Τις μέρες αυτές συζητάμε ξανά για αξιοπρεπή, βιώσιμη λύση του Μακεδονικού. Στη συζήτηση αυτή, στιγμή να μη φεύγει από το μυαλό η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία.
Υπάρχει ευαισθησία σε μεγάλα τμήματα του λαού για το ζήτημα της ονομασίας. Υπάρχει και εθνικισμός. Ευαισθησία και εθνικισμός αποτελούν, για όποιον μπορεί και θέλει να επενδύσει, τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο. Και μάλιστα σε καιρούς δυσπραγίας, σε καιρούς που κατά τα λοιπά η πολιτική αντιπροσώπευση λιμνάζει σε καθεστώς capitalcontrols.
Το Μακεδονικό είναι μια μεγάλη πολιτική μπίζνα, μια επιχείρηση με τεράστια κέρδη, πολιτικά και οικονομικά. Το Μακεδονικό έφτιαξε καριέρες. Πήρε αποτυχημένους πλην αδίστακτους υπουργούς εξωτερικών και τους έκανε πρωθυπουργούς. Πήρε φιλόδοξους ιεράρχες και τους έκανε λαοπρόβλητους ηγέτες, να συνομιλούν με την ιστορία, να κουνάνε λάβαρα, να οργανώνουν λαοσυνάξεις. Το Μακεδονικό ετοίμασε τη μάχη των ταυτοτήτων κι έβαλε την εκκλησία ακόμα πιο μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Μετέτρεψε σε πολιτική παρέμβαση το κήρυγμα ενός γηραιού φανατικού κάθε Κυριακή στην ΕΤ3. Το Μακεδονικό ήταν και είναι εκκλησιαστικός τζόγος.
Παράλληλα, εξέθρεψε την trash αισθητική, «καρατζαφεροποίησε» το publicdiscours. Μας γέμισε Αλέξανδρους και Βουκεφάλες, πανοπλίες και σανδάλια, έκανε μόδα το χρυσαυγίτικο lifestyle πριν καν το σκεφτούν οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες. Άνοιξε το δρόμο στην Ακροδεξιά, της έδωσε ρόλο. Το Μακεδονικό καλλιέργησε συλλογικά σύνδρομα, παρόξυνε την εθνική αυτοθυματοποίηση, επιτάχυνε την αποκοπή από τη διεθνή πραγματικότητα.
Οι πλατείες σείστηκαν από το μυριόστομο σύνθημα «Ο γιαλός είναι στραβός, εμείς καλά αρμενίζουμε». Όσοι ανέβαιναν στην εξέδρα χτυπούσαν τα πλήθη γλυκά στην πλάτη: «Δεν πα’ να τη λένε όλοι Μακεδονία, μη τους ακούς. Εμείς θα κλείνουμε τα αυτιά μας. Θα αποσυρόμαστε από καλλιστεία και τουρνουά σκακιού, θα σβήνουμε τα αρχικά της ακατονόμαστης χώρας από την οθόνη σου όταν θα βλέπεις μπάσκετ, θα τους κρατάμε μούτρα, θα κάνουμε μποϊκοτάζ στο ένταμ και εμπάργκο στο πετρέλαιο. Θα καταψηφίζουμε στη Γιουροβίζιον. Θα γεμίζουμε ψησταριές και ΚΤΕΛ με αστέρια της Βεργίνας. Θα μιλάμε με δάκρυ στη φωνή, θα τεντώνουμε ορθόδοξα τόξα».
Συλλαλητήρια, εθνικοπατριωτικός οίστρος και έξαρση. Κι από την άλλη πλευρά των συνόρων, αυτοεκπληρούμενη και ανατροφοδοτούμενη προφητεία: οι εθνικιστές στην εξουσία των Σκοπίων κι η ΠΓΔΜ μια Ντίσνευλαντ κιτσάτου εθνικισμού.
Ακούμε σήμερα πάλι τις ίδιες κραυγές, ριγούμε από την ίδια εθνική υπερηφάνεια: να μη δεχτούμε, να κερδίσουμε χρόνο, να βάλουμε βέτο. Ώσπου να μη μείνει άλλη χώρα που να μην τη λέει νέτα σκέτα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και δώστου πάλι, οι αγιασμοί, τα συλλαλητήρια, το ποντάρισμα στο αδιέξοδο. Δεν είναι αφέλεια και εθελοτυφλία, είναι μια μπίζνα που κρατάει ακόμα.
Από το 90 οι μακεδονομάχοι κάνουν ταμείο. Μαυραγορίτες έσπασαν το εμπάργκο κι έφτιαξαν περιουσίες, τηλεαστέρες σπεκουλάρανε με το δάκρυ του Εθνάρχη, οι πνευματικοί ταγοί τσιτάρανε το όνομα και την ψυχή μας. Το Μακεδονικό ήταν για κάποιους μπίζνες, υποκρισία και μισαλλόδοξη εθνικοφροσύνη.
Όμως τώρα η ηγεσία των Σκοπίων γκρεμίζει τα αγάλματα της δικής τους βλακείας. Με έναν τρόπο μάς καλεί να κάνουμε το ίδιο. Η ευκαιρία είναι μοναδική. Φυσικά κάποιοι δικοί μας ζορίζονται και μας προτρέπουν να γυρίσουμε στην εξωτερική πολιτική του ένταμ. Γιατί αν κλείσει το θέμα, οι επαγγελματίες μακεδονομάχοι θα τρέχουν στον ΟΑΕΔ για επίδομα ανεργίας.
Κωστής Παπαϊωάννουτ. Γ.Γ. Διαφάνειας & Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, πρώην Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, εκπαιδευτικός
Πηγή
Υπάρχει ευαισθησία σε μεγάλα τμήματα του λαού για το ζήτημα της ονομασίας. Υπάρχει και εθνικισμός. Ευαισθησία και εθνικισμός αποτελούν, για όποιον μπορεί και θέλει να επενδύσει, τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο. Και μάλιστα σε καιρούς δυσπραγίας, σε καιρούς που κατά τα λοιπά η πολιτική αντιπροσώπευση λιμνάζει σε καθεστώς capitalcontrols.
Το Μακεδονικό είναι μια μεγάλη πολιτική μπίζνα, μια επιχείρηση με τεράστια κέρδη, πολιτικά και οικονομικά. Το Μακεδονικό έφτιαξε καριέρες. Πήρε αποτυχημένους πλην αδίστακτους υπουργούς εξωτερικών και τους έκανε πρωθυπουργούς. Πήρε φιλόδοξους ιεράρχες και τους έκανε λαοπρόβλητους ηγέτες, να συνομιλούν με την ιστορία, να κουνάνε λάβαρα, να οργανώνουν λαοσυνάξεις. Το Μακεδονικό ετοίμασε τη μάχη των ταυτοτήτων κι έβαλε την εκκλησία ακόμα πιο μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Μετέτρεψε σε πολιτική παρέμβαση το κήρυγμα ενός γηραιού φανατικού κάθε Κυριακή στην ΕΤ3. Το Μακεδονικό ήταν και είναι εκκλησιαστικός τζόγος.
Παράλληλα, εξέθρεψε την trash αισθητική, «καρατζαφεροποίησε» το publicdiscours. Μας γέμισε Αλέξανδρους και Βουκεφάλες, πανοπλίες και σανδάλια, έκανε μόδα το χρυσαυγίτικο lifestyle πριν καν το σκεφτούν οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες. Άνοιξε το δρόμο στην Ακροδεξιά, της έδωσε ρόλο. Το Μακεδονικό καλλιέργησε συλλογικά σύνδρομα, παρόξυνε την εθνική αυτοθυματοποίηση, επιτάχυνε την αποκοπή από τη διεθνή πραγματικότητα.
Οι πλατείες σείστηκαν από το μυριόστομο σύνθημα «Ο γιαλός είναι στραβός, εμείς καλά αρμενίζουμε». Όσοι ανέβαιναν στην εξέδρα χτυπούσαν τα πλήθη γλυκά στην πλάτη: «Δεν πα’ να τη λένε όλοι Μακεδονία, μη τους ακούς. Εμείς θα κλείνουμε τα αυτιά μας. Θα αποσυρόμαστε από καλλιστεία και τουρνουά σκακιού, θα σβήνουμε τα αρχικά της ακατονόμαστης χώρας από την οθόνη σου όταν θα βλέπεις μπάσκετ, θα τους κρατάμε μούτρα, θα κάνουμε μποϊκοτάζ στο ένταμ και εμπάργκο στο πετρέλαιο. Θα καταψηφίζουμε στη Γιουροβίζιον. Θα γεμίζουμε ψησταριές και ΚΤΕΛ με αστέρια της Βεργίνας. Θα μιλάμε με δάκρυ στη φωνή, θα τεντώνουμε ορθόδοξα τόξα».
Συλλαλητήρια, εθνικοπατριωτικός οίστρος και έξαρση. Κι από την άλλη πλευρά των συνόρων, αυτοεκπληρούμενη και ανατροφοδοτούμενη προφητεία: οι εθνικιστές στην εξουσία των Σκοπίων κι η ΠΓΔΜ μια Ντίσνευλαντ κιτσάτου εθνικισμού.
Ακούμε σήμερα πάλι τις ίδιες κραυγές, ριγούμε από την ίδια εθνική υπερηφάνεια: να μη δεχτούμε, να κερδίσουμε χρόνο, να βάλουμε βέτο. Ώσπου να μη μείνει άλλη χώρα που να μην τη λέει νέτα σκέτα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και δώστου πάλι, οι αγιασμοί, τα συλλαλητήρια, το ποντάρισμα στο αδιέξοδο. Δεν είναι αφέλεια και εθελοτυφλία, είναι μια μπίζνα που κρατάει ακόμα.
Από το 90 οι μακεδονομάχοι κάνουν ταμείο. Μαυραγορίτες έσπασαν το εμπάργκο κι έφτιαξαν περιουσίες, τηλεαστέρες σπεκουλάρανε με το δάκρυ του Εθνάρχη, οι πνευματικοί ταγοί τσιτάρανε το όνομα και την ψυχή μας. Το Μακεδονικό ήταν για κάποιους μπίζνες, υποκρισία και μισαλλόδοξη εθνικοφροσύνη.
Όμως τώρα η ηγεσία των Σκοπίων γκρεμίζει τα αγάλματα της δικής τους βλακείας. Με έναν τρόπο μάς καλεί να κάνουμε το ίδιο. Η ευκαιρία είναι μοναδική. Φυσικά κάποιοι δικοί μας ζορίζονται και μας προτρέπουν να γυρίσουμε στην εξωτερική πολιτική του ένταμ. Γιατί αν κλείσει το θέμα, οι επαγγελματίες μακεδονομάχοι θα τρέχουν στον ΟΑΕΔ για επίδομα ανεργίας.
Κωστής Παπαϊωάννουτ. Γ.Γ. Διαφάνειας & Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, πρώην Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, εκπαιδευτικός
Πηγή
RSS Feed
