτοβιομηχανίες που καταπατούν και κλέβουν τα εδάφη μας.
Το 1953 η κοινότητά μου, που ζούσε στην Τακουάρα, εκτοπίστηκε βίαια από την κυβέρνηση που μας έστειλε σε… πανελάχιστους καταυλισμούς -ζώνες εγκλεισμού-, περιστοιχισμένους από τεράστια αγροκτήματα σόγιας και ζαχαροκάλαμου ή κτηνοτροφικές μονάδες.
Δεν μπορούμε να καλλιεργούμε, να κυνηγάμε, να ψαρεύουμε και να συνεχίζουμε τον τρόπο ζωής που ξέραμε και τις παραδόσεις μας.
Ζούμε με τον φόβο μην απομακρυνθούμε από αυτούς και μας σκοτώσουν οι ένοπλοι φρουροί των γαιοκτημόνων.
Και πολλοί δεν έχουμε καν εδάφη και αναγκαζόμαστε να μένουμε σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς στην άκρη του δρόμου, χωρίς νερό ή φαγητό».
Δεν είναι μόνο ότι τα εδάφη τους δεν οριοθετήθηκαν ποτέ, όπως προέβλεπε το Σύνταγμα του 1988.
Με την κυβέρνηση του Μισέλ Τέμερ οι συνθήκες επιδεινώθηκαν καθώς εκδόθηκε διάταγμα το οποίο δίνει τη δυνατότητα στο υπουργείο Δικαιοσύνης να παγώνει την οριοθέτηση των ιθαγενικών εδαφών, να αναθεωρεί τα ήδη οριοθετημένα εδάφη ή να θέτει βέτο για την επέκτασή τους, ευνοώντας δίχως προσχήματα μεγαλογαιοκτήμονες και πολυεθνικές της αγροτοβιομηχανίας.
«Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον αφανισμό μας, ούτε να απαρνηθούμε τα εδάφη μας.
Γι’ αυτό εδώ και χρόνια ξεκινήσαμε τις “ρετομάντας”, την ειρηνική ανακατάληψη των περιοχών από όπου μας εκτόπισαν.
Σήμερα έχουμε 46 “ρετομάντας” και έπειτα από σκληρούς αγώνες καταφέραμε οι 16 από αυτές με δικαστικές αποφάσεις να αναγνωριστούν ως δικές μας εκτάσεις.
Αλλά όλα αυτά με τα νέα μέτρα απειλούνται».
Από την επίσκεψή του στην Ελλάδα ο Λάντιο Βερόν μίλησε με συγκίνηση για τις Σκουριές, όπου βρέθηκε και συνομίλησε με τους κατοίκους που μάχονται κατά του ορυχείου χρυσού, μεταφέροντάς τους «αναμνήσεις από το μέλλον» που τους περιμένει:
«Στις Σκουριές θέλουν να καταστρέψουν την καρδιά μιας χώρας που είναι το δάσος. Αλλά ακόμη υπάρχει το αρχέγονο δάσος και οι άνθρωποι δίνουν μια αναγκαία μάχη για τη σωτηρία του.
Σε εμάς, στο Μάτο Γκρόσο, που σημαίνει Πυκνό Δάσος, το δάσος δεν υπάρχει πια, καταστράφηκε από την επέλαση των μονοκαλλιεργειών».
Παρά τους φόνους, τις φυλακίσεις και την καταστολή, οι Γουαρανί–Καϊοβά δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται, εξηγεί ο 50χρονος ηγέτης τους, με τις πανεπιστημιακές σπουδές, που υπήρξε και υποψήφιος ομοσπονδιακός βουλευτής με το PSOL (Κόμμα για τον Σοσιαλισμό και την Ελευθερία).
«Μετά τόσων χρόνων εμπαιγμό και διώξεις, ξέρουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση.
Διαδηλώνουμε στους δρόμους, έξω από τα δικαστήρια, ακόμη και μπροστά στο ομοσπονδιακό Κογκρέσο για τα συνταγματικά μας δικαιώματα, για να πάψει ο εκτοπισμός.
Αυτό ακριβώς οργανώνουμε όλες οι φυλές ιθαγενών της Βραζιλίας, που από τις 24 έως τις 28 Απριλίου θα κατασκηνώσουμε μπροστά στο Κογκρέσο στην Μπραζίλια για να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί».
Οσο για τον φόβο μήπως οι εχθροί του τού επιφυλάσσουν την ίδια μοίρα με τον πατέρα του, ο Λάντιο Βερόν, που έχει δει να δολοφονούνται επίσης τέσσερα αδέλφια του, μία ανιψιά και ένας θείος του, απαντά:
«Για εμάς ζωή χωρίς τη γη μας δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και αντιστεκόμαστε, έστω κι αν το τίμημα είναι η ζωή μας.
Οι απειλές είναι πολλές, αλλά δεν φοβάμαι. Σημασία έχει να αγωνίζεσαι για τον λαό σου.
Κι αυτή η περιοδεία στην Ευρώπη αυτό το νόημα έχει: να γίνετε όλοι εσείς το άγρυπνο μάτι της Ευρώπης πάνω από τις περιοχές μας, να δημοσιοποιείτε όσα συμβαίνουν, να συνοδεύετε τις κραυγές μας για να σταματήσουν οι διώξεις, συμβάλλοντας στην επιβίωσή μας».
Πηγή:efsyn
Ο Λάντιο Βερόν είναι κασίκε (αρχηγός) των ιθαγενών Γουαρανί-Καϊοβά, στο Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ της Βραζιλίας.
Το 2001, ο πατέρας του, Μάρκος Βερόν, ξεκίνησε μια ευρωπαϊκή περιοδεία για να καταγγείλει τη γενοκτονία της φυλής του και δύο χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε μπροστά τα μάτια τού Λάντιο από έμμισθους στην υπηρεσία των γαιοκτημόνων, οι οποίοι βίασαν μία από τις αδελφές του και βασάνισαν τον ίδιο επιχειρώντας να τον κάψουν ζωντανό.
Από εκείνη τη χρονιά έως σήμερα 385 ηγέτες των ιθαγενών της Βραζιλίας έχουν δολοφονηθεί από ιδιωτικούς φρουρούς -πραγματικές πολιτοφυλακές παραστρατιωτικών-των μεγαλογαιοκτημόνων.
Καθώς χρόνο με τον χρόνο ο διωγμός των Γουαρανί-Καϊοβά κλιμακώνεται και η επιβίωσή τους απειλείται όλο και περισσότερο, ο Λάντιο Βερόν, αψηφώντας κινδύνους, ξεκίνησε τη δική του εξάμηνη περιοδεία σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες.
Κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα ήρθε στην «Εφ.Συν.» και μας μίλησε για τον σφετερισμό της γης τους που τους καταδικάζει σε αφανισμό, για τους αγώνες του λαού του αλλά και για τους στόχους της περιοδείας του.
«Xρειαζόμαστε στήριξη»
«Δεν βρίσκουμε το δίκιο μας και χρειαζόμαστε τη στήριξη της Ευρώπης, θέλουμε να γνωρίσετε τη γενοκτονία που βιώνει ο λαός μας. Γιατί η εκδίωξη από τα εδάφη μας σημαίνει τον αφανισμό μας. Είμαστε άνθρωποι, θέλουμε μόνο να ζήσουμε και θέλουμε τη γη μας, που είναι ιερή, είναι η πηγή κάθε ζωής. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να στήσουμε ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο αλληλεγγύης», λέει ο 50χρονος ιθαγενής ηγέτης εξιστορώντας τις περιπέτειες μιας φυλής που βλέπει την «κατάκτηση της Αμερικής» να συνεχίζεται με τον συστηματικό σφετερισμό των εδαφών της και με τον αποδεκατισμό της φυλής του που πλέον απαριθμεί μόνο 47.000 μέλη.
«Ο,τι δεν κατάφεραν οι άποικοι, το αποτελείωσαν το κράτος, οι γαιοκτήμονες και οι αγροτοβιομηχανίες που καταπατούν και κλέβουν τα εδάφη μας.
Το 1953 η κοινότητά μου, που ζούσε στην Τακουάρα, εκτοπίστηκε βίαια από την κυβέρνηση που μας έστειλε σε… πανελάχιστους καταυλισμούς -ζώνες εγκλεισμού-, περιστοιχισμένους από τεράστια αγροκτήματα σόγιας και ζαχαροκάλαμου ή κτηνοτροφικές μονάδες.
Δεν μπορούμε να καλλιεργούμε, να κυνηγάμε, να ψαρεύουμε και να συνεχίζουμε τον τρόπο ζωής που ξέραμε και τις παραδόσεις μας.
Ζούμε με τον φόβο μην απομακρυνθούμε από αυτούς και μας σκοτώσουν οι ένοπλοι φρουροί των γαιοκτημόνων.
Και πολλοί δεν έχουμε καν εδάφη και αναγκαζόμαστε να μένουμε σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς στην άκρη του δρόμου, χωρίς νερό ή φαγητό».
Δεν είναι μόνο ότι τα εδάφη τους δεν οριοθετήθηκαν ποτέ, όπως προέβλεπε το Σύνταγμα του 1988.
Με την κυβέρνηση του Μισέλ Τέμερ οι συνθήκες επιδεινώθηκαν καθώς εκδόθηκε διάταγμα το οποίο δίνει τη δυνατότητα στο υπουργείο Δικαιοσύνης να παγώνει την οριοθέτηση των ιθαγενικών εδαφών, να αναθεωρεί τα ήδη οριοθετημένα εδάφη ή να θέτει βέτο για την επέκτασή τους, ευνοώντας δίχως προσχήματα μεγαλογαιοκτήμονες και πολυεθνικές της αγροτοβιομηχανίας.
«Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον αφανισμό μας, ούτε να απαρνηθούμε τα εδάφη μας.
Γι’ αυτό εδώ και χρόνια ξεκινήσαμε τις “ρετομάντας”, την ειρηνική ανακατάληψη των περιοχών από όπου μας εκτόπισαν.
Σήμερα έχουμε 46 “ρετομάντας” και έπειτα από σκληρούς αγώνες καταφέραμε οι 16 από αυτές με δικαστικές αποφάσεις να αναγνωριστούν ως δικές μας εκτάσεις.
Αλλά όλα αυτά με τα νέα μέτρα απειλούνται».
Από την επίσκεψή του στην Ελλάδα ο Λάντιο Βερόν μίλησε με συγκίνηση για τις Σκουριές, όπου βρέθηκε και συνομίλησε με τους κατοίκους που μάχονται κατά του ορυχείου χρυσού, μεταφέροντάς τους «αναμνήσεις από το μέλλον» που τους περιμένει:
«Στις Σκουριές θέλουν να καταστρέψουν την καρδιά μιας χώρας που είναι το δάσος. Αλλά ακόμη υπάρχει το αρχέγονο δάσος και οι άνθρωποι δίνουν μια αναγκαία μάχη για τη σωτηρία του.
Σε εμάς, στο Μάτο Γκρόσο, που σημαίνει Πυκνό Δάσος, το δάσος δεν υπάρχει πια, καταστράφηκε από την επέλαση των μονοκαλλιεργειών».
Παρά τους φόνους, τις φυλακίσεις και την καταστολή, οι Γουαρανί–Καϊοβά δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται, εξηγεί ο 50χρονος ηγέτης τους, με τις πανεπιστημιακές σπουδές, που υπήρξε και υποψήφιος ομοσπονδιακός βουλευτής με το PSOL (Κόμμα για τον Σοσιαλισμό και την Ελευθερία).
«Μετά τόσων χρόνων εμπαιγμό και διώξεις, ξέρουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση.
Διαδηλώνουμε στους δρόμους, έξω από τα δικαστήρια, ακόμη και μπροστά στο ομοσπονδιακό Κογκρέσο για τα συνταγματικά μας δικαιώματα, για να πάψει ο εκτοπισμός.
Αυτό ακριβώς οργανώνουμε όλες οι φυλές ιθαγενών της Βραζιλίας, που από τις 24 έως τις 28 Απριλίου θα κατασκηνώσουμε μπροστά στο Κογκρέσο στην Μπραζίλια για να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί».
Οσο για τον φόβο μήπως οι εχθροί του τού επιφυλάσσουν την ίδια μοίρα με τον πατέρα του, ο Λάντιο Βερόν, που έχει δει να δολοφονούνται επίσης τέσσερα αδέλφια του, μία ανιψιά και ένας θείος του, απαντά:
«Για εμάς ζωή χωρίς τη γη μας δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και αντιστεκόμαστε, έστω κι αν το τίμημα είναι η ζωή μας.
Οι απειλές είναι πολλές, αλλά δεν φοβάμαι. Σημασία έχει να αγωνίζεσαι για τον λαό σου.
Κι αυτή η περιοδεία στην Ευρώπη αυτό το νόημα έχει: να γίνετε όλοι εσείς το άγρυπνο μάτι της Ευρώπης πάνω από τις περιοχές μας, να δημοσιοποιείτε όσα συμβαίνουν, να συνοδεύετε τις κραυγές μας για να σταματήσουν οι διώξεις, συμβάλλοντας στην επιβίωσή μας».
Πηγή:efsyn
RSS Feed