Γιώργος Θ. Μιχαήλ *Μπαζώσαμε ποτάμια και ρέματα. Καταστρέψαμε με τη φωτιά όλο σχεδόν το περιαστικό πράσινο. Κάναμε φαλακρούς βράχους τους κατάφυτους λόφους και τα βουνά της Αττικής (Πάρνηθα, Πεντέλη, Διόνυσος, Μαραθώνας κτλ.). Κλείσαμε με απίστευτο θράσος τα ποτάμια και τα ρυάκια που για χιλιάδες χρόνια ήταν ο δρόμος που ακολουθούσε το νερό, το βασικό συστατικό για τη ζωή μας.
Οταν η βροχή πέφτει για να ποτίσει τη χέρσα γη που εγκαταλείψαμε τυφλωμένοι από την αστυφιλία, δεν βρίσκει πια ούτε δέντρα ούτε χωράφια, αλλά ούτε και τους πανάρχαιους δρόμους (ρέματα, ποτάμια) που ακολουθούσε για να αρδεύσει τη γη και ύστερα να χυθεί στη θάλασσα, στις λίμνες, στα ποτάμια.
Η απληστία για το οικονομικό κέρδος, η βλακεία και τα μικροπολιτικά και ολιγαρχικά συμφέροντα μας οδήγησαν σε τέτοιο σημείο αλλοτρίωσης, ώστε να μπαζώσουμε κάθε ρέμα και ποτάμι, να κάψουμε εκατομμύρια στρέμματα δασών και πρασίνου, να εγκαταλείψουμε τη φύση και να καταλήξουμε να ζούμε στους κρανίου τόπους (αστικά κέντρα) του μπετόν της ασφυξίας και της κατάθλιψης, μέσα σε κουτιά που αντί για παράθυρα έχουν 40ντάρες TFT οθόνες.
Και η ευλογία από τη βροχή που έρχεται για να αρδεύσει τη γη και να αναζωογονήσει τη φύση γίνεται κατάρα.
Οι δρόμοι της Νέας Περάμου, της Μάντρας και της Μαγούλας, που κάποιοι από αυτούς έγιναν με μπάζωμα των φυσικών διόδων, για χρόνια εμπόδιζαν το νερό να ακολουθήσει τον δρόμο που ακολουθούσε για αιώνες. Προχθές το νερό της βροχής, θεριεμένο από τη δυνατή καταιγίδα, ξαναθυμήθηκε τον δρόμο που δικαιωματικά εδώ και αιώνες τού ανήκει και όρμησε ξέφρενα να περάσει, δείχνοντας την πραγματική δύναμη της φύσης παρασέρνοντας σαν αθύρματα και μετατρέποντας σε άμορφες μάζες τα λαμαρινένια είδωλα της εποχής μας, που μερικά από αυτά πήρανε μαζί τους και κάποιους δυστυχείς συνανθρώπους μας.
Η αλαζονεία, η απληστία και η αμετροέπεια που μας χαρακτηρίζει, ώστε να καταντήσουμε να υβρίζουμε τη φύση, πληρώνεται δυστυχώς πολύ ακριβά και θα πληρωθεί πολύ ακριβότερα στο μέλλον. Η μόνη μας ελπίδα είναι να παραδειγματιστούμε από τις καταστροφές και να δουλέψουμε με συναίσθηση ευθύνης για επείγουσα αντιπλημμυρική προστασία των περιοχών που έχουμε εγκαταλείψει στη μοίρα τους, δίνοντας διέξοδο στις φυσικές ροές του νερού.
Παράλληλα πρέπει να αναδασώσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε τα καμένα περιαστικά δάση μας και να προστατεύσουμε επιτέλους όσα μας έχουν απομείνει, διότι είναι πασίγνωστη η σημασία τους ενάντια στις πλημμύρες.
Είναι νόμος που δεν καταστρατηγείται. Πρώτα είναι τα δικαιώματα της φύσης και έπειτα τα όποια συμφέροντά μας.
* αρχιτέκτονας-βιομηχανικός σχεδιαστής
http://www.efsyn.gr/arthro/i-yvris-kai-i-nemesis
Οταν η βροχή πέφτει για να ποτίσει τη χέρσα γη που εγκαταλείψαμε τυφλωμένοι από την αστυφιλία, δεν βρίσκει πια ούτε δέντρα ούτε χωράφια, αλλά ούτε και τους πανάρχαιους δρόμους (ρέματα, ποτάμια) που ακολουθούσε για να αρδεύσει τη γη και ύστερα να χυθεί στη θάλασσα, στις λίμνες, στα ποτάμια.
Η απληστία για το οικονομικό κέρδος, η βλακεία και τα μικροπολιτικά και ολιγαρχικά συμφέροντα μας οδήγησαν σε τέτοιο σημείο αλλοτρίωσης, ώστε να μπαζώσουμε κάθε ρέμα και ποτάμι, να κάψουμε εκατομμύρια στρέμματα δασών και πρασίνου, να εγκαταλείψουμε τη φύση και να καταλήξουμε να ζούμε στους κρανίου τόπους (αστικά κέντρα) του μπετόν της ασφυξίας και της κατάθλιψης, μέσα σε κουτιά που αντί για παράθυρα έχουν 40ντάρες TFT οθόνες.
Και η ευλογία από τη βροχή που έρχεται για να αρδεύσει τη γη και να αναζωογονήσει τη φύση γίνεται κατάρα.
Οι δρόμοι της Νέας Περάμου, της Μάντρας και της Μαγούλας, που κάποιοι από αυτούς έγιναν με μπάζωμα των φυσικών διόδων, για χρόνια εμπόδιζαν το νερό να ακολουθήσει τον δρόμο που ακολουθούσε για αιώνες. Προχθές το νερό της βροχής, θεριεμένο από τη δυνατή καταιγίδα, ξαναθυμήθηκε τον δρόμο που δικαιωματικά εδώ και αιώνες τού ανήκει και όρμησε ξέφρενα να περάσει, δείχνοντας την πραγματική δύναμη της φύσης παρασέρνοντας σαν αθύρματα και μετατρέποντας σε άμορφες μάζες τα λαμαρινένια είδωλα της εποχής μας, που μερικά από αυτά πήρανε μαζί τους και κάποιους δυστυχείς συνανθρώπους μας.
Η αλαζονεία, η απληστία και η αμετροέπεια που μας χαρακτηρίζει, ώστε να καταντήσουμε να υβρίζουμε τη φύση, πληρώνεται δυστυχώς πολύ ακριβά και θα πληρωθεί πολύ ακριβότερα στο μέλλον. Η μόνη μας ελπίδα είναι να παραδειγματιστούμε από τις καταστροφές και να δουλέψουμε με συναίσθηση ευθύνης για επείγουσα αντιπλημμυρική προστασία των περιοχών που έχουμε εγκαταλείψει στη μοίρα τους, δίνοντας διέξοδο στις φυσικές ροές του νερού.
Παράλληλα πρέπει να αναδασώσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε τα καμένα περιαστικά δάση μας και να προστατεύσουμε επιτέλους όσα μας έχουν απομείνει, διότι είναι πασίγνωστη η σημασία τους ενάντια στις πλημμύρες.
Είναι νόμος που δεν καταστρατηγείται. Πρώτα είναι τα δικαιώματα της φύσης και έπειτα τα όποια συμφέροντά μας.
* αρχιτέκτονας-βιομηχανικός σχεδιαστής
http://www.efsyn.gr/arthro/i-yvris-kai-i-nemesis
RSS Feed
