Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Είμαι 52 χρονών κι έχω δει «τον Χριστό-φαντάρο», ένεκα τούτου, δεν τρέφω, πλέον, καμιά αυταπάτη.
Είμαι ρεαλιστής και δεν επιδιώκω το αδύνατο (αντιθέτως με ότι διατείνονταν το γνωστό σύνθημα τον Μάη του ’68) γιατί έχει συμβεί το αδιανόητο. Επιπροσθέτως, η ανάγκη με κάνει καταστασιακό αντιπραγματιστή, αφού η δική μας ηττημένη γενιά δεν θα προλάβει τους νέους καρπούς της όποιας ουτοπίας λιπαίνουν οι νεότεροι, να γευτεί.
Ξαναμελετάω το απαύγασμα όσων έχουν γραφτεί για τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού και διαπιστώνω, μετά λύπης μου, ότι κάθε γενιά την «άφηναν» να ευδοκιμεί και πριν προλάβει να απολαύσει τους καρπούς της ανάπτυξης, αποσπώντας βίαια ό,τι είχε δημιουργήσει, της έκαναν πατητή. Συνήθως το επιτύγχαναν προκαλώντας παγκόσμιους και περιφερειακούς πολέμους ή εμφύλιους σπαραγμούς.
Αυτό διδάσκει η ιστορία των κρίσεων: ότι το καπιταλιστικό σύστημα, για να επακάμψει, καταστρέφει κάθε φορά μεγάλο μέρος του (άυλου και υλικού) κεφαλαίου και της εργασίας, πυροδοτώντας εντέχνως κάθε είδους πολέμους. Με πρόσχημα τις κρίσεις, αναδιανέμει τον υπαρκτό πλούτο υπέρ των ισχυροτέρων, αρπάζοντας τους καρπούς της δημιουργίας κάθε γενιάς. Όχι βεβαίως γραμμικά, αλλά ασύμμετρα, μέσα από μια αναμπουμπούλα απ’ την οποία, εντέλει, θα επωφεληθούν οι 147 εταιρείες – funds που κυβερνάνε τον κόσμο τούτο, τα ισχυρότερα κράτη και οι ανώτατες κοινωνικές τάξεις.
Η αναδιανομή του (υπαρκτού και λογιστικού) πλούτου υπέρ των ισχυροτέρων αυτή τη φορά έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Ο μαϊμού καπιταλισμός – καζίνο επικράτησε πλήρως έναντι των πραγματικών καπιταλιστών – βιομηχάνων και παραγωγών της νέας τεχνολογίας. Ο χοντρός βιομήχανος με το πούρο και τις τιράντες «τρώει πόρτα» στο καζίνο που έφτιαξε για να διασκεδάζει και να στοιχηματίζει στην καταστροφή των άλλων.
Τα κράτη είναι υποχείρια των καζινάδων και οι πολιτικοί ενεργούμενα και υπάλληλοί τους. Η νέα παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία έχει αποκτήσει πλέον την αυθάδεια και τον τσαμπουκά, που της επιτρέπουν να υποβαθμίζει και να απειλεί, μέσω των ελεγχόμενω οίκων αξιολόγησης, την ίδια την Μέκκα του συστήματος∙ την Αμερική. Αφού μεταμόρφωσε δεξιοτεχνικά την τεράστια μαύρη τρύπα των τραπεζών σε κρίση χρέους των κρατών...
Το εικονικό – λογιστικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επικράτησε πλήρως δανείζοντας αέρα, και τα κράτη, όπως και οι υπήκοοι τους, πρέπει τώρα να αποπληρώσουν (με) σε πραγματικές αξίες. Όταν πάρουν και το τελευταίο σπίτι και το τελευταίο ευρώ, τα μη υπάρχοντα θα «κουρευτούν»...
Αφού καταστραφεί μεγάλο μέρος της πραγματικής παραγωγής και της εργασίας, θα στραγγίζουν ότι «λίπος» υπάρχει πριν επανέλθουμε στον νέο κύκλο της ανάπτυξης. Η νέα ανάπτυξη δεν θα συνεπάγεται αυτομάτως νέες θέσεις εντάσεως εργασίας – έστω και κακοπληρωμένες – δεδομένου ότι έχουμε ήδη μπει στην εποχή της ρομποτικής. Άλλωστε, το χρήμα δεν αυγατίζει πλέον απ’ την παραγωγική διαδικασία αλλά απ’ το ίδιο το χρήμα...
Θα αποθάνομε; Όχι! Θα μας αφήσουν ένα οικονομικό περιθώριο 10-20% για νέες συνεταιριστικές, συνεργατικές επιχειρήσεις με κοινωνική εργασία. Μέσα απ’ αυτά τα φυτώρια θα προκύψουν οι νέες καινοτομίες, ευρεσιτεχνίες και θα αναπτυχθεί η εφευρετικότητα και η ανταγωνιστικότητα. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε. Μέχρι την νέα αναδιανομή, όπου θα θεριστούν οι καρποί της επόμενης γενιάς. Σόρι, ε;...
Σχόλιο: θα γίνεται αυτό όσο οι γενιές δεν αποφασίζουν να αποχαιρετήσουν τον καπιταλισμό ως σύστημα . Θα μπορούσαν με εργαλείο την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία να περάσουν σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες. Είναι θέμα επιλογής της σημερινής μεσαίας τάξης. Όσο για τον καπιταλισμό, δε θα μπορέσει να λειτουργήσει όπως μέχρι τώρα. Καταστρέφοντας τα παλιά και ξαναφτίαχνοτας καινούργια, γιατί η καινούργια συνθήκη που υπάρχει είναι: οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη , οι απαραίτητες για τη καινούργια «ανάπτυξη» είναι περιορισμένες και όπου νάναι τελειώνουν… Επίσης τα απόβλητα αποσταθεροποιούν το κλιμα σε τέτοιο βαθμό που σε λίγα επόμενα χρόνια δε θα είναι δυνατές πολλές πραγματικές(όχι εικονικές) οικονομικές δραστηριότητές του
Είμαι 52 χρονών κι έχω δει «τον Χριστό-φαντάρο», ένεκα τούτου, δεν τρέφω, πλέον, καμιά αυταπάτη.
Είμαι ρεαλιστής και δεν επιδιώκω το αδύνατο (αντιθέτως με ότι διατείνονταν το γνωστό σύνθημα τον Μάη του ’68) γιατί έχει συμβεί το αδιανόητο. Επιπροσθέτως, η ανάγκη με κάνει καταστασιακό αντιπραγματιστή, αφού η δική μας ηττημένη γενιά δεν θα προλάβει τους νέους καρπούς της όποιας ουτοπίας λιπαίνουν οι νεότεροι, να γευτεί.
Ξαναμελετάω το απαύγασμα όσων έχουν γραφτεί για τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού και διαπιστώνω, μετά λύπης μου, ότι κάθε γενιά την «άφηναν» να ευδοκιμεί και πριν προλάβει να απολαύσει τους καρπούς της ανάπτυξης, αποσπώντας βίαια ό,τι είχε δημιουργήσει, της έκαναν πατητή. Συνήθως το επιτύγχαναν προκαλώντας παγκόσμιους και περιφερειακούς πολέμους ή εμφύλιους σπαραγμούς.
Αυτό διδάσκει η ιστορία των κρίσεων: ότι το καπιταλιστικό σύστημα, για να επακάμψει, καταστρέφει κάθε φορά μεγάλο μέρος του (άυλου και υλικού) κεφαλαίου και της εργασίας, πυροδοτώντας εντέχνως κάθε είδους πολέμους. Με πρόσχημα τις κρίσεις, αναδιανέμει τον υπαρκτό πλούτο υπέρ των ισχυροτέρων, αρπάζοντας τους καρπούς της δημιουργίας κάθε γενιάς. Όχι βεβαίως γραμμικά, αλλά ασύμμετρα, μέσα από μια αναμπουμπούλα απ’ την οποία, εντέλει, θα επωφεληθούν οι 147 εταιρείες – funds που κυβερνάνε τον κόσμο τούτο, τα ισχυρότερα κράτη και οι ανώτατες κοινωνικές τάξεις.
Η αναδιανομή του (υπαρκτού και λογιστικού) πλούτου υπέρ των ισχυροτέρων αυτή τη φορά έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Ο μαϊμού καπιταλισμός – καζίνο επικράτησε πλήρως έναντι των πραγματικών καπιταλιστών – βιομηχάνων και παραγωγών της νέας τεχνολογίας. Ο χοντρός βιομήχανος με το πούρο και τις τιράντες «τρώει πόρτα» στο καζίνο που έφτιαξε για να διασκεδάζει και να στοιχηματίζει στην καταστροφή των άλλων.
Τα κράτη είναι υποχείρια των καζινάδων και οι πολιτικοί ενεργούμενα και υπάλληλοί τους. Η νέα παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία έχει αποκτήσει πλέον την αυθάδεια και τον τσαμπουκά, που της επιτρέπουν να υποβαθμίζει και να απειλεί, μέσω των ελεγχόμενω οίκων αξιολόγησης, την ίδια την Μέκκα του συστήματος∙ την Αμερική. Αφού μεταμόρφωσε δεξιοτεχνικά την τεράστια μαύρη τρύπα των τραπεζών σε κρίση χρέους των κρατών...
Το εικονικό – λογιστικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επικράτησε πλήρως δανείζοντας αέρα, και τα κράτη, όπως και οι υπήκοοι τους, πρέπει τώρα να αποπληρώσουν (με) σε πραγματικές αξίες. Όταν πάρουν και το τελευταίο σπίτι και το τελευταίο ευρώ, τα μη υπάρχοντα θα «κουρευτούν»...
Αφού καταστραφεί μεγάλο μέρος της πραγματικής παραγωγής και της εργασίας, θα στραγγίζουν ότι «λίπος» υπάρχει πριν επανέλθουμε στον νέο κύκλο της ανάπτυξης. Η νέα ανάπτυξη δεν θα συνεπάγεται αυτομάτως νέες θέσεις εντάσεως εργασίας – έστω και κακοπληρωμένες – δεδομένου ότι έχουμε ήδη μπει στην εποχή της ρομποτικής. Άλλωστε, το χρήμα δεν αυγατίζει πλέον απ’ την παραγωγική διαδικασία αλλά απ’ το ίδιο το χρήμα...
Θα αποθάνομε; Όχι! Θα μας αφήσουν ένα οικονομικό περιθώριο 10-20% για νέες συνεταιριστικές, συνεργατικές επιχειρήσεις με κοινωνική εργασία. Μέσα απ’ αυτά τα φυτώρια θα προκύψουν οι νέες καινοτομίες, ευρεσιτεχνίες και θα αναπτυχθεί η εφευρετικότητα και η ανταγωνιστικότητα. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε. Μέχρι την νέα αναδιανομή, όπου θα θεριστούν οι καρποί της επόμενης γενιάς. Σόρι, ε;...
Σχόλιο: θα γίνεται αυτό όσο οι γενιές δεν αποφασίζουν να αποχαιρετήσουν τον καπιταλισμό ως σύστημα . Θα μπορούσαν με εργαλείο την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία να περάσουν σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες. Είναι θέμα επιλογής της σημερινής μεσαίας τάξης. Όσο για τον καπιταλισμό, δε θα μπορέσει να λειτουργήσει όπως μέχρι τώρα. Καταστρέφοντας τα παλιά και ξαναφτίαχνοτας καινούργια, γιατί η καινούργια συνθήκη που υπάρχει είναι: οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη , οι απαραίτητες για τη καινούργια «ανάπτυξη» είναι περιορισμένες και όπου νάναι τελειώνουν… Επίσης τα απόβλητα αποσταθεροποιούν το κλιμα σε τέτοιο βαθμό που σε λίγα επόμενα χρόνια δε θα είναι δυνατές πολλές πραγματικές(όχι εικονικές) οικονομικές δραστηριότητές του
RSS Feed