Υπάρχει ήδη κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστική κοινωνία;

i. Υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα κίνημα εξόδου(Austeigen) ή των "μποέμ" τα τελευταία 20 χρόνια με τη μορφή της επιλογής ενός άλλου τρόπου ζωής. Στην Αυστραλία π.χ. το 20-30% του πληθυσμού παρατά ό,τι έκανε μέχρι τώρα για χάρη μιας καλύτερης ποιότητας ζωής, έξω από το κυρίαρχο σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης.

ii. Υπάρχει ένα κίνημα που δημιουργεί στη δύση-βορά δομές κοινωνικής-αλληλέγγυας οικονομίας, η οποία διέπεται όχι από τον ανταγωνισμό, αλλά από τις αρχές της αμοιβαιότητας, συνεργατικότητας και εμπιστοσύνης. Στηρίζεται κύρια στους κοινούς πόρους και στις κοινές παραγωγικές διεργασίες - διαδικασίες(Commons)[1] . Ειδικά «για τους ανθρώπους του παγκόσμιου Νότου (δηλαδή, των λαών της Αφρικής, της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής καθώς και του μεγαλύτερου μέρους της Ασίας), για τους οποίους τα κοινά είναι μάλλον μια ζωντανή καθημερινή πραγματικότητα, η γλώσσα των κοινών αποτελεί τη βάση ενός νέου οράματος μετασχηματισμού»[2]

iii. Υπάρχει το Κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που σήμερα στρέφεται ενάντια στην αλλαγή του κλίματος (Να αλλάξουμε το σύστημα και όχι το κλίμα).

iv. Υπάρχει γενικότερα απομυθοποίηση του τουρμποκαπιταλισμού, που στη σημερινή κρίση μετατρέπεται σε έντονη αμφισβητησή του. Από παγκόσμια δημοσκόπηση του BBC (2009)[3]: μόλις 11% θεωρεί ότι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός λειτουργεί σωστά, ενώ διπλάσιο ποσοστό(23%) πιστεύει ότι είναι αδύνατη η βελτίωσή του και ότι είναι απαραίτητο ένα νέο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, πράγμα που αποτελεί σημαντική βάση (κρίσιμος αριθμός) για τη προσπάθεια δημιουργίας του. Σε αυτή την προσπάθεια θα χρειασθεί να υπάρξει συντονισμός- σε διεθνή κλίμακα- της δράσης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης, του πολιτισμού και της οικολογίας, για την αποσταθεροποίηση στην αρχή και στη συνέχεια για το ξεπέρασμα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ξεκινώντας από τους αδύναμους κρίκους. Αυτή η προσπάθεια θα χρειασθεί και ένα κατάλληλο πρόγραμμα για να πετύχει.


[1] «Η έννοια των κοινών αναφέρεται σε δύο κύριες κατηγορίες. Πρώτον στους πεπερασμένους, υλικούς, φυσικούς πόρους, όπως οι πρώτες ύλες, τα ενεργειακά αποθέματα, το νερό, τα δάση κ.λπ. και δεύτερον στους άυλους πολιτιστικούς και διανοητικούς πόρους, όπως οι γνώσεις και ιδέες - οι κώδικες της κοινωνίας της πληροφορίας (λογισμικό) και οι κώδικες της ζωής και γενικά των πολιτισμικών και γνωστικών προτύπων και διεργασιών.
Στη σημερινή συζήτηση, ο όρος παραπέμπει όχι μόνο στα δώρα της φύσης, αλλά επίσης σε ότι έχει παραχθεί από τις προηγούμενες γενιές και κοινωνίες με τη μορφή είτε συλλογικών υλικών αγαθών, είτε πολιτιστικών πόρων και άυλων κοινωνικών αγαθών που ανήκουν σε τοπικές ή παγκόσμιες κοινότητες και θα πρέπει για λόγους δικαίου να παραμείνουν σε συλλογική ιδιοκτησία. Όπως η κοινοτική ή η δημοτική γη δεν είναι γη του κανένα, έτσι και τα συλλογικά αγαθά –ανεξάρτητα σε ποια κατηγορία ανήκουν-δεν είναι χωρίς ιδιοκτήτη και ελεύθερα να τα ιδιοποιηθεί ο κάθε ιδιώτης.» http://www.commonsblog.de/

[2] Από την εισαγωγή του βιβλίου 
The Wealth of theCommons - A World Beyond Market &State

στο http://www.topikopoiisi.com/1/post/2013/01/217.html

[3] Δημοσκόπηση που διεξήγαγε η GlobeScan/PIPA για το BBC World Service σε 27 χώρες: http://www.bbc.co.uk/pressoffice/pressreleases/stories/2009/11_november/09/poll.shtml