Του Nikos P.
Εμείς, αλήθεια, πως φθάσαμε ως εδώ;
Έχω επιχειρήσει να βρω πολλές φορές μια εξήγηση, όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε, τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια. Είναι μια ερώτηση που επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά, έχει στοιχειώσει πια καθώς γυρνά εδώ κι εκεί και αδυνατεί να βρει μια απάντηση. Ίσως επειδή δεν υπάρχει μία απάντηση…
Φταίει η νοοτροπία, φταίνε τα γονίδια, φταίει το διεφθαρμένο κατεστημένο, φταίει η Τουρκοκρατία, φταίει η έλλειψη παιδείας, φταίει το αδηφάγο διεθνές τραπεζικό σύστημα, φταίνε οι εταίροι μας στην Ευρώπη που μόνο ως τέτοιοι δε φέρθηκαν…
Αν εξαιρέσουμε τη γελοία, κατά τη γνώμη μου, “γονιδιακή” εξήγηση όλα τα υπόλοιπα στέκουν. Το μόνο που διαφέρει είναι το μίγμα των αιτίων που προτιμά και αποδέχεται ο καθένας. Με την απαραίτητη διευκρίνηση ότι, σε τελική ανάλυση, το κακό θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς λόγω της αδυναμίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος να λειτουργήσει με ορθολογικό, βιώσιμο τρόπο.
Αν αμφιβάλλετε αρκεί να ρίξετε μια ματιά στην Ισπανία και τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται, όντας πιο οργανωμένη και “συμμαζεμένη” δημοσιονομικά αλλά και υγιέστερη οικονομικά από τη χώρα μας.
Παρόλα αυτά, όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν ότι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πάνε καθόλου καλά εδώ και χρόνια, πολλά χρόνια, όχι τα δύο της κρίσης, ούτε καν τις τέσσερις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται πολύ πιο πίσω στο χρόνο.
Πως φθάσαμε ως εδώ;
Είμαστε, ως Έλληνες, υπερήφανοι για τα επιτεύγματα των αρχαίων προγόνων μας. Και πως να μην είμαστε, εφόσον η αρχαία Ελλάδα έβαλε τα θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού και η ιστορία μας αποτελεί βασικό και αναπόσπαστο μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Τι σημαίνει, όμως, αυτό για εμάς σήμερα;
Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι είμαστε οι θεματοφύλακες του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Σκεφθήκαμε ποτέ, όμως, ότι αυτό δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά τεράστια ευθύνη;
Και ‘γω είμαι υπερήφανος για τον παππού μου που πολέμησε το ’40 για να κρατήσει το φασισμό* μακριά από την Ελλάδα. Αλλά δε μου χρωστά κανένας τίποτα για αυτό, δε θα κριθώ με βάση τις πράξεις του. Αν εγώ ο ίδιος δεν επιδείξω ένα ίχνος αξίας ως άνθρωπος, δεν δικαιούμαι να χρησιμοποιώ ως βάθρο προσωπικής ανάδειξης το ένδοξο παρελθόν του τόπου μου.
Μπορώ να το ξεσκονίζω, να το φροντίζω ώστε όσοι έρχονται να το θαυμάζουν και να το απολαμβάνουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Αν, όμως, δεν μπορώ να σκαρφαλώσω το βάθρο αυτό, δεν θα είμαι τίποτα παραπάνω από έναν έφορο μουσείου. Όχι ότι έχει κάτι κακό το επάγγελμα. Αλλά κανένας δεν πάει στο μουσείο για να δει τον έφορο.
Και καμία χώρα με ζωντανούς κατοίκους δεν μπορεί να είναι μόνο μουσείο. Ούτε μόνο πλαζ. Ούτε μόνο πατρίδα μεταναστών. Είτε εισερχομένων, είτε εξερχομένων.
Κάτι χάσαμε στην πορεία, αδέρφια. Κάτι πολύ σημαντικό. Και αύριο θα σας πω τι.
Τον ξενόφερτο, τον ιταλικό δηλαδή. Δεν τον χρειαζόμασταν, είχαμε ήδη τον δικό μας. Μεταξύ μας, Μεταξάς.
Εμείς, αλήθεια, πως φθάσαμε ως εδώ;
Έχω επιχειρήσει να βρω πολλές φορές μια εξήγηση, όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε, τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια. Είναι μια ερώτηση που επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά, έχει στοιχειώσει πια καθώς γυρνά εδώ κι εκεί και αδυνατεί να βρει μια απάντηση. Ίσως επειδή δεν υπάρχει μία απάντηση…
Φταίει η νοοτροπία, φταίνε τα γονίδια, φταίει το διεφθαρμένο κατεστημένο, φταίει η Τουρκοκρατία, φταίει η έλλειψη παιδείας, φταίει το αδηφάγο διεθνές τραπεζικό σύστημα, φταίνε οι εταίροι μας στην Ευρώπη που μόνο ως τέτοιοι δε φέρθηκαν…
Αν εξαιρέσουμε τη γελοία, κατά τη γνώμη μου, “γονιδιακή” εξήγηση όλα τα υπόλοιπα στέκουν. Το μόνο που διαφέρει είναι το μίγμα των αιτίων που προτιμά και αποδέχεται ο καθένας. Με την απαραίτητη διευκρίνηση ότι, σε τελική ανάλυση, το κακό θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς λόγω της αδυναμίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος να λειτουργήσει με ορθολογικό, βιώσιμο τρόπο.
Αν αμφιβάλλετε αρκεί να ρίξετε μια ματιά στην Ισπανία και τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται, όντας πιο οργανωμένη και “συμμαζεμένη” δημοσιονομικά αλλά και υγιέστερη οικονομικά από τη χώρα μας.
Παρόλα αυτά, όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν ότι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πάνε καθόλου καλά εδώ και χρόνια, πολλά χρόνια, όχι τα δύο της κρίσης, ούτε καν τις τέσσερις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται πολύ πιο πίσω στο χρόνο.
Πως φθάσαμε ως εδώ;
Είμαστε, ως Έλληνες, υπερήφανοι για τα επιτεύγματα των αρχαίων προγόνων μας. Και πως να μην είμαστε, εφόσον η αρχαία Ελλάδα έβαλε τα θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού και η ιστορία μας αποτελεί βασικό και αναπόσπαστο μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Τι σημαίνει, όμως, αυτό για εμάς σήμερα;
Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι είμαστε οι θεματοφύλακες του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Σκεφθήκαμε ποτέ, όμως, ότι αυτό δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά τεράστια ευθύνη;
Και ‘γω είμαι υπερήφανος για τον παππού μου που πολέμησε το ’40 για να κρατήσει το φασισμό* μακριά από την Ελλάδα. Αλλά δε μου χρωστά κανένας τίποτα για αυτό, δε θα κριθώ με βάση τις πράξεις του. Αν εγώ ο ίδιος δεν επιδείξω ένα ίχνος αξίας ως άνθρωπος, δεν δικαιούμαι να χρησιμοποιώ ως βάθρο προσωπικής ανάδειξης το ένδοξο παρελθόν του τόπου μου.
Μπορώ να το ξεσκονίζω, να το φροντίζω ώστε όσοι έρχονται να το θαυμάζουν και να το απολαμβάνουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Αν, όμως, δεν μπορώ να σκαρφαλώσω το βάθρο αυτό, δεν θα είμαι τίποτα παραπάνω από έναν έφορο μουσείου. Όχι ότι έχει κάτι κακό το επάγγελμα. Αλλά κανένας δεν πάει στο μουσείο για να δει τον έφορο.
Και καμία χώρα με ζωντανούς κατοίκους δεν μπορεί να είναι μόνο μουσείο. Ούτε μόνο πλαζ. Ούτε μόνο πατρίδα μεταναστών. Είτε εισερχομένων, είτε εξερχομένων.
Κάτι χάσαμε στην πορεία, αδέρφια. Κάτι πολύ σημαντικό. Και αύριο θα σας πω τι.
Τον ξενόφερτο, τον ιταλικό δηλαδή. Δεν τον χρειαζόμασταν, είχαμε ήδη τον δικό μας. Μεταξύ μας, Μεταξάς.
RSS Feed
