Η διαίρεση του σώματος των εργαζομένων σε κλάδους και η ανάθεση των εργασιακών ζητημάτων σε παρατάξεις-προεκτάσεις κομματικών δομών, από τη μια απελευθέρωσε τις δυνάμεις των κυβερνητικών κομμάτων και δυνάμεων στο να μπορούν να ελέγχουν την έσχατη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν προς όφελος τους την υπεραξία που κλέβουν επίσημα τα αφεντικά. Από την άλλη τα αριστερά κόμματα, με τις ιδεολογικές τους βεβαιότητες, απεμπόλησαν σταδιακά την επαναστατική βάση των διακηρύξεών τους εντάσσοντας την στρατολόγηση μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων των συναδέλφων τους, ως δράση αναγκαία για την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών σε κεντρικό επίπεδο.
Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1ο και ιδιαίτερα μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) (Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).
Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς 4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι 5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…
Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.
Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.
Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:
Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση
Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων
Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά
Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου
Διεθνοποιούν τον αγώνα
Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε τη δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.
Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.
Σχεδία, στ” ανοιχτά της Αίγινας
http://sxedia.espivblogs.net/
Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1ο και ιδιαίτερα μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) (Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).
Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς 4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι 5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…
Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.
Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.
Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:
Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση
Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων
Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά
Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου
Διεθνοποιούν τον αγώνα
Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε τη δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.
Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.
Σχεδία, στ” ανοιχτά της Αίγινας
http://sxedia.espivblogs.net/
RSS Feed