Λαμία, Ιούνης 2016
Η Γκιώνα, το βουνό του Γκιώνη, του Γιάννη, στα Αρβανίτικα, είναι το πέμπτο βουνό της Ελλάδας σε ύψος, μετά τον Όλυμπο, τον Σμόλικα, το Βόρρα (Καιμακτσαλάν), και τον Γράμμο. Είναι από τα πιο αγαπημένα βουνά των ορειβατών και των αναρριχητών. Πολύπαθο βουνό με πλούσια ιστορία τόσο από την τουρκοκρατία, όσο κι από την Εθνική μας Αντίσταση, τα γνωστά λημέρια της Γκιώνας.
Πολύπαθο κι από την σκοπιά της εκμετάλλευσης του υπόγειου πλούτου της, του βωξίτη, που έχει ως συνέπεια το ξεκοίλιασμα και την κατασπατάληση της φυσικής του ομορφιάς, του τοπίου και του φυσικού περιβάλλοντος. Είναι γνωστές άλλωστε οι διαμαρτυρίες των κατοίκων και των φορέων της περιοχής, ιδιαίτερα της βορειοανατολικής πλευράς του βουνού, οι οποίες δυστυχώς καταλήγουν σε «ώτα μη ακουόντων».
Βουνό κατάφυτο από έλατα και κέδρους, αποτελείται, όπως και ο Παρνασσός, από ασβεστολιθικά στρώματα και είναι ανεπιφύλακτα ένα από τα σπουδαιότερα ορεινά φυσικά οικοσυστήματα της Στερεάς Ελλάδας. Στη Γκιώνα, έχει επιβιώσει ένας πολύ μικρός πληθυσμός αγριόγιδων, απειλούμενο διαρκώς, καθώς και πολλά είδη αρπακτικών πουλιών.
Η κορυφή έχει τρεις βασικές προσβάσεις. Τη νότια, από το Φαράγγι της Ρεκάς και τη Βίνιανη Φωκίδας, τη βορειοδυτική από το Λαζόρεμα και την Συκιά, και την πιο γνωστή, τη βορειοανατολική, από τα Μνήματα και την Καλοσκοπή (ή Κουκουβίστα, φωλιά του Κούκου, σλάβικο όνομα). Πολύ γνωστό είναι και το Μονοπάτι του Καραγιάννη με πολύ δύσκολη ανάβαση. Το μονοπάτι του Καραγιάννη, ξεκινά από το Λαζόρεμα στα 1200μ. και καταλήγει στη κορυφογραμμή νότια της κορφής στα 2450μ. Υπάρχουν επίσης αρκετές ακόμη δευτερεύουσες ορειβατικές διαδρομές.
Έχει ένα καταφύγιο που είναι στη διαδρομή της Ρεκάς – κορυφή στη θέση «Λάκα Καρβούνη» και ανήκει στον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών(ΠΟΑ). Επίσης υπάρχουν πολλά καλά και γνωστά αναρριχητικά πεδία, όπου γίνονται και μαθήματα για νέους αναρριχητές. Εδώ είναι και η μεγαλύτερη ορθοπλαγιά των Βαλκανίων(1.100μ γκρεμός) πάνω από το χωριό Συκιά, την οποία ανέβηκε αναρριχητικά πρώτη φορά τη δεκαετία του ’50 ο Μιχαηλίδης.
Είναι γνωστή για τις χειμερινές αναβάσεις, γιατί έχει μια σχετικά εύκολη ανάβαση, ακόμη και με άσχημες καιρικές συνθήκες. Η γνωστή σε όλους τους ορειβάτες «Βαθιά Λάκα» είναι το οροπέδιο κάτω και βόρεια της κορυφής, που το χειμώνα συναντάει κανείς ορειβάτες με σκηνές. Παλαιότερα ήταν πλούσιος καλοκαιρινός βοσκότοπος για τα πρόβατα, με αρκετές στρούγκες
Οι ορειβάτες της Λαμίας και της γύρω περιοχής θεωρούμε «υποχρέωσή» μας να κάνουμε δύο αναβάσεις το χρόνο στη Γκιώνα, μια χειμερινή και μια …άλλη. Αυτή τη φορά μας «μπήκε» να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας με το Χρήστο παραβιάζοντας την βασική αρχή της ορειβασίας, των «τριών ατόμων στο βουνό». Χωρίς πολλές περιστροφές φύγαμε οι δυο μας ακολουθώντας τη γνωστή διαδρομή: Λαμία, Παύλιανη, Καλοσκοπή. Πριν την Καλοσκοπή φεύγει χωματόδρομος δεξιά προς το βουνό και ακολουθούμε τα σήματα, γιατί έχει πολλές διασταυρώσεις. Περνώντας τη βρύση με το κανάλι ο δρόμος γίνεται δύσκολος και αναγκαστικά αφήνουμε το αυτοκίνητο στις πρώτες τραβέρσες.
Από κει ακολουθούμε το μονοπάτι και τα κόκκινα σημάδια για κορυφή. Περνώντας τη Βαθειά Λάκα, αφήνουμε το μονοπάτι και κάνουμε τη γνωστή κόψη πάνω από το οροπέδιο «κυνηγώντας» τα λούκια με το ελάχιστο χιόνι… Είπα στο Χρήστο να κάνουμε και ένα extreme κομμάτι. “Ο άνθρωπος χρειάζεται δυσκολίες. Είναι απαραίτητες για την υγεία” όπως λέει ο Ελβετός ψυχίατρος Karl Jung. Σε 3 ώρες φθάσαμε στην κορυφή με ένα σχετικά αργό περπάτημα φωτογραφίζοντας τα λουλούδια και τις ομορφιές του βουνού.
Ευχάριστη έκπληξη τα τρία αγριόγιδα κάτω από την κορυφή, που μας κατάλαβαν από πολύ μακριά και έτρεξαν να κρυφτούν βορειοδυτικά προς την ορθοπλαγιά. Προλάβαμε ευτυχώς να τα φωτογραφίσουμε. Όλη η περιοχή Ρεκά - Βαθιά Λάκκα - Λαζόρεμα είναι ο τυπικός βιότοπος του αγριόγιδου, αυτού του πανέμορφου και σπάνιου θηλαστικού, που στην Γκιώνα, όπως και στην Οίτη, έχει βρει το κυριότερο καταφύγιό του στη Νότια Ελλάδα. Κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς είναι ακόμα, αλλά είναι σίγουρο ότι διαρκώς λιγοστεύουν, κυρίως από το παράνομο κυνήγι.
Στην κορυφή συναντήσαμε και τη μικρή ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αιγίου, οι περισσότεροι νέα παιδιά με όρεξη για το βουνό. Για νερό, στη διαδρομή έχει βρύση λίγο πιο κάτω από τη Βαθιά Λάκα. Υπάρχει επίσης και μια βρύση στο τέλος της ανάβασης από το Λαζόρεμα, λίγο πριν το οροπέδιο.
Η επιστροφή πάντα θεωρείται εύκολη, αλλά δύσκολη για τα γόνατα… για όσους θέλουν να έχουν…
Μέρα καλή - Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος - αλλά …στο βάθος σύννεφα. Εκτός από τα «σύννεφα» της ανεργίας, του μισθού, της σύνταξης και των απαιτήσεων των δανειστών, έχουμε τα βαριά «σύννεφα» της εμπορευματοποίησης των φυσικών πόρων, της έλλειψης σεβασμού στο περιβάλλον και τη φύση, τα «σύννεφα» της κλιματικής αλλαγής, της μη βιωσιμότητας. Μακάρι να φέρουν απλή βροχή και όχι καταιγίδα… Τη βροχή θα την αντέξουμε. Την καταιγίδα;
Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr
http://e-onthemountain.blogspot.com
Η Γκιώνα, το βουνό του Γκιώνη, του Γιάννη, στα Αρβανίτικα, είναι το πέμπτο βουνό της Ελλάδας σε ύψος, μετά τον Όλυμπο, τον Σμόλικα, το Βόρρα (Καιμακτσαλάν), και τον Γράμμο. Είναι από τα πιο αγαπημένα βουνά των ορειβατών και των αναρριχητών. Πολύπαθο βουνό με πλούσια ιστορία τόσο από την τουρκοκρατία, όσο κι από την Εθνική μας Αντίσταση, τα γνωστά λημέρια της Γκιώνας.
Πολύπαθο κι από την σκοπιά της εκμετάλλευσης του υπόγειου πλούτου της, του βωξίτη, που έχει ως συνέπεια το ξεκοίλιασμα και την κατασπατάληση της φυσικής του ομορφιάς, του τοπίου και του φυσικού περιβάλλοντος. Είναι γνωστές άλλωστε οι διαμαρτυρίες των κατοίκων και των φορέων της περιοχής, ιδιαίτερα της βορειοανατολικής πλευράς του βουνού, οι οποίες δυστυχώς καταλήγουν σε «ώτα μη ακουόντων».
Βουνό κατάφυτο από έλατα και κέδρους, αποτελείται, όπως και ο Παρνασσός, από ασβεστολιθικά στρώματα και είναι ανεπιφύλακτα ένα από τα σπουδαιότερα ορεινά φυσικά οικοσυστήματα της Στερεάς Ελλάδας. Στη Γκιώνα, έχει επιβιώσει ένας πολύ μικρός πληθυσμός αγριόγιδων, απειλούμενο διαρκώς, καθώς και πολλά είδη αρπακτικών πουλιών.
Η κορυφή έχει τρεις βασικές προσβάσεις. Τη νότια, από το Φαράγγι της Ρεκάς και τη Βίνιανη Φωκίδας, τη βορειοδυτική από το Λαζόρεμα και την Συκιά, και την πιο γνωστή, τη βορειοανατολική, από τα Μνήματα και την Καλοσκοπή (ή Κουκουβίστα, φωλιά του Κούκου, σλάβικο όνομα). Πολύ γνωστό είναι και το Μονοπάτι του Καραγιάννη με πολύ δύσκολη ανάβαση. Το μονοπάτι του Καραγιάννη, ξεκινά από το Λαζόρεμα στα 1200μ. και καταλήγει στη κορυφογραμμή νότια της κορφής στα 2450μ. Υπάρχουν επίσης αρκετές ακόμη δευτερεύουσες ορειβατικές διαδρομές.
Έχει ένα καταφύγιο που είναι στη διαδρομή της Ρεκάς – κορυφή στη θέση «Λάκα Καρβούνη» και ανήκει στον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών(ΠΟΑ). Επίσης υπάρχουν πολλά καλά και γνωστά αναρριχητικά πεδία, όπου γίνονται και μαθήματα για νέους αναρριχητές. Εδώ είναι και η μεγαλύτερη ορθοπλαγιά των Βαλκανίων(1.100μ γκρεμός) πάνω από το χωριό Συκιά, την οποία ανέβηκε αναρριχητικά πρώτη φορά τη δεκαετία του ’50 ο Μιχαηλίδης.
Είναι γνωστή για τις χειμερινές αναβάσεις, γιατί έχει μια σχετικά εύκολη ανάβαση, ακόμη και με άσχημες καιρικές συνθήκες. Η γνωστή σε όλους τους ορειβάτες «Βαθιά Λάκα» είναι το οροπέδιο κάτω και βόρεια της κορυφής, που το χειμώνα συναντάει κανείς ορειβάτες με σκηνές. Παλαιότερα ήταν πλούσιος καλοκαιρινός βοσκότοπος για τα πρόβατα, με αρκετές στρούγκες
Οι ορειβάτες της Λαμίας και της γύρω περιοχής θεωρούμε «υποχρέωσή» μας να κάνουμε δύο αναβάσεις το χρόνο στη Γκιώνα, μια χειμερινή και μια …άλλη. Αυτή τη φορά μας «μπήκε» να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας με το Χρήστο παραβιάζοντας την βασική αρχή της ορειβασίας, των «τριών ατόμων στο βουνό». Χωρίς πολλές περιστροφές φύγαμε οι δυο μας ακολουθώντας τη γνωστή διαδρομή: Λαμία, Παύλιανη, Καλοσκοπή. Πριν την Καλοσκοπή φεύγει χωματόδρομος δεξιά προς το βουνό και ακολουθούμε τα σήματα, γιατί έχει πολλές διασταυρώσεις. Περνώντας τη βρύση με το κανάλι ο δρόμος γίνεται δύσκολος και αναγκαστικά αφήνουμε το αυτοκίνητο στις πρώτες τραβέρσες.
Από κει ακολουθούμε το μονοπάτι και τα κόκκινα σημάδια για κορυφή. Περνώντας τη Βαθειά Λάκα, αφήνουμε το μονοπάτι και κάνουμε τη γνωστή κόψη πάνω από το οροπέδιο «κυνηγώντας» τα λούκια με το ελάχιστο χιόνι… Είπα στο Χρήστο να κάνουμε και ένα extreme κομμάτι. “Ο άνθρωπος χρειάζεται δυσκολίες. Είναι απαραίτητες για την υγεία” όπως λέει ο Ελβετός ψυχίατρος Karl Jung. Σε 3 ώρες φθάσαμε στην κορυφή με ένα σχετικά αργό περπάτημα φωτογραφίζοντας τα λουλούδια και τις ομορφιές του βουνού.
Ευχάριστη έκπληξη τα τρία αγριόγιδα κάτω από την κορυφή, που μας κατάλαβαν από πολύ μακριά και έτρεξαν να κρυφτούν βορειοδυτικά προς την ορθοπλαγιά. Προλάβαμε ευτυχώς να τα φωτογραφίσουμε. Όλη η περιοχή Ρεκά - Βαθιά Λάκκα - Λαζόρεμα είναι ο τυπικός βιότοπος του αγριόγιδου, αυτού του πανέμορφου και σπάνιου θηλαστικού, που στην Γκιώνα, όπως και στην Οίτη, έχει βρει το κυριότερο καταφύγιό του στη Νότια Ελλάδα. Κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς είναι ακόμα, αλλά είναι σίγουρο ότι διαρκώς λιγοστεύουν, κυρίως από το παράνομο κυνήγι.
Στην κορυφή συναντήσαμε και τη μικρή ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αιγίου, οι περισσότεροι νέα παιδιά με όρεξη για το βουνό. Για νερό, στη διαδρομή έχει βρύση λίγο πιο κάτω από τη Βαθιά Λάκα. Υπάρχει επίσης και μια βρύση στο τέλος της ανάβασης από το Λαζόρεμα, λίγο πριν το οροπέδιο.
Η επιστροφή πάντα θεωρείται εύκολη, αλλά δύσκολη για τα γόνατα… για όσους θέλουν να έχουν…
Μέρα καλή - Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος - αλλά …στο βάθος σύννεφα. Εκτός από τα «σύννεφα» της ανεργίας, του μισθού, της σύνταξης και των απαιτήσεων των δανειστών, έχουμε τα βαριά «σύννεφα» της εμπορευματοποίησης των φυσικών πόρων, της έλλειψης σεβασμού στο περιβάλλον και τη φύση, τα «σύννεφα» της κλιματικής αλλαγής, της μη βιωσιμότητας. Μακάρι να φέρουν απλή βροχή και όχι καταιγίδα… Τη βροχή θα την αντέξουμε. Την καταιγίδα;
Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr
http://e-onthemountain.blogspot.com
RSS Feed