Τα υψηλότερα βουνά στον κόσμο θερμαίνονται πολύ γρήγορα. Οι ασιατικές χώρες απειλούνται στο μέλλον από ακραία έλλειψη νερού
Τα Ιμαλάια και τα γύρω βουνά θεωρούνται ως ο τρίτος πόλος της γης. Εκτός από τους δύο πόλους τον Βόρειο και Νότιο, καμία άλλη περιοχή του κόσμου δεν έχει περισσότερο πάγο και χιόνι. 46.000 παγετώνες κατανέμονται σε μια περιοχή που είναι για παράδειγμα δώδεκα φορές το μέγεθος της Γερμανίας.
Αυτοί οι παγετώνες τροφοδοτούν τα σημαντικότερα μεγάλα ποτάμια της Ασίας – από το Άμου Ντάρια στο Αφγανιστάν, μέχρι τα δύο μεγάλα ποτάμια της Κίνας: τον Γιανγκτσέ και τον Κίτρινου Ποταμό. Για αυτό το λόγο τα Ιμαλάια είναι επίσης γνωστά σαν ο «Πύργος του νερού της Ασίας», γιατί 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι εξαρτώνται από το νερό των δέκα μεγάλων ποταμών της.
Από το λιώσιμο αυτών των παγετώνων, λόγω της αλλαγής του κλίματος, η ποσότητα του νερού των αντίστοιχων ποταμών αυξάνεται μικροπρόθεσμα. Σε μακροπρόθεσμη βάση όμως, το νερό της τήξης θα μειωθεί στο μισό στα ποτάμια, σύμφωνα με μια νέα μελέτη στο επιστημονικό περιοδικό Nature.
Οι θερμοκρασίες στα Ιμαλάια αυξάνονται σχεδόν δύο φορές πιο γρήγορα από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Γύρω από το όρος Έβερεστ είναι πλέον 1,5 βαθμούς θερμότερα από ό, τι στην αρχή της εκβιομηχάνισης. Εκτός αυτού προστίθεται και η ατμοσφαιρική ρύπανση: η αιθάλη και η σκόνη που έχει αποτεθεί στους παγετώνες, τους κάνει πιο σκούρους και έτσι απορροφούν περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία.
Οι λίμνες στους παγετώνες είναι επίσης επικίνδυνες: Όταν η πίεση του νερού στο τοίχωμα του παγετώνα είναι πολύ μεγάλη, οι λίμνες μπορεί να αδειάσουν ξαφνικά, με καταστροφικές συνέπειες για τα υποκείμενα χωριά. Ο Joseph Shea του Πανεπιστημίου του Saskatchewan στον Καναδά προειδοποιεί: «οι μεγαλύτερες λίμνες αυξάνουν τον κίνδυνο καταστροφικών ρωγμών στο φράγμα του πάγου». Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως από το λιώσιμο των παγετώνων δεν έρχεται ξαφνικά, αλλά σταδιακά. Σε ένα χρόνο με μεγάλο ύψος βροχών το νερό από το λιώσιμο των πάγων συμβάλλει ελάχιστα - μεταξύ 0,1 και 3% - στο νερό των λεκανών απορροής. Σε περίοδο όμως μεγάλης ξηρασίας, το νερό για παράδειγμα στον άνω Ινδό ποταμό, που ρέει μέσα από την Κίνα, την Ινδία και το Πακιστάν, προέρχεται κυρίως από τους παγετώνες.
Αυτό αφορά σε κάποιες από τις πιο ασταθείς και πιο άνυδρες περιοχές του κόσμου. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται συχνά με την κακή διαχείριση των υδάτων. Αυτό ισχύει για την Κεντρική Ασία. Εκεί, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν μοιράζονται το νερό του ποταμού Συρ Ντάρια, που όπως και ο Άμου Ντάρια ρέει τελικά στη λίμνη Αράλη. Τον καιρό της Σοβιετικής Ένωσης, χτίστηκαν στο Κιργιστάν και το Τατζικιστάν τεράστιες δεξαμενές κατά μήκος του ποταμού για τη συλλογή νερού τον χειμώνα. Αυτό στη συνέχεια χρησιμοποιούνταν το καλοκαίρι για να ποτίσει τα χωράφια βαμβακιού του Ουζμπεκιστάν στο κατάντη του ποταμού. Το Ουζμπεκιστάν εφοδίαζε, σαν αντάλλαγμα, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν με ενέργεια το χειμώνα.
Σήμερα, οι δύο «κλειδούχοι του νερού» περνούν το νερό μέσα από τις τουρμπίνες για να έχουν ενέργεια το χειμώνα, επειδή δεν τους παρέχει πλέον καμία ενέργεια για θέρμανση το Ουζμπεκιστάν. Και έτσι το καλοκαίρι, δεν υπάρχει πλέον νερό για τα χωράφια βαμβακιού.
Κρίσιμη επίσης είναι η κατάσταση στο Πακιστάν. Η χώρα πλήττεται τακτικά από την ξηρασία και στη συνέχεια πάλι από πλημμύρες. Λόγω της φθηνής άντλησης πέφτει επιπρόσθετα και ο υδροφόρος ορίζοντας. Μια πρόσφατη μελέτη στο περιοδικό Nature δείχνει τη σχέση μεταξύ του διεθνούς εμπορίου τροφίμων και της κατανάλωσης των μη ανανεώσιμων αρχαίων υπόγειων υδάτων. Το Πακιστάν είναι πρωταθλητής σε αυτό. Η χώρα έχει αυξήσει σημαντικά τις εξαγωγές ρυζιού, αλλά ταυτόχρονα με το ρύζι εξάγει και τα υπόγεια ύδατά της
Το Ινστιτούτο των Παγκόσμιων Πόρων στην Ουάσινγκτον καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το Πακιστάν θα είναι μία από τις 33 χώρες που σε 20 χρόνια θα υποφέρουν από «εξαιρετικά σοβαρή έλλειψη νερού»
Πηγή:
https://www.taz.de/Archiv-Suche/!5411937&s=Der+Himalaja+taut&SuchRahmen=Print/
Τα Ιμαλάια και τα γύρω βουνά θεωρούνται ως ο τρίτος πόλος της γης. Εκτός από τους δύο πόλους τον Βόρειο και Νότιο, καμία άλλη περιοχή του κόσμου δεν έχει περισσότερο πάγο και χιόνι. 46.000 παγετώνες κατανέμονται σε μια περιοχή που είναι για παράδειγμα δώδεκα φορές το μέγεθος της Γερμανίας.
Αυτοί οι παγετώνες τροφοδοτούν τα σημαντικότερα μεγάλα ποτάμια της Ασίας – από το Άμου Ντάρια στο Αφγανιστάν, μέχρι τα δύο μεγάλα ποτάμια της Κίνας: τον Γιανγκτσέ και τον Κίτρινου Ποταμό. Για αυτό το λόγο τα Ιμαλάια είναι επίσης γνωστά σαν ο «Πύργος του νερού της Ασίας», γιατί 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι εξαρτώνται από το νερό των δέκα μεγάλων ποταμών της.
Από το λιώσιμο αυτών των παγετώνων, λόγω της αλλαγής του κλίματος, η ποσότητα του νερού των αντίστοιχων ποταμών αυξάνεται μικροπρόθεσμα. Σε μακροπρόθεσμη βάση όμως, το νερό της τήξης θα μειωθεί στο μισό στα ποτάμια, σύμφωνα με μια νέα μελέτη στο επιστημονικό περιοδικό Nature.
Οι θερμοκρασίες στα Ιμαλάια αυξάνονται σχεδόν δύο φορές πιο γρήγορα από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Γύρω από το όρος Έβερεστ είναι πλέον 1,5 βαθμούς θερμότερα από ό, τι στην αρχή της εκβιομηχάνισης. Εκτός αυτού προστίθεται και η ατμοσφαιρική ρύπανση: η αιθάλη και η σκόνη που έχει αποτεθεί στους παγετώνες, τους κάνει πιο σκούρους και έτσι απορροφούν περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία.
Οι λίμνες στους παγετώνες είναι επίσης επικίνδυνες: Όταν η πίεση του νερού στο τοίχωμα του παγετώνα είναι πολύ μεγάλη, οι λίμνες μπορεί να αδειάσουν ξαφνικά, με καταστροφικές συνέπειες για τα υποκείμενα χωριά. Ο Joseph Shea του Πανεπιστημίου του Saskatchewan στον Καναδά προειδοποιεί: «οι μεγαλύτερες λίμνες αυξάνουν τον κίνδυνο καταστροφικών ρωγμών στο φράγμα του πάγου». Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως από το λιώσιμο των παγετώνων δεν έρχεται ξαφνικά, αλλά σταδιακά. Σε ένα χρόνο με μεγάλο ύψος βροχών το νερό από το λιώσιμο των πάγων συμβάλλει ελάχιστα - μεταξύ 0,1 και 3% - στο νερό των λεκανών απορροής. Σε περίοδο όμως μεγάλης ξηρασίας, το νερό για παράδειγμα στον άνω Ινδό ποταμό, που ρέει μέσα από την Κίνα, την Ινδία και το Πακιστάν, προέρχεται κυρίως από τους παγετώνες.
Αυτό αφορά σε κάποιες από τις πιο ασταθείς και πιο άνυδρες περιοχές του κόσμου. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται συχνά με την κακή διαχείριση των υδάτων. Αυτό ισχύει για την Κεντρική Ασία. Εκεί, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν μοιράζονται το νερό του ποταμού Συρ Ντάρια, που όπως και ο Άμου Ντάρια ρέει τελικά στη λίμνη Αράλη. Τον καιρό της Σοβιετικής Ένωσης, χτίστηκαν στο Κιργιστάν και το Τατζικιστάν τεράστιες δεξαμενές κατά μήκος του ποταμού για τη συλλογή νερού τον χειμώνα. Αυτό στη συνέχεια χρησιμοποιούνταν το καλοκαίρι για να ποτίσει τα χωράφια βαμβακιού του Ουζμπεκιστάν στο κατάντη του ποταμού. Το Ουζμπεκιστάν εφοδίαζε, σαν αντάλλαγμα, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν με ενέργεια το χειμώνα.
Σήμερα, οι δύο «κλειδούχοι του νερού» περνούν το νερό μέσα από τις τουρμπίνες για να έχουν ενέργεια το χειμώνα, επειδή δεν τους παρέχει πλέον καμία ενέργεια για θέρμανση το Ουζμπεκιστάν. Και έτσι το καλοκαίρι, δεν υπάρχει πλέον νερό για τα χωράφια βαμβακιού.
Κρίσιμη επίσης είναι η κατάσταση στο Πακιστάν. Η χώρα πλήττεται τακτικά από την ξηρασία και στη συνέχεια πάλι από πλημμύρες. Λόγω της φθηνής άντλησης πέφτει επιπρόσθετα και ο υδροφόρος ορίζοντας. Μια πρόσφατη μελέτη στο περιοδικό Nature δείχνει τη σχέση μεταξύ του διεθνούς εμπορίου τροφίμων και της κατανάλωσης των μη ανανεώσιμων αρχαίων υπόγειων υδάτων. Το Πακιστάν είναι πρωταθλητής σε αυτό. Η χώρα έχει αυξήσει σημαντικά τις εξαγωγές ρυζιού, αλλά ταυτόχρονα με το ρύζι εξάγει και τα υπόγεια ύδατά της
Το Ινστιτούτο των Παγκόσμιων Πόρων στην Ουάσινγκτον καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το Πακιστάν θα είναι μία από τις 33 χώρες που σε 20 χρόνια θα υποφέρουν από «εξαιρετικά σοβαρή έλλειψη νερού»
Πηγή:
https://www.taz.de/Archiv-Suche/!5411937&s=Der+Himalaja+taut&SuchRahmen=Print/
RSS Feed
