Τελικά η επενδυτική αριστερά ολοκλήρωσε το τριετούς διάρκειας νούμερό της με μια υπέρ-θεαματική κωλοτούμπα εν είδει δημοψηφίσματος.
Σαν να το χρωστούσε από την εποχή του αλήστου μνήμης παπανδρέου, το έπραξε ο ολαντρέου πριν παραδωθεί ολοκληρωτικά, με την βαοήθεια γάλλων τεχνοκρατών, στις διαθέσεις των δανειστών και στο 3ο μνημόνιο.
Μόνο που δεν νομίζω ότι θα λάβει το χειροκρότημα του κοινού αλλά την μεσοπρόθεσμη πλήρη απαξίωση, ακολουθώντας την γνωστή πορεία των υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων.
Έτσι είναι όμως. Αν δεν πεθάνουν άπαντες οι εκπρόσωποι της παλαιάς εποχής, δεν γεννιέται η νέα.
Ήδη έχουν αρχίσει οι τηρούντες ευλαβικά, λόγω ιδιωτικών συμφερόντων και αναξιοπρέπειας ή λόγω βλακείας, τη γραμμή του κόμματος και μιλούν για αλλιώτικο μνημόνιο αυτή τη φορά, για αναδιανομή των βαρών και λοιπές φαιδρότητες.
Εκτός όμως του ότι στην κατατεθείσα πρόταση υπάρχουν πολλά και σκληρά οριζόντια μέτρα, ας μην ξαχνάμε ότι το οικοδόμημα της οικονομίας είναι σχήματος πυραμίδας, η οποία σε κάθε κρίση καθιζάνει ελεγχόμενα και συνθλίβει τη βάση της για να ισορροπήσει καλύτερα και να συνεχίσει να υπάρχει. Απ’ όποιο σημείο της πυραμίδας λοιπόν και αν αφαιρεθούν υλικά, πάλι η βάση παίρνει το μεγαλύτερο ζόρι της ελεγχόμενης αυτής κατάρρευσης, αυτό είναι απλό να το καταλάβει και ο κάθε βλαξ. Ότι δηλαδή τα οικονομικά βάρη θα μετακυληθούν προς τα κάτω είτε με απολύσεις, είτε με αυξήσεις τιμών, είτε με μειώσεις μισθών στους εργαζόμενους. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν μη υφεσιακά μέτρα. Ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη είναι αποδοχή των όρων και των ορίων ενός στενάχωρου νάρθηκα που θέλει τις χώρες οικονομικές αποικίες και τους πολίτες τους υποτελείς της Γερμανίας.
Μετά από αυτή λοιπόν τη θεαματική κωλοτούμπα της επενδυτικής αριστεράς, μετά το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο που θα φέρει, έτσι για την Ιστορία και τη σημειολογία, την υπογραφή ενός υπουργού με επενδύσεις στις πολυεθνικές που καταστρέφουν την αθρωπότητα και το οικοσυστημα, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για το πέρασμά μας στην μετακαταναλωτική εποχή, στην ανάπτυξη της σμίκρυνσης, στην επανάστηση του αξιακού μας συστήματος με σεβασμό στους φυσικούς πόρους και το πολιτισμικό κεφάλαιο της κάθε πατρίδας.
Στο χέρι μας είναι να πάμε όσο πιο σύντομα προς αυτή την κατεύθυνση διότι αν αδρανήσουμε, θα μας προλάβει ο επελαύνων φασισμός.
http://yiannismakridakis.gr/?p=6878
Σαν να το χρωστούσε από την εποχή του αλήστου μνήμης παπανδρέου, το έπραξε ο ολαντρέου πριν παραδωθεί ολοκληρωτικά, με την βαοήθεια γάλλων τεχνοκρατών, στις διαθέσεις των δανειστών και στο 3ο μνημόνιο.
Μόνο που δεν νομίζω ότι θα λάβει το χειροκρότημα του κοινού αλλά την μεσοπρόθεσμη πλήρη απαξίωση, ακολουθώντας την γνωστή πορεία των υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων.
Έτσι είναι όμως. Αν δεν πεθάνουν άπαντες οι εκπρόσωποι της παλαιάς εποχής, δεν γεννιέται η νέα.
Ήδη έχουν αρχίσει οι τηρούντες ευλαβικά, λόγω ιδιωτικών συμφερόντων και αναξιοπρέπειας ή λόγω βλακείας, τη γραμμή του κόμματος και μιλούν για αλλιώτικο μνημόνιο αυτή τη φορά, για αναδιανομή των βαρών και λοιπές φαιδρότητες.
Εκτός όμως του ότι στην κατατεθείσα πρόταση υπάρχουν πολλά και σκληρά οριζόντια μέτρα, ας μην ξαχνάμε ότι το οικοδόμημα της οικονομίας είναι σχήματος πυραμίδας, η οποία σε κάθε κρίση καθιζάνει ελεγχόμενα και συνθλίβει τη βάση της για να ισορροπήσει καλύτερα και να συνεχίσει να υπάρχει. Απ’ όποιο σημείο της πυραμίδας λοιπόν και αν αφαιρεθούν υλικά, πάλι η βάση παίρνει το μεγαλύτερο ζόρι της ελεγχόμενης αυτής κατάρρευσης, αυτό είναι απλό να το καταλάβει και ο κάθε βλαξ. Ότι δηλαδή τα οικονομικά βάρη θα μετακυληθούν προς τα κάτω είτε με απολύσεις, είτε με αυξήσεις τιμών, είτε με μειώσεις μισθών στους εργαζόμενους. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν μη υφεσιακά μέτρα. Ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη είναι αποδοχή των όρων και των ορίων ενός στενάχωρου νάρθηκα που θέλει τις χώρες οικονομικές αποικίες και τους πολίτες τους υποτελείς της Γερμανίας.
Μετά από αυτή λοιπόν τη θεαματική κωλοτούμπα της επενδυτικής αριστεράς, μετά το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο που θα φέρει, έτσι για την Ιστορία και τη σημειολογία, την υπογραφή ενός υπουργού με επενδύσεις στις πολυεθνικές που καταστρέφουν την αθρωπότητα και το οικοσυστημα, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για το πέρασμά μας στην μετακαταναλωτική εποχή, στην ανάπτυξη της σμίκρυνσης, στην επανάστηση του αξιακού μας συστήματος με σεβασμό στους φυσικούς πόρους και το πολιτισμικό κεφάλαιο της κάθε πατρίδας.
Στο χέρι μας είναι να πάμε όσο πιο σύντομα προς αυτή την κατεύθυνση διότι αν αδρανήσουμε, θα μας προλάβει ο επελαύνων φασισμός.
http://yiannismakridakis.gr/?p=6878
RSS Feed