Μέσα σε 6 μόλις χρόνια από τη στιγμή που άρχισε η συναλλαγή με το ευρώ(1η Μαρτίου 2002 δεν καταργήθηκε η δραχμή;) η οικονομία του κράτους βούλιαξε. Τη λύση, δε, βρήκε η ελληνική κυβέρνηση στο ΔΝΤ, ενώ υπήρχαν κι άλλες πιθανές λύσεις, που πρόσφατα ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου άρχισε να σκέφτεται, και σε αυτό πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ, που με την δικαιολογημένη αποτυχία του να φέρει μία επωφελή και έντιμη συμφωνία, χάσαμε και την τελευταία ελπίδα που μας τύφλωνε να δούμε και κυρίως να χωνέψουμε την πραγματικότητα…
Πριν χρόνια, το 2002 ή το πολύ το 2003, συνάντησα έναν Έλληνα οικονομολόγο από το dream team της Αμερικής που ζούσε πλέον μόνιμα εκεί, αλλά είχε έρθει για λίγο εσπευσμένα στην πατρίδα ως σύμβουλος σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.
Πολλά χρόνια μετά θα θυμόμουν και κυρίως θα αντιλαμβανόμουν τι εννοούσε, όταν μου έλεγε:
«Μετά την Ολυμπιάδα η οικονομία της χώρας θα καταρρεύσει, όπως κατέρρευσε το πάτωμα στο γάμο του Ισραήλ(βλ. βίντεο). Η Ελλάδα τέλειωσε! Φύγε από αν μπορείς, αλλιώς βγάλε έξω οπωσδήποτε τουλάχιστον τα χρήματά σου και επένδυσε, αν επιμένεις, μόνο σε γη και ακίνητα»
Τον είχα ρωτήσει: «Οι κυβερνήσεις δεν το ξέρουν;». «Και βέβαια το γνωρίζουν» είπε. «Και τι κάνουν γι’ αυτό;» αναρωτήθηκα. «Προσπαθούν να σωθούν και αν μπορούν, επιπλέον, να επωφεληθούν…» απάντησε.
Τότε μου είχε φανεί έως απίθανο αυτό το πολύ υπερβολικό σενάριο να… τελειώσει η Ελλάδα. Μετά από κάποια χρόνια, όμως, 4 μόλις χρόνια μετά την Ολυμπιάδα, θα ανακοίνωνε ο Γιώργος Παπανδρέου την είσοδό μας στο ΔΝΤ.
Όλα λοιπόν ήταν γνωστά στους κυβερνώντες…
Πιο μετά, το 2010, θα μάθαινα πως όχι μόνο για την ελληνική κρίση ήταν γνωστό στους κυβερνώντες της Ελλάδας, αλλά και σε πάρα πολλά άλλα μεγάλα κράτη, εφόσον υπήρχαν εμπεριστατωμένες μελέτες από το 1970, που προέβλεπαν δομική κρίση όλου του συστήματος περί το 2008, αφού είχε ξεπεράσει τα όριά του(βλ. λεπτομερής ανάλυση του ανθρωπολόγου Σωτήρη Δημητρίου).
Άρα η Ελλάδα ήταν, αυτό που τώρα πια όλοι λένε, το σύπτωμα του μεγάλου προβλήματος.
Μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες να ξεπεραστεί αυτή η δομική κρίση με τρόπο ίδιο ακριβώς με αυτόν που τη δημιούργησε, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση(βλ. Έρευνα για την Κρίση (2010-2014) εκδ. Κέδρος – υπενθυμίζοντας ότι τα έσοδα της έκδοσης θα δοθούν στο ΚΕΘΕΑ και στη ΜΕΡΙΜΝΑ), ελάχιστα έχουμε αντιληφθεί ως κοινωνία, και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, κυρίως μετά από τη στιγμή που κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ(και πάλι τον ευχαριστούμε).
Η ελληνική κρίση έχει πυροδοτήσει την έρευνα για τις αιτίες και τις πιθανές λύσεις του φαινομένου, που πολλοί πια καταλαβαίνουν ότι δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά γενικά τον πολιτισμό κυρίως του καπιταλισμού, που από κρατικομονοπωλιακός το 2000 -με την αποβιομηχάνιση- ονομάστηκε καπιταλισμός της σπέκουλας(δηλ. της κερδοσκοπίας).
Άρα το αίτημα να αλλάξει όλη η Ευρώπη, δεν ήταν ούτε είναι λάθος, αν και δεν θα μπορούσαμε να βασιστούμε μόνο πάνω σε αυτό… διότι συνήθως, δεν περιμένεις να αλλάξει όλο το σύστημα για να αλλάξεις εσύ. Μετακινείσαι πρώτα εσύ, για να δημιουργήσεις τριγμούς και αλλαγές στο σύστημα. Ή αλλιώς όπως είπε ο Γκάντι, γίνεσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις…
Τα συμφέροντα όμως των τραπεζών και αντίστοιχα των κρατών τους, δεν αφήνουν περιθώρια επαρκούς επίγνωσης και συνειδητοποίησης του αδιεξόδου που έχουμε βρεθεί στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και παγκοσμίως, οπουδήποτε ακολουθείται αυτό το σπεκουλαδόρικο σύστημα διακυβέρνησης.
Και βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αφού ο τρόπος που ζούμε, βασισμένος στον καταναλωτισμό και στον τζόγο του κέρδους, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο που μόνο αν κάποιος δει όλη την εικόνα, μπορεί να καταλάβει, ότι η ασθένεια εξαπλώνεται σιγά σιγά σαν γάγγραινα, καταστρέφοντας μακροπρόθεσμα όλους τους λαούς που τον ασπάζονται.
Από τα αδιέξοδα όμως, συνήθως βγαίνουμε με όπισθεν…
Αν δεν αποφασίσουμε ότι τα μνημόνια θα μας παρασύρουν σύντομα σε άτακτη χρεοκοπία, δεν θα αποφασίσουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά για Grexit, και κυρίως να προετοιμαστούμε κατάλληλα γι’ αυτό.
Οι κυβερνώντες(κι ας φροντίσουμε να τους επιλέξουμε σωστά στις επόμενες εκλογές), χρειάζεται να συνεργαστούν με ανθρώπους που ασχολούνται με την αποανάπτυξη, που μελετούν τον τρόπο επιβίωσης μέσω της πρωτογενούς παραγωγής και της οικονομίας της ενέργειας όσο και των φυσικών πόρων, οργανώνοντας ένα σχέδιο ελεγχόμενου Grexit, και όχι να ψάχνουν τρόπους να υπογράφουμε και να ακολουθούμε όλο και περισσότερα νοσηρά και εξοντωτικά μνημόνια, με δάνεια που όπως και το ΔΝΤ απεφάνθη καθιστούν μη βιώσιμο το όποιο κατασκευασμένο χρέος.
Τα μνημόνια μας οδηγούν και μάλιστα σύντομα, σε μη ελεγχόμενο Grexit.
Συνοψίζοντας, η κρίση αυτή που περνάμε είναι κρίση του πολιτισμού μας και αν δεν αλλάξουμε τον πολιτισμό μας -τον τρόπο που ζούμε- θα χαθούμε, όπως ακριβώς το προέβλεψε και εκείνος ο οικονομολόγος, που μέχρι στιγμής ότι είχε πει, συνέβη με κάθε λεπτομέρεια.
Αυτή η διαπίστωση, μάλλον, ήταν και ο σοβαρότερος λόγος που με έκανε να αναζητήσω τα αίτια αυτής της κρίσης, αλλά και το τι πρέπει να κάνουμε, για να καταλήξω προσωπικά, κι ας μην είμαι οικονομολόγος ούτε γενικά ειδικός, πως ένας τρόπος υπάρχει, να βάλουμε επιτέλους την όπισθεν για να βγούμε από το αδιέξοδο βασιζόμενοι στον πραγματικό θησαυρό μας, που αφήσαμε να απαξιωθεί στους γκισέδες των απανταχού ταμείων.
Κρυσταλία Πατούλη
pigi
Πριν χρόνια, το 2002 ή το πολύ το 2003, συνάντησα έναν Έλληνα οικονομολόγο από το dream team της Αμερικής που ζούσε πλέον μόνιμα εκεί, αλλά είχε έρθει για λίγο εσπευσμένα στην πατρίδα ως σύμβουλος σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.
Πολλά χρόνια μετά θα θυμόμουν και κυρίως θα αντιλαμβανόμουν τι εννοούσε, όταν μου έλεγε:
«Μετά την Ολυμπιάδα η οικονομία της χώρας θα καταρρεύσει, όπως κατέρρευσε το πάτωμα στο γάμο του Ισραήλ(βλ. βίντεο). Η Ελλάδα τέλειωσε! Φύγε από αν μπορείς, αλλιώς βγάλε έξω οπωσδήποτε τουλάχιστον τα χρήματά σου και επένδυσε, αν επιμένεις, μόνο σε γη και ακίνητα»
Τον είχα ρωτήσει: «Οι κυβερνήσεις δεν το ξέρουν;». «Και βέβαια το γνωρίζουν» είπε. «Και τι κάνουν γι’ αυτό;» αναρωτήθηκα. «Προσπαθούν να σωθούν και αν μπορούν, επιπλέον, να επωφεληθούν…» απάντησε.
Τότε μου είχε φανεί έως απίθανο αυτό το πολύ υπερβολικό σενάριο να… τελειώσει η Ελλάδα. Μετά από κάποια χρόνια, όμως, 4 μόλις χρόνια μετά την Ολυμπιάδα, θα ανακοίνωνε ο Γιώργος Παπανδρέου την είσοδό μας στο ΔΝΤ.
Όλα λοιπόν ήταν γνωστά στους κυβερνώντες…
Πιο μετά, το 2010, θα μάθαινα πως όχι μόνο για την ελληνική κρίση ήταν γνωστό στους κυβερνώντες της Ελλάδας, αλλά και σε πάρα πολλά άλλα μεγάλα κράτη, εφόσον υπήρχαν εμπεριστατωμένες μελέτες από το 1970, που προέβλεπαν δομική κρίση όλου του συστήματος περί το 2008, αφού είχε ξεπεράσει τα όριά του(βλ. λεπτομερής ανάλυση του ανθρωπολόγου Σωτήρη Δημητρίου).
Άρα η Ελλάδα ήταν, αυτό που τώρα πια όλοι λένε, το σύπτωμα του μεγάλου προβλήματος.
Μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες να ξεπεραστεί αυτή η δομική κρίση με τρόπο ίδιο ακριβώς με αυτόν που τη δημιούργησε, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση(βλ. Έρευνα για την Κρίση (2010-2014) εκδ. Κέδρος – υπενθυμίζοντας ότι τα έσοδα της έκδοσης θα δοθούν στο ΚΕΘΕΑ και στη ΜΕΡΙΜΝΑ), ελάχιστα έχουμε αντιληφθεί ως κοινωνία, και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, κυρίως μετά από τη στιγμή που κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ(και πάλι τον ευχαριστούμε).
Η ελληνική κρίση έχει πυροδοτήσει την έρευνα για τις αιτίες και τις πιθανές λύσεις του φαινομένου, που πολλοί πια καταλαβαίνουν ότι δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά γενικά τον πολιτισμό κυρίως του καπιταλισμού, που από κρατικομονοπωλιακός το 2000 -με την αποβιομηχάνιση- ονομάστηκε καπιταλισμός της σπέκουλας(δηλ. της κερδοσκοπίας).
Άρα το αίτημα να αλλάξει όλη η Ευρώπη, δεν ήταν ούτε είναι λάθος, αν και δεν θα μπορούσαμε να βασιστούμε μόνο πάνω σε αυτό… διότι συνήθως, δεν περιμένεις να αλλάξει όλο το σύστημα για να αλλάξεις εσύ. Μετακινείσαι πρώτα εσύ, για να δημιουργήσεις τριγμούς και αλλαγές στο σύστημα. Ή αλλιώς όπως είπε ο Γκάντι, γίνεσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις…
Τα συμφέροντα όμως των τραπεζών και αντίστοιχα των κρατών τους, δεν αφήνουν περιθώρια επαρκούς επίγνωσης και συνειδητοποίησης του αδιεξόδου που έχουμε βρεθεί στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και παγκοσμίως, οπουδήποτε ακολουθείται αυτό το σπεκουλαδόρικο σύστημα διακυβέρνησης.
Και βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αφού ο τρόπος που ζούμε, βασισμένος στον καταναλωτισμό και στον τζόγο του κέρδους, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο που μόνο αν κάποιος δει όλη την εικόνα, μπορεί να καταλάβει, ότι η ασθένεια εξαπλώνεται σιγά σιγά σαν γάγγραινα, καταστρέφοντας μακροπρόθεσμα όλους τους λαούς που τον ασπάζονται.
Από τα αδιέξοδα όμως, συνήθως βγαίνουμε με όπισθεν…
Αν δεν αποφασίσουμε ότι τα μνημόνια θα μας παρασύρουν σύντομα σε άτακτη χρεοκοπία, δεν θα αποφασίσουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά για Grexit, και κυρίως να προετοιμαστούμε κατάλληλα γι’ αυτό.
Οι κυβερνώντες(κι ας φροντίσουμε να τους επιλέξουμε σωστά στις επόμενες εκλογές), χρειάζεται να συνεργαστούν με ανθρώπους που ασχολούνται με την αποανάπτυξη, που μελετούν τον τρόπο επιβίωσης μέσω της πρωτογενούς παραγωγής και της οικονομίας της ενέργειας όσο και των φυσικών πόρων, οργανώνοντας ένα σχέδιο ελεγχόμενου Grexit, και όχι να ψάχνουν τρόπους να υπογράφουμε και να ακολουθούμε όλο και περισσότερα νοσηρά και εξοντωτικά μνημόνια, με δάνεια που όπως και το ΔΝΤ απεφάνθη καθιστούν μη βιώσιμο το όποιο κατασκευασμένο χρέος.
Τα μνημόνια μας οδηγούν και μάλιστα σύντομα, σε μη ελεγχόμενο Grexit.
Συνοψίζοντας, η κρίση αυτή που περνάμε είναι κρίση του πολιτισμού μας και αν δεν αλλάξουμε τον πολιτισμό μας -τον τρόπο που ζούμε- θα χαθούμε, όπως ακριβώς το προέβλεψε και εκείνος ο οικονομολόγος, που μέχρι στιγμής ότι είχε πει, συνέβη με κάθε λεπτομέρεια.
Αυτή η διαπίστωση, μάλλον, ήταν και ο σοβαρότερος λόγος που με έκανε να αναζητήσω τα αίτια αυτής της κρίσης, αλλά και το τι πρέπει να κάνουμε, για να καταλήξω προσωπικά, κι ας μην είμαι οικονομολόγος ούτε γενικά ειδικός, πως ένας τρόπος υπάρχει, να βάλουμε επιτέλους την όπισθεν για να βγούμε από το αδιέξοδο βασιζόμενοι στον πραγματικό θησαυρό μας, που αφήσαμε να απαξιωθεί στους γκισέδες των απανταχού ταμείων.
Κρυσταλία Πατούλη
pigi
RSS Feed
