Τα νερά του Πηλίου ήταν πάντοτε στο στόχαστρο των επενδυτών τις τελευταίες δεκαετίες. Την Καποδιστριακή περίοδο της αυτοδιοίκησης το ενδιαφέρον των ιδιωτών εκφράστηκε με συντονισμένες, επιθετικές κινήσεις απερχόμενων δημάρχων σε δύο ιδιαίτερα περιπτώσεις, των Σταγιατών και κυρίως της Δράκειας. Στην πρώτη περίπτωση , ο Δήμαρχος Πορταριάς έπαιξε το ρόλο του προξενητή- με το «έτσι θέλω»- ανάμεσα στο τοπικό συμβούλιο του χωριού και γνωστού επενδυτή του Βόλου για την εκμετάλλευση των νερών της πηγής της Κρύας Βρύσης. Για να εισπράξει τελικά την οργή των κατοίκων. Στη δεύτερη ο δήμαρχος της Αγριάς ανέθεσε σε μεγάλο τεχνικό γραφείο της Αθήνας την εκπόνηση μελέτης για την αξιοποίηση των πηγών των Χανίων Πηλίων με τη μέθοδο ΣΔΙΤ, από τις οποίες υδρεύεται και αρδεύεται η Δράκεια εν αγνοία των κατοίκων του χωριού. Η μελέτη έμεινε στο ράφι μετά από τις δυναμικές κινητοποιήσεις της τοπικής κοινωνίας.
Στο πλαίσιο του Καλλικράτη η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης ξεκίνησε μέσα στο ευνοϊκό για ξεπουλήματα φυσικών αγαθών περιβάλλον λόγω της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Ωστόσο η μεθόδευση ήταν πολύ διαφορετική και προσαρμοσμένη στη θεωρία του σοκ. 10 χωριά του Πηλίου , χωρίς διαβούλευση, εντάσσονται στο δήμο Βόλου ο οποίος μεγαλώνει την επικράτειά του 26 φορές με τα σύνορά του να επεκτείνονται μέχρι την κορυφογραμμή του Πηλίου, βάζοντας έτσι «χέρι» σε όλες της πηγές μέσω της ΔΕΥΑΜΒ.
Το δεύτερο σοκ αισθάνθηκε για τα καλά η ορεινή κοινωνία με την αναίτια και παράνομα-χωρίς καμιά προηγούμενη ενημέρωση και ειδοποίηση- χλωρίωση του νερού και την προτροπή από τον τότε δήμαρχο «να μάθουν στα χωριά να πίνουν χλωριωμένο νερό τόσο για λόγους υγείας όσο και για λόγους κοινωνικής ισότητας»!
Το τρίτο ακαριαίο κτύπημα δόθηκε με την χωρίς διάλογο, ως κεραυνός εν αιθρία, αρπαγή της άρδευσης από τις τοπικές κοινότητες, δηλ την τοπική αυτοδιοίκηση και μεταφορά της στην παντελώς ευτελισμένη και ανίκανη να διαχειριστεί το θέμα ΔΕΥΑΜΒ, προφανώς για να δοθεί εύκολα σε ιδιώτη χωρίς σοβαρή αντίδραση.
Αυτή η πολιτική αποσκοπούσε στην αδρανοποίηση του ορεινού πληθυσμού με την βίαιη μετατροπή του σε πελάτη της βιομηχανίας του εμφιαλωμένου νερού και καταναλωτή του νερού της άρδευσης και οριστική αποκοπή της σχέσης του με τις πηγές πεντακάθαρου νερού του βουνού που ενίοτε παίρνει μεταφυσικό χαρακτήρα. Αν όλα πήγαινα ρολόι, η δουλειά της ιδιωτικοποίησης θα πήγαινε πρίμα, χωρίς αντιδράσεις που ήταν αναμενόμενες από μια κοινωνία που έζησε από κοντά τα γεγονότα στο Πουρί με τις πηγές της Λαγωνίκας στις αρχές του 90 και που ,κυρίως, ζει κυριολεκτικά με το νερό και έχει ακόμη στενή σχέση με τη φύση.
Τα πράγματα όμως δεν πήγαν καλά. Η επίθεση με χημικά στο πόσιμο νερό τον Νοέμβρη 2011, δημιούργησε τη Κίνηση, προκάλεσε οργή, κατάληψη των δημοτικών χώρων επανειλημμένα, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις , παραβίαση δεξαμενών και ξήλωμα εγκαταστάσεων χλωρίωσης που συνεχίζεται ακόμη και τώρα. Σε ότι αφορά την άρδευση, τα γεγονότα του Μάρτη 2015 έξω από την ΔΕΥΑΜΒ, ώθησαν τους αγρότες σε μια πολιτική πράξη που εξέπληξε, όταν οι συνελεύσει των χωριών αποφάσισαν να προχωρήσουν στην αυτοδιαχείριση με την οποία πορεύονται για Τρίτη χρονιά φέτος.
Το πρόβλημα νερού πήρε μεγάλες διαστάσεις με την απόπειρα ιδιωτικοποίησης των πηγών του Πηλίου. Όμως δεν περιορίζεται στο βουνό. Η πολιτική της διαχείρισης του πόσιμου νερού και της αποχέτευσης στο Βόλο από την ΔΕΥΑΜΒ νοσεί βαριά και συστηματικά όπως και η ίδια η επιχείρηση. Οι διαρροές του δικτύου που φτάνουν ακόμη και το 60% σε ορισμένες περιοχές της πόλης ευθύνονται για την υποβάθμιση του πηγαίου νερού που κατεβαίνει από το βουνό και σπρώξιμο του κόσμου προς την αγορά του εμφιαλωμένου. Εκεί ξοδεύονται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο με τις εταιρίες να τρίβουν τα χέρια τους και να δοξάζουν τους εκάστοτε δημάρχους που δεν κάνουν τίποτα για να λύσουν το πρόβλημα. Και όπως έλεγε σε συνέντευξή του εκπρόσωπος εταιρίας «οι Βολιώτες είναι πολύ βαθειά μέσα στην κουλτούρα του …εμφιαλωμένου’!
Η εγκατάλειψη του δικτύου του νερού, της ίδιας της επιχείρησης που την τελευταία δεκαετία απογυμνώνεται από προσωπικό και οδηγείται από σκάνδαλο σε σκάνδαλο (ΕΡΓΗΛ,κλπ), η αντικοινωνική οικονομική της πολιτική και τα πρόσφατα γεγονότα με τις Εγκαταστάσεις Επεξεργασίας των Λυμάτων (ΕΕΛ) οδηγούν συστηματικά στην ωρίμανση του φρούτου που λέγεται ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα.
Χρειάστηκε να περάσουν 6 χρόνια για να παραδεχτούν οι διοικούντες τον δήμο και τη ΔΕΥΑΜΒ ότι στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση. Αυτό έγινε ανοικτά πλέον τον περασμένο Φλεβάρη, όταν ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ και αντιδήμαρχος σε συνέντευξη του είπε ότι πρόθεση της δημοτικής αρχής είναι η ιδιωτικοποίηση των ΕΕΛ. Για να προκαλέσει την δημιουργία στην πόλη της Συμμαχίας για το Νερό η οποία με τις δυναμικές της κινητοποιήσεις φαίνεται να πάγωσε το εγχείρημα.
Πίσω από την επιχειρούμενη και φρεναρισμένη για τα καλά από το τοπικό Κίνημα ιδιωτικοποίηση, φυσικά υπάρχουν συμφέροντα που τελευταία παίρνουν προκλητικές πρωτοβουλίες. Οι γνωστοί άγνωστοι μαφία του νερού, οι Γάλλοι, καλούν στην πρεσβεία τους τον συρόμενο στα δικαστήρια για 4 κακουργήματα Μπέο, ως δήμαρχο της πόλης, ενώ και οι πέτρες ξέρουν ότι στερείται αυτής της ιδιότητας. Το ίδιο κάνουν και οι Γερμανοί από το προξενείο της Θεσσαλονίκης. Και στις δύο περιπτώσεις συζητούν μαζί του την ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων. Στην ουσία ζητούν Γη και ύδωρ με ότι αυτό συνεπάγεται για τις τοπικές κοινωνίες. Φαίνεται ότι το διεθνές κεφάλαιο αρχίζει να επενδύει στα λεγόμενα ΚΟΙΝΑ αγαθά, όπως είναι και το νερό, για την πραγματοποίηση σίγουρων κερδών, γιατί η διαχείριση του εφοδιασμού σε νερό και η υδροδότηση των πόλεων και των οικισμών λόγω της άμεσης και αναγκαίας ανθρώπινης ανάγκης, δεν περιέχει κανένα επιχειρηματικό ρίσκο.
Αν κάνουμε πίσω, το μέλλον προδιαγράφεται εφιαλτικό
Η απογοήτευση των κατοίκων που ξαφνικά αναγκάζονται να πίνουν νερό με χημικά, να αγοράζουν εμφιαλωμένα, να πληρώνουν 5 ως 8 φορές ακριβότερο το πόσιμο νερό στην ΔΕΥΑΜΒ, να πληρώνουν ακριβά και να εξαρτώνται στην άρδευση από τον ιδιώτη, και όλα αυτά μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα οικονομικής εξαθλίωσης, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στην εγκατάλειψη της γης στις ορέξεις των επενδυτών στον τομέα του νερού και του τουρισμού. Παράλληλα οι κάτοικοι της πόλης θα εξακολουθήσουν να πλουτίζουν τις εταιρείες εμφιάλωσης και να πληρώνουν ακόμη πιο ακριβά τιμολόγια στους ιδιώτες , ενώ οι άνεργοι και χαμηλόμισθοι θα στερούνται την πρόσβαση στο νερό με την πολιτική των διακοπών σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν .
Έτσι σε γενικές γραμμές έχουν τα πράγματα με το νερό στο βουνό και την πόλη. Οι αντιδράσεις της Κίνησης και των πολιτών γενικά, ιδιαίτερα στο βουνό, έχουν τραβήξει το χειρόφρενο στις διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης και όπως μας έλεγε καθηγητής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας το 2013 « Ο δήμος Βόλου και η ΔΕΥΑΜΒ έχουν καθυστερήσει στον προγραμματισμό τους για την ιδιωτικοποίηση του Νερού». Έκτοτε πέρασαν ακόμη 4 χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν πέρα τα οδοφράγματα που έχουμε στήσει στο δρόμο του ξεπουλήματος. Δεν μένει παρά να τα ενισχύσουμε ακόμη πιο πολύ.
Στο πλαίσιο του Καλλικράτη η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης ξεκίνησε μέσα στο ευνοϊκό για ξεπουλήματα φυσικών αγαθών περιβάλλον λόγω της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Ωστόσο η μεθόδευση ήταν πολύ διαφορετική και προσαρμοσμένη στη θεωρία του σοκ. 10 χωριά του Πηλίου , χωρίς διαβούλευση, εντάσσονται στο δήμο Βόλου ο οποίος μεγαλώνει την επικράτειά του 26 φορές με τα σύνορά του να επεκτείνονται μέχρι την κορυφογραμμή του Πηλίου, βάζοντας έτσι «χέρι» σε όλες της πηγές μέσω της ΔΕΥΑΜΒ.
Το δεύτερο σοκ αισθάνθηκε για τα καλά η ορεινή κοινωνία με την αναίτια και παράνομα-χωρίς καμιά προηγούμενη ενημέρωση και ειδοποίηση- χλωρίωση του νερού και την προτροπή από τον τότε δήμαρχο «να μάθουν στα χωριά να πίνουν χλωριωμένο νερό τόσο για λόγους υγείας όσο και για λόγους κοινωνικής ισότητας»!
Το τρίτο ακαριαίο κτύπημα δόθηκε με την χωρίς διάλογο, ως κεραυνός εν αιθρία, αρπαγή της άρδευσης από τις τοπικές κοινότητες, δηλ την τοπική αυτοδιοίκηση και μεταφορά της στην παντελώς ευτελισμένη και ανίκανη να διαχειριστεί το θέμα ΔΕΥΑΜΒ, προφανώς για να δοθεί εύκολα σε ιδιώτη χωρίς σοβαρή αντίδραση.
Αυτή η πολιτική αποσκοπούσε στην αδρανοποίηση του ορεινού πληθυσμού με την βίαιη μετατροπή του σε πελάτη της βιομηχανίας του εμφιαλωμένου νερού και καταναλωτή του νερού της άρδευσης και οριστική αποκοπή της σχέσης του με τις πηγές πεντακάθαρου νερού του βουνού που ενίοτε παίρνει μεταφυσικό χαρακτήρα. Αν όλα πήγαινα ρολόι, η δουλειά της ιδιωτικοποίησης θα πήγαινε πρίμα, χωρίς αντιδράσεις που ήταν αναμενόμενες από μια κοινωνία που έζησε από κοντά τα γεγονότα στο Πουρί με τις πηγές της Λαγωνίκας στις αρχές του 90 και που ,κυρίως, ζει κυριολεκτικά με το νερό και έχει ακόμη στενή σχέση με τη φύση.
Τα πράγματα όμως δεν πήγαν καλά. Η επίθεση με χημικά στο πόσιμο νερό τον Νοέμβρη 2011, δημιούργησε τη Κίνηση, προκάλεσε οργή, κατάληψη των δημοτικών χώρων επανειλημμένα, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις , παραβίαση δεξαμενών και ξήλωμα εγκαταστάσεων χλωρίωσης που συνεχίζεται ακόμη και τώρα. Σε ότι αφορά την άρδευση, τα γεγονότα του Μάρτη 2015 έξω από την ΔΕΥΑΜΒ, ώθησαν τους αγρότες σε μια πολιτική πράξη που εξέπληξε, όταν οι συνελεύσει των χωριών αποφάσισαν να προχωρήσουν στην αυτοδιαχείριση με την οποία πορεύονται για Τρίτη χρονιά φέτος.
Το πρόβλημα νερού πήρε μεγάλες διαστάσεις με την απόπειρα ιδιωτικοποίησης των πηγών του Πηλίου. Όμως δεν περιορίζεται στο βουνό. Η πολιτική της διαχείρισης του πόσιμου νερού και της αποχέτευσης στο Βόλο από την ΔΕΥΑΜΒ νοσεί βαριά και συστηματικά όπως και η ίδια η επιχείρηση. Οι διαρροές του δικτύου που φτάνουν ακόμη και το 60% σε ορισμένες περιοχές της πόλης ευθύνονται για την υποβάθμιση του πηγαίου νερού που κατεβαίνει από το βουνό και σπρώξιμο του κόσμου προς την αγορά του εμφιαλωμένου. Εκεί ξοδεύονται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο με τις εταιρίες να τρίβουν τα χέρια τους και να δοξάζουν τους εκάστοτε δημάρχους που δεν κάνουν τίποτα για να λύσουν το πρόβλημα. Και όπως έλεγε σε συνέντευξή του εκπρόσωπος εταιρίας «οι Βολιώτες είναι πολύ βαθειά μέσα στην κουλτούρα του …εμφιαλωμένου’!
Η εγκατάλειψη του δικτύου του νερού, της ίδιας της επιχείρησης που την τελευταία δεκαετία απογυμνώνεται από προσωπικό και οδηγείται από σκάνδαλο σε σκάνδαλο (ΕΡΓΗΛ,κλπ), η αντικοινωνική οικονομική της πολιτική και τα πρόσφατα γεγονότα με τις Εγκαταστάσεις Επεξεργασίας των Λυμάτων (ΕΕΛ) οδηγούν συστηματικά στην ωρίμανση του φρούτου που λέγεται ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα.
Χρειάστηκε να περάσουν 6 χρόνια για να παραδεχτούν οι διοικούντες τον δήμο και τη ΔΕΥΑΜΒ ότι στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση. Αυτό έγινε ανοικτά πλέον τον περασμένο Φλεβάρη, όταν ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ και αντιδήμαρχος σε συνέντευξη του είπε ότι πρόθεση της δημοτικής αρχής είναι η ιδιωτικοποίηση των ΕΕΛ. Για να προκαλέσει την δημιουργία στην πόλη της Συμμαχίας για το Νερό η οποία με τις δυναμικές της κινητοποιήσεις φαίνεται να πάγωσε το εγχείρημα.
Πίσω από την επιχειρούμενη και φρεναρισμένη για τα καλά από το τοπικό Κίνημα ιδιωτικοποίηση, φυσικά υπάρχουν συμφέροντα που τελευταία παίρνουν προκλητικές πρωτοβουλίες. Οι γνωστοί άγνωστοι μαφία του νερού, οι Γάλλοι, καλούν στην πρεσβεία τους τον συρόμενο στα δικαστήρια για 4 κακουργήματα Μπέο, ως δήμαρχο της πόλης, ενώ και οι πέτρες ξέρουν ότι στερείται αυτής της ιδιότητας. Το ίδιο κάνουν και οι Γερμανοί από το προξενείο της Θεσσαλονίκης. Και στις δύο περιπτώσεις συζητούν μαζί του την ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων. Στην ουσία ζητούν Γη και ύδωρ με ότι αυτό συνεπάγεται για τις τοπικές κοινωνίες. Φαίνεται ότι το διεθνές κεφάλαιο αρχίζει να επενδύει στα λεγόμενα ΚΟΙΝΑ αγαθά, όπως είναι και το νερό, για την πραγματοποίηση σίγουρων κερδών, γιατί η διαχείριση του εφοδιασμού σε νερό και η υδροδότηση των πόλεων και των οικισμών λόγω της άμεσης και αναγκαίας ανθρώπινης ανάγκης, δεν περιέχει κανένα επιχειρηματικό ρίσκο.
Αν κάνουμε πίσω, το μέλλον προδιαγράφεται εφιαλτικό
Η απογοήτευση των κατοίκων που ξαφνικά αναγκάζονται να πίνουν νερό με χημικά, να αγοράζουν εμφιαλωμένα, να πληρώνουν 5 ως 8 φορές ακριβότερο το πόσιμο νερό στην ΔΕΥΑΜΒ, να πληρώνουν ακριβά και να εξαρτώνται στην άρδευση από τον ιδιώτη, και όλα αυτά μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα οικονομικής εξαθλίωσης, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στην εγκατάλειψη της γης στις ορέξεις των επενδυτών στον τομέα του νερού και του τουρισμού. Παράλληλα οι κάτοικοι της πόλης θα εξακολουθήσουν να πλουτίζουν τις εταιρείες εμφιάλωσης και να πληρώνουν ακόμη πιο ακριβά τιμολόγια στους ιδιώτες , ενώ οι άνεργοι και χαμηλόμισθοι θα στερούνται την πρόσβαση στο νερό με την πολιτική των διακοπών σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν .
Έτσι σε γενικές γραμμές έχουν τα πράγματα με το νερό στο βουνό και την πόλη. Οι αντιδράσεις της Κίνησης και των πολιτών γενικά, ιδιαίτερα στο βουνό, έχουν τραβήξει το χειρόφρενο στις διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης και όπως μας έλεγε καθηγητής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας το 2013 « Ο δήμος Βόλου και η ΔΕΥΑΜΒ έχουν καθυστερήσει στον προγραμματισμό τους για την ιδιωτικοποίηση του Νερού». Έκτοτε πέρασαν ακόμη 4 χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν πέρα τα οδοφράγματα που έχουμε στήσει στο δρόμο του ξεπουλήματος. Δεν μένει παρά να τα ενισχύσουμε ακόμη πιο πολύ.
RSS Feed
