Το κείμενο το έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Ελάχιστοι Πολίτες ακόμη και από τον επιφανή πολιτικό κόσμο έχουν συνειδητοποιήσει τις εγγενείς αντινομίες του Κράτους-Κεφαλαίου-Εργασίας, που γενούν την μεγάλη αύξηση των ανισοτήτων σε περίοδο ειρήνης, καθώς και τους κινδύνους για ένα πιο δυσοίωνο μέλλον και μεγαλύτερη οικονομική κρίση. Να που βρίσκεται η εκρηκτική ύλη καθόσον αυξάνεται ο οικονομικός ρόλος του κράτους και από το 10% που ήταν το 1920 στο 40-50% το 2020. Δεν βρίσκεται μόνο στην αύξηση του δημοσίου χρέους που όλοι γνωρίζουμε ότι πλησιάζει το 200% αλλά και στην εκμηδένιση της δημόσιας περιουσίας έναντι της ιδιωτικής περιουσίας γεγονός που μειώνει την αναδιανεμητική του ικανότητα αλλά αποσιωπάται . Και αυτό δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο. Πολλά Κράτη έχουν φτάσει και στα όριά τους και έχουν χάσει το μέτρο π.χ η Αγγλία η Ιταλία και ακολουθεί και η Γαλλία.
Διαβάζοντας, το "ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ"του Πικετύ μπορεί να διαπιστώσει κανείς με πολλά στοιχεία ένα νέο φαινόμενο επιτείνει τις ανισότητες: η εκτόξευση, πέρα από κάθε λογική, των αμοιβών της ελίτ των μάνατζερ. Επιπροσθέτως, οι μεγάλες περιουσίες εξασφαλίζουν τόσο υψηλότερες αποδόσεις όσο μεγαλύτερη είναι η αρχική συσσώρευση πλούτου. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής διεύρυνση των ανισοτήτων, που ξαναφέρνει τον κόσμο μας στο ακραίο σημείο που βρισκόταν πριν ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι αρχές της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης υποχωρούν.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη αυταπάτη των λαών στην πολιτική, είναι ότι διαχωρίζουν τις ευθύνες του κράτους από την κυριαρχία του ληστρικού κεφαλαίου και την διόγκωση των ανισοτήτων.
Φαντασιώνουν το καλό κράτος και το κακούς κεφαλαιοκράτες που τους εκμεταλλεύονται..
Δεν μπορούν να φανταστούν ότι χωρίς την μεροληπτική διαιτησία του κράτους και τις χαριστικές παραχωρήσεις προς το Κεφάλαιο οι ανισότητες αυτές θα ήσαν εντελώς αδύνατες.
Και σε αυτή την πλάνη στις μέρες μας δεν ενισχύει μόνο η δεξιά αλλά και η αριστερά.
Μας μιλούν για «ανάπτυξη» που με αυτά τα βάρη του κράτους δεν θα έρθει ποτέ.
Από την άλλη πρέπει να περιμένουμε τους πλουσίους να γίνουν πλουσιότεροι για να επωφεληθούν λέει και οι φτωχότεροι η επικρατούσα ιδεολογία.
Σύμφωνα με αυτή την κοινή αντίληψη, μας λέει ο BAUMAN ZYGMUNT ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τους φτωχούς και να τους απαλλάξουμε από τη δυστυχία τους είναι να επιτρέψουμε στους πλουσίους να γίνουν πλουσιότεροι: αν οι πλούσιοι πληρώνουν λιγότερους φόρους, τότε εμείς οι υπόλοιποι θα βρεθούμε σε καλύτερη κατάσταση. Συνεπώς, ο πλούτος των ολίγων μας ωφελεί όλους. Αυτές οι κοινές αντιλήψεις έρχονται ωστόσο σε αντίθεση με την καθημερινή μας εμπειρία, με μια πληθώρα ευρημάτων βασισμένων σε μελέτες και φυσικά με τη λογική.
Αυτό το παράδοξο χάσμα ανάμεσα στα αδιάσειστα τεκμήρια και τις κοινές αντιλήψεις, μας κάνει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: γιατί αυτές οι αντιλήψεις είναι τόσο διαδεδομένες και γιατί αντιστέκονται στα συσσωρευμένα και διαρκώς αυξανόμενα τεκμήρια που αποδεικνύουν το αντίθετο;
Ο Bauman καταγράφει και αναλύει τις υπόρρητες υποθέσεις και τις αστόχαστες πεποιθήσεις στις οποίες βασίζονται οι παραπάνω αντιλήψεις και βρίσκει πως, μία προς μία, είναι ψευδείς, απατηλές και παραπλανητικές.
Ο Ανδρέας Ν. Λύτρας Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου καθώς έχει διατελέσει Διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας, μας τεκμηριώνει επιστημονικά με μια σειρά άρθρα, ανάλογους ισχυρισμούς προς την διάγνωση. Αλλά δεν προτείνει μόνο την προοδευτική φορολογία όπως ο Πικετύ ως θεραπεία στις αντινομίες και στις μεγάλες ανισότητες. Προτείνει την συγκρότηση του Κοινωνικού Κεφαλαίου και των κοινωνικών ενώσεων των συνεταιριστικών τραπεζών που συγκεντρώνουν κεφάλαια για επενδύσεις με συνεταιρισμούς, αλληλοασφαλιστικά ταμεία και κοινωνικές επιχειρήσεις.
Βασίλης Τακτικός
Ελάχιστοι Πολίτες ακόμη και από τον επιφανή πολιτικό κόσμο έχουν συνειδητοποιήσει τις εγγενείς αντινομίες του Κράτους-Κεφαλαίου-Εργασίας, που γενούν την μεγάλη αύξηση των ανισοτήτων σε περίοδο ειρήνης, καθώς και τους κινδύνους για ένα πιο δυσοίωνο μέλλον και μεγαλύτερη οικονομική κρίση. Να που βρίσκεται η εκρηκτική ύλη καθόσον αυξάνεται ο οικονομικός ρόλος του κράτους και από το 10% που ήταν το 1920 στο 40-50% το 2020. Δεν βρίσκεται μόνο στην αύξηση του δημοσίου χρέους που όλοι γνωρίζουμε ότι πλησιάζει το 200% αλλά και στην εκμηδένιση της δημόσιας περιουσίας έναντι της ιδιωτικής περιουσίας γεγονός που μειώνει την αναδιανεμητική του ικανότητα αλλά αποσιωπάται . Και αυτό δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο. Πολλά Κράτη έχουν φτάσει και στα όριά τους και έχουν χάσει το μέτρο π.χ η Αγγλία η Ιταλία και ακολουθεί και η Γαλλία.
Διαβάζοντας, το "ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ"του Πικετύ μπορεί να διαπιστώσει κανείς με πολλά στοιχεία ένα νέο φαινόμενο επιτείνει τις ανισότητες: η εκτόξευση, πέρα από κάθε λογική, των αμοιβών της ελίτ των μάνατζερ. Επιπροσθέτως, οι μεγάλες περιουσίες εξασφαλίζουν τόσο υψηλότερες αποδόσεις όσο μεγαλύτερη είναι η αρχική συσσώρευση πλούτου. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής διεύρυνση των ανισοτήτων, που ξαναφέρνει τον κόσμο μας στο ακραίο σημείο που βρισκόταν πριν ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι αρχές της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης υποχωρούν.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη αυταπάτη των λαών στην πολιτική, είναι ότι διαχωρίζουν τις ευθύνες του κράτους από την κυριαρχία του ληστρικού κεφαλαίου και την διόγκωση των ανισοτήτων.
Φαντασιώνουν το καλό κράτος και το κακούς κεφαλαιοκράτες που τους εκμεταλλεύονται..
Δεν μπορούν να φανταστούν ότι χωρίς την μεροληπτική διαιτησία του κράτους και τις χαριστικές παραχωρήσεις προς το Κεφάλαιο οι ανισότητες αυτές θα ήσαν εντελώς αδύνατες.
Και σε αυτή την πλάνη στις μέρες μας δεν ενισχύει μόνο η δεξιά αλλά και η αριστερά.
Μας μιλούν για «ανάπτυξη» που με αυτά τα βάρη του κράτους δεν θα έρθει ποτέ.
Από την άλλη πρέπει να περιμένουμε τους πλουσίους να γίνουν πλουσιότεροι για να επωφεληθούν λέει και οι φτωχότεροι η επικρατούσα ιδεολογία.
Σύμφωνα με αυτή την κοινή αντίληψη, μας λέει ο BAUMAN ZYGMUNT ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τους φτωχούς και να τους απαλλάξουμε από τη δυστυχία τους είναι να επιτρέψουμε στους πλουσίους να γίνουν πλουσιότεροι: αν οι πλούσιοι πληρώνουν λιγότερους φόρους, τότε εμείς οι υπόλοιποι θα βρεθούμε σε καλύτερη κατάσταση. Συνεπώς, ο πλούτος των ολίγων μας ωφελεί όλους. Αυτές οι κοινές αντιλήψεις έρχονται ωστόσο σε αντίθεση με την καθημερινή μας εμπειρία, με μια πληθώρα ευρημάτων βασισμένων σε μελέτες και φυσικά με τη λογική.
Αυτό το παράδοξο χάσμα ανάμεσα στα αδιάσειστα τεκμήρια και τις κοινές αντιλήψεις, μας κάνει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: γιατί αυτές οι αντιλήψεις είναι τόσο διαδεδομένες και γιατί αντιστέκονται στα συσσωρευμένα και διαρκώς αυξανόμενα τεκμήρια που αποδεικνύουν το αντίθετο;
Ο Bauman καταγράφει και αναλύει τις υπόρρητες υποθέσεις και τις αστόχαστες πεποιθήσεις στις οποίες βασίζονται οι παραπάνω αντιλήψεις και βρίσκει πως, μία προς μία, είναι ψευδείς, απατηλές και παραπλανητικές.
Ο Ανδρέας Ν. Λύτρας Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου καθώς έχει διατελέσει Διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας, μας τεκμηριώνει επιστημονικά με μια σειρά άρθρα, ανάλογους ισχυρισμούς προς την διάγνωση. Αλλά δεν προτείνει μόνο την προοδευτική φορολογία όπως ο Πικετύ ως θεραπεία στις αντινομίες και στις μεγάλες ανισότητες. Προτείνει την συγκρότηση του Κοινωνικού Κεφαλαίου και των κοινωνικών ενώσεων των συνεταιριστικών τραπεζών που συγκεντρώνουν κεφάλαια για επενδύσεις με συνεταιρισμούς, αλληλοασφαλιστικά ταμεία και κοινωνικές επιχειρήσεις.
Βασίλης Τακτικός
RSS Feed
