Τα μείζονα της Αριστεράς προβλήματα

Γιώργος Σταματόπουλος
Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, «η ελληνική Αριστερά, και όχι μόνο η ελληνική, έχει μπροστά της δύο μείζονα ζητήματα που πρέπει να λύσει· εάν δεν τα καταφέρει, θα αποδειχτεί ότι θα παραμείνει μια ιστορική παρένθεση. Το πρώτο: να επινοήσει νέους τρόπους συνεργασίας, συνάρθρωσης και συντονισμού με αντίστοιχα κινήματα εκτός Ελλάδας για να δημιουργήσει τη βάση μιας υπερεθνικής αλτερνατίβας.
Το δεύτερο (και πιο σημαντικό): να επινοήσει νέους τρόπους συνάρθρωσης ανάμεσα στην κυβερνησιμότητα, από τη μία, και στην αυτονομία, από την άλλη. Ανάμεσα σε αυτό που εκφράζουν τα κινήματα και σε αυτό που εκφράζουν τα οργανωμένα κόμματα πρέπει να ξεκινήσει μια συζήτηση.
Επαναφέρει το θέμα που είχε θέσει ο Νίκος Πουλαντζάς (αλλά απέφυγε να απαντήσει), αυτό δηλαδή της ανεπάρκειας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της ανάγκης να πλαισιωθεί αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία από αυτοδιαχειριστικές και αυτοοργανωμένες μορφές άμεσης δημοκρατίας. Ολα αυτά σε μια πολύ ωραία συζήτησή του, μαζί με τον Στέφανο Ροζάνη, με τους υπεύθυνους του άρτι εκδοθέντος νέου περιοδικού Λόγου και Κριτικής «το έρμα».
(Οι υπεύθυνοι βρίσκονται από την πλευρά της αυτονομίας του ανθρώπου και της δυνατότητας των κινημάτων να δώσουν απαντήσεις, την ώρα που σήμερα κλονίζεται και βρίσκονται σε κρίση η λογική της ανάθεσης και η αντιπροσώπευση.)
Ενα από τα μεγαλύτερα σφάλματα της κυβέρνησης -και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ- ήταν να διακόψει τις σχέσεις του (έστω εμβρυακές) με τα κοινωνικά κινήματα που ανεφύησαν (και με αυτά που προϋπήρχαν) κατά την οικονομική κρίση.
Αμα τη αναλήψει των καθηκόντων (!) ξέχασε και την αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ και τη ΒΙΟ.ΜΕ. και τις Σκουριές· πάνε όλα στον βωμό της κυριαρχίας, με έμφαση στα πρωτεία της οικονομίας επί της ζωής, πάει και η αξιοπρέπεια και η υπεράσπιση των φτωχών στρωμάτων, η δυνατότητα αυτοτέλειας στις κοινωνικές μορφές οργάνωσης... όλα. Ο αδίστακτος ρεαλισμός να 'ναι καλά, ναι, αλλά τι σχέση έχει αυτός ο ρεαλισμός με την Αριστερά;
Τώρα είναι αργά. Η εμμονή του στην εξουσία (εξ)ανάγκασε το πουλί να πετάξει. Εμεινε μια κυβέρνηση αξιολύπητη, αξιοθρήνητη θα 'λεγε κανείς, περιφρονημένη σχεδόν από την πολλή κοινωνία, να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να περιφρουρεί τους θώκους εξουσίας, να πυργώνεται στην αλαζονεία αυτής της εξουσίας.
Μια μεταλλαγμένη -λες- κυβέρνηση, που όμως αδιάντροπα υπερασπίζεται τον αριστερό λόγο -και ας εκφυλίστηκε από τις πράξεις της τούτος ο λόγος.
Βλέπω και ακούω πολλούς να ελπίζουν ακόμη ότι μπορεί η «αριστερή» νοοτροπία να επιβληθεί και να ανασάνει η ελληνική κοινωνία. Αυτό θα ήταν ένα θαύμα και αυτοί, ως αυστηροί και φανατικοί ορθολογιστές, όφειλαν να μην πιστεύουν στα θαύματα, γιατί αυτά υπερβαίνουν τις κοινωνικές σχέσεις, την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
ΥΓ. Από το εκδοτικό σημείωμα του παρεμβατικού περιοδικού: «Υπάρχουν φωνές που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια, λέξεις που ακόμη δεν έχουν ειπωθεί, ιδέες που μόλις έχουν αρχίσει να ψηλαφούν τη ζωή· ένας ολόκληρος ανομολόγητος μελλοντικός Λόγος που αναζητά δυνατότητες έκφρασης αυτού που ακόμη μοιάζει ανείπωτο».