Τάσος Τσακίρογλου
«Ενα σχέδιο που φαίνεται ότι αποτελεί μέρος αυτής της αναδιάρθρωσης [του κοινωνικού κράτους] είναι η προσπάθεια να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά μια οικονομία αυξανόμενα ιδιωτικοποιημένη και στην υπηρεσία των επιχειρήσεων, απαλλασσόμενη από το υπερβολικό κόστος του Κοινωνικού Συμβολαίου». Με τον τρόπο αυτό περιέγραφε στη συνέντευξη που μας έδωσε στην «Εφ.Συν.» η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος, Σάσκια Σάσεν, τη διαδικασία μετάλλαξης του κοινωνικού μοντέλου, η οποία σε πολιτικό επίπεδο έχει ως προαπαιτούμενο τη δραματική συρρίκνωση της δημοκρατίας και σε οικονομικό επίπεδο την «αποβολή» εκατομμυρίων ανθρώπων από έναν «συρρικνούμενο οικονομικό χώρο», όπως τον ονομάζει η ίδια.
Στην Ελλάδα, η οποία αποτελεί ένα προχωρημένο μοντέλο γι' αυτές τις διαδικασίες, βλέπουμε καθαρά τα αποτελέσματα: περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι βρίσκονται ήδη εκτός παραγωγής, ενώ πολλοί περισσότεροι βρίσκονται στο όριο μεταξύ απασχόλησης και ανεργίας, υποαμειβόμενοι, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με πλήρως ελαστικοποιημένους όρους δουλειάς, για όσο χρόνο τούς παρέχεται αυτή.
Οσο για τη δημοκρατία; Ο,τι έχει απομείνει απ' αυτήν είναι ένα κέλυφος, που μόνο τυπικά προσομοιάζει με όσα περιγράφουν τα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης. Αυτό που ζούμε είναι ένα καθεστώς «υποταγμένης» δημοκρατίας στις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες, όταν δεν επιβάλλουν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τη βούλησή τους στις κυβερνήσεις, αναλαμβάνουν, ελέω ΣΔΙΤ και ιδιωτικοποιήσεων, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του Δημοσίου, κρατώντας τα κέρδη για τον εαυτό τους και διανέμοντας τις ζημιές στο κοινωνικό σύνολο. Το δε πολιτικό προσωπικό των συστημικών κομμάτων διατηρεί μια αιμομικτική (και γι' αυτό υπόγεια και παράνομη) σχέση με τους εκπροσώπους τους χρήματος, με αμοιβαία οφέλη.
Στην Ελλάδα και πάλι εκείνοι που συναίνεσαν και συνέπραξαν με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα για τη λεηλασία της χώρας και την υποθήκευση του μέλλοντός της, αφού απέτυχαν στην πειθώ, σήμερα εκβιάζουν, απειλούν, τρομοκρατούν και υβρίζουν όσους αντιστέκονται στην περαιτέρω αφαίμαξή της και στον κοινωνικό και οικονομικό θάνατό της. Απειλούν μάλιστα με καταστροφή οι αρχιτέκτονες μιας ανθρωπιστικής κρίσης που μόνο έπειτα από πόλεμο έχουμε δει στην Ιστορία.
Φυσικά αυτό το story μπορούν και το πουλάνε εξαιτίας της άγνοιας, της αδιαφορίας, αλλά και της συνενοχής ενός μέρους του πληθυσμού, το οποίο αρκείται στο τυπικό δικαίωμα γνώμης που διαθέτει. Ομως, όπως λέει ο Αλέν Μπαντιού, «αν κάποιος αγνοεί παντελώς τον κόσμο ως έχει, δεν θα διαθέτει την ελευθερία να αντιδράσει [...] Δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία της γνώμης, δεν είναι η μη αλήθεια στην οποία ζουν κάποιοι. Στην ουσία, η ελευθερία της γνώμης είναι η ελευθερία να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά».
Για τον λόγο αυτό «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» και προπαντός ειλικρίνεια. Τόσο με τους άλλους όσο και, κυρίως, με τους εαυτούς μας. Οπως έχει δείξει η Ιστορία, η αλλαγή των πραγματολογικών και κατά συνέπεια και των ανθρωπολογικών δεδομένων δεν συμπίπτει με την πολιτική αλλαγή και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους και όσοι ετοιμάζονται να διαβούν το κατώφλι της εξουσίας, εάν δεν θέλουν αργότερα να επικαλεστούν ως άλλοθι το κατά Καντ «στρεβλό υλικό της ανθρωπότητας».
http://www.efsyn.gr/arthro/agapi-moy-syrriknosa-ti-dimokratia
«Ενα σχέδιο που φαίνεται ότι αποτελεί μέρος αυτής της αναδιάρθρωσης [του κοινωνικού κράτους] είναι η προσπάθεια να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά μια οικονομία αυξανόμενα ιδιωτικοποιημένη και στην υπηρεσία των επιχειρήσεων, απαλλασσόμενη από το υπερβολικό κόστος του Κοινωνικού Συμβολαίου». Με τον τρόπο αυτό περιέγραφε στη συνέντευξη που μας έδωσε στην «Εφ.Συν.» η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος, Σάσκια Σάσεν, τη διαδικασία μετάλλαξης του κοινωνικού μοντέλου, η οποία σε πολιτικό επίπεδο έχει ως προαπαιτούμενο τη δραματική συρρίκνωση της δημοκρατίας και σε οικονομικό επίπεδο την «αποβολή» εκατομμυρίων ανθρώπων από έναν «συρρικνούμενο οικονομικό χώρο», όπως τον ονομάζει η ίδια.
Στην Ελλάδα, η οποία αποτελεί ένα προχωρημένο μοντέλο γι' αυτές τις διαδικασίες, βλέπουμε καθαρά τα αποτελέσματα: περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι βρίσκονται ήδη εκτός παραγωγής, ενώ πολλοί περισσότεροι βρίσκονται στο όριο μεταξύ απασχόλησης και ανεργίας, υποαμειβόμενοι, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με πλήρως ελαστικοποιημένους όρους δουλειάς, για όσο χρόνο τούς παρέχεται αυτή.
Οσο για τη δημοκρατία; Ο,τι έχει απομείνει απ' αυτήν είναι ένα κέλυφος, που μόνο τυπικά προσομοιάζει με όσα περιγράφουν τα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης. Αυτό που ζούμε είναι ένα καθεστώς «υποταγμένης» δημοκρατίας στις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες, όταν δεν επιβάλλουν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τη βούλησή τους στις κυβερνήσεις, αναλαμβάνουν, ελέω ΣΔΙΤ και ιδιωτικοποιήσεων, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του Δημοσίου, κρατώντας τα κέρδη για τον εαυτό τους και διανέμοντας τις ζημιές στο κοινωνικό σύνολο. Το δε πολιτικό προσωπικό των συστημικών κομμάτων διατηρεί μια αιμομικτική (και γι' αυτό υπόγεια και παράνομη) σχέση με τους εκπροσώπους τους χρήματος, με αμοιβαία οφέλη.
Στην Ελλάδα και πάλι εκείνοι που συναίνεσαν και συνέπραξαν με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα για τη λεηλασία της χώρας και την υποθήκευση του μέλλοντός της, αφού απέτυχαν στην πειθώ, σήμερα εκβιάζουν, απειλούν, τρομοκρατούν και υβρίζουν όσους αντιστέκονται στην περαιτέρω αφαίμαξή της και στον κοινωνικό και οικονομικό θάνατό της. Απειλούν μάλιστα με καταστροφή οι αρχιτέκτονες μιας ανθρωπιστικής κρίσης που μόνο έπειτα από πόλεμο έχουμε δει στην Ιστορία.
Φυσικά αυτό το story μπορούν και το πουλάνε εξαιτίας της άγνοιας, της αδιαφορίας, αλλά και της συνενοχής ενός μέρους του πληθυσμού, το οποίο αρκείται στο τυπικό δικαίωμα γνώμης που διαθέτει. Ομως, όπως λέει ο Αλέν Μπαντιού, «αν κάποιος αγνοεί παντελώς τον κόσμο ως έχει, δεν θα διαθέτει την ελευθερία να αντιδράσει [...] Δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία της γνώμης, δεν είναι η μη αλήθεια στην οποία ζουν κάποιοι. Στην ουσία, η ελευθερία της γνώμης είναι η ελευθερία να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά».
Για τον λόγο αυτό «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» και προπαντός ειλικρίνεια. Τόσο με τους άλλους όσο και, κυρίως, με τους εαυτούς μας. Οπως έχει δείξει η Ιστορία, η αλλαγή των πραγματολογικών και κατά συνέπεια και των ανθρωπολογικών δεδομένων δεν συμπίπτει με την πολιτική αλλαγή και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους και όσοι ετοιμάζονται να διαβούν το κατώφλι της εξουσίας, εάν δεν θέλουν αργότερα να επικαλεστούν ως άλλοθι το κατά Καντ «στρεβλό υλικό της ανθρωπότητας».
http://www.efsyn.gr/arthro/agapi-moy-syrriknosa-ti-dimokratia
RSS Feed