Ιάσονας Γκιώνης*
Πριν από μερικά χρόνια έτυχε να συμμετέχω σε μία τριγωνική αλληλογραφία με έναν Αμερικανό και μία κοπέλα από τη Σουηδία. Ο γηραιός Αμερικανός, ενόψει επίσκεψής του στην Ελλάδα, ρωτούσε την κοπέλα, που ζει χρόνια στην Αθήνα, για το πώς έχουν τα πράγματα στη χώρα μας και για το πώς αντιδρά ο κόσμος.
Έλαβε την εξής απάντηση: «Οι Έλληνες είναι σαν μικρά παιδιά. Τους φταίνε οι πάντες και τα πάντα και πότε δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν».
Διαβάζοντας το σχόλιο αυτό, θεώρησα σκόπιμο να κάνω μία παρέμβαση, επισημαίνοντας τη [συνήθη] στρεβλότητα του βορειοευρωπαϊκού «μοραλισμού». Δικαιολογημένα, μια και η ατάκα αυτή, σε συνδυασμό με το γενικότερο πνεύμα των γραφόμενων, απτόταν εμμέσως της λογικής του «ο κόσμος φέρει ευθύνη για πράγματα στα οποία επί της ουσίας δεν έχει καμία ανάμειξη», «οι Έλληνες είναι οι ανεύθυνοι φυγόπονοι του νότου» κι άλλων συναφών.
Πρόσφατα έτυχε να ανακαλέσω αυτή την ατάκα, κι αν και με εντελώς διαφορετικό σημείο αναφοράς, αντιλαμβάνομαι ότι εντέλει, ίσως και να μην είχε τόσο άδικο.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, το γεγονός ότι μετά από 7 χρόνια ακραίας, εκβιαστικά επιβεβλημένης λιτότητας, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα (πλειοψηφία αν δεχτούμε τις δημοσκοπήσεις) που ενώ καταγγέλλουν τα μνημόνια, τους «θεσμούς» και όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, επιθυμούν ταυτόχρονα παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.
Αν ήταν να λειτουργήσει η Ε.Ε. ουσιαστικά, σαν μία διακρατική ένωση αμοιβαίων συμφερόντων, αυτό δεν θα 'χε συμβεί ήδη; Θα περνούσαν 7 (αν όχι 60) χρόνια χωρίς κάποιες, υγιείς έστω ενδείξεις;
Η Ε.Ε. όλο και πιο απροκάλυπτα τελευταία, μοιάζει να λειτουργεί σαν μία αμιγώς κερδοσκοπική πολυεθνική, με το «διοικητικό συμβούλιό» της να απαρτίζεται ως επί το πλείστον από... Γερμανούς.
Το να περιμένουμε αυτή την «πολυεθνική», να σκεφτεί το καλό των εταίρων / «ανταγωνιστών» της, είναι πέρα για πέρα ανεδαφικό. Το «ΔΣ» της πολυεθνικής αυτής, λογικό δεν είναι να βάζει πάνω από όλα το συμφέρον το δικό του και της “εταιρείας”, και ταυτόχρονα να κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει την επανεκλογή του;
Εξάλλου, και τι δεν έχει πετύχει το “ικανότατο” αυτό [αναφορικά πάντα με τα στενά προσδιορισμένα συμφέροντά του] «διοικητικό συμβούλιο»:
1. Διάσωση των Γερμανικών τραπεζών με κυνική μεταβίβαση των ζημιών στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.
2. Αύξηση κερδοφορίας λόγω επιτοκιακών αποκλίσεων. Έχει φτάσει στο σημείο δε, το γερμανικό δημόσιο να κερδίζει ακόμα κι όταν δανείζεται, εισπράττοντας αρνητικούς τόκους στα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα χρεόγραφά του.
3. Τη ρευστότητα όλης της υπόλοιπης ευρωζώνης να διοχετεύεται διαρκώς προς τη Γερμανία.
4. Τα εμπορικά πλεονάσματά της να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
5. Εταιρείες γερμανικών συμφερόντων, να εξαγοράζουν περιουσιακά στοιχεία του ευρωπαϊκού νότου, εξασφαλίζοντας πρωτοφανείς (ακόμα και για τα νεοφιλελεύθερα δεδομένα) υπεραξίες, χρηματοδοτούμενες δε από τις τράπεζες των χωρών αυτών.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγάλο πλεονέκτημα της Γερμανίας δεν οφείλεται σε κάποια ανώτερη οργάνωση ή στην παραγωγικότητά της. Οφείλεται στο ότι ως η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης έχει πετύχει, συνειδητά, να εκμεταλλευτεί με τον πλέον κυνικό τρόπο αυτή της την ιδιότητα. Σε αντίθετη περίπτωση και άλλες χώρες, γνωστές για την άρτια οργάνωσή τους, δεν θα δυσανασχετούσαν τώρα, ούτε πιθανότατα, θα επέλεγε η Μ. Βρετανία να αποχωρήσει.
Από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς πως κάθε Έλληνας που είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και στην Ε.Ε, οφείλει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την εφαρμογή μνημονιακών μέτρων. Γιατί αυτό είναι το τίμημα αυτής της ευρωζώνης, αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάποιοι τέλος, μπορεί να πιστεύουν, ή να ελπίζουν καλύτερα, ότι μπορούν να αναμορφώσουν, να αλλάξουν αυτή την Ε.Ε. Τη Γερμανία, τη ρώτησαν αν τη συμφέρει;
*Οικονομικός Αναλυτής
http://www.efsyn.gr/arthro/ellinikos-paralogismos-ohi-se-nea-metra-alla-nai-sto-eyro
Πριν από μερικά χρόνια έτυχε να συμμετέχω σε μία τριγωνική αλληλογραφία με έναν Αμερικανό και μία κοπέλα από τη Σουηδία. Ο γηραιός Αμερικανός, ενόψει επίσκεψής του στην Ελλάδα, ρωτούσε την κοπέλα, που ζει χρόνια στην Αθήνα, για το πώς έχουν τα πράγματα στη χώρα μας και για το πώς αντιδρά ο κόσμος.
Έλαβε την εξής απάντηση: «Οι Έλληνες είναι σαν μικρά παιδιά. Τους φταίνε οι πάντες και τα πάντα και πότε δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν».
Διαβάζοντας το σχόλιο αυτό, θεώρησα σκόπιμο να κάνω μία παρέμβαση, επισημαίνοντας τη [συνήθη] στρεβλότητα του βορειοευρωπαϊκού «μοραλισμού». Δικαιολογημένα, μια και η ατάκα αυτή, σε συνδυασμό με το γενικότερο πνεύμα των γραφόμενων, απτόταν εμμέσως της λογικής του «ο κόσμος φέρει ευθύνη για πράγματα στα οποία επί της ουσίας δεν έχει καμία ανάμειξη», «οι Έλληνες είναι οι ανεύθυνοι φυγόπονοι του νότου» κι άλλων συναφών.
Πρόσφατα έτυχε να ανακαλέσω αυτή την ατάκα, κι αν και με εντελώς διαφορετικό σημείο αναφοράς, αντιλαμβάνομαι ότι εντέλει, ίσως και να μην είχε τόσο άδικο.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, το γεγονός ότι μετά από 7 χρόνια ακραίας, εκβιαστικά επιβεβλημένης λιτότητας, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα (πλειοψηφία αν δεχτούμε τις δημοσκοπήσεις) που ενώ καταγγέλλουν τα μνημόνια, τους «θεσμούς» και όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, επιθυμούν ταυτόχρονα παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.
Αν ήταν να λειτουργήσει η Ε.Ε. ουσιαστικά, σαν μία διακρατική ένωση αμοιβαίων συμφερόντων, αυτό δεν θα 'χε συμβεί ήδη; Θα περνούσαν 7 (αν όχι 60) χρόνια χωρίς κάποιες, υγιείς έστω ενδείξεις;
Η Ε.Ε. όλο και πιο απροκάλυπτα τελευταία, μοιάζει να λειτουργεί σαν μία αμιγώς κερδοσκοπική πολυεθνική, με το «διοικητικό συμβούλιό» της να απαρτίζεται ως επί το πλείστον από... Γερμανούς.
Το να περιμένουμε αυτή την «πολυεθνική», να σκεφτεί το καλό των εταίρων / «ανταγωνιστών» της, είναι πέρα για πέρα ανεδαφικό. Το «ΔΣ» της πολυεθνικής αυτής, λογικό δεν είναι να βάζει πάνω από όλα το συμφέρον το δικό του και της “εταιρείας”, και ταυτόχρονα να κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει την επανεκλογή του;
Εξάλλου, και τι δεν έχει πετύχει το “ικανότατο” αυτό [αναφορικά πάντα με τα στενά προσδιορισμένα συμφέροντά του] «διοικητικό συμβούλιο»:
1. Διάσωση των Γερμανικών τραπεζών με κυνική μεταβίβαση των ζημιών στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.
2. Αύξηση κερδοφορίας λόγω επιτοκιακών αποκλίσεων. Έχει φτάσει στο σημείο δε, το γερμανικό δημόσιο να κερδίζει ακόμα κι όταν δανείζεται, εισπράττοντας αρνητικούς τόκους στα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα χρεόγραφά του.
3. Τη ρευστότητα όλης της υπόλοιπης ευρωζώνης να διοχετεύεται διαρκώς προς τη Γερμανία.
4. Τα εμπορικά πλεονάσματά της να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
5. Εταιρείες γερμανικών συμφερόντων, να εξαγοράζουν περιουσιακά στοιχεία του ευρωπαϊκού νότου, εξασφαλίζοντας πρωτοφανείς (ακόμα και για τα νεοφιλελεύθερα δεδομένα) υπεραξίες, χρηματοδοτούμενες δε από τις τράπεζες των χωρών αυτών.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγάλο πλεονέκτημα της Γερμανίας δεν οφείλεται σε κάποια ανώτερη οργάνωση ή στην παραγωγικότητά της. Οφείλεται στο ότι ως η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης έχει πετύχει, συνειδητά, να εκμεταλλευτεί με τον πλέον κυνικό τρόπο αυτή της την ιδιότητα. Σε αντίθετη περίπτωση και άλλες χώρες, γνωστές για την άρτια οργάνωσή τους, δεν θα δυσανασχετούσαν τώρα, ούτε πιθανότατα, θα επέλεγε η Μ. Βρετανία να αποχωρήσει.
Από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς πως κάθε Έλληνας που είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και στην Ε.Ε, οφείλει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την εφαρμογή μνημονιακών μέτρων. Γιατί αυτό είναι το τίμημα αυτής της ευρωζώνης, αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάποιοι τέλος, μπορεί να πιστεύουν, ή να ελπίζουν καλύτερα, ότι μπορούν να αναμορφώσουν, να αλλάξουν αυτή την Ε.Ε. Τη Γερμανία, τη ρώτησαν αν τη συμφέρει;
*Οικονομικός Αναλυτής
http://www.efsyn.gr/arthro/ellinikos-paralogismos-ohi-se-nea-metra-alla-nai-sto-eyro
RSS Feed
