Η κλιματική καταστροφή, δηλαδή το σημείο εκείνο από όπου η κλιματική αλλαγή δεν θα είναι αναστρέψιμη, ταιριάζει πολύ με την ιστορία του ζεστού μπάνιου του βατράχου:
Κάποτε ρίξανε ένα βάτραχο σε ένα καζάνι με χλιαρό νερό και το απολάμβανε δεόντως. Αλλά δεν έβλεπε ο άμοιρος ότι κάποιος «δαίμονας» ανέβαζε τη θερμοκρασία του νερού με φωτιά που διατηρούσε κάτω από το καζάνι. Σταδιακά η θερμοκρασία ανέβαινε και από κάποια στιγμή και μετά έγινε ανυπόφορη για τον βάτραχο. Προσπάθησε να πηδήξει από το καζάνι και να απομακρυνθεί από το νερό, αλλά δεν τα κατάφερε γιατί μέσα στη θαλπωρή που απολάμβανε είχε γίνει μαλθακός και είχαν παραλύσει τα μέλη του σώματός του.
Το καζάνι με το ζεματιστό νερό του μύθου λειτουργεί όπως η κλιματική αλλαγή και η αντίδραση του βατράχου ταυτίζεται με την αντίδραση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και με αυτήν των ανυποψίαστων κοινωνιών, που νομίζουν ότι ο καιρός απλά «τρελάθηκε» και απολαμβάνουν αμέριμνες στις πλαζ τις αφύσικες θερμοκρασίες των χειμερινών μηνών.
Ας παραλλάξουμε όμως λίγο τον μύθο: τι θα γινόταν αλήθεια αν ρίχνανε τον βάτραχο κατευθείαν στο ζεματιστό νερό; Κατά πάσα πιθανότητα θα αντιδρούσε πηδώντας έξω από το καζάνι για να γλιτώσει!
Αυτό συνέβη με την προοπτική του θερμοπυρηνικού ολέθρου κατά την διάρκεια του «ψυχρού πολέμου» στις δεκαετίες του 1970-90 τον περασμένο αιώνα. Η θερμοπυρηνική απειλή και η αντίδραση του βατράχου με το ζεματιστό νερό μπορεί να παρομοιασθεί με το αντιπυρηνικό κίνημα και το κίνημα ειρήνης της εποχής, το οποίο απαίτησε και πέτυχε -σε ένα βαθμό βέβαια γιατί δεν καταστράφηκαν όλα τα πυρηνικά-να απομακρύνει τον κίνδυνο τότε. Γιατί όλοι γνώριζαν ότι ο πυρηνικός πόλεμος θα ήταν ένα ακαριαίο και χωρίς επιστροφή για την ανθρωπότητα γεγονός. Πράγμα που δεν συμβαίνει το ίδιο με την κλιματική καταστροφή!
*Αναφέρεται από τον Ζήση Αργυρόπουλο στο βιβλίο του: «Κλιματική αλλαγή: προετοιμάζοντας τη Θεσσαλία» σελ.61-62.