το πρωί της Κυριακής 16 του Σεπτέμβρη, στις 10.30 στο καφενεδάκι (έξω χώρος) του γηπέδου Αίγινας
Πρωτοβουλία Πολιτών Αίγινας sxedia.espivblogs.net
Η κατασκευή της σπανιότητας του νερού
Η προβληματοποίηση του νερού
Η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης
Η τουριστική υδρονομή και η Αίγινα
Η έκδοση της μπροσούρας από το Αντισχολείο των Μητροπολιτικών Συμβουλίων, το 2004 και αργότερα συμπληρωμένη το 2010, ήταν ένα γεγονός με δυο τουλάχιστον ιδιαίτερες σημασίες. Από τη μια διότι ήταν αποτέλεσμα αυθεντικών κινηματικών διαδικασιών και αναζήτησης συλλογικοτήτων οι οποίες κινούνται στο χώρο της προλεταριακής αυτονομίας, οι οποίες τιμούν εδώ και περίπου μια 15ετία αυτό που ως νεολογισμός καλείται «αυτομόρφωση» κι από την άλλη διότι συμπλήρωσε μια σχεδόν ανύπαρκτη βιβλιογραφία σ’ ότι αφορά το κεντρικό ζήτημα του νερού. Αν εξαιρέσουμε τις εργασίες φοιτητών, τη σχετική βιβλιογραφία σχολών κι ανακοινώσεις στα συνέδρια που περιορίζονται στα αλαμπουρνέζικα της τεχνοκρατίας και σε ένα περιορισμένο κοινό, η έκδοση αυτή καθιέρωσε ένα νέο ενδιαφέρον για πτυχές της ζωής μας που είναι κομβικές. Από μια άλλη σκοπιά, αυτήν που αποσκοπεί στη «δημοκρατία του νερού», η Ινδή Βαντάνα Σίβα, στο βιβλίο της «Πόλεμοι για το νερό», εκδόσεις Εξάρχεια, γράφει για την καταστροφή που υπέστη η χώρα της από την «πράσινη επανάσταση» του 1950 την οποία κήρυξαν τα Ηνωμένα Έθνη. Δηλαδή από τα τεραστίων διαστάσεων αντι-οικολογικά φράγματα, τις εντατικές καλλιέργειες, που είχαν αποτέλεσμα τη φτώχεια, τη μετανάστευση, τους αμέτρητους θανάτους, την καταστροφή των μικρής κλίμακας κοινωνιών και οικονομιών, τη μόλυνση ή απώλεια τεράστιων αποθεμάτων νερού, την καταστροφή της «δημοκρατίας του νερού». Όλα αυτά με όγκους αριθμών που τεκμηριώνουν τον τίτλο: «Πόλεμοι για το νερό»
Το να μιλάμε για το νερό είναι σα να μιλάμε για τη ζωή. Για τη ζωή με όλες της τις σημασίες, τις πτυχές και τις διαστάσεις, το νερό ζει, ρέει ως αναντικατάστατη κι ανυπέρβλητη ανάγκη. Είναι το απόλυτο αγαθό. Δεν παρασκευάζεται, δεν μπορεί να παρασκευαστεί ενώ ταυτόχρονα ως ποσότητα παραμένει σταθερή. Αυτή είναι και η αιτία που για τον καπιταλισμό και όσους πιστεύουν ότι η ανάπτυξη είναι απ’ τα λαμπρότερα κατορθώματα στον πλανήτη, αποτελεί στις μέρες μας το απόλυτο εμπόρευμα. Έτσι, πέρα από την τοπικότητα του προβλήματος, «νερό στην Αίγινα», που εμπερικλείει αφενός μεν την παγίδα της έλλειψης μιας γενικότερης επίγνωσης άρα και ευεπίφορης εντός συνθηκών στην αγκίστρωση από την τοπική πολιτική και παραπολιτική σκηνή, αφετέρου δε την αδυναμία δικτύωσης κι αγώνα με άλλες κοινότητες που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν ζήτημα έλλειψης, το νερό είναι στο στόχαστρο της κατάκτησης των «νέων ηπείρων», πέρα από τη γεωγραφία και τα εθνικά σύνορα. Μαζί με τον ήλιο, τον αέρα, τα ζωικά κύτταρα, το νερό βρίσκεται εδώ και 30 περίπου χρόνια σε έντονη φάση εμπορευματοποίησης. Η τουριστική υδρονομή είναι μόνο μια όψη του προβλήματος και γι’ αυτό οφείλουμε να εξετάσουμε όσο το δυνατόν όλες τις παραμέτρους σ’ αυτήν την κατασκευή σπανιότητας και τεχνητής δημιουργίας ελλείψεων, όσο και την ιστορικότητά τους. Μέχρι και το λυκαυγές αυτής της νέας κατάστασης που ζούμε, το νερό δεν υπήρχε στο κέντρο του ενδιαφέροντος από πλευράς ανάπτυξης. Η βιομηχανική παραγωγή, η εντατικοποιημένη αγροτική καλλιέργεια μετά την «πράσινη επανάσταση» του 1950, έκαναν χρήση τεραστίων ποσοτήτων νερού, επιστρέφοντάς το μολυσμένο. Στη Φύση. Κι αυτό δεν ήταν ατύχημα. Η μόλυνση είναι κεντρική λειτουργία στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι αριθμοί είναι ιδιαιτέρως σοκαριστικοί: Ένα αυτοκίνητο χρειάζεται 148,5 τόνους νερό, ένα απλό τσιπάκι, 39 λίτρα, ενώ για την καλλιέργεια τεσσάρων μόνο φυτών (βαμβάκι, καλαμπόκι, σιτάρι και ρύζι), μονοκαλλιέργειες που εκτόπισαν τις μικρής κλίμακας τοπικές παραγωγές και τον κοινοτικό έλεγχο του νερού, χρησιμοποιούνται τα 2/3 των υδάτινων πόρων που επιστρέφουν στη μια και στην άλλη περίπτωση το νερό μολυσμένο. Στον τουρισμό που πρόκειται για τον περιστασιακό νομαδισμό μεγάλου μέρους του ανεπτυγμένου κόσμου σε πρώην περιοχές με αγροτικό πληθυσμό και με μηδενικές υποδομές, οι αστικές απαιτήσεις σε μη αστικά περιβάλλοντα, κάνουν το νερό είτε για εγκαταστάσεις γκολφ, πισίνες και ντουζιέρες που υποχρεωτικά ρέει άφθονο, να έχει μια κομβική λειτουργία. Κι εκεί τα πράγματα ακολουθούν τον αντίστοιχο δρόμο. Μόνο οι απαιτήσεις μιας εγκατάστασης γκολφ συγκρίνονται με τις ανάγκες για νερό μιας πόλης 12.000 κατοίκων. Από την άλλη οι καθημερινές συνήθειες που έχουν επικρατήσει στο πλαίσιο μιας ολοένα και πιο εύκολης και καθαρότερης ζωής έχουν πολλαπλασιάσει την κατανάλωση και τη σπατάλη του νερού. Από τις αρχές του 70 τα πρότυπα απολύμανσης και η απόλυτη υγιεινή έκαναν την κατανάλωση νερού να πολλαπλασιάζει το αδιέξοδο. Πλυντήρια, πλύσιμο αυτοκινήτου, καθημερινά ντους, πλύσιμο βεράντας, καζανάκια, μπιντές, πότισμα αυλής, γλαστρών, πισίνες κλπ. Το νερό είναι ο καθημερινός διακομιστής μιας νέας τάξης πραγμάτων στην αστική καθημερινότητα. Τέλος, το ζήτημα της κατανάλωσης εμφιαλωμένων νερών, ως δείγμα μιας νέας άποψης περί υγιεινής και τρόπου ζωής, συνήθεια που διευρύνεται ακόμα και στις περιοχές που το νερό παραμένει σε ανεκτά από άποψη υγιεινής επίπεδα και πόσιμο, αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση αυτού που αποκαλείται «προβληματοποίηση».
Πράγματι. Πρόκειται για την συντονισμένη τεχνητή δημιουργία έλλειψης του νερού που οδηγεί στην καθολική αίσθηση της σπανιότητας. Έτσι, αυτόκλητα η αντίληψη, η ανάπτυξη δηλαδή, που δημιούργησε το πρόβλημα, «καλείται» να το επιλύσει. Πώς όμως, αν όχι μέσα από μια νέα αντίληψη που ξεπερνάει τους όρους κοινωνικής συνύπαρξης που μέχρι τώρα γνωρίζαμε; Το νερό πια, δεν είναι αγαθό, ιερό, προσδοκώμενο σε λιτανείες και προσευχές. Ούτε φυλασσόμενο σε στέρνες και πηγάδια. Μόνο όταν το πληρώνεις το εκτιμάς!
Η τρομοκρατία των αριθμών είναι πάντα σε πρώτη παράταξη για αυτόν τον σκοπό. Από τη δεκαετία του 80 και αργότερα του 90 στον ελλαδικό χώρο κι ύστερα από μια φάση λειψυδρίας, είμαστε σε καθημερινό βομβαρδισμό δίπλα στις οργανωμένες διαφημίσεις που μας υπενθύμιζαν ότι δεν έχουμε αρκετό νερό δίπλα στα δελτία αποθεμάτων της λίμνης του Μαραθώνα. Το μήνυμα περίπου λέει: Ζούμε σε ένα πλανήτη που σκεπάζεται κατά 70% από νερό… Από αυτό μόνο το 2% είναι καθαρό… Και απ’ αυτό μόνο το 0,5% είναι προσβάσιμο για ανθρώπινη χρήση. «Μήπως διαλέξαμε λάθος πλανήτη»; αναρωτιούνται οι συγγραφείς της μπροσούρας; Ποιος μπορεί να καταλάβει το ποια είναι η αντιστοιχία των αριθμών κι όταν μάλιστα παγκοσμίως μας βομβαρδίζουν για το διπλασιασμό της κατανάλωσης κάθε 20 χρόνια που μας αποκαλύπτουν οι έξυπνοι υπολογιστές με τα προγνωστικά τους μοντέλα; Ποιος μπορεί να εκτιμήσει την άλλη –για μας γενναιόδωρη αν και από πλευράς επιστημόνων- προσφορά αριθμών ότι η γη δέχεται 40-50 κυβικά χιλιόμετρα κάθε χρόνο από τα σύννεφα; Παρόλα αυτά ο τρίτος κόσμος είναι αυτός που θα αποτελέσει την μακρινή υπενθύμιση του εφιάλτη. Παιδάκια που εκλιπαρούν με τα χεράκια τους στις διαφημίσεις της Γιούνισεφ, μαύρες γυναίκες που ξεκινούν το ταξίδι του νερού με τα κανάτια στον κεφάλι και τα εξαϋλωμένα πρόσωπα, χαμογελαστούς λευκούς των φιλάνθρωπων ΜΚΟ, να χαρίζουν σε άνυδρες ερήμους (που φαίνονται) μπουκάλια δίπλα σε περιφραγμένες περιοχές λευκών πλουσίων που απολαμβάνουν τη ζωή στην πισίνα (που δεν φαίνονται). Εκατοντάδες αριθμοί που οφείλονται δήθεν στην «κακή διαχείριση» των «απολίτιστων» μαύρων και στην κατάρα της ανομβρίας, πετά στους ανθρώπους του τρίτου κόσμου, το ανάθεμα. Μήπως εν τέλει αυτοί διάλεξαν λάθος περιοχή; Ξεχνάμε έτσι τόσο τα νέα σύνορα που θέτουν οι μεγάλες δυνάμεις ύστερα από πολεμικές εντάσεις και εθνοκαθάρσεις, αλλά και τις επενδύσεις στον πετροχημικό εξορυκτικό και βιομηχανικό κύκλο που μολύνουν ολόκληρες περιοχές κατασπαταλώντας τα υδάτινά τους αποθέματα. Ποιος θυμάται τις εξορύξεις της Σελ στη Νιγηρία, τις κρεμάλες σε αγωνιστές του λαού των Ογκόνι και τα νερά της γης τους που μολύνθηκαν από το πετρέλαιο; Ποιος θυμάται τους Χούτου και Τούτσι; Από την άλλη οι τεράστιες εκβιομηχανισμένες μονοκαλλιέργειες με τη συντεταγμένη χρήση νερού από την κατασκευή τεραστίων φραγμάτων κατάφεραν να καταστρέψουν τις ελέγξιμες οικονομίες από μικρής κλίμακας κοινωνίες και να δημιουργήσει εκατομμύρια υποσιτιζόμενους κλιματικούς και «φραγματικούς» πρόσφυγες των οποίων καταστράφηκαν τα χωριά και οι ζωές τους. Και στις περιπτώσεις αυτές έχουμε την επιστροφή του νερού σε νέου τύπου ανεξέλεγκτους μουσώνες. Με χιλιάδες θύματα και καταστροφές. Με χιλιάδες κλιματικούς πρόσφυγες, ανέστιους και πεινασμένους. 140.000.000 υπολογίζονται στο βιβλίο της Βαντάνα Σίβα οι κλιματικοί πρόσφυγες. Ο τρίτος κόσμος λοιπόν ας πούμε της γνωστής μας κυρίας Μητσοτάκη και της Άξιον Έιντ, ήταν το κατάλληλο τοπίο για να μπορέσει να στηθεί η κατασκευή της σπανιότητας του νερού. Από την άλλη η απορρύθμιση των αστικών δικτύων στις μεγάλες πόλεις και η συντεταγμένη αδιαφορία των αρχών έφερε και τη διαδικασία δημιουργίας των ιδιωτικών εταιριών που κάλυπταν το στοχευμένο κενό του κράτους και αναλάμβαναν ήδη από το 19ο αιώνα να διεκπεραιώνουν τη σημαντική αυτή λειτουργία. Η μόλυνση-παρακμή των δικτύων από τη μια και η εμπορευματοποίηση που αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που θέτει και τα θεμέλια της ίδρυσης του παγκόσμιου εργοστασίου νερού. Ενός απίστευτου κύκλου εργασιών που περιλαμβάνει τους διεθνείς οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα η οποία υποχρεώνει σε ιδιωτικοποίηση των εθνικών υδάτων ολόκληρων χωρών προκειμένου να δώσει δανειακό χρήμα, όπως ο ΟΗΕ και οι οργανισμοί του που σχεδιάζουν την ορθολογική χρήση κάτω από αριθμητικά μοντέλα πρόβλεψης, μέχρι και τις χιλιάδες ΜΚΟ, γραφεία, υπηρεσίες που γραφειοκρατικά κινούνται στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης. Οι εταιρίες έρχονται απλά για να «περισώσουν». Κι όχι μόνο αυτό, μας λένε τα μεγάλα πνεύματα της διεθνούς οικονομίας. Θα πρέπει να πληρώνουμε σε κάθε προϊόν το αποτύπωμα νερού του. Δηλαδή το εικονικό νερό. Της ποσότητας νερού που χρειάστηκε για να κατασκευαστεί.
Οι ενδείξεις μας λένε ότι το νερό θα είναι κάτι παραπάνω από το πετρέλαιο των προηγούμενων αιώνων. Οι συγγραφείς της μπροσούρας λένε ότι «μπροστά στο εμπόριο του νερού το εμπόριο πετρελαίου μέλλει να αποδειχθεί μια υπόθεση συνοικιακού σούπερ-μάρκετ».
Η προβληματοποίηση του νερού, δηλαδή η κατασκευή σπανιότητάς του έχει τους δικούς της όρους σ’ ότι αφορά την ευεργεσία που κάνει να μας υπενθυμίζει ότι το νερό δεν είναι για «αλόγιστη», δήθεν, χρήση.
Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας
Σεπτέμβρης 2012
Πρωτοβουλία Πολιτών Αίγινας sxedia.espivblogs.net
Η κατασκευή της σπανιότητας του νερού
Η προβληματοποίηση του νερού
Η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης
Η τουριστική υδρονομή και η Αίγινα
Η έκδοση της μπροσούρας από το Αντισχολείο των Μητροπολιτικών Συμβουλίων, το 2004 και αργότερα συμπληρωμένη το 2010, ήταν ένα γεγονός με δυο τουλάχιστον ιδιαίτερες σημασίες. Από τη μια διότι ήταν αποτέλεσμα αυθεντικών κινηματικών διαδικασιών και αναζήτησης συλλογικοτήτων οι οποίες κινούνται στο χώρο της προλεταριακής αυτονομίας, οι οποίες τιμούν εδώ και περίπου μια 15ετία αυτό που ως νεολογισμός καλείται «αυτομόρφωση» κι από την άλλη διότι συμπλήρωσε μια σχεδόν ανύπαρκτη βιβλιογραφία σ’ ότι αφορά το κεντρικό ζήτημα του νερού. Αν εξαιρέσουμε τις εργασίες φοιτητών, τη σχετική βιβλιογραφία σχολών κι ανακοινώσεις στα συνέδρια που περιορίζονται στα αλαμπουρνέζικα της τεχνοκρατίας και σε ένα περιορισμένο κοινό, η έκδοση αυτή καθιέρωσε ένα νέο ενδιαφέρον για πτυχές της ζωής μας που είναι κομβικές. Από μια άλλη σκοπιά, αυτήν που αποσκοπεί στη «δημοκρατία του νερού», η Ινδή Βαντάνα Σίβα, στο βιβλίο της «Πόλεμοι για το νερό», εκδόσεις Εξάρχεια, γράφει για την καταστροφή που υπέστη η χώρα της από την «πράσινη επανάσταση» του 1950 την οποία κήρυξαν τα Ηνωμένα Έθνη. Δηλαδή από τα τεραστίων διαστάσεων αντι-οικολογικά φράγματα, τις εντατικές καλλιέργειες, που είχαν αποτέλεσμα τη φτώχεια, τη μετανάστευση, τους αμέτρητους θανάτους, την καταστροφή των μικρής κλίμακας κοινωνιών και οικονομιών, τη μόλυνση ή απώλεια τεράστιων αποθεμάτων νερού, την καταστροφή της «δημοκρατίας του νερού». Όλα αυτά με όγκους αριθμών που τεκμηριώνουν τον τίτλο: «Πόλεμοι για το νερό»
Το να μιλάμε για το νερό είναι σα να μιλάμε για τη ζωή. Για τη ζωή με όλες της τις σημασίες, τις πτυχές και τις διαστάσεις, το νερό ζει, ρέει ως αναντικατάστατη κι ανυπέρβλητη ανάγκη. Είναι το απόλυτο αγαθό. Δεν παρασκευάζεται, δεν μπορεί να παρασκευαστεί ενώ ταυτόχρονα ως ποσότητα παραμένει σταθερή. Αυτή είναι και η αιτία που για τον καπιταλισμό και όσους πιστεύουν ότι η ανάπτυξη είναι απ’ τα λαμπρότερα κατορθώματα στον πλανήτη, αποτελεί στις μέρες μας το απόλυτο εμπόρευμα. Έτσι, πέρα από την τοπικότητα του προβλήματος, «νερό στην Αίγινα», που εμπερικλείει αφενός μεν την παγίδα της έλλειψης μιας γενικότερης επίγνωσης άρα και ευεπίφορης εντός συνθηκών στην αγκίστρωση από την τοπική πολιτική και παραπολιτική σκηνή, αφετέρου δε την αδυναμία δικτύωσης κι αγώνα με άλλες κοινότητες που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν ζήτημα έλλειψης, το νερό είναι στο στόχαστρο της κατάκτησης των «νέων ηπείρων», πέρα από τη γεωγραφία και τα εθνικά σύνορα. Μαζί με τον ήλιο, τον αέρα, τα ζωικά κύτταρα, το νερό βρίσκεται εδώ και 30 περίπου χρόνια σε έντονη φάση εμπορευματοποίησης. Η τουριστική υδρονομή είναι μόνο μια όψη του προβλήματος και γι’ αυτό οφείλουμε να εξετάσουμε όσο το δυνατόν όλες τις παραμέτρους σ’ αυτήν την κατασκευή σπανιότητας και τεχνητής δημιουργίας ελλείψεων, όσο και την ιστορικότητά τους. Μέχρι και το λυκαυγές αυτής της νέας κατάστασης που ζούμε, το νερό δεν υπήρχε στο κέντρο του ενδιαφέροντος από πλευράς ανάπτυξης. Η βιομηχανική παραγωγή, η εντατικοποιημένη αγροτική καλλιέργεια μετά την «πράσινη επανάσταση» του 1950, έκαναν χρήση τεραστίων ποσοτήτων νερού, επιστρέφοντάς το μολυσμένο. Στη Φύση. Κι αυτό δεν ήταν ατύχημα. Η μόλυνση είναι κεντρική λειτουργία στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι αριθμοί είναι ιδιαιτέρως σοκαριστικοί: Ένα αυτοκίνητο χρειάζεται 148,5 τόνους νερό, ένα απλό τσιπάκι, 39 λίτρα, ενώ για την καλλιέργεια τεσσάρων μόνο φυτών (βαμβάκι, καλαμπόκι, σιτάρι και ρύζι), μονοκαλλιέργειες που εκτόπισαν τις μικρής κλίμακας τοπικές παραγωγές και τον κοινοτικό έλεγχο του νερού, χρησιμοποιούνται τα 2/3 των υδάτινων πόρων που επιστρέφουν στη μια και στην άλλη περίπτωση το νερό μολυσμένο. Στον τουρισμό που πρόκειται για τον περιστασιακό νομαδισμό μεγάλου μέρους του ανεπτυγμένου κόσμου σε πρώην περιοχές με αγροτικό πληθυσμό και με μηδενικές υποδομές, οι αστικές απαιτήσεις σε μη αστικά περιβάλλοντα, κάνουν το νερό είτε για εγκαταστάσεις γκολφ, πισίνες και ντουζιέρες που υποχρεωτικά ρέει άφθονο, να έχει μια κομβική λειτουργία. Κι εκεί τα πράγματα ακολουθούν τον αντίστοιχο δρόμο. Μόνο οι απαιτήσεις μιας εγκατάστασης γκολφ συγκρίνονται με τις ανάγκες για νερό μιας πόλης 12.000 κατοίκων. Από την άλλη οι καθημερινές συνήθειες που έχουν επικρατήσει στο πλαίσιο μιας ολοένα και πιο εύκολης και καθαρότερης ζωής έχουν πολλαπλασιάσει την κατανάλωση και τη σπατάλη του νερού. Από τις αρχές του 70 τα πρότυπα απολύμανσης και η απόλυτη υγιεινή έκαναν την κατανάλωση νερού να πολλαπλασιάζει το αδιέξοδο. Πλυντήρια, πλύσιμο αυτοκινήτου, καθημερινά ντους, πλύσιμο βεράντας, καζανάκια, μπιντές, πότισμα αυλής, γλαστρών, πισίνες κλπ. Το νερό είναι ο καθημερινός διακομιστής μιας νέας τάξης πραγμάτων στην αστική καθημερινότητα. Τέλος, το ζήτημα της κατανάλωσης εμφιαλωμένων νερών, ως δείγμα μιας νέας άποψης περί υγιεινής και τρόπου ζωής, συνήθεια που διευρύνεται ακόμα και στις περιοχές που το νερό παραμένει σε ανεκτά από άποψη υγιεινής επίπεδα και πόσιμο, αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση αυτού που αποκαλείται «προβληματοποίηση».
Πράγματι. Πρόκειται για την συντονισμένη τεχνητή δημιουργία έλλειψης του νερού που οδηγεί στην καθολική αίσθηση της σπανιότητας. Έτσι, αυτόκλητα η αντίληψη, η ανάπτυξη δηλαδή, που δημιούργησε το πρόβλημα, «καλείται» να το επιλύσει. Πώς όμως, αν όχι μέσα από μια νέα αντίληψη που ξεπερνάει τους όρους κοινωνικής συνύπαρξης που μέχρι τώρα γνωρίζαμε; Το νερό πια, δεν είναι αγαθό, ιερό, προσδοκώμενο σε λιτανείες και προσευχές. Ούτε φυλασσόμενο σε στέρνες και πηγάδια. Μόνο όταν το πληρώνεις το εκτιμάς!
Η τρομοκρατία των αριθμών είναι πάντα σε πρώτη παράταξη για αυτόν τον σκοπό. Από τη δεκαετία του 80 και αργότερα του 90 στον ελλαδικό χώρο κι ύστερα από μια φάση λειψυδρίας, είμαστε σε καθημερινό βομβαρδισμό δίπλα στις οργανωμένες διαφημίσεις που μας υπενθύμιζαν ότι δεν έχουμε αρκετό νερό δίπλα στα δελτία αποθεμάτων της λίμνης του Μαραθώνα. Το μήνυμα περίπου λέει: Ζούμε σε ένα πλανήτη που σκεπάζεται κατά 70% από νερό… Από αυτό μόνο το 2% είναι καθαρό… Και απ’ αυτό μόνο το 0,5% είναι προσβάσιμο για ανθρώπινη χρήση. «Μήπως διαλέξαμε λάθος πλανήτη»; αναρωτιούνται οι συγγραφείς της μπροσούρας; Ποιος μπορεί να καταλάβει το ποια είναι η αντιστοιχία των αριθμών κι όταν μάλιστα παγκοσμίως μας βομβαρδίζουν για το διπλασιασμό της κατανάλωσης κάθε 20 χρόνια που μας αποκαλύπτουν οι έξυπνοι υπολογιστές με τα προγνωστικά τους μοντέλα; Ποιος μπορεί να εκτιμήσει την άλλη –για μας γενναιόδωρη αν και από πλευράς επιστημόνων- προσφορά αριθμών ότι η γη δέχεται 40-50 κυβικά χιλιόμετρα κάθε χρόνο από τα σύννεφα; Παρόλα αυτά ο τρίτος κόσμος είναι αυτός που θα αποτελέσει την μακρινή υπενθύμιση του εφιάλτη. Παιδάκια που εκλιπαρούν με τα χεράκια τους στις διαφημίσεις της Γιούνισεφ, μαύρες γυναίκες που ξεκινούν το ταξίδι του νερού με τα κανάτια στον κεφάλι και τα εξαϋλωμένα πρόσωπα, χαμογελαστούς λευκούς των φιλάνθρωπων ΜΚΟ, να χαρίζουν σε άνυδρες ερήμους (που φαίνονται) μπουκάλια δίπλα σε περιφραγμένες περιοχές λευκών πλουσίων που απολαμβάνουν τη ζωή στην πισίνα (που δεν φαίνονται). Εκατοντάδες αριθμοί που οφείλονται δήθεν στην «κακή διαχείριση» των «απολίτιστων» μαύρων και στην κατάρα της ανομβρίας, πετά στους ανθρώπους του τρίτου κόσμου, το ανάθεμα. Μήπως εν τέλει αυτοί διάλεξαν λάθος περιοχή; Ξεχνάμε έτσι τόσο τα νέα σύνορα που θέτουν οι μεγάλες δυνάμεις ύστερα από πολεμικές εντάσεις και εθνοκαθάρσεις, αλλά και τις επενδύσεις στον πετροχημικό εξορυκτικό και βιομηχανικό κύκλο που μολύνουν ολόκληρες περιοχές κατασπαταλώντας τα υδάτινά τους αποθέματα. Ποιος θυμάται τις εξορύξεις της Σελ στη Νιγηρία, τις κρεμάλες σε αγωνιστές του λαού των Ογκόνι και τα νερά της γης τους που μολύνθηκαν από το πετρέλαιο; Ποιος θυμάται τους Χούτου και Τούτσι; Από την άλλη οι τεράστιες εκβιομηχανισμένες μονοκαλλιέργειες με τη συντεταγμένη χρήση νερού από την κατασκευή τεραστίων φραγμάτων κατάφεραν να καταστρέψουν τις ελέγξιμες οικονομίες από μικρής κλίμακας κοινωνίες και να δημιουργήσει εκατομμύρια υποσιτιζόμενους κλιματικούς και «φραγματικούς» πρόσφυγες των οποίων καταστράφηκαν τα χωριά και οι ζωές τους. Και στις περιπτώσεις αυτές έχουμε την επιστροφή του νερού σε νέου τύπου ανεξέλεγκτους μουσώνες. Με χιλιάδες θύματα και καταστροφές. Με χιλιάδες κλιματικούς πρόσφυγες, ανέστιους και πεινασμένους. 140.000.000 υπολογίζονται στο βιβλίο της Βαντάνα Σίβα οι κλιματικοί πρόσφυγες. Ο τρίτος κόσμος λοιπόν ας πούμε της γνωστής μας κυρίας Μητσοτάκη και της Άξιον Έιντ, ήταν το κατάλληλο τοπίο για να μπορέσει να στηθεί η κατασκευή της σπανιότητας του νερού. Από την άλλη η απορρύθμιση των αστικών δικτύων στις μεγάλες πόλεις και η συντεταγμένη αδιαφορία των αρχών έφερε και τη διαδικασία δημιουργίας των ιδιωτικών εταιριών που κάλυπταν το στοχευμένο κενό του κράτους και αναλάμβαναν ήδη από το 19ο αιώνα να διεκπεραιώνουν τη σημαντική αυτή λειτουργία. Η μόλυνση-παρακμή των δικτύων από τη μια και η εμπορευματοποίηση που αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που θέτει και τα θεμέλια της ίδρυσης του παγκόσμιου εργοστασίου νερού. Ενός απίστευτου κύκλου εργασιών που περιλαμβάνει τους διεθνείς οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα η οποία υποχρεώνει σε ιδιωτικοποίηση των εθνικών υδάτων ολόκληρων χωρών προκειμένου να δώσει δανειακό χρήμα, όπως ο ΟΗΕ και οι οργανισμοί του που σχεδιάζουν την ορθολογική χρήση κάτω από αριθμητικά μοντέλα πρόβλεψης, μέχρι και τις χιλιάδες ΜΚΟ, γραφεία, υπηρεσίες που γραφειοκρατικά κινούνται στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης. Οι εταιρίες έρχονται απλά για να «περισώσουν». Κι όχι μόνο αυτό, μας λένε τα μεγάλα πνεύματα της διεθνούς οικονομίας. Θα πρέπει να πληρώνουμε σε κάθε προϊόν το αποτύπωμα νερού του. Δηλαδή το εικονικό νερό. Της ποσότητας νερού που χρειάστηκε για να κατασκευαστεί.
Οι ενδείξεις μας λένε ότι το νερό θα είναι κάτι παραπάνω από το πετρέλαιο των προηγούμενων αιώνων. Οι συγγραφείς της μπροσούρας λένε ότι «μπροστά στο εμπόριο του νερού το εμπόριο πετρελαίου μέλλει να αποδειχθεί μια υπόθεση συνοικιακού σούπερ-μάρκετ».
Η προβληματοποίηση του νερού, δηλαδή η κατασκευή σπανιότητάς του έχει τους δικούς της όρους σ’ ότι αφορά την ευεργεσία που κάνει να μας υπενθυμίζει ότι το νερό δεν είναι για «αλόγιστη», δήθεν, χρήση.
Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας
Σεπτέμβρης 2012
RSS Feed
