Αυτό το καλοκαίρι γίνονται µεγάλες ανακατατάξεις. Είναι σαφές ότι µε το τρίτο µνηµόνιο, επιτυγχάνεται ότι δεν κατέστη δυνατό µε τα δύο προηγούµενα. Ο πλήρης έλεγχος της ελληνικής οικονοµίας από τους πιστωτές και η σταδιακή, µε ταχύ µάλιστα ρυθµό, ανανέωση στα µετοχολόγια και τις διοικήσεις των τραπεζών και των µεγάλων επιχειρήσεων.
Το που θα οδηγήσει αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο. Σε πρώτη ανάγνωση δηµιουργείται ένας φόβος αφελληνισµού κοµβικής σηµασία οικονοµικών µονάδων, αυτό που κατά το κοινώς λέγεται ότι οι «ξένοι» αγοράζουν µπιτ παρά ότι καλό διαθέτει σήµερα η χώρα.
Όµως ποιοι είµαστε εµείς και ποιοι είναι οι ξένοι; Σε µια ανοιχτή παγκόσµια οικονοµία, όπου η κίνηση των κεφαλαίων γίνεται αστραπιαία και χωρίς ουσιαστικούς περιορισµούς, τι µπορεί να σηµαίνει η λέξη αφελληνισµός των επιχειρήσεων; Μήπως δεν ήταν τα ντόπια κεφάλαια που στο πρόσφατο παρελθόν αναζήτησαν καλύτερη και ασφαλέστερη «στέγη» σε κάποιες άλλες περιοχές του πλανήτη. Γιατί ξενίζει αλήθεια το γεγονός ότι κάποια από τα κυκλοφορούντα διεθνώς κεφάλαια επιλέγουν σ’ αυτή τη φάση να ρισκάρουν στη Ελλάδα;
Άλλωστε, πριν από την άφιξη αυτών των κεφαλαίων, κλήθηκαν ποικιλοτρόπως και σε όλους τους τόνους, όπως αποδεικνύεται επί µαταίω, οι ντόπιοι κεφαλαιούχοι να επαναφέρουν στον τόπο τους τα καθόλου ευκαταφρόνητα διαθέσιµά τους σε τράπεζες του εξωτερικού και σε ξένους οικονοµικούς παραδείσους. Τους ζητήθηκε να επανεπενδύσουν κατ’ ουσία, στις επιχειρήσεις τους, οι οποίες σήµερα είναι υποθηκευµένες στις τράπεζες και το προϊόν των οποίων βρίσκεται «παρκαρισµένο» σε διάφορα σηµεία του πλανήτη. ∆εν το έκαναν και γι’ αυτό έρχονται σήµερα κάποιοι άλλοι.
Το ξαναλέµε. Το που θα οδηγήσει αυτό παραµένει άγνωστο και µάλλον θα εξαρτηθεί σε µεγάλο βαθµό από την παράλληλη επιτάχυνση των διαδικασιών περαιτέρω ενοποίησης (έως οµοσπονδοποίησης) της Ευρωπαϊκής Ένωσης της οποίας παραµένουµε πλήρες και αναπόσπαστο µέλος. ∆ιαφορετικά, κούνια που µας κούναγε.
Γιάννης Πανάγος
http://www.agronews.gr/arthrografia/arthro/146273/afellinismos-kai-enopoiisi/
Σχόλιο: Το κεφάλαιο -και το ελληνικό-είναι παγκοσμιοποιημένο και βλέπει και την ελληνική επικράτεια σαν ένα τόπο που θα τον εκμεταλλευθεί όταν βρει ευνοϊκές συνθήκες για αυτό. Το θέμα είναι λοιπόν ότι όσοι επιδιώκουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την επάνοδο σε όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτάρκεια-ιδίως στον αγροδιατροφικό τομέα-δεν μπορεί να στηριχθούν σε επενδυτές ληστρικών κεφαλαίων. Η κοινωνικοποίηση της οικονομίας και η στήριξη στο κοινωνικό κεφάλαιο είναι η λύση για τη χώρα και όχι πάλι η καπιταλιστικοποίηση των παραγωγικών και διανεμητικών σχέσεων.
Το που θα οδηγήσει αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο. Σε πρώτη ανάγνωση δηµιουργείται ένας φόβος αφελληνισµού κοµβικής σηµασία οικονοµικών µονάδων, αυτό που κατά το κοινώς λέγεται ότι οι «ξένοι» αγοράζουν µπιτ παρά ότι καλό διαθέτει σήµερα η χώρα.
Όµως ποιοι είµαστε εµείς και ποιοι είναι οι ξένοι; Σε µια ανοιχτή παγκόσµια οικονοµία, όπου η κίνηση των κεφαλαίων γίνεται αστραπιαία και χωρίς ουσιαστικούς περιορισµούς, τι µπορεί να σηµαίνει η λέξη αφελληνισµός των επιχειρήσεων; Μήπως δεν ήταν τα ντόπια κεφάλαια που στο πρόσφατο παρελθόν αναζήτησαν καλύτερη και ασφαλέστερη «στέγη» σε κάποιες άλλες περιοχές του πλανήτη. Γιατί ξενίζει αλήθεια το γεγονός ότι κάποια από τα κυκλοφορούντα διεθνώς κεφάλαια επιλέγουν σ’ αυτή τη φάση να ρισκάρουν στη Ελλάδα;
Άλλωστε, πριν από την άφιξη αυτών των κεφαλαίων, κλήθηκαν ποικιλοτρόπως και σε όλους τους τόνους, όπως αποδεικνύεται επί µαταίω, οι ντόπιοι κεφαλαιούχοι να επαναφέρουν στον τόπο τους τα καθόλου ευκαταφρόνητα διαθέσιµά τους σε τράπεζες του εξωτερικού και σε ξένους οικονοµικούς παραδείσους. Τους ζητήθηκε να επανεπενδύσουν κατ’ ουσία, στις επιχειρήσεις τους, οι οποίες σήµερα είναι υποθηκευµένες στις τράπεζες και το προϊόν των οποίων βρίσκεται «παρκαρισµένο» σε διάφορα σηµεία του πλανήτη. ∆εν το έκαναν και γι’ αυτό έρχονται σήµερα κάποιοι άλλοι.
Το ξαναλέµε. Το που θα οδηγήσει αυτό παραµένει άγνωστο και µάλλον θα εξαρτηθεί σε µεγάλο βαθµό από την παράλληλη επιτάχυνση των διαδικασιών περαιτέρω ενοποίησης (έως οµοσπονδοποίησης) της Ευρωπαϊκής Ένωσης της οποίας παραµένουµε πλήρες και αναπόσπαστο µέλος. ∆ιαφορετικά, κούνια που µας κούναγε.
Γιάννης Πανάγος
http://www.agronews.gr/arthrografia/arthro/146273/afellinismos-kai-enopoiisi/
Σχόλιο: Το κεφάλαιο -και το ελληνικό-είναι παγκοσμιοποιημένο και βλέπει και την ελληνική επικράτεια σαν ένα τόπο που θα τον εκμεταλλευθεί όταν βρει ευνοϊκές συνθήκες για αυτό. Το θέμα είναι λοιπόν ότι όσοι επιδιώκουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την επάνοδο σε όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτάρκεια-ιδίως στον αγροδιατροφικό τομέα-δεν μπορεί να στηριχθούν σε επενδυτές ληστρικών κεφαλαίων. Η κοινωνικοποίηση της οικονομίας και η στήριξη στο κοινωνικό κεφάλαιο είναι η λύση για τη χώρα και όχι πάλι η καπιταλιστικοποίηση των παραγωγικών και διανεμητικών σχέσεων.
RSS Feed
