Σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές διεθνών υποθέσεων και ασφάλειας, τους οικονομικούς επιστήμονες και τους σχολιαστές, είναι η πρώτη ίσως φορά στο ορατό μας παρελθόν, που ο κόσμος μας βρίσκεται, την ίδια χρονική στιγμή, αντιμέτωπος με πάρα πολλά επείγοντα και εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα, με μια σύνθετη, χαοτική και πρωτόγνωρη κατάσταση, η οποία διαμορφώνει άμεσα και ραγδαία, τεράστιες γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, απροσδιόριστου και απρόβλεπτου, σε ότι αφορά το μέλλον μας, χαραχτήρα.
Όπως ισχυρίζονται οι κύκλοι αυτοί, στην παρούσα φάση, στην παγκόσμια σκακιέρα, οι ισχυροί “παίκτες” διεκδικούν, με ακατανόητη βιασύνη, ανευθυνότητα και ελαφρότητα, νέες προνομιούχες θέσεις, γεγονός που, από τη μια, συντηρεί και διογκώνει τα παλαιότερα συσσωρευμένα προβλήματα και την ίδια στιγμή γεννά νέα.
Με αφορμή την πρόσφατη πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία, επισπεύστηκε βίαια και αναδείχθηκε ο πραγματικά εντυπωσιακός κατάλογος των κρίσιμων ζητημάτων τα οποία βρίσκονται ταυτόχρονα στην κορυφή του παγκόσμιου “παιχνιδιού” και των διεθνών εξελίξεων.
Το ποιος τελικά θα κάνει κουμάντο στον πλανήτη από δω και πέρα, με δεδομένη την ραγδαία άνοδο και την επιρροή της Κίνας, σαν νέα παγκόσμια υπερδύναμη σε βάρος της μέχρι σήμερα Αμερικάνικης ισχύος, το ενεργειακό μοντέλο και οι λεγόμενες “πράσινες” ή ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, οι συνεχείς οικονομικές κρίσεις και τα ξέφρενα εθνικά χρέη, οι διάσπαρτες σε πολλά εύφλεκτα μέρη του πλανήτη πολεμικές συγκρούσεις, οι πανδημίες και οι υγειονομικές κρίσεις, η κλιματική αλλαγή και οι απρόβλεπτες επιπτώσεις της, η τεράστια άνοδος του φασισμού ιδιαίτερα στην Ευρώπη, η απόλυτη διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, η όλο και μεγαλύτερη διεύρυνση των ανισοτήτων και της φτώχιας, η μετανάστευση και οι πρόσφυγες, η ακρίβεια, η εκμετάλλευση, η αισχροκέρδεια, η ανεργία και οι “άχρηστοι” ή μη αξιοποιήσιμοι πολίτες, οι οποίοι αποτελούν τις “παράπλευρες απώλειες” των μηχανών και των σύγχρονων τεχνολογιών ρομποτικής, αυτοματισμών και τεχνητής νοημοσύνης.
Παρόλο που όλα αυτά τα ζητήματα “τρέχουν” στις μέρες μας ταυτόχρονα, και αλληλεπιδρούν συμπαρασύροντας δραματικά το ένα με το άλλο, θα πρέπει να επισημάνουμε ιδιαίτερα ότι όλα αυτά σχετίζονται και εξαρτώνται, πρώτα απ’ όλα, με τα αποθέματα των φυσικών – ενεργειακών πόρων και των πρώτων υλών υψηλής τεχνολογίας, που διαθέτει στα εδάφη της ή υπό τον έλεγχό της η κάθε ενδιαφερόμενη χώρα, γιατί αυτά καθορίζουν την ενεργειακή της θέση και ισχύ στον παγκόσμιο χάρτη.
Και καθώς ο κόσμος μας, για λόγους που κυρίως οι εκατομμυριούχοι επενδυτές και οι κατασκευάστριες εταιρείες γνωρίζουν καλύτερα, είναι πλέον προσανατολισμένος στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και στα τεχνολογικά κυρίως αγαθά που προκύπτουν από αυτές, αυτός που κατέχει τις απαραίτητες πρώτες ύλες και τους ενεργειακούς πόρους βρίσκεται αυτόματα σε προνομιακή και πλεονεκτική θέση για να καθορίζει και να ελέγχει το “παιχνίδι”.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα αυτά δεν χρειάζεται να είναι κάποιος προφήτης ή να έχει ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες, για να προβλέψει σχεδόν με βεβαιότητα ότι το κοκτέιλ όλων αυτών των εκκρεμών ζητημάτων είναι απολύτως εκρηκτικό και απρόβλεπτο.
Και είναι πραγματικά εκρηκτικό γιατί τα παγκόσμια κέντρα των αποφάσεων και οι δυνατοί “παίκτες” του κόσμου μας που τις καθορίζουν, αντί επιτέλους να μάθουν από τα τραγικά λάθη του παρελθόντος, λάθη που οδήγησαν τον κόσμο μας σε ανόητους πολέμους, σε περιβαλλοντικές καταστροφές, σε δυστυχία και φτώχια και στα σύγχρονα αδιέξοδα, εξακολουθούν πεισματικά και ανεύθυνα να σκέφτονται, να σχετίζονται και να ενεργούν με την ίδια πάντα υλιστική, Εμπορική, κερδοσκοπική, ανθρωποκεντρική και φυσικά ανταγωνιστική οπτική.
Είναι απολύτως εντυπωσιακό για νοήμονα πλάσματα που έχουν υποστεί τόσες τραγικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα στο παρελθόν να εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να αποδέχονται ακόμα παραλογισμούς και τεχνητές “πραγματικότητες”.
Είναι προφανές και αναπόφευκτο μια τέτοια αντίληψη να φέρνει μοιραία τα κράτη σε εχθρική θέση μεταξύ τους και να τα οδηγεί σε συνεχείς συγκρούσεις συμφερόντων, άλλοτε πολεμικές και άλλοτε οικονομικές, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρει αληθινά και σοβαρά κανέναν από αυτούς η ουσιαστική φροντίδα του πλανήτη, η αξία και η ουσία της ζωής, η δυνατότητα αναπλήρωσης των φυσικών πόρων, τα οικοσυστήματα, η εξαφάνιση της άγριας ζωής, η πολύπλευρη επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος σε γη, θάλασσα και ουρανό, η αναίτια δυστυχία στις ανθρώπινες κοινωνίες και ένα σωρό άλλα σοβαρά ζητήματα.
Είναι γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι επιστημονικοί αναλυτές, οι σύμβουλοι και οι ειδικοί αναλυτές, ιδιαίτερα όταν δεν διαπλέκονται με εταιρείες, εξουσίες ή κυβερνήσεις, επισημαίνουν σωστά και προειδοποιούν για τις καταστροφικές συνέπειες των επικίνδυνων επιλογών που παίρνουν οι ηγέτες, αλλά μέχρι εκεί.
Θεωρητικές διαπιστώσεις μόνο που φτάνουν πολύ προσεκτικά μέχρι ένα κοινά αποδεκτό και προβλέψιμο σημείο, χωρίς να επισημαίνονται οι αληθινές ρίζες που γεννάνε τα απαράδεκτα φαινόμενα και φυσικά χωρίς ποτέ να λέγονται τα πράγματα με τ’ όνομά τους ή να θίγονται υπολήψεις και “οικογένειες”.
Έτσι οι συλλογισμοί και οι περιγραφές τους φανερώνουν και τη δική τους τυφλή αποδοχή στις υφιστάμενες κατεστημένες συνθήκες, στα παρωχημένα και αναποτελεσματικά οικονομικά και παραγωγικά μοντέλα, στα αποτυχημένα πρότυπα και φυσικά στις στρεβλές “αξίες” του σύγχρονου πολιτισμού μας.
Και είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό για τον κόσμο μας, γιατί αν αυτοί που ασχολούνται και γνωρίζουν πολύ καλά, πως και από ποιούς παίζεται το διεθνές “παιχνίδι” και ποιοί πραγματικά ευθύνονται για τα σύγχρονα αδιέξοδα, σιωπούν διακριτικά και δεν τολμούν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τότε οι λαοί βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος των αρπακτικών.
Αν συλλογιστούμε την κατάσταση βαθύτερα και πιο αντικειμενικά, χωρίς προσκολλήσεις ή συμφέροντα, θα αντιληφθούμε εύκολα ότι ο βασικός λόγος που τα κράτη δεν εργάζονται από κοινού, καλοπροαίρετα και με ειλικρινή διάθεση συνεργασίας, να επιλύσουν ουσιαστικά τα μεγάλα προβλήματα, είναι γιατί λειτουργούν πάντα με βάση τον ανταγωνισμό και τους Εμπορικούς και κερδοσκοπικούς όρους και κανόνες, οι οποίοι, αυτονόητα, δεν επιτρέπουν τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των λαών και των εθνών.
Τα κέρδη και η ισχύς στο υφιστάμενο μοντέλο προκύπτουν μόνο από τα προβλήματα και τις συγκρούσεις.
Έτσι η κάθε νέα κρίση και το κάθε πρόβλημα που γεννιέται αποτελεί πάντα και νέα ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν οι λίγοι σε βάρος των λαών.
Θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό και σαφές ότι σ’ ένα κόσμο όπου όλα είναι Οικονομία, όπου όλα είναι Εμπόριο, σ’ ένα κόσμο που, ακόμα, θεωρεί σαν πρώτη του αξία την ύλη, είναι αυτονόητο ότι η αληθινή ζωή, σε κάθε της μορφή, θα υποφέρει και θα παρακμάζει συνεχώς.
Οφείλουμε επιτέλους να αντικρύσουμε την πραγματική και όχι την προσχηματική και τεχνητή εικόνα του κόσμου που έχουμε χτίσει.
Ο πλανήτης μας είναι πάντα κατακερματισμένος και διαιρεμένος από διεφθαρμένα κράτη, ολιγαρχικές εξουσίες και αναποτελεσματικά πολιτικά συστήματα, στα οποία πρωταγωνιστούν εύθραυστοι καιροσκόποι και ανίκανοι “ηγέτες”, πίσω από τους οποίους, αυτοί που πραγματικά κινούν τα νήματα και κάνουνε κουμάντο είναι τεχνολογικές εταιρείες, βιομηχανικοί κολοσσοί και πολυεκατομμυριούχοι.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο κόσμος μας σήμερα ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά και κύρια στις βιομηχανίες του πετρελαίου και της ενέργειας, στις πολεμικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες, στις πολυεθνικές της πληροφορίας, των ψηφιακών εφαρμογών και της υψηλής τεχνολογίας.
Αυτές οι βιομηχανίες και κάποιοι γνωστοί πολυεκατομμυριούχοι που “απέκτησαν” μυθικές περιουσίες μέσα σε ελάχιστα χρόνια, είναι οι βασικοί “παίκτες” της σκακιέρας που ελέγχουν και καθορίζουν απόλυτα τα πάντα.
Τα κράτη, οι δημοκρατίες, οι εκλογές και οι υποτιθέμενες ελεύθερες επιλογές έχουν πλέον μόνο προσχηματικό χαραχτήρα και καμία ουσία, υπάρχουν για να χειραγωγούνται και να μην ξεσηκώνονται οι μάζες.
Στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, αμέτρητα νέα παιδιά με όνειρα, ελπίδες και πάθος, κοπιάζουν, μελετούν και αγωνίζονται σκληρά να ολοκληρώσουν τις σπουδές και να πάρουν τα πτυχία τους, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία, μα στην συνέχεια, σαν να είναι μονόδρομος, καθοδηγούνται και απορροφώνται από ιδιωτικά εργαστήρια και ερευνητικά κέντρα πολυεθνικών εταιρειών ή βιομηχανικών κολοσσών, για να προσφέρουν τελικά τις υπηρεσίες και τις γνώσεις τους στα κερδοσκοπικά συμφέροντα και όχι στα πραγματικά ανθρώπινα προβλήματα.
Ετούτη την ώρα, κανένας δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα που θα μας οδηγήσουν οι ραγδαίες εξελίξεις των ημερών. Το μόνο ίσως βέβαιο είναι ότι με αυτά τα εκρηκτικά δεδομένα, το μέλλον της ζωής γενικότερα αλλά και της ανθρωπότητας ειδικότερα στον πλανήτη, είναι εξαιρετικά επισφαλές και δυστοπικό.
Υπάρχει άραγε εναλλακτικός και βιώσιμος προσανατολισμός σήμερα?
Σαφέστατα!!! Πάντα υπήρχε!!!
Και πάντα, είτε το κατεστημένο μοντέλο φρόντιζε να παραπλανά και να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη, να κατασκευάζει διλλήματα και να παρουσιάζει κάθε νέα ή ανατρεπτική οπτική σαν ουτοπική και ανεφάρμοστη είτε η υπνωτισμένη ανθρωπότητα δεν τολμούσε.
Ο μόνος βιώσιμος δρόμος για την ανθρωπότητα σήμερα είναι αυτός που στις βάσεις του έχει απαλλαχτεί ολοκληρωτικά από τα παλιά πρότυπα, τις παλιές επινοημένες συνθήκες και τις παλιές αξίες.
Η ανθρωπότητα έχει πιθανότητες να επιβιώσει και να προοδέψει από εδώ και πέρα μόνο αν ενωθεί πραγματικά με ειλικρίνεια και αλληλεγγύη, αν εργαστεί από κοινού να λύσει ουσιαστικά τα προβλήματά της και αν πιστέψει σ’ ένα νέο κοινό και εφικτό όραμα, ένα όραμα στο οποίο ο άνθρωπος, η τεχνολογία και η φύση θα μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά.
Για να γίνει αυτό πρέπει πρωτίστως, να πάψουμε να θεωρούμαστε κυρίαρχοι και ιδιοκτήτες του πλανήτη, να πάψουμε να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε ανθρωποκεντρικά συστήματα, και στη θέση της ύλης να θέσουμε επιτέλους σαν ύψιστη αξία μας τη ζωή σε κάθε της μορφή.
Στη συνέχεια απαιτείται να αλλάξουμε ενεργειακό μοντέλο αφήνοντας πίσω τα ορυκτά καύσιμα, τους υδρογονάνθρακες και τα πετρέλαια όπως επίσης και τις ΑΠΕ ως μη συμφέρουσες και φιλικές για το περιβάλλον και να προχωρήσουμε στις ασφαλείς τεχνολογικές λύσεις του υδρογόνου, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να μας οδηγήσει και στην πλήρη απελευθέρωση της ενέργειας για όλους τους πολίτες του κόσμου.
Οι φυσικοί πόροι και οι πρώτες ύλες του πλανήτη δεν μπορεί να ανήκουν σε κανέναν, γι’ αυτό οφείλουμε να τους ανακηρύξουμε άμεσα σε κοινή και προστατευμένη παγκόσμια κληρονομιά.
Το Εμπορικό μοντέλο, ο ανταγωνισμός, ο πλουτισμός, οι τράπεζες, τα χρήματα και όλα τα παράγωγα πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν για την ανθρωπότητα.
Το ζητούμενο για έναν τεχνολογικά προηγμένο πολιτισμό είναι να μπορεί να προσφέρει στους πολίτες του τη δυνατότητα άμεσης και ελεύθερης πρόσβασης σε όλα τα υψηλού επιπέδου και ποιότητας αγαθά και σε όλες τις υπηρεσίες και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα σ’ ένα Εμπορικό μοντέλο.
Μια Οικονομία που θα βασίζεται στους υπάρχοντες φυσικούς Πόρους και όχι σε τεχνητά μέσα είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή γιατί αυτή η οικονομία θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει και να αξιοποιήσει την τεχνολογία για την παραγωγή και την προσφορά αφθονίας και επάρκειας για όλους, τερματίζοντας και τον παραλογισμό της συνεχούς και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης που επέβαλλε το Εμπορικό μοντέλο.
Τέλος είναι ολοφάνερο ότι οι κεντρικές εξουσίες είναι και αυτές παρωχημένοι και αναποτελεσματικοί θεσμοί που δημιουργούν περισσότερα προβλήματα στους πολίτες από αυτά που λύνουν.
Ένα νέο μοντέλο μικρότερων, αυτόνομων, τοπικών κοινοτήτων, που θα λειτουργούν συνεργατικά, αλληλέγγυα και ισότιμα με άλλες παρόμοιες κοινότητες σε όλα τα επίπεδα είναι μια πολύ πιο σωστή και ευέλικτη επιλογή, ιδιαίτερα αν αξιοποιηθεί η επιστημονική μέθοδος, η οποία είναι η πλέον αξιόπιστη και ασφαλής μέθοδος για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων.
Για πολλούς οι παραπάνω προτάσεις (αναφέρθηκαν μόνο κάποιες σε συντομία) μοιάζουν ουτοπικές και ανεφάρμοστες. Συνηθισμένοι και χειραγωγημένοι μέσα σ’ έναν κόσμο ανάποδο, παράλογο και νοσηρό, δυσκολεύονται ίσως να πιστέψουν σε αυτονόητες και φυσικές συνθήκες.
Όμως ουτοπία δεν είναι τα αυτονόητα, ουτοπία είναι το να πιστεύει κάποιος σήμερα ότι ένας πολιτισμός με τα νοσηρά και παράλογα δεδομένα του δικού μας, μπορεί να έχει βιώσιμο μέλλον.
Ουτοπία είναι να κάνεις επανειλημμένα τα ίδια λάθη και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, όπως είπε και ο Αϊνστάιν.
Πρέπει να πιστέψουμε, να οραματιστούμε, να κατανοήσουμε επιτέλους, ότι μπορεί να υπάρχει ζωή και χωρίς Εμπόριο, χωρίς τεχνητά σύνορα και τεχνητούς διαχωρισμούς, χωρίς χρήματα και ανισότητες, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς ανόητους πολέμους και συνεχείς συγκρούσεις…να πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι εφικτές και εφαρμόσιμες συνθήκες σήμερα, αν χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις και τα τεχνολογικά μας εργαλεία με νοημοσύνη και δικαιοσύνη.
Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι ο κόσμος μας, αν έχει ελεύθερη πρόσβαση και κάλυψη στις ανάγκες του χωρίς διακρίσεις και ανισότητες, μπορεί με βεβαιότητα να λειτουργεί συνεργατικά και αλληλέγγυα, συμβιωτικά και ελεύθερα, ενωμένος, αγαπημένος και ειρηνικός.
Ίσως κι εσύ να έχεις σιγοτραγουδήσει με νοσταλγία και λαχτάρα το Imagine του John Lennon…είναι γιατί στα βάθη της ψυχής σου, στην ουσία σου, το ξέρεις καλά, το νοιώθεις όσο κι αν κάποιοι αγωνίζονται να το ξεχάσεις, ότι σ’ έναν τέτοιο κόσμο λαχταράς να ζεις εσύ και τα παιδιά σου.
https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=VOgFZfRVaww&feature=emb_imp_woyt
πηγή
Όπως ισχυρίζονται οι κύκλοι αυτοί, στην παρούσα φάση, στην παγκόσμια σκακιέρα, οι ισχυροί “παίκτες” διεκδικούν, με ακατανόητη βιασύνη, ανευθυνότητα και ελαφρότητα, νέες προνομιούχες θέσεις, γεγονός που, από τη μια, συντηρεί και διογκώνει τα παλαιότερα συσσωρευμένα προβλήματα και την ίδια στιγμή γεννά νέα.
Με αφορμή την πρόσφατη πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία, επισπεύστηκε βίαια και αναδείχθηκε ο πραγματικά εντυπωσιακός κατάλογος των κρίσιμων ζητημάτων τα οποία βρίσκονται ταυτόχρονα στην κορυφή του παγκόσμιου “παιχνιδιού” και των διεθνών εξελίξεων.
Το ποιος τελικά θα κάνει κουμάντο στον πλανήτη από δω και πέρα, με δεδομένη την ραγδαία άνοδο και την επιρροή της Κίνας, σαν νέα παγκόσμια υπερδύναμη σε βάρος της μέχρι σήμερα Αμερικάνικης ισχύος, το ενεργειακό μοντέλο και οι λεγόμενες “πράσινες” ή ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, οι συνεχείς οικονομικές κρίσεις και τα ξέφρενα εθνικά χρέη, οι διάσπαρτες σε πολλά εύφλεκτα μέρη του πλανήτη πολεμικές συγκρούσεις, οι πανδημίες και οι υγειονομικές κρίσεις, η κλιματική αλλαγή και οι απρόβλεπτες επιπτώσεις της, η τεράστια άνοδος του φασισμού ιδιαίτερα στην Ευρώπη, η απόλυτη διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, η όλο και μεγαλύτερη διεύρυνση των ανισοτήτων και της φτώχιας, η μετανάστευση και οι πρόσφυγες, η ακρίβεια, η εκμετάλλευση, η αισχροκέρδεια, η ανεργία και οι “άχρηστοι” ή μη αξιοποιήσιμοι πολίτες, οι οποίοι αποτελούν τις “παράπλευρες απώλειες” των μηχανών και των σύγχρονων τεχνολογιών ρομποτικής, αυτοματισμών και τεχνητής νοημοσύνης.
Παρόλο που όλα αυτά τα ζητήματα “τρέχουν” στις μέρες μας ταυτόχρονα, και αλληλεπιδρούν συμπαρασύροντας δραματικά το ένα με το άλλο, θα πρέπει να επισημάνουμε ιδιαίτερα ότι όλα αυτά σχετίζονται και εξαρτώνται, πρώτα απ’ όλα, με τα αποθέματα των φυσικών – ενεργειακών πόρων και των πρώτων υλών υψηλής τεχνολογίας, που διαθέτει στα εδάφη της ή υπό τον έλεγχό της η κάθε ενδιαφερόμενη χώρα, γιατί αυτά καθορίζουν την ενεργειακή της θέση και ισχύ στον παγκόσμιο χάρτη.
Και καθώς ο κόσμος μας, για λόγους που κυρίως οι εκατομμυριούχοι επενδυτές και οι κατασκευάστριες εταιρείες γνωρίζουν καλύτερα, είναι πλέον προσανατολισμένος στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και στα τεχνολογικά κυρίως αγαθά που προκύπτουν από αυτές, αυτός που κατέχει τις απαραίτητες πρώτες ύλες και τους ενεργειακούς πόρους βρίσκεται αυτόματα σε προνομιακή και πλεονεκτική θέση για να καθορίζει και να ελέγχει το “παιχνίδι”.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα αυτά δεν χρειάζεται να είναι κάποιος προφήτης ή να έχει ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες, για να προβλέψει σχεδόν με βεβαιότητα ότι το κοκτέιλ όλων αυτών των εκκρεμών ζητημάτων είναι απολύτως εκρηκτικό και απρόβλεπτο.
Και είναι πραγματικά εκρηκτικό γιατί τα παγκόσμια κέντρα των αποφάσεων και οι δυνατοί “παίκτες” του κόσμου μας που τις καθορίζουν, αντί επιτέλους να μάθουν από τα τραγικά λάθη του παρελθόντος, λάθη που οδήγησαν τον κόσμο μας σε ανόητους πολέμους, σε περιβαλλοντικές καταστροφές, σε δυστυχία και φτώχια και στα σύγχρονα αδιέξοδα, εξακολουθούν πεισματικά και ανεύθυνα να σκέφτονται, να σχετίζονται και να ενεργούν με την ίδια πάντα υλιστική, Εμπορική, κερδοσκοπική, ανθρωποκεντρική και φυσικά ανταγωνιστική οπτική.
Είναι απολύτως εντυπωσιακό για νοήμονα πλάσματα που έχουν υποστεί τόσες τραγικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα στο παρελθόν να εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να αποδέχονται ακόμα παραλογισμούς και τεχνητές “πραγματικότητες”.
Είναι προφανές και αναπόφευκτο μια τέτοια αντίληψη να φέρνει μοιραία τα κράτη σε εχθρική θέση μεταξύ τους και να τα οδηγεί σε συνεχείς συγκρούσεις συμφερόντων, άλλοτε πολεμικές και άλλοτε οικονομικές, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρει αληθινά και σοβαρά κανέναν από αυτούς η ουσιαστική φροντίδα του πλανήτη, η αξία και η ουσία της ζωής, η δυνατότητα αναπλήρωσης των φυσικών πόρων, τα οικοσυστήματα, η εξαφάνιση της άγριας ζωής, η πολύπλευρη επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος σε γη, θάλασσα και ουρανό, η αναίτια δυστυχία στις ανθρώπινες κοινωνίες και ένα σωρό άλλα σοβαρά ζητήματα.
Είναι γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι επιστημονικοί αναλυτές, οι σύμβουλοι και οι ειδικοί αναλυτές, ιδιαίτερα όταν δεν διαπλέκονται με εταιρείες, εξουσίες ή κυβερνήσεις, επισημαίνουν σωστά και προειδοποιούν για τις καταστροφικές συνέπειες των επικίνδυνων επιλογών που παίρνουν οι ηγέτες, αλλά μέχρι εκεί.
Θεωρητικές διαπιστώσεις μόνο που φτάνουν πολύ προσεκτικά μέχρι ένα κοινά αποδεκτό και προβλέψιμο σημείο, χωρίς να επισημαίνονται οι αληθινές ρίζες που γεννάνε τα απαράδεκτα φαινόμενα και φυσικά χωρίς ποτέ να λέγονται τα πράγματα με τ’ όνομά τους ή να θίγονται υπολήψεις και “οικογένειες”.
Έτσι οι συλλογισμοί και οι περιγραφές τους φανερώνουν και τη δική τους τυφλή αποδοχή στις υφιστάμενες κατεστημένες συνθήκες, στα παρωχημένα και αναποτελεσματικά οικονομικά και παραγωγικά μοντέλα, στα αποτυχημένα πρότυπα και φυσικά στις στρεβλές “αξίες” του σύγχρονου πολιτισμού μας.
Και είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό για τον κόσμο μας, γιατί αν αυτοί που ασχολούνται και γνωρίζουν πολύ καλά, πως και από ποιούς παίζεται το διεθνές “παιχνίδι” και ποιοί πραγματικά ευθύνονται για τα σύγχρονα αδιέξοδα, σιωπούν διακριτικά και δεν τολμούν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τότε οι λαοί βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος των αρπακτικών.
Αν συλλογιστούμε την κατάσταση βαθύτερα και πιο αντικειμενικά, χωρίς προσκολλήσεις ή συμφέροντα, θα αντιληφθούμε εύκολα ότι ο βασικός λόγος που τα κράτη δεν εργάζονται από κοινού, καλοπροαίρετα και με ειλικρινή διάθεση συνεργασίας, να επιλύσουν ουσιαστικά τα μεγάλα προβλήματα, είναι γιατί λειτουργούν πάντα με βάση τον ανταγωνισμό και τους Εμπορικούς και κερδοσκοπικούς όρους και κανόνες, οι οποίοι, αυτονόητα, δεν επιτρέπουν τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των λαών και των εθνών.
Τα κέρδη και η ισχύς στο υφιστάμενο μοντέλο προκύπτουν μόνο από τα προβλήματα και τις συγκρούσεις.
Έτσι η κάθε νέα κρίση και το κάθε πρόβλημα που γεννιέται αποτελεί πάντα και νέα ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν οι λίγοι σε βάρος των λαών.
Θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό και σαφές ότι σ’ ένα κόσμο όπου όλα είναι Οικονομία, όπου όλα είναι Εμπόριο, σ’ ένα κόσμο που, ακόμα, θεωρεί σαν πρώτη του αξία την ύλη, είναι αυτονόητο ότι η αληθινή ζωή, σε κάθε της μορφή, θα υποφέρει και θα παρακμάζει συνεχώς.
Οφείλουμε επιτέλους να αντικρύσουμε την πραγματική και όχι την προσχηματική και τεχνητή εικόνα του κόσμου που έχουμε χτίσει.
Ο πλανήτης μας είναι πάντα κατακερματισμένος και διαιρεμένος από διεφθαρμένα κράτη, ολιγαρχικές εξουσίες και αναποτελεσματικά πολιτικά συστήματα, στα οποία πρωταγωνιστούν εύθραυστοι καιροσκόποι και ανίκανοι “ηγέτες”, πίσω από τους οποίους, αυτοί που πραγματικά κινούν τα νήματα και κάνουνε κουμάντο είναι τεχνολογικές εταιρείες, βιομηχανικοί κολοσσοί και πολυεκατομμυριούχοι.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο κόσμος μας σήμερα ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά και κύρια στις βιομηχανίες του πετρελαίου και της ενέργειας, στις πολεμικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες, στις πολυεθνικές της πληροφορίας, των ψηφιακών εφαρμογών και της υψηλής τεχνολογίας.
Αυτές οι βιομηχανίες και κάποιοι γνωστοί πολυεκατομμυριούχοι που “απέκτησαν” μυθικές περιουσίες μέσα σε ελάχιστα χρόνια, είναι οι βασικοί “παίκτες” της σκακιέρας που ελέγχουν και καθορίζουν απόλυτα τα πάντα.
Τα κράτη, οι δημοκρατίες, οι εκλογές και οι υποτιθέμενες ελεύθερες επιλογές έχουν πλέον μόνο προσχηματικό χαραχτήρα και καμία ουσία, υπάρχουν για να χειραγωγούνται και να μην ξεσηκώνονται οι μάζες.
Στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, αμέτρητα νέα παιδιά με όνειρα, ελπίδες και πάθος, κοπιάζουν, μελετούν και αγωνίζονται σκληρά να ολοκληρώσουν τις σπουδές και να πάρουν τα πτυχία τους, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία, μα στην συνέχεια, σαν να είναι μονόδρομος, καθοδηγούνται και απορροφώνται από ιδιωτικά εργαστήρια και ερευνητικά κέντρα πολυεθνικών εταιρειών ή βιομηχανικών κολοσσών, για να προσφέρουν τελικά τις υπηρεσίες και τις γνώσεις τους στα κερδοσκοπικά συμφέροντα και όχι στα πραγματικά ανθρώπινα προβλήματα.
Ετούτη την ώρα, κανένας δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα που θα μας οδηγήσουν οι ραγδαίες εξελίξεις των ημερών. Το μόνο ίσως βέβαιο είναι ότι με αυτά τα εκρηκτικά δεδομένα, το μέλλον της ζωής γενικότερα αλλά και της ανθρωπότητας ειδικότερα στον πλανήτη, είναι εξαιρετικά επισφαλές και δυστοπικό.
Υπάρχει άραγε εναλλακτικός και βιώσιμος προσανατολισμός σήμερα?
Σαφέστατα!!! Πάντα υπήρχε!!!
Και πάντα, είτε το κατεστημένο μοντέλο φρόντιζε να παραπλανά και να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη, να κατασκευάζει διλλήματα και να παρουσιάζει κάθε νέα ή ανατρεπτική οπτική σαν ουτοπική και ανεφάρμοστη είτε η υπνωτισμένη ανθρωπότητα δεν τολμούσε.
Ο μόνος βιώσιμος δρόμος για την ανθρωπότητα σήμερα είναι αυτός που στις βάσεις του έχει απαλλαχτεί ολοκληρωτικά από τα παλιά πρότυπα, τις παλιές επινοημένες συνθήκες και τις παλιές αξίες.
Η ανθρωπότητα έχει πιθανότητες να επιβιώσει και να προοδέψει από εδώ και πέρα μόνο αν ενωθεί πραγματικά με ειλικρίνεια και αλληλεγγύη, αν εργαστεί από κοινού να λύσει ουσιαστικά τα προβλήματά της και αν πιστέψει σ’ ένα νέο κοινό και εφικτό όραμα, ένα όραμα στο οποίο ο άνθρωπος, η τεχνολογία και η φύση θα μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά.
Για να γίνει αυτό πρέπει πρωτίστως, να πάψουμε να θεωρούμαστε κυρίαρχοι και ιδιοκτήτες του πλανήτη, να πάψουμε να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε ανθρωποκεντρικά συστήματα, και στη θέση της ύλης να θέσουμε επιτέλους σαν ύψιστη αξία μας τη ζωή σε κάθε της μορφή.
Στη συνέχεια απαιτείται να αλλάξουμε ενεργειακό μοντέλο αφήνοντας πίσω τα ορυκτά καύσιμα, τους υδρογονάνθρακες και τα πετρέλαια όπως επίσης και τις ΑΠΕ ως μη συμφέρουσες και φιλικές για το περιβάλλον και να προχωρήσουμε στις ασφαλείς τεχνολογικές λύσεις του υδρογόνου, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να μας οδηγήσει και στην πλήρη απελευθέρωση της ενέργειας για όλους τους πολίτες του κόσμου.
Οι φυσικοί πόροι και οι πρώτες ύλες του πλανήτη δεν μπορεί να ανήκουν σε κανέναν, γι’ αυτό οφείλουμε να τους ανακηρύξουμε άμεσα σε κοινή και προστατευμένη παγκόσμια κληρονομιά.
Το Εμπορικό μοντέλο, ο ανταγωνισμός, ο πλουτισμός, οι τράπεζες, τα χρήματα και όλα τα παράγωγα πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν για την ανθρωπότητα.
Το ζητούμενο για έναν τεχνολογικά προηγμένο πολιτισμό είναι να μπορεί να προσφέρει στους πολίτες του τη δυνατότητα άμεσης και ελεύθερης πρόσβασης σε όλα τα υψηλού επιπέδου και ποιότητας αγαθά και σε όλες τις υπηρεσίες και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα σ’ ένα Εμπορικό μοντέλο.
Μια Οικονομία που θα βασίζεται στους υπάρχοντες φυσικούς Πόρους και όχι σε τεχνητά μέσα είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή γιατί αυτή η οικονομία θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει και να αξιοποιήσει την τεχνολογία για την παραγωγή και την προσφορά αφθονίας και επάρκειας για όλους, τερματίζοντας και τον παραλογισμό της συνεχούς και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης που επέβαλλε το Εμπορικό μοντέλο.
Τέλος είναι ολοφάνερο ότι οι κεντρικές εξουσίες είναι και αυτές παρωχημένοι και αναποτελεσματικοί θεσμοί που δημιουργούν περισσότερα προβλήματα στους πολίτες από αυτά που λύνουν.
Ένα νέο μοντέλο μικρότερων, αυτόνομων, τοπικών κοινοτήτων, που θα λειτουργούν συνεργατικά, αλληλέγγυα και ισότιμα με άλλες παρόμοιες κοινότητες σε όλα τα επίπεδα είναι μια πολύ πιο σωστή και ευέλικτη επιλογή, ιδιαίτερα αν αξιοποιηθεί η επιστημονική μέθοδος, η οποία είναι η πλέον αξιόπιστη και ασφαλής μέθοδος για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων.
Για πολλούς οι παραπάνω προτάσεις (αναφέρθηκαν μόνο κάποιες σε συντομία) μοιάζουν ουτοπικές και ανεφάρμοστες. Συνηθισμένοι και χειραγωγημένοι μέσα σ’ έναν κόσμο ανάποδο, παράλογο και νοσηρό, δυσκολεύονται ίσως να πιστέψουν σε αυτονόητες και φυσικές συνθήκες.
Όμως ουτοπία δεν είναι τα αυτονόητα, ουτοπία είναι το να πιστεύει κάποιος σήμερα ότι ένας πολιτισμός με τα νοσηρά και παράλογα δεδομένα του δικού μας, μπορεί να έχει βιώσιμο μέλλον.
Ουτοπία είναι να κάνεις επανειλημμένα τα ίδια λάθη και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, όπως είπε και ο Αϊνστάιν.
Πρέπει να πιστέψουμε, να οραματιστούμε, να κατανοήσουμε επιτέλους, ότι μπορεί να υπάρχει ζωή και χωρίς Εμπόριο, χωρίς τεχνητά σύνορα και τεχνητούς διαχωρισμούς, χωρίς χρήματα και ανισότητες, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς ανόητους πολέμους και συνεχείς συγκρούσεις…να πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι εφικτές και εφαρμόσιμες συνθήκες σήμερα, αν χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις και τα τεχνολογικά μας εργαλεία με νοημοσύνη και δικαιοσύνη.
Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι ο κόσμος μας, αν έχει ελεύθερη πρόσβαση και κάλυψη στις ανάγκες του χωρίς διακρίσεις και ανισότητες, μπορεί με βεβαιότητα να λειτουργεί συνεργατικά και αλληλέγγυα, συμβιωτικά και ελεύθερα, ενωμένος, αγαπημένος και ειρηνικός.
Ίσως κι εσύ να έχεις σιγοτραγουδήσει με νοσταλγία και λαχτάρα το Imagine του John Lennon…είναι γιατί στα βάθη της ψυχής σου, στην ουσία σου, το ξέρεις καλά, το νοιώθεις όσο κι αν κάποιοι αγωνίζονται να το ξεχάσεις, ότι σ’ έναν τέτοιο κόσμο λαχταράς να ζεις εσύ και τα παιδιά σου.
https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=VOgFZfRVaww&feature=emb_imp_woyt
πηγή