Το κείμενο μου είχε σταλεί πριν ένα χρόνο, αλλά τώρα έφθασε στα χέρια μου, και επειδή δεν έχουν αλλάξει και πολλά από πέρυσι, το αναρτώ, γιατί είναι πάλι επίκαιρο
Είναι καιρός τώρα που αναρωτιέμαι τι τρέχει μ’ εμάς τους Ελληνες, τι έχουμε πάθει και έχουμε ακινητοποιηθεί ενώ γύρω μας καταρρέουν τα πάντα, ενώ βιώνουμε την πλήρη ανατροπή όσων ξέραμε ως «καθημερινότητα» ; Είμαστε λέει, το πειραματόζωο στα παιχνίδια της ελίτ με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, εφαρμόζουν στη πλάτη μας «το δόγμα του σοκ», και το κάνουν και με μεγάλη επιτυχία απ’ ότι φαίνεται.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η ελίτ, που χρόνια τώρα ξέρει πολύ καλά τι κάνει και το κάνει με απόλυτη επιτυχία και συνέπεια. Το θέμα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς, ο λαός, ο καθένας μας χωριστά για τη ζωή μας. Ένα πράγμα πάντως που σίγουρα δεν κάνουμε, είναι να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Αυτό δεν το μαθαίνουμε ποτέ και πουθενά, ούτε στην οικογένεια ούτε στη κοινωνία ούτε στο σχολείο.
Πάντα κάποιος άλλος έχει την ευθύνη, όσο είμαστε παιδιά, οι γονείς μας και οι δάσκαλοι, μετά, ο εργοδότης, ο άντρας μας, η γυναίκα μας, ο «πνευματικός» μας, ο πρωθυπουργός, ο καθοδηγητής μας, κάποιος άλλος τέλος πάντων, αλλά όχι εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, όχι εγώ για μένα και τη ζωή μου, όχι, πάντα κάποιος άλλος παίρνει τις αποφάσεις και κάνει τις επιλογές για λογαριασμό μας.
Με τον τρόπο αυτό, μ’ αυτή τη συνείδηση είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε κάποιον άλλο ή κάτι άλλο έξω από μας, ότι φταίει για ότι συμβαίνει στη ζωή μας και έτσι νοιώθουμε αδύναμοι, θύματα των περιστάσεων και ούτε που μας περνάει από το μυαλό ότι είναι στο χέρι μας να πάρουμε πίσω τη δύναμή μας και να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει, απλώς περιμένουμε για τον επόμενο «σωτήρα» που θα αναλάβει «να καθαρίσει» για χάρη μας και το σενάριο επαναλαμβάνεται αιώνες τώρα.
Αραγε είναι αλήθεια όλα αυτά και τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «ανάληψη ευθύνης» (πάντως όχι για τα γκαζάκια). Αυτό που έχω αντιληφθεί και έμαθα, μόλις τα τελευταία χρόνια της ενήλικης ζωής μου, είναι ότι έχουμε όλες τις επιλογές μπροστά μας ανοιχτές για το καθετί που αφορά τη ζωή μας και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε που θα πάμε και τι θα πράξουμε κάθε στιγμή. Με τις επιλογές μου εκφράζω την ατομικότητά μου, την αλήθεια μου, που μπορεί να μη συμφωνεί με τη γνώμη των πολλών, τη λεγόμενη «κοινή γνώμη», που μπορεί να μην είναι δημοφιλής και «trendy», ίσως να είναι λίγο «αιρετική» ή ενάντια στη παράδοση, να ξενίζει ίσως, ναι αλλά είναι η δική μου αλήθεια, που πηγάζει βαθειά από το είναι μου, την ακεραιότητά μου, που μου δίνει χαρά και ολοκλήρωση, πληρότητα και γείωση.
Και για να επανέλθω στο πολιτικό σκηνικό και στη ζοφερή σημερινή ελληνική πραγματικότητα να δούμε λίγο πως φτάσαμε ως εδώ από δικές μας επιλογές, πράξεις και παραλείψεις, ας αφήσουμε στην άκρη την ελίτ, αυτή είπαμε ξέρει πολύ καλά τι κάνει, καιρός να δούμε και εμείς τι έχουμε κάνει και τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα για την ίδια τη ζωή μας και για το πλανήτη. Δε κουνάω το δάχτυλο σε κανένα και εννοείται ότι δεν συμμερίζομαι απόψεις τύπου «μαζί τα φάγαμε» και μάλιστα από τέτοιο «φαγανό» άτομο…
Πως φτάσαμε ως εδώ ; αφεθήκαμε κι ακολουθήσαμε το ρεύμα, κάναμε όλοι το ίδιο πράγμα, καταναλώναμε, αγοράζαμε, χτίζαμε, σ’ ένα φρενήρη ρυθμό «ανάπτυξης» και καταστροφής του οικοσυστήματος, τεχνητής ευμάρειας και επιδεικτικής μεγαλομανίας. Σε όλο αυτό, είμασταν σ’ επαφή με τον εαυτό μας, τη συνείδησή μας, ήταν δική μας επιλογή ή το κάναμε επειδή το έκαναν όλοι οι άλλοι και έπρεπε και εμείς να ακολουθήσουμε μη τυχόν θεωρηθούμε «αποτυχημένοι» ; πόσο συνειδητές ήταν αυτές οι επιλογές και ποια η ανάληψη της ευθύνης μας γι’ αυτές ;
Αναρωτιέμαι, εμείς δεν είμαστε (ή πιο σωστά κάποιοι από εμάς) που επί σειρά ετών ψηφίζουν δύο κόμματα εναλλάξ και ακόμη χειρότερα τρείς οικογένειες, που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο από τον καιρό του παππού μου και ακόμη διεκδικούν τη ψήφο μας με περισσό θράσος ; έχουμε αναλάβει την ευθύνη μας γι’ αυτούς τους πανάθλιους τύπους που μας κυβερνούν; μάλλον όχι, γιατί μόλις πριν ένα χρόνο έγιναν οι εκλογές, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Εχουμε αναλάβει την ευθύνη μας για τα καμένα δάση, τα δηλητηριασμένα ποτάμια, τις βρώμικες θάλασσες, για το μολυσμένο αέρα που αναπνέουμε ; γιατί έχουμε ευθύνη, εμείς είμαστε που καταναλώνουμε απερίσκεπτα ότι μας σερβίρουν από τη τηλεόραση, εμείς πετάμε τα σκουπίδια μας στη θάλασσα (σιγά το πράμα, εδώ τρώμε σκουπίδια), εμείς χτίζουμε παράνομα στα καμένα δάση και στα ρέματα, εμείς φερόμαστε με αλαζονεία στα άλλα πλάσματα και στη μάνα μας τη γη και μετά λέμε «η φύση εκδικείται», δεν εκδικείται η φύση, αλλά θεραπεύεται από τις πληγές που τις προκαλούμε.
Εχουμε αναλάβει την ευθύνη μας για τη τροφή που τρώμε ; ή έχουμε αναθέσει σε κάποιους άλλους «ειδικούς» να αποφασίζουν τι θα τρώμε και πότε θα το τρώμε, ξεχνώντας ότι όποιος ελέγχει τη τροφή ελέγχει και τη συνείδηση, τι κάνουμε γι’ αυτό ; εμείς δεν είμαστε αυτοί που καταναλώνουμε απερίσκεπτα όλα τα «αγαθά» της καταναλωτικής κοινωνίας μας ; λαχανικά και φρούτα εντατικής συμβατικής καλλιέργειας με φυτοφάρμακα, γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, τεράστιες ποσότητες άρρωστου κρέατος και γαλακτοκομικών; Στη συνέχεια όλων των παραπάνω, έρχονται οι αρρώστιες, αφού ζούμε αφύσικη ζωή και τρεφόμαστε με σκουπίδια, αρρωσταίνουμε και έρχονται οι φαρμακοβιομηχανίες (οι ίδιες εταιρίες που παράγουν τις δηλητηριασμένες τροφές) να μας γιατρέψουν με τα επίσης δηλητήρια φάρμακά τους.
Εδώ που είμαστε τώρα, στο πάτο, περιμένουμε τον επόμενο «σωτήρα» να μας σώσει και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το σωτήρα τον λένε ΣΥΡΙΖΑ, καταφτάνει οσονούπω με το μαγικό ραβδάκι του, είναι όλο υποσχέσεις και έχει αποδεχθεί πλήρως το ρόλο του. Δεν τα γράφω αυτά για να κάνω κριτική ή υποδείξεις, την αγωνία και την ανησυχία μου εκφράζω, αυτά που κουβεντιάζουμε στις παρέες και σκεφτόμαστε κάποιοι άνθρωποι, ότι δηλαδή η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει απ’ έξω από ένα κόμμα, από ένα χαρισματικό ηγέτη, ούτε από μια λαϊκή εξέγερση μόνο.
Χρειάζεται αλλαγή συνείδησης απ’ όλους μας, χρειάζεται να γίνει «εσωτερική εξέγερση» στον καθένα μας χωριστά, να γίνουμε ενεργοί πολίτες και συνειδητοί άνθρωποι για να στηρίξουμε τη πολιτική αλλαγή που έρχεται και είναι καλοδεχούμενη φυσικά, αλλιώς μας περιμένει το μαύρο σκοτάδι και ο νοών νοείτω. Ο ίδιος ο Τσίπρας, μάλλον το αντιλαμβάνεται αυτό, αφού έχει δηλώσει (προς τιμή του) «δεν είμαι ο Χάρυ Πόττερ με το μαγικό ραβδί», ναι αλλά εμείς αυτό θέλουμε, γιατί αυτό ξέρουμε, περιμένουμε τη χαρισματική προσωπικότητα, τον «φέρελπι» ηγέτη να αναλάβει την ευθύνη της ζωής μας και εμείς να συνεχίσουμε αμέριμνοι το καταστροφικό μας έργο χαζεύοντας στη τηλεόραση.
Χρειάζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να χαϊδεύει αυτάκια και να καλλιεργεί αυταπάτες σε απελπισμένους ανθρώπους που δεν έχουν από πού να κρατηθούν και περιμένουν το σωτήρα τους, υπάρχει και άλλη γλώσσα να τους μιλήσει, άλλος πολιτικός λόγος, όχι ο γνωστός ξύλινος λόγος της «γκρινιάρας» αριστεράς, μπορεί να πει αλήθειες που πονάνε μεν, αλλά εμπνέουν κιόλας τους ανθρώπους, τους κινητοποιούν και τους ενδυναμώνουν, αντίθετα με τις συνήθεις υποσχέσεις και τις πολιτικές φλυαρίες που καλλιεργούν το φόβο και την ένταση, χειραγωγούν και αποδυναμώνουν τους πολίτες.
Υπάρχουν εξαιρετικοί άνθρωποι στην αριστερά και στα πέριξ αυτής (ανένταχτοι, αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος) που συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις και αγωνίες και είναι επιφυλακτικοί με τις επίσημες κομματικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και με όλους αυτούς τους «πασοκάνθρωπους» που έχουν μαζευτεί και περιμένουν να αναλάβουν τα κυβερνητικά πόστα. Δεν γίνεται να συνυπάρχουν όλοι σ’ αυτό το κόμμα, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει το ξεκαθάρισμα, πρέπει να αποφασίσουν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ «τέρμα πια οι αυταπάτες ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες».
Ας αξιοποιηθεί και ενσωματωθεί η κληρονομιά του «Δεκέμβρη», η ορμή, το πάθος, ο ενθουσιασμός, η μαζικότητα, οι φρέσκιες ιδέες, η συγκρουσιακή λογική που δημιούργησαν το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της οδού Ναυαρίνου ή την εκπληκτική κατάληψη της Λυρικής και μια σειρά άλλες καταλήψεις και αυτοοργανωμένα και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, τις τράπεζες χρόνου, τις γενικές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, τις οικοκοινότητες και ένα σωρό συλλογικότητες και δίκτυα που κινούνται στη λογική της αλληλεγγύης, της προστασίας της φύσης, της αποανάπτυξης και της επιστροφής στο οικοσύστημα.
Υπάρχει ή μάλλον συνυπάρχει μια άλλη Ελλάδα, παράλληλα με την Ελλάδα της παρακμής, της φτώχιας και της απελπισίας, υπάρχει έδαφος, χώρος, κόσμος, ενέργεια να στηρίξει την πολιτική αλλαγή που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ας στηριχτεί σ’ αυτό το νέο που ανατέλλει και ας αφήσει πίσω του τα βαρίδια του παλαιοκομματισμού.
Οι άνθρωποι έχουμε μια τάση, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα, την ίδια επιλογή και να περιμένουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί, για να αλλάξει το αποτέλεσμα, πρέπει να αλλάξουμε την αρχική επιλογή, είναι σα μαθηματική εξίσωση, διαφορετικά θα έχουμε ξανά και ξανά το ίδιο αποτέλεσμα που δεν μας αρέσει.
Θα συνεχίσουμε την παράδοση ή θα κάνουμε το ποιοτικό άλμα στο κενό, εμπιστευόμενοι το δημιουργικό «χάος» ; που λέει και ο διαδικτυακός φίλος μου ο Γιάννης ο Μακριδάκης, μπας και φέρουμε πραγματική αλλαγή στη ζωή μας, στο χέρι μας είναι και αυτή είναι η πιο κατάλληλη εποχή να συμβεί.
Κάτια Χατζηδημητρίου
[email protected]
Είναι καιρός τώρα που αναρωτιέμαι τι τρέχει μ’ εμάς τους Ελληνες, τι έχουμε πάθει και έχουμε ακινητοποιηθεί ενώ γύρω μας καταρρέουν τα πάντα, ενώ βιώνουμε την πλήρη ανατροπή όσων ξέραμε ως «καθημερινότητα» ; Είμαστε λέει, το πειραματόζωο στα παιχνίδια της ελίτ με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, εφαρμόζουν στη πλάτη μας «το δόγμα του σοκ», και το κάνουν και με μεγάλη επιτυχία απ’ ότι φαίνεται.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η ελίτ, που χρόνια τώρα ξέρει πολύ καλά τι κάνει και το κάνει με απόλυτη επιτυχία και συνέπεια. Το θέμα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς, ο λαός, ο καθένας μας χωριστά για τη ζωή μας. Ένα πράγμα πάντως που σίγουρα δεν κάνουμε, είναι να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Αυτό δεν το μαθαίνουμε ποτέ και πουθενά, ούτε στην οικογένεια ούτε στη κοινωνία ούτε στο σχολείο.
Πάντα κάποιος άλλος έχει την ευθύνη, όσο είμαστε παιδιά, οι γονείς μας και οι δάσκαλοι, μετά, ο εργοδότης, ο άντρας μας, η γυναίκα μας, ο «πνευματικός» μας, ο πρωθυπουργός, ο καθοδηγητής μας, κάποιος άλλος τέλος πάντων, αλλά όχι εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, όχι εγώ για μένα και τη ζωή μου, όχι, πάντα κάποιος άλλος παίρνει τις αποφάσεις και κάνει τις επιλογές για λογαριασμό μας.
Με τον τρόπο αυτό, μ’ αυτή τη συνείδηση είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε κάποιον άλλο ή κάτι άλλο έξω από μας, ότι φταίει για ότι συμβαίνει στη ζωή μας και έτσι νοιώθουμε αδύναμοι, θύματα των περιστάσεων και ούτε που μας περνάει από το μυαλό ότι είναι στο χέρι μας να πάρουμε πίσω τη δύναμή μας και να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει, απλώς περιμένουμε για τον επόμενο «σωτήρα» που θα αναλάβει «να καθαρίσει» για χάρη μας και το σενάριο επαναλαμβάνεται αιώνες τώρα.
Αραγε είναι αλήθεια όλα αυτά και τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «ανάληψη ευθύνης» (πάντως όχι για τα γκαζάκια). Αυτό που έχω αντιληφθεί και έμαθα, μόλις τα τελευταία χρόνια της ενήλικης ζωής μου, είναι ότι έχουμε όλες τις επιλογές μπροστά μας ανοιχτές για το καθετί που αφορά τη ζωή μας και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε που θα πάμε και τι θα πράξουμε κάθε στιγμή. Με τις επιλογές μου εκφράζω την ατομικότητά μου, την αλήθεια μου, που μπορεί να μη συμφωνεί με τη γνώμη των πολλών, τη λεγόμενη «κοινή γνώμη», που μπορεί να μην είναι δημοφιλής και «trendy», ίσως να είναι λίγο «αιρετική» ή ενάντια στη παράδοση, να ξενίζει ίσως, ναι αλλά είναι η δική μου αλήθεια, που πηγάζει βαθειά από το είναι μου, την ακεραιότητά μου, που μου δίνει χαρά και ολοκλήρωση, πληρότητα και γείωση.
Και για να επανέλθω στο πολιτικό σκηνικό και στη ζοφερή σημερινή ελληνική πραγματικότητα να δούμε λίγο πως φτάσαμε ως εδώ από δικές μας επιλογές, πράξεις και παραλείψεις, ας αφήσουμε στην άκρη την ελίτ, αυτή είπαμε ξέρει πολύ καλά τι κάνει, καιρός να δούμε και εμείς τι έχουμε κάνει και τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα για την ίδια τη ζωή μας και για το πλανήτη. Δε κουνάω το δάχτυλο σε κανένα και εννοείται ότι δεν συμμερίζομαι απόψεις τύπου «μαζί τα φάγαμε» και μάλιστα από τέτοιο «φαγανό» άτομο…
Πως φτάσαμε ως εδώ ; αφεθήκαμε κι ακολουθήσαμε το ρεύμα, κάναμε όλοι το ίδιο πράγμα, καταναλώναμε, αγοράζαμε, χτίζαμε, σ’ ένα φρενήρη ρυθμό «ανάπτυξης» και καταστροφής του οικοσυστήματος, τεχνητής ευμάρειας και επιδεικτικής μεγαλομανίας. Σε όλο αυτό, είμασταν σ’ επαφή με τον εαυτό μας, τη συνείδησή μας, ήταν δική μας επιλογή ή το κάναμε επειδή το έκαναν όλοι οι άλλοι και έπρεπε και εμείς να ακολουθήσουμε μη τυχόν θεωρηθούμε «αποτυχημένοι» ; πόσο συνειδητές ήταν αυτές οι επιλογές και ποια η ανάληψη της ευθύνης μας γι’ αυτές ;
Αναρωτιέμαι, εμείς δεν είμαστε (ή πιο σωστά κάποιοι από εμάς) που επί σειρά ετών ψηφίζουν δύο κόμματα εναλλάξ και ακόμη χειρότερα τρείς οικογένειες, που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο από τον καιρό του παππού μου και ακόμη διεκδικούν τη ψήφο μας με περισσό θράσος ; έχουμε αναλάβει την ευθύνη μας γι’ αυτούς τους πανάθλιους τύπους που μας κυβερνούν; μάλλον όχι, γιατί μόλις πριν ένα χρόνο έγιναν οι εκλογές, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Εχουμε αναλάβει την ευθύνη μας για τα καμένα δάση, τα δηλητηριασμένα ποτάμια, τις βρώμικες θάλασσες, για το μολυσμένο αέρα που αναπνέουμε ; γιατί έχουμε ευθύνη, εμείς είμαστε που καταναλώνουμε απερίσκεπτα ότι μας σερβίρουν από τη τηλεόραση, εμείς πετάμε τα σκουπίδια μας στη θάλασσα (σιγά το πράμα, εδώ τρώμε σκουπίδια), εμείς χτίζουμε παράνομα στα καμένα δάση και στα ρέματα, εμείς φερόμαστε με αλαζονεία στα άλλα πλάσματα και στη μάνα μας τη γη και μετά λέμε «η φύση εκδικείται», δεν εκδικείται η φύση, αλλά θεραπεύεται από τις πληγές που τις προκαλούμε.
Εχουμε αναλάβει την ευθύνη μας για τη τροφή που τρώμε ; ή έχουμε αναθέσει σε κάποιους άλλους «ειδικούς» να αποφασίζουν τι θα τρώμε και πότε θα το τρώμε, ξεχνώντας ότι όποιος ελέγχει τη τροφή ελέγχει και τη συνείδηση, τι κάνουμε γι’ αυτό ; εμείς δεν είμαστε αυτοί που καταναλώνουμε απερίσκεπτα όλα τα «αγαθά» της καταναλωτικής κοινωνίας μας ; λαχανικά και φρούτα εντατικής συμβατικής καλλιέργειας με φυτοφάρμακα, γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, τεράστιες ποσότητες άρρωστου κρέατος και γαλακτοκομικών; Στη συνέχεια όλων των παραπάνω, έρχονται οι αρρώστιες, αφού ζούμε αφύσικη ζωή και τρεφόμαστε με σκουπίδια, αρρωσταίνουμε και έρχονται οι φαρμακοβιομηχανίες (οι ίδιες εταιρίες που παράγουν τις δηλητηριασμένες τροφές) να μας γιατρέψουν με τα επίσης δηλητήρια φάρμακά τους.
Εδώ που είμαστε τώρα, στο πάτο, περιμένουμε τον επόμενο «σωτήρα» να μας σώσει και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το σωτήρα τον λένε ΣΥΡΙΖΑ, καταφτάνει οσονούπω με το μαγικό ραβδάκι του, είναι όλο υποσχέσεις και έχει αποδεχθεί πλήρως το ρόλο του. Δεν τα γράφω αυτά για να κάνω κριτική ή υποδείξεις, την αγωνία και την ανησυχία μου εκφράζω, αυτά που κουβεντιάζουμε στις παρέες και σκεφτόμαστε κάποιοι άνθρωποι, ότι δηλαδή η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει απ’ έξω από ένα κόμμα, από ένα χαρισματικό ηγέτη, ούτε από μια λαϊκή εξέγερση μόνο.
Χρειάζεται αλλαγή συνείδησης απ’ όλους μας, χρειάζεται να γίνει «εσωτερική εξέγερση» στον καθένα μας χωριστά, να γίνουμε ενεργοί πολίτες και συνειδητοί άνθρωποι για να στηρίξουμε τη πολιτική αλλαγή που έρχεται και είναι καλοδεχούμενη φυσικά, αλλιώς μας περιμένει το μαύρο σκοτάδι και ο νοών νοείτω. Ο ίδιος ο Τσίπρας, μάλλον το αντιλαμβάνεται αυτό, αφού έχει δηλώσει (προς τιμή του) «δεν είμαι ο Χάρυ Πόττερ με το μαγικό ραβδί», ναι αλλά εμείς αυτό θέλουμε, γιατί αυτό ξέρουμε, περιμένουμε τη χαρισματική προσωπικότητα, τον «φέρελπι» ηγέτη να αναλάβει την ευθύνη της ζωής μας και εμείς να συνεχίσουμε αμέριμνοι το καταστροφικό μας έργο χαζεύοντας στη τηλεόραση.
Χρειάζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να χαϊδεύει αυτάκια και να καλλιεργεί αυταπάτες σε απελπισμένους ανθρώπους που δεν έχουν από πού να κρατηθούν και περιμένουν το σωτήρα τους, υπάρχει και άλλη γλώσσα να τους μιλήσει, άλλος πολιτικός λόγος, όχι ο γνωστός ξύλινος λόγος της «γκρινιάρας» αριστεράς, μπορεί να πει αλήθειες που πονάνε μεν, αλλά εμπνέουν κιόλας τους ανθρώπους, τους κινητοποιούν και τους ενδυναμώνουν, αντίθετα με τις συνήθεις υποσχέσεις και τις πολιτικές φλυαρίες που καλλιεργούν το φόβο και την ένταση, χειραγωγούν και αποδυναμώνουν τους πολίτες.
Υπάρχουν εξαιρετικοί άνθρωποι στην αριστερά και στα πέριξ αυτής (ανένταχτοι, αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος) που συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις και αγωνίες και είναι επιφυλακτικοί με τις επίσημες κομματικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και με όλους αυτούς τους «πασοκάνθρωπους» που έχουν μαζευτεί και περιμένουν να αναλάβουν τα κυβερνητικά πόστα. Δεν γίνεται να συνυπάρχουν όλοι σ’ αυτό το κόμμα, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει το ξεκαθάρισμα, πρέπει να αποφασίσουν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ «τέρμα πια οι αυταπάτες ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες».
Ας αξιοποιηθεί και ενσωματωθεί η κληρονομιά του «Δεκέμβρη», η ορμή, το πάθος, ο ενθουσιασμός, η μαζικότητα, οι φρέσκιες ιδέες, η συγκρουσιακή λογική που δημιούργησαν το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της οδού Ναυαρίνου ή την εκπληκτική κατάληψη της Λυρικής και μια σειρά άλλες καταλήψεις και αυτοοργανωμένα και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, τις τράπεζες χρόνου, τις γενικές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, τις οικοκοινότητες και ένα σωρό συλλογικότητες και δίκτυα που κινούνται στη λογική της αλληλεγγύης, της προστασίας της φύσης, της αποανάπτυξης και της επιστροφής στο οικοσύστημα.
Υπάρχει ή μάλλον συνυπάρχει μια άλλη Ελλάδα, παράλληλα με την Ελλάδα της παρακμής, της φτώχιας και της απελπισίας, υπάρχει έδαφος, χώρος, κόσμος, ενέργεια να στηρίξει την πολιτική αλλαγή που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ας στηριχτεί σ’ αυτό το νέο που ανατέλλει και ας αφήσει πίσω του τα βαρίδια του παλαιοκομματισμού.
Οι άνθρωποι έχουμε μια τάση, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα, την ίδια επιλογή και να περιμένουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί, για να αλλάξει το αποτέλεσμα, πρέπει να αλλάξουμε την αρχική επιλογή, είναι σα μαθηματική εξίσωση, διαφορετικά θα έχουμε ξανά και ξανά το ίδιο αποτέλεσμα που δεν μας αρέσει.
Θα συνεχίσουμε την παράδοση ή θα κάνουμε το ποιοτικό άλμα στο κενό, εμπιστευόμενοι το δημιουργικό «χάος» ; που λέει και ο διαδικτυακός φίλος μου ο Γιάννης ο Μακριδάκης, μπας και φέρουμε πραγματική αλλαγή στη ζωή μας, στο χέρι μας είναι και αυτή είναι η πιο κατάλληλη εποχή να συμβεί.
Κάτια Χατζηδημητρίου
[email protected]
RSS Feed
