Τί γίνεται άραγε όταν τα κλισέ βγαίνουν αληθινά; Για τρίτη φορά μέσα σε 9 μήνες ο ελληνικός λαός θα κληθεί "να αποφασίσει για τη τύχη του". Ισχυριζόμαστε εδώ ότι ούτε κάποια απόφαση θα πάρει, ούτε την τύχη του θα καθορίσει. Αυτό που θα συμβεί πάλι είναι να εξουσιοδοτηθούν κάποιοι σωτήρες να πράξουν όπως εκείνοι νομίζουν και να ερμηνεύσουν σύμφωνα με τις δικές τους στοχεύσεις το αποτέλεσμα της "λαϊκής βούλησης", αθετώντας βέβαια σχεδόν κάθε προεκλογική υπόσχεση. Κάπως έτσι από τα "λεφτά υπάρχουν" του ΓΑΠ φτάσαμε στο πρώτο μνημόνιο, από τα Ζάπεια 1,2 και 3 του Σαμαρά στο δεύτερο, και τέλος(?) από το σκίσιμο τους από τον Τσίπρα στο τρίτο και μακρύτερο.
Όταν βλέπουμε λοιπόν τους εκάστοτε επόμενους να γίνονται σαν τους προηγούμενους δεν υπάρχει λόγος να εμπιστευτούμε τους καινούριους επόμενους . Και αυτοί ίδιοι θα είναι.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δε φταίνε τα πρόσωπα αλλά το ίδιο το σύστημα του κοινοβουλευτισμού το οποίο υπηρετούν και το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την ουσία της δημοκρατίας. Οι βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η αντιπροσώπευση και η ανάθεση. Επιλέγοντας μέσω της ψήφου μας αυτούς που θα ασχοληθούν με τα κοινά, αποποιούμαστε την ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα να ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι τις δημόσιες υποθέσεις.
Έτσι όμως η ελευθερία μας, που υποτίθεται ότι κατοχυρώνεται μέσω της δημοκρατίας, γίνεται φενάκη καθώς η δύναμη λήψης αποφάσεων συγκεντρώνεται στα χέρια των εκλεγμένων που συνήθως είναι όργανα ελίτ κάθε είδους. Ας σημειωθεί εδώ ότι η έννοια της αντιπροσώπευσης εδράζεται στην ευρέως καλλιεργούμενη από τις ελίτ αλλά εντελώς αντιδημοκρατική πεποίθηση ότι ο λαός είναι ανίκανος να αυτοδιευθυνθεί και άρα χρειάζεται κάποιους "άριστους" που θα τον κυβερνήσουν αποτελεσματικά. Αυτοί οι εκλεγμένοι άριστοι αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της δημοκρατίας το οποίο στην εποχή μας δεν παίζει παρά το ρόλο του ιμάντα μεταφοράς και επιβολής στην κοινωνία των επιταγών του κεφαλαίου και των αγορών. Θυμίζουμε μόνο ότι στην αρχαία Αθήνα (το λίκνο της δημοκρατίας) οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τη συνέλευση των πολιτών η οποία όριζε τους αξιωματούχους της κυρίως μέσω της κλήρωσης ακριβώς επειδή δεν αποδεχόταν κανένα διαχωρισμό ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Πιστεύει άραγε κανείς ότι το προσωπικό που θα προκύψει από τις εκλογές θα μπορέσει να έρθει σε σύγκρουση με τις αγορές και το κεφάλαιο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των "από κάτω"; Η αλήθεια είναι ότι αυτό δε θα συμβεί ποτέ στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού συστήματος που έχει αναγορεύσει την οικονομία της ανάπτυξης και του κέρδους ως την υπέρτατη σημασία. Η όποια σύγκρουση θα είναι αυστηρά οριοθετημένη ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο την καπιταλιστική οικονομία και άρα την αναπαραγωγή αυτού του προσωπικού. Υπό αυτό το πρίσμα η υπογραφή του τρίτου μνημονίου δεν συνιστά ούτε ήττα ούτε προδοσία. Ήταν απλώς πράξη πολιτικής επιβίωσης.
Ας μη γελιόμαστε! Ο λαός δεν έρχεται στο προσκήνιο όταν ψηφίζει αντιπροσώπους ούτε όταν απαντά ναι ή όχι σε γελοία ερωτήματα που θέτει η εξουσία. Αντιθέτως όσο μεγαλύτερες προσδοκίες επενδύονται σε εκλογές και δημοψηφίσματα, τόσο βαθύτερη είναι η απογοήτευση που ακολουθεί τη διάψευση τους. Πόσο μάλλον που τα αποτελέσματά τους ερμηνεύονται πάντα κατά το δοκούν. Αλήθεια σε τι είπε πρόσφατα όχι ο "περήφανος ελληνικός λαός"; Στο ευρώ, στην Ε.Ε, στη λιτότητα, στον Σαμαρά, στα κανάλια, στο Σόιμπλε, στην κακή συμφωνία που πρότεινε ο Γιούνκερ (για να έρθει μια χειρότερη τελικά); Ή μήπως εξέφρασε το γαμώτο του; Και τι να συμπεράνουμε από αυτά που ΔΕΝ ακολούθησαν. Ότι ο λαός μας αποδέχεται πλέον τη λιτότητα ή ότι το νέο μνημόνιο δεν είναι "εθελοδουλία";
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά το «περήφανο όχι», δεν είδαμε εξέγερση αλλά απογοήτευση και αποστράτευση. Και αυτό γιατί η όποια δυναμική υπήρξε ήταν καθοδηγούμενη από τα πάνω , άριστα χειρίσιμη από την εξουσία και γιαυτό εξαντλήθηκε το βράδυ των πανηγυρισμών. Αφού ο τσίπρας επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε) να βάλει το λαό μπροστά για μια εβδομάδα, μετά τον πάρκαρε πάλι για να συνεχίσει μόνος του και να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τους μέσα και τους έξω.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν αλλά θα θέλαμε να θίξουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις.
Αρχικά μας είναι προφανές ότι αν κάποιος θέλει αληθινή δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία δεν έχει παρά να απομακρυνθεί από κάθε μορφής ανάθεση , εμπιστοσύνη σε κομματικούς μηχανισμούς και ιεραρχίες και να αναζητήσει τη συλλογικοποίηση μέσα από αμεσοδημοκρατικούς σχηματισμούς και κοινότητες αγώνα. Για παράδειγμα εδώ και κάμποσα χρόνια λειτουργούν συνελεύσεις κατοίκων σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας (Αγία Παρασκευή, Άγιος Δημήτριος, Περιστέρι, Πετράλωνα, Κυψέλη και αλλού) που καλούν τον κόσμο να διαβουλευθεί και να δράσει για τα ζητήματα που τον απασχολούν .Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ήταν η δημοκρατία που ηττήθηκε από τις αγορές αλλά η ανάθεση, η πίστη ότι θα μας σώσουν οι μεσσίες με ή χωρίς γραβάτες.
Είναι εξίσου προφανές ότι δημοκρατία και καπιταλισμός δεν συμβαδίζουν Η ανάπτυξη των παραγωγικών του δυνάμεων, η κινητικότητα του κεφαλαίου του, το ξεπέρασμα των κρίσεων του δεν μπορούν να γίνουν με δημοκρατικό τρόπο. Όρος ύπαρξης της δημοκρατίας είναι να νικηθεί ο καπιταλισμός και μάλιστα στον πυρήνα του, στις φαντασιακές σημασίες που τον νοηματοδοτούν και κανοναρχούν τη ζωή των υπηκόων του. Κέρδος,εμπορευματοποίηση, καταναλωτισμός, κυριάρχηση πάνω στη φύση. Αν ο άνθρωπος εξακολουθεί να θεωρεί αυτά ως σημαντικά στη ζωή του, τότε κάθε ενδεχόμενη ρήξη με τις αγορές θα είναι απλά ατελέσφορη.
Είναι τέλος προφανές ότι ο διεθνισμός είναι η μόνη διέξοδος. Η ρήξη με τις αγορές δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας χώρας. Ακόμη κι αν ξεκινήσει από εκεί απαιτείται ένα στιβαρό διεθνές κίνημα που θα αποτρέψει την αντεπίθεση του κεφαλαίου. Δεν θα κερδίσουμε επομένως τίποτα στρεφόμενοι ενάντια στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.
Απέναντι στη στυγνή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, στην επιστροφή στο συγκεντρωτισμό των εθνικών κρατών ή την Ευρώπη των εθνών της ακροδεξιάς, εμείς οφείλουμε να αντιτάξουμε την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία των συνεργαζόμενων λαών που θα προάγει την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη.
Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών
http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html
Όταν βλέπουμε λοιπόν τους εκάστοτε επόμενους να γίνονται σαν τους προηγούμενους δεν υπάρχει λόγος να εμπιστευτούμε τους καινούριους επόμενους . Και αυτοί ίδιοι θα είναι.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δε φταίνε τα πρόσωπα αλλά το ίδιο το σύστημα του κοινοβουλευτισμού το οποίο υπηρετούν και το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την ουσία της δημοκρατίας. Οι βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η αντιπροσώπευση και η ανάθεση. Επιλέγοντας μέσω της ψήφου μας αυτούς που θα ασχοληθούν με τα κοινά, αποποιούμαστε την ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα να ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι τις δημόσιες υποθέσεις.
Έτσι όμως η ελευθερία μας, που υποτίθεται ότι κατοχυρώνεται μέσω της δημοκρατίας, γίνεται φενάκη καθώς η δύναμη λήψης αποφάσεων συγκεντρώνεται στα χέρια των εκλεγμένων που συνήθως είναι όργανα ελίτ κάθε είδους. Ας σημειωθεί εδώ ότι η έννοια της αντιπροσώπευσης εδράζεται στην ευρέως καλλιεργούμενη από τις ελίτ αλλά εντελώς αντιδημοκρατική πεποίθηση ότι ο λαός είναι ανίκανος να αυτοδιευθυνθεί και άρα χρειάζεται κάποιους "άριστους" που θα τον κυβερνήσουν αποτελεσματικά. Αυτοί οι εκλεγμένοι άριστοι αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της δημοκρατίας το οποίο στην εποχή μας δεν παίζει παρά το ρόλο του ιμάντα μεταφοράς και επιβολής στην κοινωνία των επιταγών του κεφαλαίου και των αγορών. Θυμίζουμε μόνο ότι στην αρχαία Αθήνα (το λίκνο της δημοκρατίας) οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τη συνέλευση των πολιτών η οποία όριζε τους αξιωματούχους της κυρίως μέσω της κλήρωσης ακριβώς επειδή δεν αποδεχόταν κανένα διαχωρισμό ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Πιστεύει άραγε κανείς ότι το προσωπικό που θα προκύψει από τις εκλογές θα μπορέσει να έρθει σε σύγκρουση με τις αγορές και το κεφάλαιο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των "από κάτω"; Η αλήθεια είναι ότι αυτό δε θα συμβεί ποτέ στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού συστήματος που έχει αναγορεύσει την οικονομία της ανάπτυξης και του κέρδους ως την υπέρτατη σημασία. Η όποια σύγκρουση θα είναι αυστηρά οριοθετημένη ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο την καπιταλιστική οικονομία και άρα την αναπαραγωγή αυτού του προσωπικού. Υπό αυτό το πρίσμα η υπογραφή του τρίτου μνημονίου δεν συνιστά ούτε ήττα ούτε προδοσία. Ήταν απλώς πράξη πολιτικής επιβίωσης.
Ας μη γελιόμαστε! Ο λαός δεν έρχεται στο προσκήνιο όταν ψηφίζει αντιπροσώπους ούτε όταν απαντά ναι ή όχι σε γελοία ερωτήματα που θέτει η εξουσία. Αντιθέτως όσο μεγαλύτερες προσδοκίες επενδύονται σε εκλογές και δημοψηφίσματα, τόσο βαθύτερη είναι η απογοήτευση που ακολουθεί τη διάψευση τους. Πόσο μάλλον που τα αποτελέσματά τους ερμηνεύονται πάντα κατά το δοκούν. Αλήθεια σε τι είπε πρόσφατα όχι ο "περήφανος ελληνικός λαός"; Στο ευρώ, στην Ε.Ε, στη λιτότητα, στον Σαμαρά, στα κανάλια, στο Σόιμπλε, στην κακή συμφωνία που πρότεινε ο Γιούνκερ (για να έρθει μια χειρότερη τελικά); Ή μήπως εξέφρασε το γαμώτο του; Και τι να συμπεράνουμε από αυτά που ΔΕΝ ακολούθησαν. Ότι ο λαός μας αποδέχεται πλέον τη λιτότητα ή ότι το νέο μνημόνιο δεν είναι "εθελοδουλία";
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά το «περήφανο όχι», δεν είδαμε εξέγερση αλλά απογοήτευση και αποστράτευση. Και αυτό γιατί η όποια δυναμική υπήρξε ήταν καθοδηγούμενη από τα πάνω , άριστα χειρίσιμη από την εξουσία και γιαυτό εξαντλήθηκε το βράδυ των πανηγυρισμών. Αφού ο τσίπρας επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε) να βάλει το λαό μπροστά για μια εβδομάδα, μετά τον πάρκαρε πάλι για να συνεχίσει μόνος του και να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τους μέσα και τους έξω.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν αλλά θα θέλαμε να θίξουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις.
Αρχικά μας είναι προφανές ότι αν κάποιος θέλει αληθινή δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία δεν έχει παρά να απομακρυνθεί από κάθε μορφής ανάθεση , εμπιστοσύνη σε κομματικούς μηχανισμούς και ιεραρχίες και να αναζητήσει τη συλλογικοποίηση μέσα από αμεσοδημοκρατικούς σχηματισμούς και κοινότητες αγώνα. Για παράδειγμα εδώ και κάμποσα χρόνια λειτουργούν συνελεύσεις κατοίκων σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας (Αγία Παρασκευή, Άγιος Δημήτριος, Περιστέρι, Πετράλωνα, Κυψέλη και αλλού) που καλούν τον κόσμο να διαβουλευθεί και να δράσει για τα ζητήματα που τον απασχολούν .Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ήταν η δημοκρατία που ηττήθηκε από τις αγορές αλλά η ανάθεση, η πίστη ότι θα μας σώσουν οι μεσσίες με ή χωρίς γραβάτες.
Είναι εξίσου προφανές ότι δημοκρατία και καπιταλισμός δεν συμβαδίζουν Η ανάπτυξη των παραγωγικών του δυνάμεων, η κινητικότητα του κεφαλαίου του, το ξεπέρασμα των κρίσεων του δεν μπορούν να γίνουν με δημοκρατικό τρόπο. Όρος ύπαρξης της δημοκρατίας είναι να νικηθεί ο καπιταλισμός και μάλιστα στον πυρήνα του, στις φαντασιακές σημασίες που τον νοηματοδοτούν και κανοναρχούν τη ζωή των υπηκόων του. Κέρδος,εμπορευματοποίηση, καταναλωτισμός, κυριάρχηση πάνω στη φύση. Αν ο άνθρωπος εξακολουθεί να θεωρεί αυτά ως σημαντικά στη ζωή του, τότε κάθε ενδεχόμενη ρήξη με τις αγορές θα είναι απλά ατελέσφορη.
Είναι τέλος προφανές ότι ο διεθνισμός είναι η μόνη διέξοδος. Η ρήξη με τις αγορές δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας χώρας. Ακόμη κι αν ξεκινήσει από εκεί απαιτείται ένα στιβαρό διεθνές κίνημα που θα αποτρέψει την αντεπίθεση του κεφαλαίου. Δεν θα κερδίσουμε επομένως τίποτα στρεφόμενοι ενάντια στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.
Απέναντι στη στυγνή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, στην επιστροφή στο συγκεντρωτισμό των εθνικών κρατών ή την Ευρώπη των εθνών της ακροδεξιάς, εμείς οφείλουμε να αντιτάξουμε την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία των συνεργαζόμενων λαών που θα προάγει την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη.
Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών
http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html
RSS Feed
