Δεν μπορώ να το πιστέψω, ρε σεις! Ισόβια ο "ατσαλάκωτος"; Για πάντα στην ψειρού ο "γιος του ανέμου" (ναι! ναι! εμείς είχαμε "γιο του ανέμου" δεκαετίες πριν εμφανιστούν ο Καρλ Λιούις κι ο Γιουσέην Μπολτ!); Σοβαρά;
Για κοίτα κάτι πράματα... Για κοίτα κατάντια ο άνθρωπος που ενσάρκωνε το χουντικό τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"... Τούτος ο τόπος βάλθηκε να εξοντώσει τα εκλεκτότερα των τέκνων του. Ειδικά η Θεσσαλονίκη πρέπει να θρηνεί. Πρώτα καταδικάστηκε με ατιμωτικό τρόπο ο υπερπατριώτης νομάρχης της και τώρα διασύρεται ο "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" δήμαρχός της. Από την εκλαμπρότατη τριανδρία, η οποία διαφέντευε την "νυφούλα του Θερμαϊκού", απόμεινε μόνος και παντέρμος ο δόλιος ο Άνθιμος...
Να κάνω μια παρένθεση. Υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω με την Θεσσαλονίκη. Τούτη η πόλη έχει σημαδευτεί από την Ιστορία ως πολυπολιτισμική. Πραγματικό σταυροδρόμι πολιτισμών, την αγάπησαν και την ορέχτηκαν όσοι την γνώρισαν: ρωμαίοι, άραβες, τούρκοι, βούλγαροι, σλάβοι... Κι αυτή άνοιγε πάντα τις αγκάλες της, έχοντας για τον καθένα μια γωνιά. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτή την πόλη βρήκαν καταφύγιο οι εβραίοι τής Ισπανίας, όταν τους κυνήγησε η παπική Ιερά Εξέταση. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι αυτή ακριβώς η πολυπολιτισμικότητα θα είχε προσδώσει στην Θεσσαλονίκη έναν βαθειά προοδευτικό χαρακτήρα. Κι όμως, αυτή η πόλη κατάντησε τόσο συντηρητική ώστε να παραδίδεται με απίστευτη ευκολία στα χέρια συντηρητικών ταγών, όσο φαιδρά πρόσωπα κι αν είναι αυτοί, από τον αλήστου μνήμης Σωτήρη "οι-ποιητές-είναι-λαπάδες" Κούβελα μέχρι τα φυντάνια που ήδη ανέφερα. Είναι αδύνατον να καταλάβω πώς διάβολο γίνεται αυτό. Κλείνει η παρένθεση.
Δεν ανήκω σ' εκείνους που "ξυλεύονται" την "πεσούσαν δρυν" ούτε φτιάχνομαι με την προοπτική να θάβω πεντ'-έξι όποτε βρίσκω παπά. Γι' αυτό και δεν θα πω περισσότερα για τον Παπαγεωργόπουλο. Απλώς, με αφορμή την καταδίκη τού Παπαγεωργόπουλου, θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Σϊγουρα, τα δυο περισσότερο προβεβλημένα σκάνδαλα των ημερών μας είναι οι περιπτώσεις Παπαγεωργόπουλου και Τσοχατζόπουλου. Ξαφνικά, διαπιστώσαμε ότι η δικαιοσύνη μας είναι τόσο αμερόληπτη ώστε δεν διστάζει να κόψει και κεφάλια που ήσαν κάποτε μεγάλα. Μόνο που η ένστασή μου έχει να κάνει μ' αυτό το "κάποτε".
Οι δυο έγκλειστοι δεν γεννήθηκαν χτες. Ο Παπαγεωργόπουλος εκλέχτηκε πρώτος δημοτικός σύμβουλος (στον μειοψηφήσαντα τότε συνδυασμό τού νεοδημοκράτη Κώστα Τσίρου) το 1978 και στην συνέχεια διετέλεσε βουλευτής Θεσσαλονίκης από το 1981 έως το 1998 (μάλιστα, το 1991 ο Μητσοτάκης τον έκανε υφυπουργό αθλητισμού), οπότε και εκλέχτηκε δήμαρχος Θεσσαλονίκης, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 2010. Όλα αυτά τα χρόνια εθεωρείτο "ισχυρό χαρτί" για το κόμμα στο οποίο ανήκε, οι δε έπαινοι που έχει ακούσει για το έργο του ως δήμαρχος από τα χείλη των αρχηγών τής Ν.Δ. είναι ατελείωτοι.
Από την πλευρά του, ο Τσοχατζόπουλος έχει να επιδείξει ακόμη σπουδαιότερη πολιτική καρριέρα. Ο "ωραίος Μπρούμελ" του ΠαΣοΚ ήταν δεξί χέρι τού Ανδρέα Παπανδρέου από τα χρόνια τού ΠΑΚ και ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος. Με την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, άρχισε η ανάδειξή του: βουλευτής Θεσσαλονίκης (1981-2007), γραμματέας τής κεντρικής επιτροπής, υπουργός σε διάφορα υπουργεία, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (1995) κλπ. Μάλιστα, το 1995 ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού (ως αναπληρωτής τού βαρειά άρρωστου τότε Ανδρέα Παπανδρέου) και μ' αυτή την ιδιότητα εκπροσώπησε την χώρα στην σύνοδο κορυφής τής Μαδρίτης. Τον Ιανουάριο του 1996 έχασε στο νήμα την εκλογή για την θέση τού πρωθυπουργού από τον Σημίτη (πήρε 75 ψήφους έναντι 86 του αντιπάλου του). Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς διεκδίκησε την ηγεσία τού ΠαΣοΚ αλλά ξανάχασε από τον Σημίτη, τον οποίο στήριξαν ανοιχτά δυο πανίσχυρα στελέχη που κινούσαν πολλά νήματα στο κόμμα: ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Λαλιώτης.
Τί έχουμε, λοιπόν; Δυο πολυπροβεβλημένα κομματικά στελέχη με υπερτριακονταετή θητεία στην πολιτική σκηνή, τα οποία μπαίνουν φυλακή αφού είχαν πρώτα κατεβεί απ' αυτή την σκηνή. Αλήθεια, επί 30 χρόνια δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα σε κανέναν; Κανείς δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι κάτι έκαναν; Δώδεκα χρόνια δήμαρχος ήταν ο Παπαγεωργόπουλος και κανένας δεν ήξερε ότι κάτι πήγαινε στραβά με τα οικονομικά τού Δήμου; Πέντε χρόνια υπουργός αμύνης ήταν ο Τσοχατζόπουλος και κανένας δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι παίζανε μίζες με τα εξοπλιστικά προγράμματα;
Ας πάμε την σκέψη μας λίγο παραπέρα. Γιατί κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές η Νέα Δημοκρατία απέσυρε την στήριξή της σε έναν "επιτυχημένο δήμαρχο" λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο στον Δήμο; Γιατί το ΠαΣοΚ "έσβησε" εγκαίρως τον Άκη από τον πολιτικό χάρτη λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο με τις μίζες; Δεν είμαι συνωμοσιολόγος αλλά δικαιούμαι να πιστέψω ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα ήξεραν. Ήξεραν και φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους την κατάλληλη στιγμή.
Εκείνοι που δεν είχαν καταλάβει τι τους περίμενε είναι οι δυο σημερινοί έγκλειστοι. Δεν κατάλαβαν ότι τα κόμματά τους τους προόριζαν για εξιλαστήρια θύματα. Σε μια εποχή που ο απαίδευτος κόσμος διψάει για αίμα, Παπαγεωργόπουλος και Τσοχατζόπουλος είναι πια κατάλληλοι για να πεταχτούν στην αρένα μιας και σήμερα το αίμα τους κοστίζει πολύ φτηνά. Κι όταν το αίμα τού υποψήφιου θύματος κοστίζει φτηνά, βρίσκει ευκαιρία και η δικαιοσύνη να ντυθεί αδέκαστη.
ΥΓ1: Υποθέτω πως δεν χρειάζεται να διευκρινίσω ότι οι παραπάνω σκέψεις είναι άσχετες με το αν Παπαγεωργόπουλος και Τσοχατζόπουλος είναι ένοχοι ή αθώοι.
ΥΓ 2: Μιας και θυμήθηκα αυτούς που κατέβηκαν από την πολιτική σκηνή, τί να γίνεται εκείνος ο Λαλιώτης; Πού χάθηκε αυτός ο ήρωας του Πολυτεχνείου; Ξέρει κανείς;
http://teddygr.blogspot.gr/
Για κοίτα κάτι πράματα... Για κοίτα κατάντια ο άνθρωπος που ενσάρκωνε το χουντικό τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"... Τούτος ο τόπος βάλθηκε να εξοντώσει τα εκλεκτότερα των τέκνων του. Ειδικά η Θεσσαλονίκη πρέπει να θρηνεί. Πρώτα καταδικάστηκε με ατιμωτικό τρόπο ο υπερπατριώτης νομάρχης της και τώρα διασύρεται ο "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" δήμαρχός της. Από την εκλαμπρότατη τριανδρία, η οποία διαφέντευε την "νυφούλα του Θερμαϊκού", απόμεινε μόνος και παντέρμος ο δόλιος ο Άνθιμος...
Να κάνω μια παρένθεση. Υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω με την Θεσσαλονίκη. Τούτη η πόλη έχει σημαδευτεί από την Ιστορία ως πολυπολιτισμική. Πραγματικό σταυροδρόμι πολιτισμών, την αγάπησαν και την ορέχτηκαν όσοι την γνώρισαν: ρωμαίοι, άραβες, τούρκοι, βούλγαροι, σλάβοι... Κι αυτή άνοιγε πάντα τις αγκάλες της, έχοντας για τον καθένα μια γωνιά. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτή την πόλη βρήκαν καταφύγιο οι εβραίοι τής Ισπανίας, όταν τους κυνήγησε η παπική Ιερά Εξέταση. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι αυτή ακριβώς η πολυπολιτισμικότητα θα είχε προσδώσει στην Θεσσαλονίκη έναν βαθειά προοδευτικό χαρακτήρα. Κι όμως, αυτή η πόλη κατάντησε τόσο συντηρητική ώστε να παραδίδεται με απίστευτη ευκολία στα χέρια συντηρητικών ταγών, όσο φαιδρά πρόσωπα κι αν είναι αυτοί, από τον αλήστου μνήμης Σωτήρη "οι-ποιητές-είναι-λαπάδες" Κούβελα μέχρι τα φυντάνια που ήδη ανέφερα. Είναι αδύνατον να καταλάβω πώς διάβολο γίνεται αυτό. Κλείνει η παρένθεση.
Δεν ανήκω σ' εκείνους που "ξυλεύονται" την "πεσούσαν δρυν" ούτε φτιάχνομαι με την προοπτική να θάβω πεντ'-έξι όποτε βρίσκω παπά. Γι' αυτό και δεν θα πω περισσότερα για τον Παπαγεωργόπουλο. Απλώς, με αφορμή την καταδίκη τού Παπαγεωργόπουλου, θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Σϊγουρα, τα δυο περισσότερο προβεβλημένα σκάνδαλα των ημερών μας είναι οι περιπτώσεις Παπαγεωργόπουλου και Τσοχατζόπουλου. Ξαφνικά, διαπιστώσαμε ότι η δικαιοσύνη μας είναι τόσο αμερόληπτη ώστε δεν διστάζει να κόψει και κεφάλια που ήσαν κάποτε μεγάλα. Μόνο που η ένστασή μου έχει να κάνει μ' αυτό το "κάποτε".
Οι δυο έγκλειστοι δεν γεννήθηκαν χτες. Ο Παπαγεωργόπουλος εκλέχτηκε πρώτος δημοτικός σύμβουλος (στον μειοψηφήσαντα τότε συνδυασμό τού νεοδημοκράτη Κώστα Τσίρου) το 1978 και στην συνέχεια διετέλεσε βουλευτής Θεσσαλονίκης από το 1981 έως το 1998 (μάλιστα, το 1991 ο Μητσοτάκης τον έκανε υφυπουργό αθλητισμού), οπότε και εκλέχτηκε δήμαρχος Θεσσαλονίκης, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 2010. Όλα αυτά τα χρόνια εθεωρείτο "ισχυρό χαρτί" για το κόμμα στο οποίο ανήκε, οι δε έπαινοι που έχει ακούσει για το έργο του ως δήμαρχος από τα χείλη των αρχηγών τής Ν.Δ. είναι ατελείωτοι.
Από την πλευρά του, ο Τσοχατζόπουλος έχει να επιδείξει ακόμη σπουδαιότερη πολιτική καρριέρα. Ο "ωραίος Μπρούμελ" του ΠαΣοΚ ήταν δεξί χέρι τού Ανδρέα Παπανδρέου από τα χρόνια τού ΠΑΚ και ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος. Με την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, άρχισε η ανάδειξή του: βουλευτής Θεσσαλονίκης (1981-2007), γραμματέας τής κεντρικής επιτροπής, υπουργός σε διάφορα υπουργεία, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (1995) κλπ. Μάλιστα, το 1995 ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού (ως αναπληρωτής τού βαρειά άρρωστου τότε Ανδρέα Παπανδρέου) και μ' αυτή την ιδιότητα εκπροσώπησε την χώρα στην σύνοδο κορυφής τής Μαδρίτης. Τον Ιανουάριο του 1996 έχασε στο νήμα την εκλογή για την θέση τού πρωθυπουργού από τον Σημίτη (πήρε 75 ψήφους έναντι 86 του αντιπάλου του). Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς διεκδίκησε την ηγεσία τού ΠαΣοΚ αλλά ξανάχασε από τον Σημίτη, τον οποίο στήριξαν ανοιχτά δυο πανίσχυρα στελέχη που κινούσαν πολλά νήματα στο κόμμα: ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Λαλιώτης.
Τί έχουμε, λοιπόν; Δυο πολυπροβεβλημένα κομματικά στελέχη με υπερτριακονταετή θητεία στην πολιτική σκηνή, τα οποία μπαίνουν φυλακή αφού είχαν πρώτα κατεβεί απ' αυτή την σκηνή. Αλήθεια, επί 30 χρόνια δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα σε κανέναν; Κανείς δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι κάτι έκαναν; Δώδεκα χρόνια δήμαρχος ήταν ο Παπαγεωργόπουλος και κανένας δεν ήξερε ότι κάτι πήγαινε στραβά με τα οικονομικά τού Δήμου; Πέντε χρόνια υπουργός αμύνης ήταν ο Τσοχατζόπουλος και κανένας δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι παίζανε μίζες με τα εξοπλιστικά προγράμματα;
Ας πάμε την σκέψη μας λίγο παραπέρα. Γιατί κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές η Νέα Δημοκρατία απέσυρε την στήριξή της σε έναν "επιτυχημένο δήμαρχο" λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο στον Δήμο; Γιατί το ΠαΣοΚ "έσβησε" εγκαίρως τον Άκη από τον πολιτικό χάρτη λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο με τις μίζες; Δεν είμαι συνωμοσιολόγος αλλά δικαιούμαι να πιστέψω ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα ήξεραν. Ήξεραν και φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους την κατάλληλη στιγμή.
Εκείνοι που δεν είχαν καταλάβει τι τους περίμενε είναι οι δυο σημερινοί έγκλειστοι. Δεν κατάλαβαν ότι τα κόμματά τους τους προόριζαν για εξιλαστήρια θύματα. Σε μια εποχή που ο απαίδευτος κόσμος διψάει για αίμα, Παπαγεωργόπουλος και Τσοχατζόπουλος είναι πια κατάλληλοι για να πεταχτούν στην αρένα μιας και σήμερα το αίμα τους κοστίζει πολύ φτηνά. Κι όταν το αίμα τού υποψήφιου θύματος κοστίζει φτηνά, βρίσκει ευκαιρία και η δικαιοσύνη να ντυθεί αδέκαστη.
ΥΓ1: Υποθέτω πως δεν χρειάζεται να διευκρινίσω ότι οι παραπάνω σκέψεις είναι άσχετες με το αν Παπαγεωργόπουλος και Τσοχατζόπουλος είναι ένοχοι ή αθώοι.
ΥΓ 2: Μιας και θυμήθηκα αυτούς που κατέβηκαν από την πολιτική σκηνή, τί να γίνεται εκείνος ο Λαλιώτης; Πού χάθηκε αυτός ο ήρωας του Πολυτεχνείου; Ξέρει κανείς;
http://teddygr.blogspot.gr/
RSS Feed