ΙΕΜΠΡΑΧΕΜ ΜΟΥΣΛΕΜ *
Ραγδαίες είναι οι πολιτικές και οι στρατιωτικές εξελίξεις στη Συρία, την ώρα που ορισμένες δυνάμεις κάνουν μια συστηματική προσπάθεια να δοθεί θρησκευτική διάσταση σε έναν αγώνα που ουσιαστικά αφορά την επικράτηση του φασισμού ή της δημοκρατίας.
Η δυναμική των αντιμαχομένων περιστρέφεται γύρω από τρεις κύριους άξονες.
Πρώτος άξονας συμμαχιών, ο σιιτικός, υπό την ηγεσία του Ιράν, που απαρτίζεται από το καθεστώς του Ασαντ στη Συρία, την κυβέρνηση της Βαγδάτης στο Ιράκ και τη λιβανέζικη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ.
Μετά την άμεση στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας σε συριακό έδαφος, χώρα που υποστηρίζει τη σιιτική συμμαχία, οι σιίτες πέρασαν από μια απλή προσπάθεια επιβίωσης στην αντεπίθεση, ελπίζοντας στην εκ νέου ανασυγκρότηση του καθεστώτος της Δαμασκού.
Δεύτερος άξονας, ο σουνιτικός, υπό την ηγεσία της Τουρκίας και με τη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, που εκπροσωπείται πολιτικά από τον «Συνασπισμό της Συριακής Αντιπολίτευσης» με έδρα την Κωνσταντινούπολη και στρατιωτικά από τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως το «Ισλαμικό κράτος», η Αλ Νούσρα και η Ασαρ αλ Σαμ.
Καθώς όμως ο «Συνασπισμός της Συριακής Αντιπολίτευσης» απέτυχε να πείσει πως αποτελεί μια σοβαρή και αξιόπιστη λύση και αφού υπέστη σωρεία εσωτερικών προβλημάτων και διασπάσεων, γίνεται μια νέα προσπάθεια ανασύνταξης.
Αυτός ήταν και ο σκοπός του συνεδρίου που οργάνωσε η Σαουδική Αραβία στο Ριάντ, όπου παράλληλα, τα κράτη «χορηγοί» επεδίωξαν να νομιμοποιήσουν πολιτικά τις προαναφερόμενες τρομοκρατικές οργανώσεις.
Οι δύο αυτοί αντιμαχόμενοι άξονες έχουν μετατρέψει τη Μέση Ανατολή σε αποθήκη όπλων και ο κίνδυνος μιας μεγάλης, ευρύτερης πολεμικής σύρραξης φαντάζει όλο και μεγαλύτερος.
Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο πλευρών είναι η επιθυμία της διατήρησης ενός ομοιογενούς φασιστικού έθνους κράτους, αρνούμενες να αναγνωρίσουν τη θρησκευτική και εθνική ποικιλομορφία της περιοχής, καθώς και την ύπαρξη του κουρδικού λαού.
Σε αντιδιαστολή με τον σουνιτικό και τον σιιτικό άξονα, προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας ενός εναλλακτικού, τρίτου άξονα, που θα υποστηρίζει τη δημοκρατική έκφραση όλων των εθνικών και θρησκευτικών συνιστωσών στην περιοχή (Κούρδων, Αράβων, Ασσύριων, Χριστιανών, Αρμένιων, Τουρκομάνων κ.ά.).
Υπό την ηγεσία του «Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος των Κούρδων», που καιρό τώρα παλεύει τόσο κατά της τρομοκρατίας όσο και κατά του καθεστώτος Ασαντ, έχοντας επιδείξει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες, δημιουργήθηκε το στρατιωτικό σώμα «Δυνάμεις της Δημοκρατικής Συρίας» που αποτελείται από τις Κουρδικές Δυνάμεις Λαϊκής Προστασίας YPG, τις Γυναικείες Δυνάμεις Προστασίας YPJ, το προοδευτικό τμήμα του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», την ασσυριακή πολιτοφυλακή, την τουρκομανική πολιτοφυλακή και άλλες ομάδες που εκπροσωπούν την αληθινή πολυμορφία της Συρίας.
Αυτή η στρατιωτική συμμαχία προχώρησε και στη δημιουργία μιας πολιτικής συμμαχίας η οποία αποφασίστηκε στο Συνέδριο του Ντέρικ (στο Ροζαβά) για την Ειρήνη, που ήταν το πρώτο συνέδριο που έγινε σε συριακό έδαφος για να συζητήσει το συριακό ζήτημα χωρίς τη συμμετοχή καμιάς ξένης παρεμβαίνουσας δύναμης, τόσο περιφερειακής όσο και διεθνούς.
Σε αυτό το συνέδριο δημιουργήθηκε το «Συμβούλιο της Δημοκρατικής Συρίας» με δύο συμπροέδρους: τον γνωστό Σύρο (Αραβα) δικηγόρο, υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Χεϊσάμ αλ Μάνα, και την Κούρδισα αγωνίστρια Ιλχάμ Αχμέντ, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Κινήματος Δημοκρατικής Κοινωνίας (TEVDEM).
Σε αυτό το συνέδριο επικαιροποιήθηκαν οι αρχές με βάση τις οποίες ξεκίνησε ο συριακός λαός την επανάστασή του: δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία της γυναίκας και ανεξιθρησκία.
Επίσης, συζητήθηκε το φλέγον προσφυγικό ζήτημα και εκφράστηκε η άποψη ότι η Συρία είναι μια πλούσια χώρα που μπορεί να θρέψει όλα τα παιδιά της.
Αν δεν δημιουργηθούν όμως συνθήκες ειρήνης, δημοκρατίας και οικονομικής ανασυγκρότησης, δεν μπορούν να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στην πατρίδα τους. Μια Συρία αποκεντρωμένη, με κοσμικό Σύνταγμα είναι η μόνη λύση.
Για πρώτη φορά ύστερα από 5 χρόνια επανάστασης δημιουργείται ένα πολιτικό σώμα που μπορεί να εκπροσωπήσει τις αξίες με τις οποίες ξεκίνησε η συριακή επανάσταση και που ταυτόχρονα έχει μεγάλη στρατιωτική ισχύ και τα χαρακτηριστικά για να εξελιχθεί σε έναν μελλοντικό συριακό στρατό.
Εχει πολιτικό όραμα και πρόγραμμα, έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του στην περιοχή του Ροζαβά και αξίζει την υποστήριξη όσων πραγματικά επιθυμούν μια ειρηνική λύση στο συριακό ζήτημα.
* μέλους διπλωματικού γραφείου PYD
πηγή
Ραγδαίες είναι οι πολιτικές και οι στρατιωτικές εξελίξεις στη Συρία, την ώρα που ορισμένες δυνάμεις κάνουν μια συστηματική προσπάθεια να δοθεί θρησκευτική διάσταση σε έναν αγώνα που ουσιαστικά αφορά την επικράτηση του φασισμού ή της δημοκρατίας.
Η δυναμική των αντιμαχομένων περιστρέφεται γύρω από τρεις κύριους άξονες.
Πρώτος άξονας συμμαχιών, ο σιιτικός, υπό την ηγεσία του Ιράν, που απαρτίζεται από το καθεστώς του Ασαντ στη Συρία, την κυβέρνηση της Βαγδάτης στο Ιράκ και τη λιβανέζικη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ.
Μετά την άμεση στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας σε συριακό έδαφος, χώρα που υποστηρίζει τη σιιτική συμμαχία, οι σιίτες πέρασαν από μια απλή προσπάθεια επιβίωσης στην αντεπίθεση, ελπίζοντας στην εκ νέου ανασυγκρότηση του καθεστώτος της Δαμασκού.
Δεύτερος άξονας, ο σουνιτικός, υπό την ηγεσία της Τουρκίας και με τη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, που εκπροσωπείται πολιτικά από τον «Συνασπισμό της Συριακής Αντιπολίτευσης» με έδρα την Κωνσταντινούπολη και στρατιωτικά από τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως το «Ισλαμικό κράτος», η Αλ Νούσρα και η Ασαρ αλ Σαμ.
Καθώς όμως ο «Συνασπισμός της Συριακής Αντιπολίτευσης» απέτυχε να πείσει πως αποτελεί μια σοβαρή και αξιόπιστη λύση και αφού υπέστη σωρεία εσωτερικών προβλημάτων και διασπάσεων, γίνεται μια νέα προσπάθεια ανασύνταξης.
Αυτός ήταν και ο σκοπός του συνεδρίου που οργάνωσε η Σαουδική Αραβία στο Ριάντ, όπου παράλληλα, τα κράτη «χορηγοί» επεδίωξαν να νομιμοποιήσουν πολιτικά τις προαναφερόμενες τρομοκρατικές οργανώσεις.
Οι δύο αυτοί αντιμαχόμενοι άξονες έχουν μετατρέψει τη Μέση Ανατολή σε αποθήκη όπλων και ο κίνδυνος μιας μεγάλης, ευρύτερης πολεμικής σύρραξης φαντάζει όλο και μεγαλύτερος.
Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο πλευρών είναι η επιθυμία της διατήρησης ενός ομοιογενούς φασιστικού έθνους κράτους, αρνούμενες να αναγνωρίσουν τη θρησκευτική και εθνική ποικιλομορφία της περιοχής, καθώς και την ύπαρξη του κουρδικού λαού.
Σε αντιδιαστολή με τον σουνιτικό και τον σιιτικό άξονα, προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας ενός εναλλακτικού, τρίτου άξονα, που θα υποστηρίζει τη δημοκρατική έκφραση όλων των εθνικών και θρησκευτικών συνιστωσών στην περιοχή (Κούρδων, Αράβων, Ασσύριων, Χριστιανών, Αρμένιων, Τουρκομάνων κ.ά.).
Υπό την ηγεσία του «Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος των Κούρδων», που καιρό τώρα παλεύει τόσο κατά της τρομοκρατίας όσο και κατά του καθεστώτος Ασαντ, έχοντας επιδείξει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες, δημιουργήθηκε το στρατιωτικό σώμα «Δυνάμεις της Δημοκρατικής Συρίας» που αποτελείται από τις Κουρδικές Δυνάμεις Λαϊκής Προστασίας YPG, τις Γυναικείες Δυνάμεις Προστασίας YPJ, το προοδευτικό τμήμα του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», την ασσυριακή πολιτοφυλακή, την τουρκομανική πολιτοφυλακή και άλλες ομάδες που εκπροσωπούν την αληθινή πολυμορφία της Συρίας.
Αυτή η στρατιωτική συμμαχία προχώρησε και στη δημιουργία μιας πολιτικής συμμαχίας η οποία αποφασίστηκε στο Συνέδριο του Ντέρικ (στο Ροζαβά) για την Ειρήνη, που ήταν το πρώτο συνέδριο που έγινε σε συριακό έδαφος για να συζητήσει το συριακό ζήτημα χωρίς τη συμμετοχή καμιάς ξένης παρεμβαίνουσας δύναμης, τόσο περιφερειακής όσο και διεθνούς.
Σε αυτό το συνέδριο δημιουργήθηκε το «Συμβούλιο της Δημοκρατικής Συρίας» με δύο συμπροέδρους: τον γνωστό Σύρο (Αραβα) δικηγόρο, υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Χεϊσάμ αλ Μάνα, και την Κούρδισα αγωνίστρια Ιλχάμ Αχμέντ, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Κινήματος Δημοκρατικής Κοινωνίας (TEVDEM).
Σε αυτό το συνέδριο επικαιροποιήθηκαν οι αρχές με βάση τις οποίες ξεκίνησε ο συριακός λαός την επανάστασή του: δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία της γυναίκας και ανεξιθρησκία.
Επίσης, συζητήθηκε το φλέγον προσφυγικό ζήτημα και εκφράστηκε η άποψη ότι η Συρία είναι μια πλούσια χώρα που μπορεί να θρέψει όλα τα παιδιά της.
Αν δεν δημιουργηθούν όμως συνθήκες ειρήνης, δημοκρατίας και οικονομικής ανασυγκρότησης, δεν μπορούν να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στην πατρίδα τους. Μια Συρία αποκεντρωμένη, με κοσμικό Σύνταγμα είναι η μόνη λύση.
Για πρώτη φορά ύστερα από 5 χρόνια επανάστασης δημιουργείται ένα πολιτικό σώμα που μπορεί να εκπροσωπήσει τις αξίες με τις οποίες ξεκίνησε η συριακή επανάσταση και που ταυτόχρονα έχει μεγάλη στρατιωτική ισχύ και τα χαρακτηριστικά για να εξελιχθεί σε έναν μελλοντικό συριακό στρατό.
Εχει πολιτικό όραμα και πρόγραμμα, έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του στην περιοχή του Ροζαβά και αξίζει την υποστήριξη όσων πραγματικά επιθυμούν μια ειρηνική λύση στο συριακό ζήτημα.
* μέλους διπλωματικού γραφείου PYD
πηγή
RSS Feed
